Ik staar naar het mesje in mijn handen. Terwijl ik het aandachtig bestudeer, alsof het de eerste keer is dat ik het zie, draai ik er rondjes mee in mijn hand. Maar ik weet wel beter. Ik heb het mesje vaak gezien, te vaak. Het is mijn grootste vriend en tegelijkertijd ook mijn grootste vijand. Ik verafschuw hem, maar heb hem ook nodig.

Wat zal er gebeuren als ik het dump? Wat zal er met mij gebeuren? Mijn grootste angst is dat ik het niet aankan zonder hem. Dat ik het dan opgeef, dit keer vol altijd.

Je raadt het al. Annelie en ik zijn niet vaak samen. We spreken elkaar amper, alleen als het nodig is. We willen beiden wel tijd met elkaar doorbrengen, maar daar maken we geen plek voor vrij in onze levens. Op school en op het werk is niet genoeg.

Annelie is mijn nieuwe grootste vriend. Zij is mijn nieuwe mes, mijn nieuwe verslaving. Ik heb haar nodig, ik wil haar niet weggooien. Net zoals ik mijn mesje nooit weg kan gooien, hoe hard ik het ook probeer. Het enige verschil is dat mijn mes nooit bij me weg zal lopen, Annelie zou dat wel kunnen doen. Annelie is een echt persoon.

Verdomme, Lucas. Je nieuwe verslaving is een echt persoon.

Na lang nadenken besluit ik om Annelie bij mij thuis uit te nodigen. Mijn ouders zijn er niet en het is zondag, wat betekend dat ze vrij is, tenzij ze naar de kerk gaat en dat is volgens mij niet het geval.

Ik pak mijn telefoon erbij en stuur haar een berichtje. Na een kwartier krijg ik mijn antwoord, ze komt. Een zucht van opluchting verlaat mijn mond. Het komt allemaal weer goed, niet zo stressen. Het gaat gezellig worden, let maar op.

Ter voorbereiding begin ik het huis een beetje op te ruimen. Vooral mijn kamer. Het is één grote zooi van onder anderen kleding en schoolboeken. Mijn mesje berg ik weer op onder mijn matras. Dat is iets van mij, iets persoonlijks. Annelie mag alles over me weten, behalve dat. Dat of Priscilla.

Tevreden kijk ik mijn kamer rond. Ik pik hier en daar nog wat afval weg en gooi die in de prullenbak. Voor de laatste keer check ik nog even of het mes wel goed ligt, of het bijvoorbeeld nier door de latten bodem op de grond kan vallen. Het geluid zou dan alles aan Annelie kunnen verraden. Nu ik zeker weet dat hij goed zit is het dan eindelijk klaar. Vijf minuten later gaat de deurbel.

'Lucas!' Ze vliegt me in de armen. Verbaasd maar blij sluit ik mijn armen om haar heen. Ik hou haar stevig vast en mompel dat ik haar heb gemist.

'Ik jou ook. Kom op, geef me een rondleiding!' Nieuwsgierig stapt ze mijn huis binnen. Haar blik verplaatst zich door de ingang, de hele woonkamer en tot slot de keuken. Haar huis is net wat groter dan die van mij, maar ik moet zeggen dat mijn ouders, of eigenlijk mijn moeder het goed en ruim heeft ingericht. Je merkt eigenlijk nauwelijks dat het kleiner is.

'Zullen we naar mijn kamer gaan?' vraag ik terwijl ik drinken en wat chips pak. Annelie stemt toe en samen lopen we de trap op. Ik ga voorop.

'Leuke kamer, voor een jongen dan,' knipoogt Annelie. Ik moet lachen, al weet ik eigenlijk niet waarom. Zo grappig was het niet, het was eerder een soort belediging. Natuurlijk bedoelde ze het goed, dat geloof ik.

Ik ga op mijn bed zitten en spreid mijn armen als teken dat ze tegen me aan moet komen zitten. Dat doet ze maar al te graag. Ik pak mijn drinken en geef Annelie de hare aan. De chips staat tussen onze benen in, zodat het niet omvalt.

We praten af en toe wat, maar liggen vooral stil tegen elkaar aan. Ik vertel haar over mijn familie en over mijn ouders. We praten of onze hobbies en van dat soort onnozele dingen. Het heeft niet veel diepgang, maar in ieder geval weet ik nu dat Annelie op basketball zit. Eigenlijk is het juist goed dat we niet te diepzinnig gaan praten. Wat als ze alles dan over mij ontdekt? Het is nog veel te vroeg om haar daarmee te overspoelen.

