Het was tijd voor haar zoveelste afspraakje met Denver. Inmiddels waren ze al een echt stel, en kon ze zich al geen wereld meer voorstellen zonder hem. Terwijl ze zich klaarmaakte om naar hem toe te gaan bekeek ze zichzelf in de spiegel. Haar huid leek witter dan normaal, en daarbij werd ze langzaam steeds magerder de laatste tijd.

Ze schudde haar hoofd en trok haar kleding aan, waarna ze gelijk haar kamer verliet. Al snel werd ze tegengehouden door haar vriendin, die ook net toevallig door de gang liep. Ongeduldig om naar Denver te gaan liet ze Ava maar praten. Haar woorden drongen pas weer door Rayleigh door toen ze negatieve woorden over hem leek te horen.

'Ik zie je gewoon niet zo vaak meer sinds je met Denver bent. Het lijkt wel alsof je bent veranderd,' had ze schaamteloos gezegd.  Rayleigh keek haar vriendin vol ongeloof aan. Hoe kon ze dat zeggen? Alsof het iets slechts was dat hij in haar leven was gekomen. 

'Wat suggereer je nou Ava?' Die hield  alleen haar schouders op, zonder antwoord te geven. Rayleigh schudde boos en haast gekwetst haar hoofd en liep zonder haar nog een blik waardig te gunnen weg. 

Ze werd met open armen door hem ontvangen. Zijn aftershave vulde haar neusgaten en ze sloot haar ogen terwijl ze alles naar binnen snoof. Ze kon niet begrijpen wat Ava nou tegen hem zou kunnen hebben. 

'Zin in een lekker wijntje?' Denver keek haar vragend aan en liep al naar zijn kast toe, nog voordat ze had ingestemd.

In de tussentijd liet ze zich op zijn bed vallen en keek ze naar het plafond. Toen ze na een tijdje naast zich het bed voelde indeuken door zijn gewicht ging ze weer rechtop zitten. Ze pakte het wijnglas met beide handen aan en zuchtte tevredengesteld.

Toen hij gesetteld was en zich tot haar richtte keek ze hem serieus aan. 'Ik kwam net Ava tegen,' begon ze. Denver keek haar vragend aan, met maar één opgetrokken wenkbrauw. Er schoot even door haar hoofd heen hoe hij dat toch deed. Zelf kon ze het niet. 

'Ik weet niet wat het is maar ik krijg echt het gevoel dat ze onze relatie niet goedkeurt.' 

'Oh?' vroeg hij. Rayleigh merkte dat hij verbaasd was, alsof hij niet kon geloven dat iemand hem niet goed zou keuren. Zo was hij, en laat dat nou zijn waar ze zo hard voor was gevallen. Ook al wilde ze niet.

'Dat is dan toch lekker haar probleem.' Denver streek met zijn hand door haar haar en over haar wang, terwijl hij liefdevol naar haar gezicht keek. Daarna nam hij die in zijn beide handen en verplaatste zijn blik naar haar ogen.

'Ik hou van jou. Als Ava jou dit geluk niet gunt dan heeft ze niet het beste met je voor. Misschien moet je even nagaan of ze nog wel je vriendin is. Het spijt me echt voor je, mijn Raytje.' 

Door die woorden smolt ze. Denver hield van haar. Dat was alles wat nog telde, wat op dit moment nog uitmaakte en relevant voor haar was. Hij liet haar zich het middelpunt van de wereld voelen, waarbij alle anderen naar de achtergrond wegvaagden. 

'Ja, ik denk dat je gelijk hebt. Ik vind het gewoon zo jammer.' Rayleigh zuchtte en keek voor zich uit. Denver deed hetzelfde tot hij zijn glas hief. 

'Nouja, whatever. Laten wij dan aan onze wijn beginnen, alles vergeten. Drinken maar!'

Ze keek naar haar handen. Ze had niet eens meer door dat ze het glas vast had. Gelijk werd ze weer met beide benen in het hier en nu gezet, waardoor ze al snel alle commotie rondom Ava vergat. 

'Goed idee. Proost!' Lachend stak ze haar wijnglas uit en liet ze Denver er tegen aan tikken. Het geluid van de aanraking van de twee glazen klonk nadat ze een slokje had genomen nog steeds door haar hoofd. Het leek alleen steeds harder en dringender te worden.

