Een hele week had Sanna erover gedaan om het meest simpele boek ooit uit te lezen. Het was een thriller in de leeftijdscategorie twaalf tot achttien, en dat liet Abigail haar maar al te vaak weten.

Toch hield ze zich het grootste deel van de dag schuil in haar kamer. De zelfmoordbrief kon ze niet uit haar hoofd zetten, laat staan weggooien om er vervolgens niet meer naar om te kijken. Ze moest en zou uitzoeken wat er precies met deze vrouw was gebeurd. De innerlijke rechercheur in haar kwam naar boven. Ze brandde van nieuwsgierigheid.

Geklop op haar deur deed Abigail opschrikken. Snel verstopte ze het papier en opende ze een ander venster op haar laptop. 'Binnen!'

Natuurlijk verwachtte ze Sanna, maar in plaats daarvan stond Xavi weer eens voor de deur. Abigail vond hem maar een beetje kleverig, maar moest toegeven dat hij wel interessant was.

'Kom je vanavond wat met mij drinken? In de stad?...Alleen wij tweetjes,' voegde hij er nog aan toe.

Abigail moest even denken. Sanna had haar duidelijk gemaakt dat ze Xavi ook wel wat vond hebben, maar stiekem genoot Abigail ervan dat er nu eindelijk eens een jongen was die interesse toonde in haar, in plaats van haar bloedmooie vriendin. Ze besloot maar toe te stemmen. Nu was het haar beurt voor een vlammetje.

'Ik pik je hier op om acht uur. Tot dan.' Xavi liep gelijk de deur uit en Abigails focus lag al snel weer bij de brief.

Toen kwam ze op een idee. Het boek was zo lang niet geleend dat de vorige bezitter van het boek wel de vrouw van deze brief moest zijn geweest.

Was het mogelijk om in de bibliotheek de leen-geschiedenis op te vragen voor een boek, of mocht dat niet om privacy-redenen? Abigail besloot om het er op te wagen. Het was zaterdag, dus geen school. Ze had er de hele dag de tijd voor.

Abigail rekte zich uit en kwam van het bed af. Ze moest maar eens even bij Sanna langsgaan, kijken wat ze uitspookte.

Binnen drie minuten stond ze bij haar vriendin in de kamer. Sanna had muziek op gezet en de meiden bewogen een beetje mee op het ritme, terwijl ze ieder alweer bezig waren met hun eigen telefoon.

Af en toe wisselden ze een paar woorden totdat Abigail opstond. Ze moest maar eens gaan. Snel verzon ze een smoesje om haar vriendin mee te informeren. Of beter gezegd: mee te misleiden. Abigail koos er voor om nog niks te vertellen over haar ontdekking en haar plannen. Dat zou wel later komen, als ze al wat meer informatie had.

'Ik ga even weg, moet nog wat boodschapjes en zo doen met mijn moeder.'

Sanna knikte en keek weer ongeïnteresseerd verder op haar telefoon. Abigail haalde haar schouders op en liep de deur uit. Dat was makkelijker dan gedacht.

Ze liep naar de bibliotheek, iets wat veel saaier, maar ook veel makkelijker leek te zijn zonder Sanna naast zich. In ieder geval hoefde ze er nu niet bang voor te zijn dat ze elkaar per ongeluk zouden tegenkomen. In dat opzicht was het handig dat Sanna het niet zo op lezen en boeken had. Nu kon Abigail ongestoord haar werk doen.

Ze haastte zich naar de balie, waar zich al een rijtje had gevormd. Ongeduldig sloot ze zich achter aan. Wel had ze nu natuurlijk wat meer tijd om te bedenken hoe ze dit nou moest vragen. De waarheid was geen optie, maar wat dan wel? Zo een creatieve gedachtegang had Abigail nou ook weer niet, dus makkelijk zou het niet worden.

'Volgende?!'

Abigail schrok op uit haar gedachten en liep snel naar de balie. Verbaasd keek ze om zich heen voordat ze zich tot de vrouw gekleed in een blauw werkuniform keerde. Was ze nu al aan de beurt?

'Sorry,' verontschuldigde ze zich, 'ik was even in gedachten verzonken.' Met een glimlach probeerde ze het weg te wuiven, terwijl ze van binnen nog druk bezig was met het verzinnen van een de juiste manier om haar vraag zo normaal mogelijk te formuleren.

De vrouw keek haar vragend aan. Een wenkbrauw had ze opgetrokken. Abigail had in die korte tijd nog geen goede woorden kunnen uitzoeken, dus besloot ze maar wat te improviseren. Anders zou het te lang duren en deze vrouw was al geïrriteerd genoeg.

Ze pakte het boek uit haar tas en legde het voorzichtig neer. Ze plaatste haar hand er op en liet die daar rusten terwijl ze sprak. Af en toe klopte ze er zacht op, als ze bezig was om op de juiste woorden te komen. 'Is het mogelijk om te achterhalen wie dit boek vóór mij heeft geleend?'

