De jongen waar ze van had gehouden zat met zijn ellebogen steunend op tafel en zijn handen in elkaar gevouwen op de stoel. Zijn blik was duister. Ze had ze hem nog nooit gezien. Ze verbood zichzelf om te trillen en liep standvastig naar de stoel tegenover hem. Ze was zich ervan bewust dat er slechts een tafel tussen hen in stond, maar wat hij niet wist was dat ze al was voorbereid. Ze was veilig.

Zijn blik leek te veranderen, toen ze hem voor het eerst echt aankeek. Het werd zachter. Even, dacht ze dat hij haar zelfs liefdevol aankeek. Het was moeilijk om zichzelf duidelijk te maken dat dat helemaal niet kon. Deze jongen was gevaarlijk, maar ergens wilde ze dat niet geloven.

'Oh mijn Abigail. Ik heb je zo gemist. Ik kan niet stoppen met aan jou denken, wat er is gebeurd... Het was een ongeluk.' Hij stak zijn handen uit, met de bedoeling dat zij die zou vastpakken. Alsof ze nog een stel waren. Abigail slikte de brok in haar keel weg en liet haar handen door de zijne omklemmen. Ze moest meespelen, als ze iets te weten wilde komen. Hoewel ze van binnen schreeuwde, zette ze een glimlach op haar gezicht. Zijn handen waren koud.

'Xavi,' begon ze. 'Xavi ik... Ik verdien antwoorden. Mag ik je wat dingen vragen?' Ze aaide even met haar duim over de zijne. Hopelijk was het niet te doorzichtig wat ze probeerde.

'Oh mijn lief. Natuurlijk. Wat wil je weten? Hoe slecht ze me hier behandelen? Alsof ik een crimineel ben! Die zijn niet goed bij hun hoofd, Abi. Jij krijgt me hier wel uit toch? Dan gaan we samen weg hier, dan gaan we ergens wonen. Dan-'

'Xavi ik zou niets liever willen,' onderbrak ze hem. 'Mijn liefde voor jou is... Onbeschrijfbaar. Maar ik verdien het om de waarheid te weten. Dan pas kunnen we met een schone lei beginnen. Samen.' Ze legde extra nadruk op het laatste woord en keek dromerig voor zich uit. Ze probeerde haar psychotische zelf na te bootsen, al was dat niet moeilijk. Ergens hoopte ze dat wat ze hem vertelde waar was. Het gevoel was niet zomaar weg. Het was niet iets wat je zomaar kon uitzetten. Wat als hij...? Nee. Hij hield niet van haar. Ze moest gek zijn, om er in te trappen... Toch?

'Natuurlijk, lief. Natuurlijk. Ik hou zoveel van je. Toen ik hoorde dat... Oh mijn god ik had mezelf van kant gemaakt als jij niet meer leefde. ' Hij staarde verdrietig voor zich uit en pakte haar hand steviger vast, alsof hij haar nooit meer los zou laten.

'Beloof je eerlijk te zijn? Je weet dat ik voor altijd aan je zij zal staan. Ik ben gekomen, ook al hield iedereen me tegen. Ze snappen het niet.'

Xavi glimlachte. 'Ik beloof eerlijk te zijn. Alles, voor jou.' Hij kantelde zijn hoofd wat, wachtend tot ze een vraag stelde. Het bleek te werken.

Abigail zuchtte zacht. 'Wat is er met Rayleigh gebeurd? En waarom?'

Xavi leek even achteruit te deinzen, maar knikte al snel en keek Abigail weer aan. 'Oké. Ze had problemen en ik heb haar geholpen. Alles wat ik heb gedaan, was niks wat ze niet wilde. Ik heb haar niet tegengehouden toen ze sprong. Ik denk, dat ik toch niet van haar hield. Niet zoals ik van jou hield. Oh Abigail, ik wilde het echt proberen goed te doen. Ik ben niet trots op hoe het is gegaan, maar sommige dingen moeten nou eenmaal.'

'Waarom?'

Hij hield zijn schouders op. 'Ze zou geen verrijking zijn voor de wereld.'

Abigails handen begonnen te zweten. 'Maar wáárom?'

'Ze had bruin haar, hazelkleuige ogen en... En...' Hij sprak het minachtend uit. Abigail slikte een brok in haar keel weg.

'Ik toch ook?' Een traan gleed over haar wang naar beneden. Ze veegde het weg. 'Wat is daar mis mee?'

'De eerste keer dat ik jou zag, dacht ik dat je precies hetzelfde was. Dat je ook een vrouw was die het niet verdiende te leven. Een vrouw die... Die later een gevaar voor haar kinderen zou vormen. Net zoals mijn moeder. En haar vriendin. Verdomme, je leek er zo erg op.'

