Vol ongeloof staarde ze uit haar ogen. Ze was net nieuw op de universiteit en om bij de studentenvereniging te komen moest ze eerst door de ontgroening. Die was net iets heftiger dan ze had gedacht.

'Kom op Abi! Je kan het!' riep haar inmiddels ladderzatte vriendin.

Abigail zuchtte en deed haar bruine haren in een hoge staart. Ze pakte het eerste glas en sloeg deze in een keer achterover. Een tijdje later begon ze met moeite aan haar negende. Ze kneep haar ogen stevig dicht terwijl ze de koude vloeistof ongecontroleerd haar keel door liet stromen. Bij het laatste glas liet ze zich achterover vallen, in de armen van haar vriendin. Ze werd slaperig van haar lichaamswarmte.

'Goed gedaan meid,' zei Sanna, gevolgd door een trotse, als ook een plagende schouderklop.

Abigails ogen begonnen te tollen. Ze had nog nooit zo veel gedronken. Dit was meer dan goed voor haar was. Ze werd al dronken van een glaasje bier, bij wijze van spreken. Haar lever kon niet veel aan.

Ze probeerde alles met moeite binnen te houden. Anders zou ze namelijk aan de schandpaal genageld worden. Daar had ze nou niet bepaald veel zin in, al wilde ze zichzelf zo graag van haar lijden verlossen door over te geven.

Een plotselinge, luide klap veroorzaakt door twee handen liet haar schrikken. Ze sprong op. Haar witte sneaker trapte op een plastic beker. Ze schopte het ding weg, voor ze zich op een van de leiders richtte.

'Nu we alles wat makkelijker hebben gemaakt voor jullie gaan we aan het echte werk beginnen. Kom mee feuten!'

De oudejaars trokken de nog zittenden aan de kraag van hun shirts omhoog. Struikelend volgden ze. Het waren net kleine eendjes, die alles nog van hun moeder moesten leren.

'Waarom wilden we ook al weer bij een vereniging?' vroeg Abigail terwijl ze zachtjes op haar beide wangen sloeg om wakker te blijven. Alcohol maakte haar op een bepaalde manier slaperig.

'Dat hoort er gewoon bij meid. Doorzetten!'

Sanna was altijd al opzoek geweest naar spanning en gevaar. Hoe vaak Abigail haar wel niet uit de meest absurde situaties had gered... Ze grinnikte bij haar gedachten daaraan. Dat was ook de reden dat ze bevriend waren geraakt. Bij hun eerste ontmoeting had Abigail haar uit een vechtpartij op het schoolplein gered. Het was vriendschap op het eerste gezicht, hoewel ze beiden anders van karakter waren.

Abrupt stopten hun leiders, waardoor de groentjes tegen ze aan botsten. Boos keken de ouderen hen aan, met een blik die veelzeggend was. Daardoor richtten de jongeren hun blik verlegen naar de punten van hun schoenen.

'Nee joh blijf ons gewoon lekker aankijken, je moet beleefd zijn als iemand tegen je praat! Nu gaan we namelijk door met deel twee. Om te laten zien dat jullie alles voor ons over hebben, zelfs illegale dingen, moeten jullie allemaal iets stelen bij deze sportkledingwinkel. Wij staan dichtbij de kassa zodat jullie het niet wagen om toch af te rekenen!'

Toen de leider uitgepraat was trok Sanna Abigail enthousiast aan haar arm de winkel in. Zo normaal mogelijk probeerden ze langs alle merkkleding te lopen. Af en toe struikelden ze over hun eigen voeten, waar niemand echt raar van opkeek. Dronken zijn op je negentiende was niet illegaal.

'Kijk deze dan.' Sanna keek even om zich heen voor ze twee dezelfde shirtjes van het rek af pakte. 'Het gaat allemaal om tactiek, neem twee shirts de kleedhokjes in waarvan je er één steelt en de ander later terug legt.'

Abigail keek haar vriendin raar en vragend aan. 'Je spreekt uit ervaring zeker?' Sanna gaf een mysterieuze knipoog als antwoord. Het was te verwachten, dat ze dat zou doen.

'Je kent me.'

In de kleedkamers knipten de meiden met een schaar, die ze gelukkig in hun etui hadden zitten, de kaartjes uit de shirts. Hun trui trokken ze er vervolgens overheen aan. Hoe vaak zou deze truc al niet gebruikt zijn? Abigail vroeg zich af hoe het tegenwoordig nog steeds kon.

'Nu hangen we deze terug, glimlachen we naar iemand die hier werkt en lopen we de winkel uit. Kan je dat normaal doen?' vroeg Sanna. Abigail knikte. Ze zou het gaan proberen.

Sanna ging voorop, ervaren als ze was. Ze glimlachte, zoals ze zei, naar de vrouw die de kleding aannam en liep door. Abigail volgde haar. 'Was het 'm toch niet geworden?' vroeg ze terwijl ze het shirtje voor Abigail ophing.