De vrouw, Christina las ze op haar naamkaartje, keek haar vragend aan. 'Hoezo? Heeft het boek schade, wat jij niet hebt aangericht?' Christina reikte alweer naar het boek en trok het van onder Abigails hand vandaan.

Abigail schudde snel haar hoofd, terwijl de vrouw erdoor aan het bladeren was.

'Wat dan?' Ze legde het boek weer terug.

'Ik had er een brief in geklemd gevonden, en ik geloof dat ik weet van wie het is, maar ik wil het zeker weten.' Haar blik verplaatste zich van het boek naar de vrouw.

Christina zei niets terug en begon achter de computer te typen. Het maar al te bekende geluid van lange nepnagels op de toetsen gaf Abigail een vertrouwd gevoel. Je hoorde dat zo vaak tegenwoordig.

Christina scande het boek en keek op het scherm. Daarna keerde ze zich weer tot Abigail en leunde ze een beetje voorover. 'Normaal doen we dit niet, maar het komt ook zelden voor dat er een brief wordt gevonden in een boek,' zei ze op fluistertoon. 'Het boek stond de vorige keer op de naam Ava Schield.'

Abigail bedankte de vrouw, verontschuldigde zich tegenover de wachtenden na haar en liep naar de tafels waar vooral studenten aan zaten. Ze ging zitten en haalde haar laptop uit haar tas. Nu zou ze alles gaan opzoeken.

Eerst typte ze κόκκινο κύκλο in. Op het scherm verscheen de vertaling van de woorden en de naam van een film, die er erg op leek. De vertaling van het woord was 'rode cirkel' en het was inderdaad Grieks.

Rode cirkel. Wat was dat voor iets? Eerst moest ze nog maar eens de naam Ava Schield opzoeken. Stel dat die vrouw nog leefde, of dat het toch de verkeerde persoon was, dan kon ze dat maar beter nu weten.

Op Google verscheen natuurlijk een linkedin en een Facebookpagina. Op beide leek ze nog actief te zijn.

Abigail keek naar de vrouw die, lachend, voor haar op de foto verscheen. Ze zag er wat ouder uit, misschien een jaar of tien maximaal en haar blonde haren en blauwe ogen deden Abigail sterk aan Sanna denken.

Abigail scrolde helemaal naar beneden totdat ze op wat oudere foto's stuitte. Ze merkte vaak hetzelfde bruinharige meisje op naast Ava. Ze klikte er op een keek naar de datum. Deze was van negen jaar geleden. Bij de locatie stond deze universiteit.

Het meisje was gelukkig getagd, dus kon Abigail nu makkelijk naar haar Facebookpagina. Meteen viel het haar op dat deze vrouw geen recente foto's had. De laatste was van zo'n acht jaar geleden. Vreemd, maar niet onmogelijk. Er bestonden genoeg mensen die geen social media bijhielden.

Ze gaf het tabblad een sterretje, zodat ze de volgende keer niet meer hoefde te zoeken. Abigail ging vervolgens weer terug naar de vertaling van het Griekse woord; Ze moest wel even kijken bij de film. Je wist maar nooit.

Het was een serie met allerlei criminele dingen. Abigail wist niet of het misschien hierop gebaseerd was, maar voor de zekerheid sloeg ze ook die pagina op.

Voordat Abigail aanstalten maakte om weer terug naar haar kamer te gaan schreef ze zo veel mogelijk informatie over Ava op in haar notitie-app op haar telefoon. Ze schreef op waar ze nu woonde, haar telefoonnummer, haar baan - die tot Abigails verbazing niks met rechten te maken had - en ook alle mensen waarmee ze een foto op haar tijdlijn had.

Abigail moest moeite doen om niet gelijk de cijfers in te typen en haar te bellen, maar dat was sowieso al niet zo handig in een bibliotheek. Daarbij kon iedereen hier dan rustig meeluisteren met haar gesprek.

Abigail stond op, raapte al haar spullen bij elkaar en liep het gebouw uit. Eenmaal buiten keek ze op haar telefoon. Het was vier uur. Nog een paar uurtjes voordat Xavi voor haar deur zou staan.

Ze kwam aan bij haar kamer en ging weer op haar bed zitten. Abigail liet zich achterover vallen en bleef een hele tijd zo liggen. Ze pakte haar telefoon en verbond met haar speaker. Rustige muziek vulde de kamer en Abigail sloot haar ogen.

Ze dacht aan haar keuze om rechten te gaan studeren. Als ze de advocatuur toch niets zou vinden kon ze nog bij de politie als rechercheur gaan werken. Daar zou ze haar moeder in ieder geval een groot plezier mee doen, want toen er op het nieuws kwam dat er twee advocaten werden neergeschoten voor hun huis was Dolores er niet meer zo zeker van of ze nog wel helemaal achter Abigails besluit stond.