Nadat ze haar ontbijt op had gegeten en zichzelf weer zo snel mogelijk opsloot in haar kamer - ze wilde geen mensen tegenkomen - zocht ze Denver op op internet. Ze had er een vreemd gevoel aan overgehouden dat Connla de Vaal haar had verteld dat hij niets van de vriend van zijn dochter af wist. Of het nou iets met haar dood te maken had of niet, het bleef verdacht.

Ze scrolde en scrolde maar met haar muis naar beneden, maar er was nergens enig teken van bestaan van Denver te vinden. Het was haast alsof hij werkelijk niet op de wereld aanwezig was. Geen Facebook, geen LinkedIn, niks wat ook maar vanzelfsprekend leek te zijn in deze tijd. Er was geen enkele link naar een mogelijke combinatie van zijn voornaam en achternaam. Het was er gewoon niet. Het bestond niet. Denver Meerre wilde zichzelf wel héél erg goed anoniem en onvindbaar houden.

Abigail pakte haar mobiel om het Ava te vertellen, maar legde deze - na er eerst heel lang naar gestaard te hebben - al snel weer terug op haar bureau. Ze wist niet of dat wel zo een goed idee was. De laatste keer dat ze hadden gesproken was bij het politiebureau en Abigail wilde niet de eerste zijn die weer contact opnam. Het was aan Ava. Ze gaf haar netjes de ruimte om de gebeurtenissen en alle informatie te verwerken, zonder dat Abigail er nog een schepje bovenop deed door haar hiermee op te zadelen. Als ze er klaar voor was zou ze dit wel aan het licht brengen, niet eerder.

Ze klapte haar laptop dicht en stond op. Met moeite onderdrukte ze een gaap, terwijl ze zich liet neervallen op haar bed. Xavi had nog altijd niks van zich laten horen. Ze moest toegeven dat ze niet wist wat ze nog zonder hem aan moest. Ze miste zijn geur, zijn brede armen beschermend om haar heen en zijn diepe stem waar ze uren naar kon luisteren. Zijn heldere blauwe ogen spookten door haar hoofd en ze kon niet wachten om deze eindelijk weer in het echt te zien. Ze stond op om weer zijn nummer te draaien.

Teleurgesteld liet ze haar arm zakken toen de telefoon voor de zoveelste keer niet ophield met overgaan. Waar was die jongen toch mee bezig? Ze trok haar kleding uit en kreunde van de ontspanning toen ze onder de warme stralen van de douche ging staan. Ze nam voor het eerst sinds lange tijd een écht momentje voor zichzelf. Ze masseerde haar hoofdhuid en sloot genietend haar ogen.

Ze keek toe hoe het water door het putje wegliep terwijl ze zichzelf afdroogde met een handdoek. Het voelde ruw aan op haar sensitieve dunne huid. Toen er op de deur werd geklopt sloeg ze deze als een jurk om en knoopte ze hem strak om haar lichaam heen. Het was de vraag of het goed zou blijven zitten, dus hield ze het geknoopte stukje stof vast. Ze legde haar hand op de deurklink en kneep voor ze de deur opende even haar ogen stijf dicht, hopend dat het Xavi was die eindelijk weer eens contact met haar opnam.

De lange blonde haren die haar het eerste opvielen verraadden gelijk wie het was. Ze betrapte zichzelf erop dat ze voor een milliseconde in elkaar zakte en een teleurstellende houding aannam, terwijl ze juist blij moest zijn met de komst van haar beste vriendin. Snel herpakte ze zich en vloog ze Sanna in de armen, zodat ze haar beschaamde gezicht niet te zien kreeg. Ze merkte alleen dat Sanna stijf bleef staan en haar armen niet om Abigail heen sloeg. Verward kwam ze los van haar lichaam en keek ze haar vriendin aan. Haar ogen stonden serieus.

'Ik heb je lang niet gezien. Waar was je al die tijd? Ik heb alle colleges in mijn eentje moeten bijwonen!' Sanna klonk verwijtend, iets wat Abigail niet bij haar gewend was. Meestal was zij het van de twee die oordeelde over het gedrag van de ander. Sanna was in de regel ook wat minder verantwoordelijk, maar nu leken de rollen compleet omgedraaid.

