Abel liep Sanna's kamer binnen. Zijn vriendin zat in kleermakerszit op haar bed en keek hem verwachtingsvol aan toen hij zich had omgedraaid na het sluiten van de deur. 'En? Heb je op haar laptop kunnen kijken?'

Abel knikte en kwam naast haar zitten. 'Je had gelijk, over alles. Haar toegangscode is ook echt heel makkelijk te raden trouwens. Xavi.'

'En dan moet je je beseffen dat het ooit mijn naam was,' zei Sanna met een pijnlijke grimas. Ze keek weemoedig voor zich uit en focuste op een punt ergens bij het kleine raampje.

Abel schudde zijn hoofd. 'Ik vond iets over een meid genaamd Rayleigh. Een soort blog. Het leek er op dat het meisje hier rechten studeerde, en is overleden. Zelfmoord. Heel Nijmegen had ervan gehoord en ik meen dat het mij ook nog wel bekend voorkomt... Maar toen was ik nog jonger.'

'Waarom heeft Abigail dat in haar geschiedenis staan, als het zo een oude zaak is?' Ze had altijd al geweten dat haar vriendin van doden en de verhalen erachter hield, maar of dat nou de reden was dat ze geen colleges meer volgde...

'Daar is op zich ook niks mis mee. Het gaat er om wat ik nog meer gevonden heb,' vervolgde Abel. 'Ze had haar mail openstaan. Ze heeft contact met ene Ava. Ava Schild? Shield? Zoiets in ieder geval.'

'Ja? En waar gaan die mails over?' Sanna trok haar been strakker naar zich toe en ging verzitten zodat ze wat meer richting Abel zat.

'Ze praten alleen maar over die meid. Ik heb niet veel gelezen, maar het leek erop alsof ze dachten dat ze vermoord was. Dat het dus geen zelfmoord was. Iets met een brief...'

Sanna zuchtte gefrustreerd. 'Hier schieten we niet veel mee op.'

Abel stond op en liep naar haar bureau. Daar pakte hij haar laptop en gaf die vervolgens Sanna. 'Zoek anders die Ava op. Misschien is er wat over haar te vinden.'

Ze knikte en typte het in in de zoekbalk. 'Ava...Aha! Ava Schield.' Er waren verschillende pagina's te vinden met informatie over deze vrouw. Een foto keek ze glimlachend toe vanaf de rechterhoek van het scherm.

Abel keek over haar schouder mee op de laptop. Zijn adem streek speels in haar nek, waardoor Sanna afgeleid werd en oogtollend haar ogen sloot. Een zucht van verlangen ontsnapte uit haar mond, voor ze haar ogen opende en ze zich hoofdschuddend weer focuste op het scherm voor haar. Daar hadden ze nu geen tijd voor.

'We hebben een telefoonnummer nodig,' zei hij, duidelijk niet merkend wat voor gevoel hij bij haar veroorzaakte.

Sanna knikte. 'Hier.' Ze vergrootte het scherm met haar wijs- en middelvinger op het touchpad en pakte haar telefoon uit haar kontzak, die ze aan Abel gaf. 'Typ jij maar het nummer in.'

De telefoon bleef maar over gaan, totdat een heldere stem hen begroette. Abel keek Sanna verwachtingsvol aan, terwijl hij haar mobiel in zijn uitgestrekte hand had. Hij drong aan dat zij degene was die moest spreken.

'Hallo? Is daar iemand?'

Met tegenzin pakte Sanna hem aan en kneep ze haar ogen tot spleetjes, voor ze geluid uitbracht. Ze was nooit goed geweest in telefoongesprekken. 'Hallo, met Sanna.' Ze slikte haar speeksel weg. 'Ik bel over Abigail. Hester. J...Je kent haar toch?'

'Uh ja? Ik ken haar ja. Waarover bel je precies?' antwoordde de vrouw.

'Nou, ik wil weten, uh, waar jullie mee bezig zijn.'

Ava bleef stil, waardoor Sanna haar vriend met een hopeloze blik aankeek. Ze schudde haar hoofd en vormde het word 'help' met haar mond. Abel legde een hand op haar onderarm en sloot stevig zijn vingers eromheen. Hij gaf haar bemoedigende kneepjes en glimlachte haar toe. Ze zuchtte, met haar hand over de microfoon gelegd zodat Ava het niet kon horen.

'Ik weet niet zo goed... Waarom zou dat jou wat aan gaan? Sorry als ik onbeleefd overkom, maar... Snap je? Waarom praat je niet met haar, in plaats van met mij?'

'Eh omdat ze niet met mij wilt praten. Het gaat om Abigail. Ik maak me zorgen om haar, en volgens mij heb jij op dit moment beter contact met haar dan ik. Ze raakt geobsedeerd met iets. Volgt geen colleges meer.'

'Uhm oké dan. We zijn de ware reden achter de dood van mijn voormalige beste vriendin aan het onderzoeken. Ze is erg behulpzaam, maar een obsessie zou ik het niet noemen. En dat ze geen colleges volgt is haar eigen keus, trouwens.'

Sanna kneep gefrustreerd in haar duim met de rest van haar hand. Ze schudde haar hoofd. 'Je begrijpt het niet. Het is echt erg! Ze is doorgedraaid, Ava. Wil je me alsjeblieft helpen?'

'Oké rustig aan meid,' zuchtte Ava. 'Ik zal haar wel bellen na dit gesprek.'

