Abigail bestudeerde elk detail terwijl ze door het schoolgebouw liep. Ze had al sinds de eerste klas van het vwo gedroomd over studeren op de universiteit. Nu was het dan eindelijk zover, al moest ze toegeven dat het niet helemaal zo zeker was dat ze zou gaan slagen. Ze had uiteindelijk geen hele hoge cijfers. Het waren vooral veel zesjes, maar het was beter dan herkansen of zelfs daarna nog zakken. Sanna was er daarentegen, geloof het of niet, met best wel hoge cijfers vandoor gegaan.

'Ik ben echt zo benieuwd,' zei Sanna toen ze beiden achter de rest van de studenten de collegezaal in liepen.

'Same here.'

Tijdens het hoorcollege luisterde Abigail aandachtig naar de stof. Als ze deze studie rechten zou afronden was ze jurist. Daarna wilde ze doorgaan om zich uiteindelijk een advocaat te mogen noemen. Haar droom lag voor het grijpen, het enige wat ze nog hoefde te doen was de studie afmaken. Als ze doelgericht bleef kon er niks mis gaan.

Twee uur later was het college dan eindelijk afgelopen. Het was nou niet bepaald spectaculair, maar dat had ze eerlijk gezegd ook niet verwacht. Je moest je verwachtingen altijd laag houden, dan kon het alleen nog maar meevallen, had ze zichzelf aangeleerd.

'Snapte jij alles wat ze zei?' vroeg Sanna toen ze buiten op het terrein van de universiteit op een bankje gingen zitten. Abigail pakte haar aantekeningen erbij en gaf ze aan Sanna.

'Hier. Daar kom je wel even mee overweg,' zuchtte ze. Op de middelbare moest ze ook altijd haar huiswerk laten zien, zodat haar vriendin het even kon overschrijven. Eerst deed ze het met plezier, maar al snel begon het te irriteren. Nu dacht ze er eindelijk vanaf te zijn... Nou mooi niet.

Sanna was dan wel met hogere cijfers geslaagd, maar ze was duidelijk niet goed in hoorcolleges. Of ze was niet goed voorbereid, dat kon ook. Maar Abigail kon het niet laten om zich soms af te vragen waar Sanna was geweest zonder haar. Misschien had ze dan niet eens zes vwo gehaald, maar was ze naar de havo gegaan. Dat alles puur omdat ze lui was.

Stiekem was Abigail jaloers dat Sanna zonder moeite hoge cijfers haalde. Terwijl zij vele uren aan haar bureau tussen de boeken zat en hard moest blokken, kon Sanna gewoon een toets maken zonder te hoeven leren. En dat ook nog zonder zelf het huiswerk te maken, natuurlijk. En in de lessen lette ze ook niet bepaald op. Voor Abigail, die haar vriendin door en door kende, was het nog altijd een raadsel.

'Kom, laten we even een drankje in de stad doen.' Sanna trok haast smekend aan Abigails arm, als een kind dat dolgraag iets van haar moeder wilde krijgen.

'Oké vooruit, als het maar geen gewoonte wordt! Ik ben niet heel rijk ofzo, San. En je weet dat we ook nog studieschulden gaan opbouwen.' Zuchtend liet Abigail zich door Sanna meenemen naar de stad. Ze had haar vriendin niet ervan kunnen overtuigen dat het geen goed idee was.

Abigail slenterde de hele weg erheen achter haar aan. Een paar wolken trokken voor de zon, waardoor de frisse wind die door de stad woei nog kouder aanvoelde. Ze liet een zucht van voldoening ontsnappen toen ze het warme café hadden bereikt. Het moment dat de houten deur open werd geduwd kwam een walm van allerlei verschillende drankjes de meiden tegemoet. Ze liepen naar de donkerbruine bar.

'Doe mij maar een biertje. En voor haar een...' Sanna keek haar vragend aan.

'...Colaatje,' vulde Abigail aan, terwijl ze haar blik op een punt achter haar vriendin had gericht. Het maakte haar even niks uit of ze onbeleefd overkwam. De jongen achter de bar knikte en wees naar een leeg tafeltje. Ze liet nog altijd geen teken van interesse in hem blijken en volgde haar vriendin.