'Ben je daarom hier gekomen? Om me slecht te laten voelen?' Abigail wist wel dat het oneerlijk was om er zo op te reageren, terwijl Sanna dat meestal niet deed. Op de een of andere manier voelde ze zich aangevallen. Was Xavi er maar, dacht ze, die zou haar wel begrijpen.

'Het is gewoon niks voor jou om school zo te laten vallen. Om mij in de kou te laten! Wat is er toch met je, Abigail? Ik herken je niet meer!'

Abigail bleef stil en keek haar vriendin sprakeloos aan. Ruzie hadden ze niet vaak, maar dit keer voelde het anders dan al de voorgaande keren. Ze kneep hard in haar handdoek, op de plek waar ze de knoop nog altijd vasthield. Haar knokkels begonnen steeds witter te worden, maar ze liet zich er niet door afschrikken en zette juist meer kracht.

Sanna stond sterk op haar benen met haar handen in haar zij en keek Abigails kamer rond. Haar blik viel op de laptop, die net niet helemaal goed dichtgeslagen was. Abigail merkte de richting van haar ogen op en hoopte met een schietgebedje te voorkomen dat Sanna er op af stapte.

'Wat is er zo belangrijk dat dit je allemaal niet meer uitmaakt? Is het Xavi? Sinds dat je met hem be-'

Dat was het moment dat Abigail woest een stap dichterbij Sanna zette en met de wijsvinger van haar vrije hand naar de deur wees. Haar ogen leken vuur te spuwen, maar er was ook een beetje ongeloof in te zien. Ze geloofde het niet. Ze kon niet geloven dat Sanna dat zojuist had gezegd. 'Ga er maar uit.'

Toen Sanna niet onder de indruk leek te zijn en een hand op Abigails blote schouder probeerde te leggen sloeg ze deze gelijk van haar af. Ze zwaaide de deur open en wees dit keer de gang op. 'Weg, Sanna! Ik hoef je niet te zien. Laat me gewoon met rust!'

Sanna keek haar boos en met grote ogen aan, maar volgde haar orde op. Met haar armen over elkaar heen geslagen liep ze hoofdschuddend haar kamer uit uit. Abigails lip trilde en ze bleef toekijken hoe Sanna achter haar eigen deur verdween. Toen ze ergens iemand hoorde naderen kwam ze pas weer in actie en gooide ze snel de deur dicht. Ze was bijna vergeten dat ze slechts een handdoek om zich heen had, waaronder ze poedelnaakt was.

Ze liet zich achterover leunen tegen de deur en sloot haar ogen. Haar natte haar liet een naar jeukend gevoel achter in haar nek en kleine druppels bleven over haar rug naar beneden glijden. Ze slaakte een zucht voordat ze van het hout af kwam en een joggingbroek met een groot shirt erboven aantrok. Haar haar deed ze zoals altijd in een staart, maar dat nam niet weg dat er nog druppels op de kraag van haar shirt vielen. Ze liep de kleine badkamer uit.

Het besef van wat er zojuist was gebeurd drong pas tot haar door toen ze hopeloos in de midden van haar kamer bleef staan. Bij Rayleigh was het precies hetzelfde gegaan. Zij had ook ruzie gehad met haar beste vriendin, Ava. Ze rilde even en liet zich loom op haar bed zakken, met haar handen ondersteunend achter zich.

***

Sanna had Abel gevraagd om te komen en zat dicht tegen hem aan op haar tweepersoonsbed. Ze had haar hoofd tussen haar handen gelegd en liet Abel haar op haar rug aaien. Ze sprak haar zorgen over Abigail tegen hem uit, terwijl hij geduldig een luisterend oor bood en haar met zijn woorden probeerde gerust te stellen.

'Ik snap het gewoon niet,' zei ze. 'Waarom doet ze toch zo?'

Abel stopte even met aaien en hield zijn schouders op. Hij wilde wat antwoorden, maar Sanna was hem alweer voor. Hij gaf haar alle ruimte om haar woede te uiten en retorische vragen aan hem te stellen.

