Voor de deur kwam Sanna de volgende ochtend tot stilstand. Ze bleef met haar tot een vuist in elkaar gevouwen hand ergens in de lucht hangen, klaar om te kloppen. Ze twijfelde, en liet haar hand toch maar zakken.

Ze legde haar oor op de massieve houten deur en sloot haar ogen, in de hoop dat haar gehoor daardoor sterker zou worden en ze kon horen of er leven was daar binnen. Niks. Ze zuchtte en klopte uiteindelijk toch wel op de deur. Toen er niet open werd gedaan keek ze op haar horloge. Het was verdomme al bijna twaalf uur en ze had een college zo.

'Abigail, dit is mijn laatste poging. Word wakker of mis je college! Ik ga geen aantekeningen voor je maken, vraag maar aan iemand anders.' Ze schudde haar hoofd en klopte nog een laatste keer hard op de deur. Daarna liep ze weg, een spoor van stilte achterlatend na haar harde geschreeuw.

Abigail lag binnen met haar hoofd onder de dekens en het kussen zo tegen haar oren gedrukt dat al het geluid van buitenaf gedempt werd. Ze had Sanna heus wel gehoord, maar na gister had ze geen zin om zich te vertonen, laat staan naar een college te gaan waar iedereen haar raar zou aankijken.

Toen de kust veilig leek te zijn kwam ze voorzichtig uit haar knusse schuilplekje vandaan en keek ze naar de witte muur tegenover zich, al was wit een erg misleidend woord. Overal waren pennenstreken te zien, de deur was al vergeeld en Abigail meende ooit zelfs diepe krassen veroorzaakt door nagels gezien te hebben. Raar vond ze dat, maar misschien verbeeldde ze het zich maar, zoals ze wel vaker deed. Ze besloot zich er verder niet druk om te maken of er scenario's in haar hoofd over te bedenken.

Ze hoopte dat haar rode ogen ook maar zo een verbeelding waren, maar het had zo echt gevoeld. Nog nooit leek het zo dichtbij gekomen te zijn.

Plots zat ze stijf overeind. Door alle commotie was ze bijna Ava vergeten te bellen! Maar eerst moest ze zichzelf weer grondig in de spiegel bekijken. Aan de ene kant hoopte ze dat het er niet was en haar ogen gewoon weer normaal waren, dat ze zich geen zorgen meer hoefde te maken daarover. Maar aan de andere kant wilde ze bewijzen dat ze niet gek was geworden de vorige dag en dat ze Sanna niet voor niets daarmee had overvallen. Ze schaamde zich ervoor.

Met dubbele gevoelens stond ze op en liep naar het badkamertje. Ze had haar blik de hele tijd op de grond gericht en ademde een paar keer diep in en uit voordat ze haar hoofd ophief. Ze sloot haar ogen en opende ze na een paar seconden.

Even bleef ze zichzelf als versteend aanstaren, maar toen ze niks leek te zien ontsnapte er een zucht van verlichting uit haar mond. Ze had gewoon normale ogen, maar nu kwam haar volgende probleem. Waarom dacht ze gister van wel? Hoe kon het dat ze iets zag wat er niet was?

Ze liep terug naar haar bed om zich er vervolgens weer op te laten vallen. Moest ze echt Ava gaan bellen? Het antwoord op die vraag wist ze wel, maar na gister wist ze niet of ze alles rondom de zelfmoordbrief wel aankon. Ze was zwak, uitgeput en nog steeds een beetje angstig. Toch moest het gebeuren, ze had het zichzelf beloofd en voorgenomen om het te doen nadat ze zichzelf in de spiegel had gecontroleerd. En dat was nu al gebeurd, geen smoesjes meer.

Ze stond op en reikte naar haar telefoon. Opnieuw toetste ze de cijfers in, dit keer wat minder bang dan de vorige keer, maar nog steeds niet helemaal comfortabel. Ze zuchtte en zette het toestel aan haar oor. Ze wachtte tot er opgenomen werd. Abigail wilde het al bijna opgeven toen een heldere stem in haar oor klonk.

'Hallo? Met Ava.'