Toen ze gingen zitten en hun drankjes opgediend kregen keek Abigail Sanna met een rare blik aan. Ze was plots weer terug op de wereld. 'Hoe kan je nu nog aan bier denken na eergisteren?' Er klonk een ondertoon van veroordeling in haar stem, maar dat deed Sanna niks. Ze was het gewend en negeerde het maar.

In stilte dronken ze de drankjes op en na een half uur stonden ze alweer buiten. De gezelligheid was er wel vanaf, wat niet zo raar was als je alle dagen met elkaar opgescheept zat met in het vooruitzicht in ieder geval het hele jaar samen te zijn.

Abigail zou echt niet anders willen dan samen met haar beste vriendin te studeren, maar nu was het even te veel. Op dit moment wilde ze naar haar kamer gaan. Rust. 'Kom, zullen we maar teruggaan?'

Sanna knikte en sloot achter haar vriendin aan. Zwijgend liepen ze naar het studentenkamer-complex en ieder gingen ze naar hun eigen kamer.

Abigail ging op haar bed zitten en keek voor zich uit. Misschien was ze iets te hard geweest voor Sanna. Ze trok haar benen op het bed en keek uit het kleine raampje. Een lichte gloed kwam van de zon af en enkele stralen kwamen de kamer binnen. Het was lekker zonnig, precies waar Abigail van hield.

Ze wist heus wel dat het wat met Sanna deed als ze zo hard oordelend over haar gedrag was. Sanna kon zich gewoon nooit zo goed inhouden als het om alcohol ging. Abigail daarentegen wel. Sanna zou eigenlijk juist blij moeten zijn met een vriendin zoals zij. Als zij Sanna niet zou controleren en behoeden, wie dan wel?

Abigail pakte haar laptop erbij en opende haar mail. Er was een nieuwe bovenaan verschenen. Ze klikte er dubbel op en las dat ze voor het college van twee dagen later een boek moest lenen.

Ze nam zich voor om de volgende dag naar de bibliotheek te gaan. Ze zocht op Google Maps naar de dichtstbijzijnde. Gelukkig was dat maar zeven minuten lopen. Ze stuurde de gegevens door naar haar telefoon en sloot haar laptop af.

Nu was het alleen nog maar de vraag of Sanna met haar mee zou willen gaan. In ieder geval zou ze gaan. Met of zonder haar beste vriendin aan haar zijde. Het was aan Sanna.

Ze stond op om haar raam open te zetten. Ze bleef met haar handen steunend op het kozijn staan om naar buiten te kijken. Een groep studenten zat lachend in het gras en ze dronken bier. Een paar wolken trokken voor de zon en ze keken verveeld omhoog. Gelukkig voor hen duurde het niet lang, of de wolk was alweer gepasseerd.

Misschien moest ze ook maar gewoon haar excuses aan Sanna aanbieden, dacht ze bij het zien van de gelukkige vrienden buiten. Dan kon ze het weer achter zich laten. Het voelde niet goed om met kwaad bloed te blijven zitten.

Ze liep weg van het raam naar Sanna's kamer. Ze klopte uit netheid op de deur. Als alles goed was geweest was ze gewoon naar binnen gelopen. Nu wist ze niet zeker of dat zo slim was.

Sanna deed de deur open en Abigail keek haar schuldbewust aan. 'Het spijt me dat ik soms zo hard tegen je ben,' zuchtte ze.

Onverwachts begon Sanna te lachen. Niet-begrijpend keek Abigail haar aan, maar al snel deed ze met haar vriendin mee.

'Oh meisje toch, kom lekker binnen.' Sanna hield haar armen open en Abigail omhelsde haar.

'Dank je San.' Even stopte ze en gaf ze haar een kusje op haar zachte wang. Dunne haartjes streken speels langs haar lippen. 'Dank je dat je zo vergevend bent.'

Sanna haalde haar schouders op en kneep even in Abigails schouder, om haar vervolgens de kamer in te trekken. 'Ik ben je wel gewend, geloof me.' Een quasi gemene glimlach had zich op haar lippen gevormd. Haar lichtblauwe ogen twinkelden.