Davey keek met een grijns toe hoe de bruinharige vrouw, met haar zoveelste glaasje alcohol in haar linkerhand, lichtelijk meebewoog met de muziek. Bij zijn aanblik zette ze het drankje op de bar en stak haar armen naar hem uit. Hij kwam daarom ook van de hoge barstoel af en pakte haar voorzichtig vast. Zijn arm had hij om haar heen geslagen, terwijl hij haar naar de dansvloer begeleidde. 'Kom dansen,' zei hij.

Ze glimlachte alleen en zei niets terug. De alcohol had haar al sterk in zijn macht en uit haar ogen bleek geen teken van herkenning, precies wat hij nodig had. Het goedje dat hij erbij in had gedaan, deed ook zijn werk. Op ten duur zou het resultaat nog beter worden.

Davey keek toe hoe ze danste. Haar lichaam bewoog soepel mee met de muziek en met haar heupen wiegde ze sexy heen en weer. Hij beet op zijn lip en liet zijn blik over haar gehele verschijning glijden. Zijn ogen twinkelden. Hoewel hij haar met een hele andere reden had meegenomen, genoot hij van haar. Iets waar hij zichzelf een beetje voor haatte. Ze was mooi... Maar misschien was zijn moeder dat op z'n tijd ook wel geweest. Hij mocht niet afwijken van zijn plan. Hij moest zich niet laten afleiden, maar doorzetten.

Zo legde hij zijn handen op haar heupen. Hij kwam dichterbij en verplaatste zijn vingers omhoog. Hij betrapte zich er op dat hij het fijn vond, hoe zijn handen haar verkenden. Hij liet zijn armen op haar schouders rusten en moest zich inhouden om niet gelijk verder te gaan.

Ze stak haar haar behendig op en ontblootte zo haar nek. Hij dacht dat het niet vrouwelijker kon, maar met de verandering spatte het er vanaf. Hij sloot zijn ogen. Het zou nog moeilijk worden, om zichzelf te beheersen.

Ze bleven zo staan dansen, een paar liedjes lang. Nu was het tijd. Het was tijd voor het plan om haar voor zich te winnen. Met zijn handen vond hij een weg naar beneden. Een hijg verliet zijn mond, toen hij haar prachtig gevormde billen bereikte. Hij duwde haar met al zijn kracht tegen zich aan en zette zijn mond aan haar nek. Het voelde niet goed om haar zo te betasten, maar het moest. Ze moest denken dat iemand anders haar aanrandde.

Toen ze geluid uitbracht en hard begon tegen te stribbelen, smeet hij haar van zich af. Een paar seconden later boog hij zich over haar heen en pakte hij haar bij haar armen vast. In een soepele beweging hees hij haar omhoog. 'Het is al goed... Hij kan je niks meer doen,' zei hij, niet al te hard. Vervolgens sloot ze haar ogen. Davey glimlachte. Alles ging volgens plan. Ze was niet meer bij.

'Hey, man, wat gebeurde daar? Wat doe je met die jongedame?' vroeg een omstander plots. Het was een jonge man, die hem met gefronste wenkbrauwen aankeek. In zijn hand had hij een plastic beker met bier vast, en zijn andere arm had hij om een vrouw heen geslagen. Hij liet haar los en zette dreigend een stap dichterbij Davey.

Hij zette een glimlach op zijn gezicht en schudde lachend zijn hoofd. 'Ik denk dat het een misverstand is. Dit is mijn vriendin. Ze heeft gewoon een glaasje te veel op.' Met zijn hand wuifde hij alle zorgen weg. Hij klopte even op de man zijn schouder. 'Wel goed van je, om zo op te letten. We hebben meer mannen zoals jij nodig,' knipoogde hij.

'Aha oké. Sorry dan.' Hij krabde achter zijn oor en zette alweer een stap terug.

'Geen probleem,' glimlachte Davey. Hij draaide zich om en ruilde meteen zijn opgezette vriendelijke gezicht om voor rollende ogen, toen de man het niet meer kon zien. Aan bemoeials had hij niks. Het verstoorde zijn ritme.

Hij liep met de vrouw in zijn armen de bar uit en kwam in de donkere straten van de stad terecht. Hij sloeg zijn jas om het meisje heen en struinde over de vloer. Het enige wat hij nog hoefde te doen, was zijn kamer bereiken. De volgende ochtend, zou hij haar held zijn. Hij had haar, zonder seks, in zijn bed laten slapen nadat hij haar had gered van haar belager.

Hij glimlachte. Nog even, en Abigail was smoorverliefd op hem. Dan had hij vrij spel. Langzaam zou de wereld eindelijk verlost worden van nog een monster.

***

Abigail had vol ongeloof geluisterd naar het verhaal dat hij vertelde. Hij was degene die haar in de club had aangerand... Alles, om haar verliefd op hem te laten worden. En zij, zij was er ingetrapt. 'W...Was jij dat?' vroeg ze. Ze kon een traan niet onderdrukken. Haar binnenste was volledig omgekeerd. Hoe? Hoe kon dit waar zijn...

Xavi knikte. 'Het spijt me zo erg.' Hij huilde, zonder daadwerkelijk tranen te vergieten. Was het voor hem ook allemaal acteren? Deed hij poeslief omdat hij dacht dat Abigail nog steeds een naïef schaapje was en hem wel uit de bak zou halen? Was hij daadwerkelijk niets anders dan een koudbloedig monster?

'Was dat alles?' vroeg Abigail.

Xavi sloeg zijn ogen neer en schudde langzaam zijn hoofd. 'Nee. God, nee. Er is helaas meer...' Hij zuchtte. 'Maar ik denk niet dat ik verder kan praten. Ik ben zo bang dat je niet meer van me zult houden...'

'Lieve, Xavi,' begon Abigail. Ze probeerde haar stem niet te laten trillen door een hand onder de tafel tot een vuist te knijpen. Ze was echt bang voor hem geworden. Als het aan haar had gelegen was ze al lang de verhoorkamer uit gerend, maar ze moest nog meer te weten komen. Nog even volhouden, nog even liegen, en dan was het voorbij. 'Ik zal altijd van je blijven houden. Ondanks alles. We kunnen er samen uitkomen. Ik weet zeker dat je... Probleem met een beetje hulp weg te krijgen is.'

Xavi glimlachte. 'Ik ben blij dat te horen. Oh Abigail wat een geluk heb ik toch met jou. Ik kan niet wachten om weg te zijn hier. Allebei zullen we snel vrijheid vinden bij elkaar. Ik kom hier echt uit, ze kunnen me niks maken.'

Abigail knikte. 'Dat weet ik. Je bent natuurlijk onschuldig.'

Hij knikte. Na een paar seconden van stilte, vertelde hij haar een tweede verhaal. De rest, hoefde ze niet eens te horen. Ze kon wel raden waar hij allemaal nog meer achter zat. Terwijl hij sprak, moest ze moeite doen om haar gezicht op peil te houden.