Ze sloot haar ogen, zuchtte nog een keer luid met haar hand op de microfoon terwijl ze moed verzamelde, en begon toen te spreken: 'Hallo, met Abigail. Ik heb best wel een dilemma en hoopte jou wat vragen te kunnen stellen?' Hoe moest ze dit nou in vredesnaam verwoorden? Ze kon niet zomaar 'hey ik heb een zelfmoordbrief gevonden en ik vroeg me af wat jij daar vanaf weet?' zeggen zonder enige gêne.

'Uh oke? Waarover dan, als ik vragen mag?'

'Ik studeer rechten aan de Radboud Universiteit Nijmegen en vroeg me af of jij nog iets weet van toen je daar zelf studeerde?' Ze kneep haar ogen stijf dicht, bang en wachtend op haar antwoord.

'Sorry? Waar wil je heen? Ik heb zoveel meegemaakt, ik zou niet weten waarmee ik je kan helpen.' Er klonk enige wanhoop in haar stem. Ze wist heel goed wat er was gebeurd, maar waarom probeerde ze het te ontwijken? Had ze er iets mee te maken gehad? Of was het traumatiserend en probeerde ze het te verdringen, alsof het dan niet meer zou bestaan.

'Er is een meisje overleden in de tijd dat jij hier op school zat, als ik me niet vergis, toch?' Het bleef lang stil aan de lijn. Abigail kon haar in gedachten al zien trillen. Arme meid, het was niet haar bedoeling om oude wonden weer open te rijten.

'Ja, maar ik kende haar toch niet. Ik kan je hier niet verder mee helpen, sorry. Ik ga ophangen.'

'Nee, wacht!' Abigail gooide gefrustreerd haar telefoon op bed. Ze had opgehangen, Abigail was niet veel wijzer geworden.

Ze wist heel goed dat deze Ava loog. Ze was alle feiten goed nagegaan. Alles moest kloppen, of had ze misschien iets over het hoofd gezien? Was het mogelijk dat Ava echt de waarheid sprak? Plotseling besefte Abigail dat ze op internet nog helemaal niet had gezocht op een zelfmoord van een meisje in Nijmegen. Dat ze daar niet aan had gedacht!

Snel kroop ze achter haar laptop en zocht ze dat op. Het was niet moeilijk. Al snel vond ze een artikel over een meisje, gevonden in de rivier. Er stond in dat ze van de brug af was gesprongen, 's avonds. Ze was heel schamel aangekleed en daardoor al onderkoeld voor ze ook maar helemaal was verdronken. Details over de reden waarom ze zelfmoord pleegde stonden er niet in. Die waren 'niet duidelijk'. Abigail merkte op dat de naam van het meisje nergens werd vermeld, noch die van haar familie of ouders. Wel stond er dat ze werd begraven in haar geboortestad Utrecht, dichtbij haar familie. Triest, maar de data kwamen wel overeen met wat ze had gezien op de sociale media van Ava. Nu wist Abigail het dus zeker. Ava wist hier meer van, maar toch loog ze. Ze besloot om haar wat tijd te geven. Misschien had ze het net achter zich gelaten en was Abigail de eerste die haar er weer aan had herinnerd.

Over een tijdje zou ze het weer proberen. Hopelijk zou ze dan wel wat meer los kunnen krijgen uit Ava en anders zou Abigail ook nog altijd naar de begraafplaats kunnen gaan. Het was niet even praktisch, maar als ze eenmaal haar graf had gevonden was het wel handig. Zo zou ze de naam van dit meisje te weten kunnen komen. In ieder geval kwam het er op neer dat Abigail genoeg opties had, voor het geval dat ze niks aan Ava had.

Vol adrenaline ging ze rechtop zitten. Dit alles gaf haar energie. Een soort kick. In haar hoofd begon ze allemaal theorieën te bedenken, de een nog donkerder dan de ander. Haar oog viel nog eens op de krassen op de muur, alsof ze erdoor werd aangetrokken nu ze aan onheilspellende dingen dacht. Ze bleef er lange tijd naar staren, zonder ook maar een keer te knipperen.

Tranen hadden zich al in haar ogen gevormd, smekend om weggedrukt te worden door haar oogleden. Na een paar minuten gaf ze zich eindelijk aan haar eigen lichaam over.