Ik wist.
Ik wist dat ik jou nodig had.

En ik had je ook. Voor even. De mooiste tijd van mijn leven.

Ook al was het misschien gedoemd om te mislukken: ik moest jou gewoon behouden, zodat ik door kon blijven gaan, koste wat kost.

En geloof me, dat was moeilijk. Want jij, jij bent zo moeilijk in te schatten.

Ik moest op mijn tenen lopen. Mijn tenen, die al kapot waren van alle andere keren. Die tenen werden opnieuw opengehaald.

Keer op keer. Elke dag weer.

Maar ik wist dat het beter zou worden. Ik wist dat ik als ik volhield, beloond zou worden.

Of dat dacht ik tenminste.