'Ze luistert gewoon niet naar me,' zuchtte ze, en ze keek op en draaide haar hoofd naar hem toe. Haar ogen twinkelden. Ze had een idee. 'Kan jij anders met haar praten binnenkort? Misschien dat het wel doordringt als ze het van jou hoort.'

Abel slikte en verplaatste zijn hand naar haar wang. Hij had eigenlijk geen zin om tussen Abigail en zijn vriendin te komen, gezien hij en Abigail op en goede plaats zaten. Ze mochten elkaar. Maar aan de andere kant kon hij geen nee zeggen tegen Sanna, die hem afwachtend aankeek. Hij glimlachte naar haar. 'Voor jou alles.'

'Bedankt.' Ze legde haar hoofd op zijn schoot en beet op de nagel van haar duim. 'Ik was hierover ook al naar de mentoraat en die vertrouwenspersoon geweest, maar ze zeiden dat ze niks konden doen. Het is je eigen verantwoordelijkheid om op te komen dagen en je studietijd goed te benutten. Op de HBO was het anders geweest. Daar wordt je aanwezigheid genoteerd, vertelden ze me.' Ze zuchtte en keek in het niets. 'Maar ik moet gewoon tot haar doordringen, ze snappen het niet. Jij bent mijn laatste hoop.'

***

Abigail lag in foetushouding op haar bed en staarde naar de krassen in de muur. Ze dacht aan niets. Toen er op de deur werd geklopt nam ze dan ook geen moeite om erheen te lopen, met de mogelijkheid dat het Sanna weer was helder in haar achterhoofd.

De persoon gaf echter niet op. Er werd harder gebonkt, en nog steeds verroerde Abigail zich niet. Ze sloeg haar deken om zich heen en draaide zich op haar zij, met haar rug richting de deur

'Abigail?'

Het was duidelijk geen vrouwenstem, maar dat van een man. Snel gooide ze de dekens van zich af en bleef ze met gespitste oren luisteren, om er zeker van te zijn dat ze de deur wel voor diegene open wilde doen. De enige persoon die ze wilde zien was Xavi, dus wachtte ze af tot er verder werd gesproken en ze kon herkennen wie het was.

'Ik heb eten afgehaald en dacht dat het misschien wel leuk was om dat samen met jou op te eten. Doe je open, babe?'

Abigail moest een lach onderdrukken en liep op de deur af. Xavi had een witte zak in zijn hand waar een heerlijke geur van chinees uit opsteeg. Ze sloot haar ogen genietend en liet zich door haar vriend omhelzen. Ze snoof zijn lichaamsgeur zo goed mogelijk op, alsof dat al het gemis dat ze had gehad liet vergeten. Een mengsel van chinees en zijn deodorant vulde haar hele kamertje.

'Waar was je al die tijd, Xavi? Ik heb je zo vaak gebeld!' Haar blijdschap om zijn komst had plaatsgemaakt voor verontwaardiging en nijd, maar het leek hem niet af te schrikken. Hij legde zijn handen op haar schouders en keek haar aan, voordat hij haar weer in een knuffel trok en zijn hoofd op haar kruin liet rusten terwijl hij sprak.

'Ik weet het, en het spijt me. Ik had het gewoon druk met school enzo, je weet wel. Kan je mij vergeven, schatje?' Hij duwde haar met zijn handen iets van haar af, zodat ze in zijn ogen kon kijken. Toen ze knikte boog hij glimlachend voorover en gaf hij haar een lange kus. Ze moest ongewild ook glimlachen. Het lukte haar niet om nog langer boos op hem te zijn.

Hij zette de zak op haar bureau en pakte drie plastic dozen er uit. Eentje met nasi, een met babi pangang en de ander met foeyonghai. 'Ik zal wel even borden en bestek uit de keuken pakken,' zei hij, voordat hij haar kamer uitliep en even later weer terug was met de spullen.

Abigail schoof haar bureaustoel naar achter om naast hem te zitten. Hij wees naar de foeyonghai. 'Is het goed als ik dat vooral neem? Mijn buik staat nu denk ik even niet naar het vlees van de babi.'