De paar losse puzzelstukjes, vielen plots op hun plaats. Deze jongen was een psychopaat, gevormd door zijn jeugd. Hoe had ze zo dom kunnen zijn? Het drong voor het eerst pas tot Abigail door. Hoe had ze de kleine tekens kunnen missen? Zijn stevige aanrakingen. Dat hij altijd zelf Abigails drinken wilde pakken. 'Rayleigh werd ook misbruikt thuis,' zei ze. 'Jullie hadden steun in elkaar kunnen vinden.'

'Dat weet ik.' Hij schudde zijn hoofd. 'Daarom vormde ze een groter gevaar voor haar eigen kinderen.' Zijn ogen kregen weer een donkere gloed, maar toen hij knipperde leek het weg te zijn. 'Jij niet, Abigail. Ik ben eerlijk, eerst wilde ik met jou precies hetzelfde doen. Maar... Maar jij was anders.'

'Waarom ben je dan niet gestopt met de drugs? Waarom ben je doorgegaan tot ik tot gekte werd gedreven?' Ze hield een nieuwe vloed tranen vast achter haar ogen en verbood deze om te ontsnappen.

Het verbaasde haar niks dat de denkbeeldige Rayleigh op dat moment terugkwam, ook ondanks het medicijn dat ze niet zo lang geleden had ingenomen. Ze stond achter Xavi en had haar armen over elkaar heen geslagen. Haar hoofd schudde ze langzaam. 'Oh Abigail.'

'Ik vind het zo erg.' Hij keek haar smekend aan. 'Ik kon er gewoon niet mee stoppen... Ik probeerde het echt! Ik houd van je. Ik wou dat ik het allemaal terug kon draaien.'

Abigail trok haar handen weg en legde die op haar benen. Het zweet werd opgenomen door haar spijkerbroek. Voor het eerst voelde ze zich verraden. Het was alsof ze al die tijd, na de verdrinking, in een bubbel had geleefd. Een ontkennende bubbel.

'Vergeef je het me?' vroeg hij. Hij zette puppy-ogen op en legde weer een hand neer op tafel. Abigail zette haar angst opzij en legde die van haar erop. Ze glimlachte.

'Ik vergeef het je,' was haar antwoord. 'Maar iets is me nog niet duidelijk.'

'Wat dan, mijn lief? Vertel het me.'

'Wat heb je allemaal gedaan om mij afhank- ik bedoel, om me dingen te laten geloven die er niet waren... Om me zo dof te maken? Ik kan maar niet stoppen met daar aan denken. Ik kan me pas weer goed voelen, als ik het weet. Dan kunnen we samen door gaan.'

Xavi trok zijn mond tot een streep. 'Oh, lief. Ik weet niet of dat zo een goed id-'

'Alsjeblieft, Xavi? Vind je dat ik het niet verdien?' Ze had een verdrietige uitstraling opgezet. Ze snoof haar neus, alsof ze moest huilen, en trok voorzichtig haar hand weg.

Snel pakte hij haar weer vast. Het had gewerkt. Ze kon een lichte grijns niet onderdrukken. 'Oké oké,' zei hij. 'Zet die prachtige glimlach maar weer op je gezicht. Maar beloof me, alsjeblieft, dat je bij me blijft. Zweer het.'

Abigail moest slikken, maar zette een nog grotere glimlach op haar gezicht. Vanbinnen kon ze het eigenlijk alleen maar uitschreeuwen. Ze kon zichzelf wel voor de kop slaan. Het leek allemaal nog zo onwerkelijk. Het verdovende gevoel was nog niet weggevaagd, alsof haar hoofd ergens boven in de wolken hing. Ergens waar ze maar niet bij kon komen. De waarheid die zie niet kon bevatten, was daar ook. Onbereikbaar.

'Abigail?'

Ze schrok op uit haar gedachten en keek Xavi weer aan. Shit. Ze was weer even weg. Dit kon ze niet gebruiken. 'Eh. Ja. Ja. Ik zweer het op de dood. De dood waar ik aan ontsnapt ben,' zei ze. Ze steunde met haar hoofd op de andere hand en keek hem verliefd aan.

Xavi's glimlach stierf een paar seconden later weg. Hun "moment" was verbroken. Hij wist wat hem te doen stond en schraapte zijn keel. 'Oh, Abi, ik vind dit zo moeilijk... Maar het moet maar... Voor jou. Voor onze relatie.' Hij kneep even in haar hand.

Abigail knikte. Met ingehouden adem wachtte ze op de verlossing, terwijl een beklemmend gevoel zich over haar lichaam verspreidde. Ze was eigenlijk pas echt verlost, als Xavi haar eindelijk had losgelaten. Als hij zijn vingers uit haar vel had getrokken. Als hij haar niet meer in zijn macht had, fysiek en psychologisch.

Ook toen hij begon te vertellen over alles, ging dat gevoel niet weg. Hoe meer ze te weten kwam, hoe erger ze besefte dat ze volledig in zijn macht was. Ze was blind geweest... Zo blind. Nu moest ze met de consequenties daarvan leven.