Grote zware regendruppels kletterden hard op het raam en baanden zich een weg naar beneden. Via een kleine opening aan de onderkant kwamen ze op het laminaat terecht en daardoor vormde zich langzaam een kleine plas op de vloer.

Toen de wind ervoor zorgde dat het raam hard dichtsloeg keek de vrouw verschrikt op. Ze zag het water op de vloer en zuchtte luid. Dat ze dat niet door had gehad. Het was niet slim om het raam open te laten staan tijdens het regenen, maar toch vergat ze dat altijd.

Ze bukte zich en met een droog lapje stof, dat ze snel uit de gezamenlijke keuken had gehaald, nam ze al het water op. Ze bekeek het laminaat en hoopte dat het niet beschadigd was. Dan zou ze verder van huis zijn. Het was niet haar kamer. Het was niet alsof ze het tijdens het huren zomaar zonder consequenties kon slopen. Nee. Ze wist zeker dat ze al genoeg schulden zou krijgen tijdens haar studentenleven waar ze nu in zat. Dit had ze er echt niet nog eens bij nodig, stel je voor.

Gelukkig zag ze niks. Ze stond weer op en voelde een rare pijn in haar rug. Had ze toch verkeerd gezeten blijkbaar, dacht ze. Met haar handen in haar zij bolde en holde ze haar rug. Zo ging het wel weer.

Ze keek naar het schoolwerk dat op haar kleine bureautje lag, dat net tot op de centimeter paste en tussen twee muren gepropt stond, en moest spontaan gapen. Zin had ze niet meer.

Ze draaide haar gezicht opzij. Er werd op de deur geklopt en tevreden dat ze nu een goede reden had om niet te studeren liep ze er op af. Het was als geroepen gekomen. Nu konze het zonder schuldgevoel laten liggen.

Haar glimlach stierf weg. In de deuropening stond dezelfde jongen waar ze een paar dagen terug tegen op was gebotst. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze hem aan. 'Jij?' was alles wat ze zei.

'Nou wat een vrolijk welkom, bedankt.'

Ze kon zijn humor niet waarderen en er veranderde niks in haar uitdrukking. Zenuwachtig begon de jongen achter zijn oor te krabben. Net goed, dacht ze.

'Ikku. Ik dacht. Zullen wij anders een keer wat gaan drinken?'

'Sorry?'

'Ja ik zou je wel willen leren kennen. Wat is je naam, om mee te beginnen?'

Verbaasd om zijn zelfverzekerdheid staarde ze hem maar aan. Ze liet haar blik over zijn gezicht en over zijn lichaam glijden. Hij was interessant, maar zijn persoonlijkheid en arrogantie stond hem niet. Ze vond het een afknapper. 'Om achter mijn naam te komen zal je toch echt wat beter je best moeten doen,' zei ze.

'Daar kunnen we maar op een manier achter komen.' Aan zijn pretoogjes kon ze zien dat hij iets heel "leuks" en "charmants" zou gaan zeggen. Hij genoot ervan. 'Als je met me mee komt,' vervolgde hij toen eindelijk.

'En waarom zou ik dat doen? Hoe weet je überhaupt dat dit mijn kamer is?' Ze vond het maar niks. Een beetje eng zelfs. Toch kon ze uiteindelijk de drang niet weerstaan om dit avontuurtje met hem aan te gaan. Ze gaf zich aan haar eigen verlangens over.

'Mag ik dan je nummer?' Hij haalde zijn telefoon al tevoorschijn maar zij duwde die weg.

'Je zult me toch echt in persoon moeten vinden. The old fashioned way.'

Ze deed haar deur alweer dicht, waardoor de jongeman snel moest wijken. Toen bedacht ze zich. Hij was al een stuk weggelopen, maar was nog net niet de hoek om. 'Wacht!' riep ze. Hij draaide zich om en keek haar vragend aan. 'Wat is jouw naam dan?'

Even glimlachte hij om zijn overwinning, voordat hij zijn mond opentrok. 'Denver.'

'Oke Denver. Mijn naam zal je ooit wel te weten komen.' Ze keek hem mysterieus aan en deed toen echt de deur dicht.

Glimlachend keek ze voor zich uit, terwijl ze tegen de deur aan ging leunen. Ze had er stiekem zin in. Eindelijk was er weer eens een jongen die in haar geïnteresseerd was. Het was zeldzaam, en dat moest ze koesteren. Toch kon ze het niet laten om hard to get te spelen. Ze moest zich niet te snel overgeven, dat was volgens haar moeder veel interessanter voor een jongen.

En daar zat ze dan, het advies van haar moeder op te volgen, al koesterde ze een grote wrok voor haar. Contact hadden ze niet echt meer, tot teleurstelling van haar vader. Maar het was beter zo. Haar moeder had vroeger grote fouten gemaakt in haar opvoeding. Vergeving zou ooit komen... Als ze dood was.

Ze ging op haar bed liggen en keek naar het plafond. Na een tijdje sloot ze haar ogen en begon ze te dromen over mogelijke dingen die zouden kunnen gebeuren tijdens hun afspraakje binnenkort. Misschien gebruikte ze dit als excuus om niet terug aan haar schoolwerk te moeten, maar misschien ook niet en was ze gewoon oprecht benieuwd.

In ieder geval zat haar hele lijf vol met spanning. Het was lang geleden dat ze zich zo had gevoeld. Of ze nou wilde of niet, die Denver had wel indruk op haar gemaakt. Het was hem gelukt om haar iets te laten voelen.

Eindelijk zou ze weer iets gaan beleven.