Abigail werd gewekt door een schel geluid. Haar piepende wekker maakte haar altijd gelijk wakker, al na de eerste klank. Hij was heel luid, maar daardoor ook zeer effectief. Al vanaf groep zeven had ze er nog nooit doorheen geslapen. Natuurlijk drukte ze maar al te graag op snooze, waardoor ze altijd maar net op tijd kwam. Glimlachend dacht ze terug aan die tijd. Ze was een van de weinigen die niet door haar ouders gewekt werd, maar daar echt zelf voor zorgde. Al helemaal na hun scheiding.

Ze draaide zich nog een paar keer om voordat ze daadwerkelijk haar bed uit kwam. De dekens liet ze als een rommelig hoopje achter en ze liep naar de kleine kledingkast. Het was er een grote zooi. Jurken hingen overal en nergens en er lagen wat shirtjes op de bodem van de kast, over haar schoenen verspreid. Toch vond ze het niet zo erg. Ze wist goed waar alles zo ongeveer lag. Als alleen zijzelf haar kast opendeed had niemand anders er last van.

Abigail draaide zich om naar haar bed. Opmaken? Te laat, er werd op de deur geklopt.

'Ja?' Abigail liep naar haar deur toe en trok er aan, maar realiseerde zich toen dat ze hem deze nacht op slot had gedraaid. 'San!' Abigail liet haar vriendin binnen en keek toe hoe Sanna haar dekbed goed legde en ging zitten. 'Dank je Sanna, nu hoef ik 'm zelf tenminste niet meer op te maken.' Met een zucht ging ze naast haar zitten. Sanna knikte en gaf haar een schouderklopje.

'Ik help graag gehandicapten,' zei ze met een strak gezicht. Abigail gaf haar een duwtje. Die humor van Sanna kende ze inmiddels wel.

Na een tijdje stond ze op. Ze stak haar hand uit naar Sanna en trok haar omhoog. 'We moeten naar de bibliotheek, zoals ik je gister had verteld. Dat ben je toch zeker niet vergeten he?' zei ze spottend. Sanna knikte.

'Helaas weet ik dat nog heel goed.'

Al snel stonden ze buiten. Het weer was verrassend aangenaam. Gefrustreerd trok Abigail haar sjaal weg van haar nek. Daar was het veel te warm voor, en nu moest ze hem ook nog eens gaan dragen. Sanna had enkel een spijkerjasje aan. Ze had hetzelfde moeten doen. Als er iets was waar Abigail niet tegen kon dan was het wel óf het te warm hebben, óf zoiets mee moeten dragen als een jas of een sjaal. Die had ze liever om, maar dan kreeg je weer het warmteprobleem... Oftewel, het was ook nóóit goed.

'Goh, nooit gedacht dat ik ooit nog in een bibliotheek zou rondlopen,' bekende Sanna toen ze de grote klassieke bibliotheek in liepen. Boeken las ze nooit, laat staan dat ze ooit vrijwillig een bieb in liep. Abigail was altijd de lezer van de twee. Ze had zelfs ooit een boek geschreven, maar besloot om toch voor de rechtenstudie te gaan. Succesvol zou ze nooit worden in de schrijfkunst, wist ze. Daarbij had ze dat ook nog nooit tegen Sanna gezegd. Die zou er ook niet zomaar achter kunnen komen, want de sites waarop Abigail schreef stonden nou niet echt in Sanna's browsergeschiedenis. Waarschijnlijk wist ze niet eens dat er sites bestonden om op te schrijven.

'Welk boek moeten we hebben?' vroeg Sanna, terwijl ze verbaasd naar alle stapels boeken keek. Het zou wel erg overweldigend moeten zijn voor haar. Al die woorden per boek, al die bladzijden.

'Antigone, van Sofokles.' Sanna trok een gezicht en lachend stuurde Abigail haar naar de thrillers. 'Als jij nou een ander interessant boek uitzoekt om even te oefenen met lezen ga ik wel naar dat andere boek zoeken,' vervolgde ze op fluistertoon. Sanna stemde in en liep regelrecht naar de boeken voor twaalf- tot achttienjarigen. Abigail moest moeite doen om niet hard te gaan lachen, want dat kon ze natuurlijk niet maken in een bibliotheek.