'Gaat het wel Ray?' vroeg hij. Ze sloot haar ogen en schudde haar hoofd, terwijl ze zijn zorgen met haar hand wegwuifde. 'Ja ja. Ik denk dat ik even een tinnitus aanval of zoiets had. Niks ernstigs.'

Hij knikte en dronk weer van zijn wijn. Rayleigh volgde zijn voorbeeld en al snel was haar eerste glas van die avond op. Na haar derde glas begon ze draaierig te worden, en bleef ze liggen.

Denver kwam bij haar liggen en legde een arm om haar bovenlijf heen, terwijl hij op zijn zij tegen haar aan lag. Zij was weer met haar hoofd richting boven gaan liggen, haar favoriete positie. Toen ze na een lange tijd haar ogen opende dansten er zwarte bewegende figuurtjes door haar zicht, die zwaar contrasteerden tegen het witte plafond.

Ze voelde hoe een vreemde misselijkheid langzaam naar boven steeg en met al haar kracht probeerde ze dat gevoel te onderdrukken, maar daar raakte ze alleen maar lichter in haar hoofd van. Met haar ogen wijd open bleef ze verstijfd liggen, zonder ook maar een keer te bewegen. Haar spieren verkrampten uit zich zelf, een gevoel dat ze herkende van een enkele keer toen ze een hele hevige koorts had gehad.

Denver lag nog altijd tegen haar aan, met zijn ogen dicht. Hij had niet door dat ze in moeilijkheden verkeerde, of misschien deed hij maar alsof. Maar Rayleigh had daar geen enig besef meer van, noch van tijd. Ze merkte hoe de kamer langzaam donkerder werd, en dat Denver al naast haar in slaap was gevallen. Zijn gesnurkt vulde de hele kamer, al was die heel zacht. Het leek wel alsof al het geluid om haar heen werd versterkt, net als toen bij de wijnglazen.

Een knarsende en dringende koppijn begon onder haar oogkassen en kroop langzaam omhoog naar haar voorhoofd. Ze zag haar moeder, haar vader. Zichzelf als klein kind. 

Haar gedachten brachten haar terug naar de traumatische ervaringen die ze toen had gehad. Stemmen van zichzelf en van haar moeder die dronken met een fles wijn in haar hand naar Rayleigh schreeuwde dat ze nutteloos was. Haar eigen gehuil, dat er confronterend doorheen klonk. Dat geluid ging recht door merg en been. 

Ze beleefde alles weer opnieuw. Hoe haar moeder de fles wijn richting haar gooide en toen pas besefte wat ze had gedaan. Haar sussende woorden en verontschuldigingen, smekend dat Rayleigh het niet tegen haar vader zou vertellen als hij die avond thuiskwam. 

'Het spijt me zo erg mijn liefje. Mama was zichzelf even niet. Wees maar niet bang.' 

Haar spieren begonnen zich harder samen te trekken en ze probeerde zich met al haar kracht te verzetten tegen de stemmen in haar hoofd, maar het werd alleen maar erger. Nu voelde ze een hand op haar voorhoofd, die aaiende bewegingen maken. Toen ze haar ogen opende zag ze haar moeder voorovergebogen over haar heen hangen. Ze probeerde haar longen uit haar lijf te schreeuwen, maar alles wat naar buiten kwam was slechts een gedempt piepje. 

'Ga weg ga weg.'

Ze sloor haar ogen, en toen ze ze weer opende was haar moeder opeens verdwenen. Terwijl ze haar hart nog sterk voelde kloppen in haar keel blies ze al haar opgekropte angst hijgend uit. 

Net als bij koorts leek ze te zwemmen in haar zweet. Toch begon ze steeds vermoeider te raken, bijna slaperig zelfs. Een oase van rust had zich eindelijk om haar heen gevestigd. Haar hart begon steeds langzamer te kloppen, totdat het nog slechts zestig slagen per seconde bevatte. Ze kwam dichterbij het eindstation; slaap. Haar lichaam kon niet wachten om te rusten. 

Ook haar oogleden voelden langzamerhand zwaarder aan, tot haar onder- en bovenooglid elkaar als een magneet aantrokken en eindelijk contact maakten. 

Ze was er.