Abigail werd de volgende dag wakker, maar dit keer voor de verandering niet alleen. Xavi was bij haar blijven slapen. Ze had haar moeder de vorige avond al gebeld - Dolores reageerde verbaasd dat ze een nieuwe vriend had, maar wilde hem graag ontmoeten - en ze konden vandaag bij haar terecht.

Abigail draaide zich langzaam om en wurmde zichzelf tussen Xavi uit, om hem niet wakker te maken. Hij was nog een beetje aan het snurken. Ze bleef even staan en keek naar hem. Zijn prachtige lange wimpers glinsterden in het zonlicht dat door het raam scheen. Ze was er jaloers op. Zij kreeg dat effect alleen met mascara, hij hoefde er niks voor te doen.

Zonder al te veel geluid te maken trok ze het shirt uit, pakte ze wat kleding bij elkaar en ging ze onder de douche staan. Terwijl het water nog aan het opwarmen was ging ze voorzichtig er onder staan. De eindelijk lekker warme stralen bereikten haar huid en deden al haar spieren ontspannen. Ze sloot haar ogen en bleef een paar minuten roerloos stilstaan. Na een tijdje begon ze het zo heet te krijgen dat het leek alsof ze zweette, zelfs terwijl het water dat hoorde af te spoelen.

Het grootste gedeelte van het douchen had ze onder het water gestaan. Ze had maar drie minuten besteed aan het wassen met douchegel en shampoo en de rest van de tien minuten had ze niks gedaan. Zo deed ze dat altijd. Onder de douche kon ze het best nadenken.

Haar gedachten dwaalden af naar haar moeder. Ze hoopte maar dat Xavi niks zou vragen over hun zogenaamde uitstapje. Ze had geen tijd gehad om haar moeder te informeren dat ze haar had gebruikt als alibi. Misschien was hij het al wel vergeten na hun nacht samen, daar hoopte ze maar op. Dan had ze twee vliegen in één klap geslagen met haar actie om met hem naar bed te gaan. Dan had ze zijn aandacht van de laptop en van de afspraak met haar moeder af gehaald.

Ze sloeg een handdoek om zich heen en wrong haar haar uit. Ze veegde over de beslagen spiegel om zichzelf te kunnen zien en realiseerde zich toen dat ze haar make-up de vorige avond niet had verwijderd. Ze liet het water lopen en probeerde alles wat onder haar ogen terecht was gekomen weg te boenen. Daarna droogde ze zich verder af en hees ze zichzelf in haar klaargelegde kleding. Haar haar deed ze in een staart en liet ze verder uit druppelen.

Xavi kwam de hoek om kijken. 'Goedemorgen, sunshine.' Abigail negeerde de bijnaam die hij haar gaf - zo was hij nou eenmaal, had ze gemerkt - en keerde haar gezicht naar hem toe voor een kus. 'Al helemaal opgefrist zie ik.' Hij ging met zijn hand langs haar natte haar en trok daarna speels aan haar staart.

Abigail duwde hem weg en raadde hem aan om zich ook klaar te maken. Ze wilde zo snel mogelijk klaar zijn om dat bezoek aan haar moeder maar gehad te hebben. Ze wilde door met Rayleigh.

'Ik trek wel gewoon voor nu even hetzelfde aan en ga douchen als we terug zijn,' zei hij. Tevreden knikte ze. Precies wat ze nodig had.

Terwijl Xavi zijn shirt en spijkerbroek aantrok pakte Abigail haar jas en schoenen en trok ze die alvast aan. Hij volgde nadat hij klaar was al snel haar voorbeeld.

Samen liepen ze via het trappenhuis naar beneden, tot de parkeerplaatsen. Er stonden maar een paar auto's, die voornamelijk van de professoren waren. Toch had Xavi wel een auto staan. Ze vroeg zich af hoe hij aan het geld kwam, gezien zijn ouders hem niet financieel bijstonden.

'Deze is het.' Xavi stopte bij een blauwe Peugeot en opende hem door zijn sleutel in het slot te steken.

'Doet hij het niet op afstand?' vroeg Abigail. Xavi schudde zijn hoofd.

'De sleutel is kapot en hij is niet te maken. Maar goed, op de ouderwetse manier gaat het ook prima hoor... Stap in zou ik zeggen.'

Hij liep om de auto heen en hield de deur naar de bijrijdersstoel voor haar open. Ze ging zitten en deed alvast haar gordel om. Al snel voelde ze de auto naar beneden zakken door Xavi's gewicht toen hij ook ging zitten.

