Veel informatie en details over het meisje had Abigail niet, maar het gevoel dat er iets niet klopte rondom haar dood was zo sterk dat het leek alsof dat al genoeg bewijs was. Helaas ging het niet zo in de echte wereld. Ze kon niet zomaar naar buiten komen met dit verhaal met als enig bewijs dat ze het "voelde". Mensen zouden haar voor gek verklaren. Deze zaak was oud. Ze wist wat mensen zouden denken. Waarom zou die gek oude koeien uit de sloot halen en al het verdriet terugbrengen bij haar ouders en dierbaren?

Toch begreep Abigail één ding niet. Als ouders kende je je dochter toch? Ze hadden kunnen weten dat het niks voor haar was, net zoals Ava dat zei. Abigail vond het maar vreemd. Je zou denken dat ze er alles aan zouden doen om achter de dood van hun dochter te komen, maar het leek wel alsof ze hadden opgegeven.

Alle dingen die hierover op internet stonden waren hetzelfde als bij alle zelfmoorden. Ze had het zelf zo gewild. Dat moest iedereen denken wanneer ze de artikels lazen. Niks vreemds aan. Gewoon een meisje die het leven niet meer aankon. Maar zo simpel was dat toch niet?

Je pleegde niet zomaar zelfmoord. Of het was een goed verdoezelde moord, of iemand had haar ertoe gedreven. Zelfs als je de reden was voor haar verdriet om zelfmoord te plegen was je volgens Abigail al indirect medeplichtig.

Als ze alleen al kon uitzoeken waarom Rayleigh zelfmoord had gepleegd was dat genoeg voor haar. Dat hoopte ze. Als het namelijk geen zelfmoord was betekende dat er nog een moordenaar vrij over deze wereld rondliep.

Abigail stond op en liep naar haar laptop toe. Ze typte haar hele naam in. Rayleigh Sophie de Vaal. In beeld verscheen een foto. Haar huid stak wit af tussen haar bruine, licht-krullende haren, die speels alle kanten op stonden zonder dat het er rommelig uitzag. Haar hazelkleurige ogen keken je doordringend aan. Abigail meende er verdriet in te zien, al stond er een ondeugend glimlachje op haar lippen. Je kon zien dat ze het moeilijk had, maar ze ondanks alles het beste van het leven probeerde te maken. Eén ding kon Abigail zonder twijfel zeggen, nu ze haar zo zag. Het was duidelijk geen type om op te geven. Niet zomaar in ieder geval.

Ze scrolde wat door en stuitte op een bericht. Het was een soort blog, die duidelijk werd bijgehouden door een familielid. De laatste post was over haar uitvaart. Er stonden wat mooie foto's bij van Rayleigh en ook een paar van de prachtig versierde kist. Abigail begon te lezen bij het begin. Het eerste bericht dat gepost was op deze blog was toen ze werd gevonden. Tot Abigails genoegen stonden er wat details bij die niet in de persberichten stonden. Bijvoorbeeld hoe haar lichaam eruit zag.

Het familielid schreef over alles wat er aan haar was veranderd. Op haar arm was een diepe rode cirkel te zien, veroorzaakt door een snee die nog niet helemaal was genezen. Het was een soort rood litteken geworden, in plaats van wit. Ook was ze heel dun. Er werd heel duidelijk beschreven hoe haar lichaam erbij lag. Je had hier geen plaatje bij nodig, dat werd automatisch door Abigails hersenen gevormd.

Overweldigend sloot ze haar ogen. Het was erg heftig. Zuchtend sloot Abigail haar laptop. Het was wel genoeg geweest. Ze moest niet te veel tegelijk binnen krijgen, anders werd het te veel. Ze keek op haar telefoon hoe laat het was en besloot Xavi een berichtje te sturen. Hij kon haar afleiden, wat ze nu erg nodig had.

Drie minuten later werd er op haar deur geklopt. Ze sprong op en opende hem. Xavi nam haar in zijn armen en sloot tussendoor zonder haar los te laten de deur achter zich.

'Was het leuk met je moeder?' Even keek Abigail hem verbaasd aan, maar herpakte zich snel toen ze besefte dat dat haar smoes was geweest. Ze schraapte haar keel.

'Ehm ja, was gezellig.' Ze keek hem onschuldig glimlachend aan. Xavi knikte en liep plotseling bij haar weg. Abigail draaide zich vragend om en zag dat hij de muur met krassen bestudeerde. 'Ik weet ook niet wat het is. Het was er al toen ik hier introk.'

Xavi knikte even, maar bleef staan. Hij ging er met zijn vingers langs en volgde alle sporen, waar Abigail ietwat ongemakkelijk van werd. Ze stond daar maar, terwijl hij nergens anders aandacht meer voor leek te hebben. Na een tijdje schraapte ze maar weer haar keel, waardoor Xavi zich eindelijk weer omdraaide. 'Ik zou wel willen weten wat het is. Jij?'

Abigail knikte, maar hoopte dat hij er over op zou houden. Alle duisternis rondom Rayleigh vond ze wel genoeg, maar dat kon ze natuurlijk niet tegen Xavi zeggen. Ze kon dit aan niemand toevertrouwen. Zelfs Sanna niet. Alleen Ava en zij wisten het.

Xavi ging op haar bed zitten. Vanuit haar ooghoeken zag Abigail hoe hij naar haar dichtgeslagen laptop keek en er vervolgens naar reikte. Snel kwam ze in actie. Ze had alle tabbladen nog open staan!