Na een tijdje komen we bij deel twee aan. We beginnen elkaar te kussen en al snel zijn we weer bezig. Onze eerste keer is nu ongeveer een maand geleden, maar het lijkt alsof er wel een eeuwigheid tussen heeft gezeten.

Ik geef me helemaal aan haar over. Dit keer neemt zij mij onder handen. De vorige keer was dat voorral andersom geweest.

Toch kan ik het niet laten om haar ook te geven wat ze nodig heeft. Wat voor een man zou ik zijn als ik dat niet doe? Ik hou ervan om Annelie te zien genieten, het is mijn plicht.

Langzaan, teder en voorzichtig treed ik bij haar binnen. Ik merk hoe ze zich een beetje verkrampt door de pijn, waardoor ik even stop. 'Gaat het zo?' vraag ik zacht in haar oor waarna ik die begin te kussen. Ze knikt en ontspant, mede dankzij de kussen. Ik ga weer door, maar dit keer blijf ik haar kussen en zoenen. Het is een soort afleiding.

Het gaat zelfs zo goed dat ik steeds sneller kan gaan. Totdat ik een maar al te bekend geluid hoor. Twee zelfs. Het geluid van het kletterende metaal is niet te missen, evenals de deur die dichtvalt .

'Wat was dat?' Annelie springt verschrikt op en kijkt al bijna onder het bed, maar ik weet haar net te stoppen.

'Mijn ouders zijn thuis. Shit.'

Snel springen we in onze kleren en schuif ik zonder dat Annelie het merkt mijn mesje verder onder het bed. Gelukkig is ze nu alleen nog maar bezig met het feit dat mijn ouders thuis zijn. Dat ging maar net goed.

Wanneer we allebei aangekleed zijn lopen we de trap af. Mijn moeder kijkt ons verbaasd aan. Annelie verbreekt het gênante moment door haar een hand te geven en zich voor te stellen. Mijn vader komt uit de keuken. Ze geeft hem ook een hand.

'Nou, dit dus Annelie. Een vriendin van mij.' Ik kijk naar haar toe, maar lees teleurstelling van haar ogen af. Shit. Shit shit shit shit.

'Wat leuk! Leuk om je te ontmoeten! Wil je misschien blijven eten?' vraagt mijn moeder.

Annelie schud gelijk haar hoofd. 'Nee, ik heb mijn ouders beloofd dag ik thuis zou eten.'

God, haar stem is niet meer zo vrolijk als een paar seconden geleden. De paar seconden geleden dat ik het nog niet had verneukt.

Annelie loopt richting de uitgang en ik loop haar natuurlijk achterna. Wanneer ze zich omdraait zie ik de glinsterende tranen in haar ogen. 'Een vriendin he?'

'Het spijt me zo erg, ik heb het verneukt ik weet het. Ik wou het gewoon niet tegen ze vertellen. Niet zo.' Annelie lijkt bij elk woord dat ik uitspreek steeds meer tranen te krijgen.

'Doei Lucas.'

Verstijfd blijf ik staan, ook nadat ze de deur al dicht had gegooid. Het duurt een paar seconden voor ik besef wat er zonet is gebeurd. Een stemmetje in mijn hoofd verteld me wat ik moet doen.

Ik glip langs mijn ouders, die druk over Annelie aan het praten zijn, en storm de trap op naar mijn kamer.  Ik laat me op mijn knieën zakken en tast in het donker onder mijn bed. Mijn hart maakt een sprongetje wanneer ik het koude metaal omsluit.

Weer bekijk ik het, maar dit keer met de intentie om het te gebruiken. Nu hoor ik twee stemmen in mijn hoofd. De een smeekt me om het niet te doen. Het beweert dat het wel goed zal komen. De ander vertelt me dat ik het wel móet doen. Het zou de enige manier zijn om mijn pijn te verplaatsen nu ik Annelie daar niet voor kan gebruiken.

Ik geef mijn slechte kant gelijk. Mijn andere stem zegt nu dat ik spijt zal krijgen.

Je hebt het verpest Lucas. Helemaal.

Dat is de druppel. Het volgende moment valt het inmiddels bebloede mesje voor de tweede keer op de grond. Het laat een rode vlek achter in het kleed. Tranen vermengen zich met het bloed. Ik huil. Ik blijf maar huilen. Ik denk niet meer over de gebeurtenis van net, maar ik denk over de scherpe pijn in mijn arm. Toch is het een verdragelijke pijn, maar dat kan komen omdat ik er aan gewend ben. Ik ben gewend aan pijn.