Abigail schudde haar hoofd. 'Ik vond hem uiteindelijk toch niet zo leuk op mijn lichaam staan,' loog ze. De vrouw knikte en wenste haar nog een fijne dag. Abigail probeerde het schuldgevoel uit te schakelen. Als ze de rest van de tijd braaf was, maakte een klein misstapje niet uit. Toch?

Zo normaal mogelijk liep Abigail de winkel uit en sloot ze zich verderop aan bij de groep. Sanna gaf haar alweer een schouderklopje. Dit keer was het zo sarcastisch als wat.

'Goed gedaan hoor meid,' grinnikte ze.

Toen iedereen klaar was en buiten stond werd het derde onderdeel aangekondigd. Abigail wist niet meer zo goed of ze nog veel aankon. De alcohol werd akeliger.

'De laatste opdracht is niet zo ingewikkeld lijkt me, jullie moeten namelijk allemaal een lepel zout en een lepel kaneel eten.'

Ze hadden kaneel en zout op de tafel van het terras van een of ander gesloten restaurant gezet met daarnaast zes eetlepels. Abigail en Sanna keken elkaar aan, kaneel eten hadden ze eerder gedaan. In een dronken bui deden ze de toen al te bekende challenge, die trouwens niet zo heel goed uitpakte.

Sanna begon toen te stikken en in paniek was Abigail gevlucht om hulp te halen. Sanna dacht op dat moment dat Abigail haar zomaar verliet. Later moesten ze daar toch wel om lachen.

Abigail keek opzij en merkte op dat Sanna ook nog steeds aan precies hetzelfde dacht, terwijl ze haar ogen op de tafel gericht had. Een mondhoek had ze omhoog getrokken.

Iedereen nam eerst een lepel zout en daarna een lepel kaneel. Voorbijgangers keken ze wantrouwig aan toen iedereen begon te hoesten. Afkeurend liepen ze door, met een bevredigd gevoel van hun gelijk. De jeugd van tegenwoordig leek te zijn ontspoord, volgens hen.

'Waag het niet om te kotsen hé? We zien jullie op de uni.' De ouderejaars gaven alle feuten lachend een stomp in hun maag en liepen daarna richting de fietsenstalling, die zich in het midden van de stad bevond.

Toen Abigail zeker wist dat ze weg waren kwam alles er uit. Een mengsel van bier, zout en kaneel droop op de vloer. Tenminste was haar maag nu een beetje bevrijd van alle alcohol en de andere belastende dingen.

'Watje,' zei Sanna.

Abigail negeerde haar opmerking en draaide haar arm zo dat ze op haar horloge kon kijken. Waarom ze een horloge om had in dit tijdperk van mobiele telefoons? Ze vond het mooi staan. Classy.

'Ik ga nog even bij mijn moeder op bezoek, de laatste dingetjes ophalen.' Abigail nam afscheid van Sanna en liep naar haar fiets toe. Af en toe moest ze wat mensen ontwijken, die veel te strak doorliepen. Ze had er een hekel aan. Ooit had een vriendin eens gezegd dat ze hen moest spiegelen. Dat ze ook doelgericht met een strakke blik moest doorlopen. Het was Abigail echter nooit met succes gelukt. Al snel domineerde iemand anders, waardoor ze uiteindelijk toch weer degene was die uitweek.

Gelukkig woonde Abigails moeder niet ver en kon ze er met eventjes doorfietsen binnen een half uurtje zijn, al was dat een iets grotere uitdaging nu ze niet helemaal helder in haar hoofd was. Ondanks alles keek ze er erg naar uit om zo haar moeder weer te zien.

Wanneer was eigenlijk de laatste keer dat ze haar vader had gezien? Abigail wist het niet meer. Hij was naar de andere kant van Nederland verhuisd, waar hij een nieuw gezin was gestart. Af en toe moest Abigail aan haar halfzusje denken, die nu waarschijnlijk bezig was met taal, rekenen of spelling. Een kleine steek ging door haar hart. Het ergste was nog dat ze zich erop betrapte dat ze zijn nieuwe vrouw eigenlijk heel aardig vond. Toch moest ze toen hun relatie werd aangekondigd weer het moeilijke intolerante kind uithangen. Haar vader was zo boos en teleurgesteld in haar geweest.

Abigail kwam aan bij haar ouderlijk huis en spontaan vormde er zich een glimlach op haar gezicht. Die werd nog breder toen haar moeder hollend op haar af kwam. Niet lang daarna werd Abigail omsloten door twee vertrouwde armen. Haar lieve moedertje Dolores.

De misselijkheid van de alcohol leek gelijk weg te trekken. Of dat was om het voor haar moeder te verbergen? Waarschijnlijk wel.

'Hmm,' zei Dolores. Ze hield haar neus op en snoof. 'Wat ruik ik nou dan weer?'