Xavi gaf zijn telefoon aan Abigail en vroeg haar haar moeders adres in te typen in het navigatiesysteem. Ondertussen startte hij alvast de auto. Toen ze klaar was zette ze het toestel in de houder, die op de voorruit vastgeplakt zat.

'Let's go,' zei Xavi terwijl ze het terrein van de campus verlieten. Abigail keek uit het raam naar het moderne schoolgebouw dat langzaam kleiner werd. De details, zoals de lange horizontale rijen ramen onder elkaar, waren al niet meer van elkaar te onderscheiden. Ze keek weer voor zich uit, naar de weg.

'Hoe kom je eigenlijk aan deze auto?' vroeg ze toen eindelijk. De vraag had al lange tijd door haar gedachtes gezweefd, maar in de stilte die heerste tijdens het rijden had ze eindelijk het moment gevonden om deze te stellen.

Het duurde even voor hij antwoord gaf. Terwijl hij begon te spreken hield hij zijn blik niet van de weg af, wat haar toch wel een dubbel gevoel gaf. Het was goed dat hij zich concentreerde op het verkeer, maar aan de andere kant leek het wel alsof hij haar niet wilde aankijken.

'Wat is er toch met die vragen van je Abigail?'

Dat antwoord kwam voor haar totaal onverwachts. Ze voelde zich een beetje gekwetst zelfs. Ze zweeg. Haar lippen had ze stevig op elkaar geklemd en ze keerde haar hoofd weg van hem, naar buiten. Ze had met hem geslapen nota bene, en nu dit?

Na een tijdje had Xavi door dat hij te fel had gereageerd. Hij legde zijn hand voorzichtig even op haar been en keek af en toe naar haar om, wat hij om de paar seconden verwisselde met naar de weg kijken. 'Sorry, nieuwsgierig aagje. Zo bedoelde ik het niet,' probeerde hij. Abigail zuchtte en keek weer naar voren. Hij pruilde zijn lippen, waardoor Abigail moest lachen.

'Ja ik ben wel nieuwsgierig, daar heb je gelijk in. Dat neemt niet weg dat je me hebt gekwetst.'

Abigail liet het maar voor wat het was, ook al had ze nog geen antwoord op haar vraag gekregen. Aan de manier waarop hij reageerde merkte Abigail dat het hem wel gevoelig was. Ze redeneerde maar dat hij de auto misschien heel vroeger ooit van zijn ouders had gekregen en het voor hem moeilijk was om daar nu aan terug te denken. Het was wel logisch, waarmee het voor Abigail eindelijk een einde maakte aan haar gepeins. Zo had ze haar antwoord gekregen, al had Xavi het niet luid voor haar uitgesproken.

Ze vond het zielig voor hem dat hij zo door het leven moest gaan zonder een warme band met zijn ouders. Ze keek zijn kant op. Hij had nog altijd zijn volledige aandacht bij de weg en zijn ogen stonden gespleten. Zijn warrig donkerblonde haar leek perfect en precies goed aan te sluiten bij zijn gezicht. Om eerlijk te zijn was het de mooiste jongen die ze ooit had gezien. Dromerig bestudeerde ze elk oppervlak van hem, elk haartje, elke moedervlek. God wat was ze verliefd op deze jongen.

'We zijn er.'

Snel herpakte Abigail zich en keek ze naar buiten. Ze had niet eens doorgehad dat ze al door haar moeders buurt reden.

Xavi parkeerde op een parkeerplaats niet ver van het huis. Eindelijk waren ze er en kon hij de motor uitzetten. Even was het stil, terwijl de auto langzaam stopte. Ze bleven zitten totdat Xavi zijn portier open deed. Abigail volgde. Ze stapte uit en keek gelijk naar het vijvertje waar ze vroeger al te vaak had gespeeld, terwijl Xavi de auto op slot draaide met zijn sleutel.

Er zwommen twee mannetjeseenden achter een vrouwtje aan, totdat die opstegen. Nog altijd zaten die achter haar aan. Abigails vader had haar ooit, toen ze klein was, verteld dat ze achter haar aan zaten omdat ze wilden paren. Zo dwingend waren die mannetjes. Ze herinnerde zich weer dat ze medelijden had met dat vrouwtje. Haar vader wenste haar dat ze nooit dwingende mannen - toen had hij 'jongetjes' gezegd - achter haar aan zou krijgen. Ze glimlachte. Abigail miste hem.

'Klaar?' Xavi liep op haar af, sloeg een arm om haar heen en keek met haar mee richting het vijvertje. 'Tja, die jeugdherinneringen he.' Hij trok haar even strakker naar zich toe en legde daarna zijn kin leunend op haar hoofd.