Zo normaal mogelijk - om geen argwaan bij hem op te wekken - liep ze naar hem toe en pakte ze subtiel de laptop op, die ze op haar bureau legde. Het enige wat in haar opkwam om zijn aandacht op iets anders te vestigen was zichzelf.

Met een verleidende blik keek ze hem aan en kwam ze langzaam op hem af. Ze vond het eigenlijk nog te vroeg en was er niet in te stemming voor, maar toch zette ze door. Het was nou eenmaal een jongen en uiteindelijk waren die allemaal hetzelfde. Het was echt niets voor haar, maar met alles wat er de laatste tijd was gebeurd kon dit er ook nog wel bij.

Ze merkte dat hij verbaasd was, maar zich al snel naar haar toe boog. Ze voelde hoe zijn adem langs haar lippen streek voor hij die van hem op de hare zette. Een tinteling ging door haar hele lichaam, iets wat ze niet had verwacht. Misschien vond ze hem toch leuker dan ze dacht. Ze voelde zich steeds comfortabeler bij het idee van hem, van zij tweeën samen.

Zijn handen lieten sporen van tederheid achter op alle plekken waar ze langs kwamen. Abigail had dit nodig. Het was al zo lang geleden sinds de laatste keer dat ze zich zo had gevoeld. Ze ontspande haar hele lichaam en gaf zich over aan hem. Ze vergat alles om haar heen. De muur die niet zo ver van haar vandaan stond, Rayleigh, de blog.

Xavi had die gave. Hij kon haar alles laten vergeten. Alsof zij tweeën als enige nog telden in deze wereld. Xavi en zij. Zij en Xavi. Ze smolten weg in elkaar. Als twee delen die samen één werden, hoe cliché het ook klonk.

Hijgend ging Abigail met haar hoofd op zijn ontblote bovenlijf liggen. Als reactie daarop sloeg hij een arm om haar heen en aaide hij haar vervolgens zacht met zijn duim.

'Dat was onverwachts,' bekende hij. Abigail knikte, zo ver dat mogelijk was op zijn borst, en sloot haar ogen. Ze wilde zo lang mogelijk van het moment genieten. 'Weet je Abigail, ik heb zitten denken. Het lijkt me eigenlijk wel leuk om eindelijk eens een keer je moeder te ontmoeten. Het lijkt me een fijn mens, gezien je zo vaak met haar afspreekt.'

Het verbaasde Abigail dat hij de eerste stap daarin zette, wat wel moest betekenen dat hij serieus over hen was. Het gaf haar een fijn gevoel. 'Ik vind het prima!'

Xavi pakte haar hoofd vast en trok die naar hem toe, zodat hij haar kon kussen. Abigail verbrak hun contact als eerste.

'Hoe zit het eigenlijk met jou ouders? Ik heb je nog nooit iets over hen horen zeggen.' Abigail voelde hoe zijn spieren verstijfden en geschrokken kwam ze los uit zijn greep en keek ze hem aan. 'Sorry, ik wilde niet-'

'Geeft niet,' onderbrak hij haar. Hij duwde haar terug op zijn borst en hield zijn hand door haar haar. 'Ik praat er gewoon liever niet over. Heb geen goede herinneringen aan ze,' zei hij toen met geklemde kaken.

Het bleef stil. Abigail was benieuwd wat er precies was, maar respecteerde zijn wensen. Misschien dat ze er ooit achter kwam. 'Ik zal zo snel mogelijk met mijn moeder praten. Misschien kunnen we morgen al wel bij haar terecht,' zei ze op een poging hem te proberen op te vrolijken.

Hij knikte. Abigail zweeg en keek voor zich uit. Ze staarde naar de krassen in de muur, tot er een zeurende koppijn onder haar oogkassen begon. Ze was niet zomaar snel ergens bang voor, maar hier kreeg ze de kriebels van. Steeds als ze ernaar keek voelde het alsof iemand haar iets probeerde te vertellen. Soms leek het zelfs alsof er nog iemand in de kamer stond. Plotseling voelde ze zich niet meer veilig. Ze voelde zich bekeken.

Snel maakte ze zich los uit Xavi's greep en trok ze een groot shirt aan, die haar bijna volledig bedekte. Haar koppijn was weer weg. Expres keek ze niet naar de muur meer, maar ging ze de andere kant op liggen. Ze gedroeg zich paranoia. Dat was echt niets voor haar. Misschien was het toch niet zo een goed idee om door te zetten met haar onderzoek naar Rayleigh.

Nee, dacht ze toen. Dat kon niet zomaar. Zij kon dat niet zomaar. Ze was er nou eenmaal aan begonnen en moest doorzetten tot het einde. Voor Rayleigh. Voor Ava. Zelfs voor zichzelf. Ze was niet voor niets rechten aan het studeren. Iedereen had het recht een kans te krijgen. Ze zou ervoor zorgen dat Rayleigh eindelijk haar rust kon krijgen daarboven. De waarheid. Dat verdiende iedereen. Het was aan Abigail om haar die te geven, want niemand anders deed dat. Ze hadden haar opgegeven.

Achter zelfmoord zat namelijk altijd meer dan mensen dachten. Voor haar kwam deze zaak heel dichtbij. Het was hier gebeurd. Rayleigh had ook rechten gestudeerd en die kans was haar door iemand ontnomen, al was ze misschien zelf van de brug gesprongen.