Abigail knikte en haalde voorzichtig het plastic deksel van het fragiele bakje af. Ze schepte wat van de babi pangang en de nasi op haar bord en wachtte tot Xavi ook klaar was, om samen te kunnen beginnen met eten. 'Eet smakelijk!'

Ze genoten ervan. Abigail had hem gevraagd of hij zeker wist dat hij niks van haar bakje wilde, maar hij antwoordde al snel afwerend. Ze keek uit haar ooghoeken naar zijn gele gerecht en moest toegeven dat ze daar ook wel zin in had.

'Zou ik dan wel wat van jou ei mogen?' vroeg ze, wijzend met haar vork. Hij knikte en schoof de foeyonghai naar haar toe. Ze schepte wat ervan op haar bord en had het al snel opgegeten.

Toen de buiken gevuld waren liepen ze samen met de gebruikte vaat naar de gezamenlijke keuken. Abigail zette alles in de vaatwasser en stond vervolgens op om Xavi aan te kunnen kijken. Hij glimlachte van oor tot oor.

'Wat kijk je?' vroeg ze grinnikend.

Hij hield zijn schouders op en keek quasi onschuldig voor zich uit. 'Oh niks hoor. Buiten het feit dat, wat je nu alweer doet, de reden is dat we elkaar voor het eerst hadden ontmoet.' Hij liep hoofdschuddend naar de machine en startte het programma. 'Wat had ik toen nou gezegd?'

Abigail speelde mee. Ze sloeg haar handen voor haar mond en keek hem uitdagend en nep schuldbewust aan. 'Als je ziet dat hij vol is-'

Tijd om de zin af te maken had ze echter niet. Een zwarte waas voor haar ogen en een fluisterende onherkenbare stem deed haar wankelen. Ze was abrupt gestopt met praten en bleef met grote ogen voor zich uit kijken. Xavi kreeg het door en ving haar nog op tijd op, om haar snel als een bruid naar haar bed toe te dragen. Hij legde haar voorzichtig neer en probeerde haar vervolgens zachtjes wakker te schudden aan haar schouders. Hij sloeg op haar wangen, opdat er weer beweging in haar kwam.

Toen er na lang proberen niks gebeurde en ze nog altijd met open ogen in dezelfde positie lag, alsof ze dood was, gaf hij het op en greep hij hijgend in zijn haar. Hij liet zijn ogen door de kamer gaan en stopte bij haar laptop. Hij was net als Sanna benieuwd naar waar ze mee bezig was, dus liep hij er op af. Hij raadde de toegangscode tot zijn verbazing in één keer. Met fronsende wenkbrauwen las hij haar complete geschiedenis door. Hij sloot de laptop hoofdschuddend af en liep weer naar Abigail toe, die op haar rug met haar hoofd richting het plafond lag. Hij leunde op de rand van het bed en bleef naar haar staren, alsof ze een pop in de vitrine van een museum was.

'Oh mijn lieve Abigail, waar heb je jezelf in verzeild laten raken?' fluisterde hij, aaiend over haar hoofd, voordat hij opstond en haar kamer verliet om wat te halen.

Zij had zijn aanwezigheid naast haar bed gevoeld, terwijl ze het van binnen uitschreeuwde van de angst. Hij had niks gehoord, waardoor een sterk en claustrofobisch gevoel van machteloosheid haar bekroop. Het leek wel alsof ze volledig van de wereld was.

Ze kon haar lichaam niet bewegen en zat vast in een een en al witte kamer. De muren waren wit, de grond was wit, het plafond. Ze bonkte snikkend met al haar kracht op de harde muren, tot er spetters bloed op terecht kwamen. Het rood zag er luguber uit op de witte achtergrond. Het was net als in een horrorfilm, al liet het zo van dichtbij een diepere indruk achter. Trillend keek ze naar haar opengehaalde armen en handen.

Ze kon alleen nog maar hopen dat Xavi terug zou komen en hij haar niet moederziel alleen aan haar lot overliet.