'Laten we gaan.' Xavi volgde haar naar Dolores' huis. Abigail merkte dat haar moeder de voortuin netjes had bijgehouden. De bloemen stonden er mooi en verzorgd bij, iets wat in Abigails jeugd nooit aan de orde was. Nu had haar moeder daar blijkbaar alle tijd voor, zonder man, zonder dochter thuis.

Xavi bleef staan en liet Abigail voor gaan. Ze drukte op de deurbel. Xavi stond inmiddels al weer achter haar, terwijl ze beiden wachtten tot de deur eindelijk open ging. Dat was binnen enkele seconden daarna het geval. Dolores had een blauwe spijkerbroek aan met een vrolijk bloemetjesblouse er boven. Typisch haar moeder, zo had ze zich zolang Abigail kon herinneren altijd al gekleed.

'Mam!' Abigail gaf haar moeder een knuffel en een dikke zoen. Toen de twee weer los van elkaar waren stak Dolores glimlachend haar hand naar Xavi uit.

'Jij moet dan wel Xavi zijn.' Hij pakte haar hand aan en knikte.

'Dolores als ik me niet vergis?' Ze knikte ook, nog altijd breed glimlachend.

'Kom er in kom er in.' Dolores liep al naar de woonkamer. Abigail wachtte tot ook Xavi binnen was en sloot de deur. Ze pakte zijn hand vast, waar ze even in kneep voor ook zij samen verder naar de woonkamer liepen.

Dolores wees naar de rode bank, die met zijn rug tegen de lange ramen tot aan de grond aanstond. 'Ga lekker zitten joh. Wat kan ik voor jullie inschenken?'

Xavi keek naar Abigail, alsof hij bevestiging van haar nodig leek te hebben. Als antwoord daarop hield ze haar schouders maar op en keerde ze zich tot haar moeder. 'Doe maar gewoon wat dubbel-fris. Dat heb je nog wel in huis he?'

Dolores knikte. Abigail voelde Xavi naast zich wat op en neer bewegen.

'Ah doe dat ook maar voor mij dan.'

Terwijl haar moeder naar de keuken liep om drinken te pakken legde Abigail geruststellend een hand op zijn been. Ze kon zich wel voorstellen dat het spannend was om de ouders - in dit geval alleen moeder - van je nieuwe relatie te ontmoeten. Al helemaal als jongen, want in de maatschappij waarin zij leefden leek het wel alsof de jongens kritischer hierin werden bekeken. Het lag nou eenmaal in de aard van mensen om vrouwen te moeten willen "beschermen". Alsof jongens altijd slechte intenties zouden hebben. Zelfs in deze moderne tijd hield de samenleving daar nog aan vast. Sommige dingen veranderen nou eenmaal nooit.

Dolores kwam met haar bruine dienblad aanlopen en zette die op de bijzettafel. Zelf ging ze in de donkerbruine fauteuil tegenover hen zitten. Ze boog zich naar voren om haar thee te pakken en begon er met een lange lepel in te roeren. Haar benen sloeg ze over elkaar heen voor ze Xavi aankeek. 'Zo, jij studeert dus ook rechten op het Radboud. In welk jaar zit je nu?'

Het ondervragen was begonnen, dacht Abigail bij zichzelf. Ze keek opzij, met een veelzeggende blik. Hij ving die op en knikte dat het goed was. Daarmee stelde hij haar gerust voor hij antwoord gaf. 'Klopt. Ik zit nu in mijn laatste jaar bachelor.'

'Dus je bent? Tweeëntwintig?' vroeg ze.

Hij knikte. Abigail slikte even en keek haar moeder aan. Niet te hard voor hem zijn, mam, dacht ze. Gelukkig begon ze na alle basisinformatie al snel over wat lichtere dingen te praten. Over zijn ouders was ze, tot Abigails genoegen, nog niet begonnen. Ze hoopte maar dat dat zo bleef. Abigail wilde niet nog eens een versteende Xavi naast zich meemaken. Na twee keer in één etmaal was het wel genoeg geweest.

'Was het trouwens gezellig gister middag?' vroeg hij glimlachend aan Dolores. 

Bij die woorden was het Abigail die versteende. Ze keek haar moeder smekend aan. Misschien dat ze het zou begrijpen, maar daar liet ze niets van blijken. In plaats van naar haar dochter te kijken keek ze Xavi vragend aan.

'Hoe bedoel je, gister middag?'