Abigail liep naar de literaire boeken en streek met haar vinger langs alle ruggen waar een letter 'A' op stond, totdat ze bij het goede boek aankwam. Toen ze dit van het schap pakte veegde ze even over de voorkant en over de achterkant. Het boek was erg stoffig, wat wel moest betekenen dat het in eeuwen niet geleend was. Niet zo raar, want je kon tegenwoordig ook makkelijk boeken via internet lezen en verkrijgen. Voordat ze het boek opende om er doorheen te bladeren, wat ze altijd deed, blies ze nog even het laatste stof er af.

Ze was bijna aan het einde. Er viel er iets uit het boek, dat langzaam naar beneden zweefde. Nieuwsgierig ging ze door haar knieën en pakte ze het papiertje van de grond. Er was met sierlijke, maar slordige letters wat op geschreven. Abigail kneep haar ogen dicht om de letters van elkaar te kunnen onderscheiden en zo lukte het haar om het te lezen. Verbaasd ging ze met haar ogen over de regels. Het werd haar al snel duidelijk dat het om een zelfmoordbrief ging. Er stond geen echte naam onder, maar een raar woord. κόκκινο κύκλο. Grieks? Russisch? Abigail wist het niet. Haar handen trilden een beetje van de spanning en ze voelde hoe het bloed wegtrok uit haar vingers. Stijf hield ze het papiertje vastgeklemd. Vreemd. Ze draaide het papier om op zoek naar een echte naam, maar kon niks vinden.

Abigail keek naar de plek waar ze Sanna voor het laatst gezien had. Ze was weg. Het verbaasde haar niks. Ze vouwde het briefje maar snel op en schoof het in haar jaszak. Niet- wetend wat ze moest doen liep ze naar de zelfscan-kassa om het boek te lenen en daarna ging ze op zoek naar haar vriendin.

Als snel vond ze haar, leunend tegen een boekenkast pratend met een jongen. Abigail kon zijn gezicht niet zien, maar aangezien Sanna zich leek te amuseren moest hij er wel goed uitzien. Anders zou ze er nooit zomaar aan beginnen.

'Heeey Abi! Wat zie je wit?' schreeuwde ze haast naar haar vriendin. Abigail sloeg op haar wangen om er wat kleur in te krijgen en liep naar Sanna toe. Ze legde haar wijsvinger op haar mond. Het was niet de bedoeling om te schreeuwen in een bibliotheek.

'Dit is mijn vriendin, Abigail.' Afwezig keek Abigail naar de grond, totdat ze een bekende stem hoorde.

'Ja ik heb al eerder met haar kennis gemaakt. Xavi is de naam.' In één klap was Abigail ontwaakt uit haar trance en keek ze in dezelfde blauwe ogen die haar niet zo lang geleden bloot hadden gezien.

'Ehm hey,' ze voelde hoe het bloed naar haar hoofd steeg en haar wangen gloeiend heet werden. De witte kleur was nu wel weggetrokken.

'Maar met kleren zie je er ook nog wel goed uit hoor.' Abigail voelde hoe Sanna verbaasd naar haar opzij keek.

'Wacht wa-' Voordat Sanna haar zin kon afmaken trok Abigail haar mee aan haar arm.

'Ik zie jullie nog wel op de campus!' hoorde ze Xavi hen nog naschreeuwen. Ze negeerde het protest van Sanna en duwde haar het gebouw uit. Snel liep ze erachteraan.

'Kom we gaan.'

Terwijl ze terugliepen bleef Sanna maar doordreunen over de jongen. Abigail luisterde niet eens. Haar hoofd zat bij de brief in haar zak. Ze stak haar hand erin en klemde haar vingers om het oude papier, om er zeker van te zijn dat het echt was. Dat ze het niet had gedroomd