Langzaam trekt Annelie de pleister van mijn voorhoofd af. De wond doet pijn en hij klopt sinds de hechtingen.

Ja, je hoort het goed. Annelie en ik hebben het bijgelegd. Ik heb haar nu echt alles verteld. Niet over dat ene, jeweetwel. Nee. Alles over de relatie met mijn ouders. Hoe het echt zit.

Godzijdank hadden de dokters niet op mijn arm gekeken, dan was ik verder van huis geweest. Dan waren mijn ouders en Annelie te weten gekomen wat er mis is met mij.

In mijn hoofd bedank ik Bianca ervoor dat ze niks over me heeft gezegd. Ze had alles aan Annelie kunnen vertellen. Ze had mijn leven zwart kunnen maken, dit keer voor altijd. Is er nog een altijd zonder Annelie naast mijn zij?

'Vertel je me nou eindelijk wat er echt is gebeurd? Waarom moesten ze jou hebben?'

De waarheid kan ik niet vertellen. Ze mag mij en Vincents geschiedenis niet te weten komen. Ze mag niks te weten komen over Priscilla.

Terwijl ze wacht op mijn antwoord plakt ze een nieuwe pleister op. Daarna geeft ze er een kusje op. Nieuwsgierig kijkt ze me aan, terwijl ze tegen me aan komt liggen. Haar warme hand omsluit de mijne.

'Gewoon. Je weet dat ik niet in de smaak val bij de medeleerlingen.' Ik grimas.

Annelie is duidelijk nog niet gerustgesteld, maar ze zegt niks. Ze zal me wel met rust willen laten. Mij niet te veel belasten. Ik had een lichte hersenschudding. Eigenlijk hoor ik nu te rusten.

Annelie blijft naast me liggen. Ze houd nog altijd mijn hand vast en leunt met haar hoofd op mijn schouder. Haar ogen zijn gesloten. Met mijn goede arm aai ik haar zacht. Ik glimlach. Alles is weer zoals het was.

Na een paar minuten val ook ik langzaam in slaap. De kracht in mijn hand verslapt en ik stop met aaien. Mijn hand ligt nu slechts op haar schouder.

Ik kom in een soort droom. Ik loop op Annelie af en wil haar net aantikken, wanneer ze zich omdraait. Ik schrik. Het is niet Annelie. Het is Priscilla.

'Heb je me gemist?' Met haar vingertoppen streelt ze over mijn kaak heen. Verstijfd blijf ik staan.

'Priscil?' Ik barst in tranen uit. Ik probeer me te verontschuldigen voor Vincent. Ze kijkt me enkel emotieloos aan, net als Annelie die keer.

'Het is te laat Lucas.'

Dan trekt ze plots haar hand terug en houd ze haar arm omhoog. Angstig wacht ik af. Diep van binnen weet ik wat ze van plan is.

Ze stroopt haar mouwen op en drukt ze in mijn gezicht, waardoor ik wel moet kijken. Er staan twee diepe sneeën op haar arm.

Ik probeer haar arm weg te duwen, maar ze zet alleen maar meer kracht.

'Ik wil dat je ziet wat je hebt veroorzaakt. Als ik jou niet had ontmoet was dit nooit gebeurd.'

Nu pakt ze het mes, het mes dat ze ervoor had gebruikt. Het opgedroogde bloed zit er nog aan vast. Ze drukt hem in mijn handen.

'Doe het. Doe het en ik vergeef je. Ik beloof je dat ik je op zal vangen.' Ik schreeuw het uit. Nee! Nee!

Nee...

Zwetend schrik ik wakker. Naast me gebeurd hetzelfde. Vol angst blijf ik rechtop zitten terwijl Annelie haar hand op mijn voorhoofd legt.

'Gaat het Lucas?'

Het duurt even, voor ik antwoord kan geven. Met opengesperde ogen kijk ik de verte in. 'Ik had alleen even een nachtmerrie.'

Annelie lijkt nog niet overtuigd en draait mijn hoofd haar kant op, waardoor ik haar wel moet aankijken. 'Waar over? Wees alsjeblieft eerlijk. Ik ben er voor je, dat weet je he?'

Ik knik. Met moeite bedwing ik mijn tranen. Hoe erg ik het ook vind, er zit niks anders op dan om
weer te liegen. 'Laten we zeggen dat ik me weer in het toiletgebouw op school bevond.'

Annelie knikt en zucht. Ze slaat haar armen om me heen en ik leun tegen haar aan. Ik sluit mijn ogen.

Ik vind het verschrikkelijk dat zij zo eerlijk en oprecht lijkt te zijn, en ik ondertussen glashard de boel bij elkaar zit te liegen. Ik schets een geheel vertekend beeld van mezelf. Een mooier beeld.

Eentje met prachtig vormen, binnen de lijntjes gekleurd en met kloppende verhoudingen, terwijl het eigenlijk in werkelijkheid een rotzooitje hoort te zijn.

Het probleem met mooie tekeningen, is dat het alleen beter kan worden, en niet slechter. De verwachtingen, worden hoger. Je kan niet meer aankomen met een slechte tekening.

Wat als Annelie de mijne ziet? De echte ik?

Het is iets waar ik nog niet aan wil denken. Waar ik niet aan kán denken, want diep van binnen, diep van binnen weet ik dat het mijn einde zal betekenen.