'Bedankt.' Sanna sloot haar ogen en kon eindelijk weer ademhalen. Al die tijd had de lucht in haar longen zich ervan weerhouden om ververst te willen worden. Ze maakte zich echt zorgen om haar vriendin. Sanna zou er alles aan doen om haar weer op de been te krijgen, zelfs als Abigail niet door haar geholpen wilde worden. Ze bleef haar vriendin, hoe graag Abigail haar wel probeerde te lozen. Ze was zichzelf niet en het was aan Sanna om haar met beide benen terug op de wereld te zetten.

'Anders nog iets?' zei Ava, haast spottend. Sanna liet niet blijken dat ze de ondertoon in haar stem had gehoord.

'Ja, eigenlijk wel. Waarom zijn jullie hier mee bezig?' Het was de vraag die Sanna maar niet kon bevatten. Waarom? Het was toch al door de professionals geconcludeerd dat het zelfmoord was?

'Ze is vermoord, Sanna. En ik zou oppassen als ik jou was. Het kan zijn dat de moordenaar jullie complex nooit heeft verlaten...'

Abel schudde zijn hoofd en gebaarde dat Sanna zich er niks van aan moest trekken. Hij zei dat het bangmakerij was. Ergens geloofde ze Ava wel. Abigail zou nooit zomaar aan iets beginnen als er geen aanwijzingen voor waren. Ze was zeker niet dom, al leek het alsof ze dat begon te vergeten. Dat sinds ze met Xavi was. Wat was er toch aan de hand?

'Oké als jij het zegt Ava. Bel haar maar, en laat alsjeblieft weten of ze heeft opgenomen.'

'Tot straks.'

Sanna liet haar arm zakken en keek Abel aan. Ava was zeker geen makkelijk mens. Ze was doodop van het gesprek van enkel vijf minuten en legde haar hoofd op zijn schoot. Hij woelde met zijn hand door haar haar en leunde op zijn andere arm op het bed. Ava had als een vacuüm zuigend voorwerp al haar energie opgenomen. Ze sloot haar ogen concentreerde zich op zijn aanrakingen.

Abel dacht aan zijn eerste ontmoeting met Xavi. Hij slikte. Op de een of andere manier had hij die herinnering ergens naar het diepste plekje van zijn hoofd verdrongen, maar plots zag hij hem weer voor zich. Hij zag hoe Xavi in stilte naast hem en de andere jongens liep in de stad, en altijd alleen maar dezelfde soort meiden nakeek. Bruin haar, hazelkleurige ogen. Abel wist nog dat zijn eerste indruk bij die jongen was dat hij hem maar vreemd vond. Nu hij er zo aan dacht had hij Xavi eigenlijk nooit iets over zijn leven horen zeggen. Hij had hem ook nooit op de campus gezien, wat hem altijd al een vreemd gevoel had bezorgd. Hij kon het niet laten om zich af te vragen wat Abigail in hem zag, behalve zijn uiterlijk.

'Wat denk jij?' vroeg Sanna. Ze waren nog altijd in afwachting tot Ava ze zou bellen met nieuws over Abigail en of ze had opgenomen.

Abel hield zijn schouders op. 'We moeten op Xavi vertrouwen.' Hij wist niet of hij zichzelf ervan probeerde te overtuigen, of dat de geruststellende woorden echt voor Sanna bedoeld waren. Waarschijnlijk allebei.

'Hij gedraagt zich soms vreemd hoor,' sprak ze hem tegen. Ze draaide haar hoofd naar Abel toe en keek hem vanuit haar ooghoeken aan.

'Hij heeft zo zijn imperfecties, maar ik weet zeker dat hij diep van binnen een goede jongen is. Hij zal haar niks laten overkomen, lieve Sanna. Maak je maar geen zorgen.'

Ze knikte en legde haar hoofd terug op de positie van daarvoor, maar hij kon nog altijd zien dat ze er niet compleet van overtuigd was. Hij liet zich achterover leunen en bekeek het plafond. Alles was een groot raadsel. Het was dat hij niet héél goed bevriend was met Xavi, anders had hij wel met hem gesproken. Die jongen was vreemd, maar hij was geen slecht mens wist hij. Hij was sociaal en emotioneel gewoon niet zo sterk. Het kwam vast niet door hem, maar door dat vreemde gedoe met Ava dat Abigail zo was.

'Het duurt lang,' opperde Sanna.

'Heb geduld.'

Abel dacht aan de twee keer dat hij Abigail had gezien. Het viel hem op dat ze altijd normaal binnenkwam, en uiteindelijk op een vreemde manier de feesten verliet. Verward, alsof ze ver van de wereld verwijderd was. Het leek haast of ze iets innam waar ze gek van werd. Even schoot er door zijn hoofd dat ze misschien een drugsprobleem had ontwikkeld.

Plots vulde een maar al te bekend geluid de kamer en dook Sanna snel op haar telefoon af. 'Hallo? Ava?' Haar gezicht was gespannen en ze beet op haar lip.

'Ik heb drie keer gebeld. De eerste keer weet ik zeker dat ik weggedrukt ben. De andere twee keren bleef hij overgaan tot de voicemail.' Ze zuchtte en nam een adempauze. 'Dit heb ik echt nooit eerder meegemaakt, maar na de eerste keer heeft ze waarschijnlijk haar telefoon op stil gezet. Sorry...'

In de snelheid was Sanna vergeten om de luidspreker aan te zetten voor Abel, maar dat was niet nodig geweest. Ze keek hem aan en had de arm met haar telefoon versuft laten zakken. Er stond een verbaasde, maar angstige blik in haar ogen. Haar gezicht sprak boekdelen.