30/02

Beste persoon, bekende of onbekende,

Ik hoopte dat het niet zover had hoeven komen. Dat ik niet op deze zonnige dag achter mijn kleine bureautje hoefde te zitten schrijven aan mijn laatste werk. Maar helaas lopen sommige dingen in het leven nou eenmaal anders dan je verwachtte. Je denkt dat je weet hoe alles in elkaar zit, maar dan komt er plots iets op je pad dat alles weer helemaal omgooit. Dat is bij mij het geval.

Ik waarschuw mezelf hier nu al elke dag voor, maar toch blijft te klap hard aankomen. Mijn leven is het niet meer waard zo. Mijn vleugels houden langzaam op met fladderen, tot ze op de zwarte grond vallen en mij met zich mee trekken. Als je deze brief leest, is het al te laat. Dan vlieg ik wel weer door de lucht, maar in een andere gedaante. Met vleugels die alleen maar kunnen opstijgen en niet op de aarde kunnen landen.

Spaar me je medelijden, alsjeblieft.  Ik weet hoe het menselijk oerinstinct  nu dat gevoel bij je oproept. Je hebt nou eenmaal emoties. Misschien borrelt er wel schuldgevoel in je op, als je me hebt gekend. Dat is ook menselijk, maar alsjeblieft. Hou jezelf, en mij, niet voor de gek. Waarom nu pas? Nu je dit leest? Waarom had je niks eerder door? Ik had je steun nodig, voor ik de inkt van mijn pen heb opgemaakt aan deze woorden. Niet nu.

Je denkt misschien pas nu aan de signalen die ik je heb laten zien. Ik probeerde zo duidelijk mogelijk te zijn, zonder het daadwerkelijk uit te spreken. Je begrijpt natuurlijk wel dat het niet zo makkelijk is. Dit soort dingen houdt je voor jezelf, je vult jezelf ermee op, tot je huid bijna op knappen staat. Dan spat het ervan af.

Maar dat lijkt ook op geluk. Daar kun je natuurlijk ook van knappen. Het is nou eenmaal de kunst om het verschil te zien, tussen iemand zoals ik, of iemand die knapt van geluk of liefde. Al kan liefde en geluk op ten duur ook naar iets slechts veranderen. Dat was eigenlijk bij mij het geval.

Neem het je nu dus voor om daar op te gaan letten. Kijk een beetje om je heen, en praat met degene die dat nodig lijkt te hebben. Maar alsjeblief, denk ook aan jezelf. Je leven moet ook niet teveel in het teken staan van de anderen. Vindt balans tussen de twee extremen, zoals Carl Gustav Jung dat ooit zo mooi had gezegd.

Stop heel even met alles wat je allemaal aan het doen bent. Pak een rustmoment en reflecteer op je leven. Ga na of alles nog wel helemaal goed is. Of alles nog wel klopt. Wij hebben allemaal die manier van denken dat alles snel moet. Het leven is kort, wordt ons verteld. Dat is het probleem. Luister niet te veel, naar wat je wordt voorgeschoteld. Het is oké om voor jezelf na te denken. Ik wou dat ik dat eerder had gedaan.

Oké goed, genoeg wijze woorden. Jij, familie, vriend, kennis of zelfs onbekende, leest dit met een rede. Ik heb dit expres aan niemand nagelaten, zodat iedereen zich aangesproken kan voelen. Wie je ook bent. Ik ben er natuurlijk niet meer, maar ik wil toch dat je weet dat het me goed doet, dat je tot hier bent gekomen. Dat je tenminste op deze manier interesse en tijd in me steekt, al is het te laat om mij nog te helpen.

Maar, wees niet getreurd. Je hebt nog kans. Hij die in stilte zijn pijn verdraagt met de druk van de samenleving op zijn schouders, zij die duidelijke littekens op haar armen heeft en denkt dat ze de enige is, daar kan je nog tijd in steken. Voor hen, is het nóg niet te laat. Ik heb niet veel tijd meer. Slechts een kwestie van minuten.

Je vraagt je waarschijnlijk nog af waarom ik ga. Is dat niet? De vraag brand al de hele tijd in je gedachten, terwijl je je door de regels van deze brief heen slaat. Nou zal ik je eens wat zeggen; ik denk dat het deels al wel duidelijk is. Niemand zag me meer, namelijk. Niemand keek meer naar me om. Mijn cirkel werd gekort, tot er nog maar één iemand voor me was. Al was het misschien beter als ik alleen was. Deze persoon, zag mij namelijk heel anders. Zijn bedoelingen, waren niet zoals ik dacht. Het was mijn ondergang,

Weet je, laten we er nu maar over ophouden. Ik, moordenaar in spe, kap het nu af. Mijn hand trilt als een bezetene en ik wil niet meer verder. Ik weet hoe het voor mij zo gaat eindigen. Met dezelfde hand, waarmee ik de pen hard tussen mijn vingers klem tot ze wit zien.

De rest van mijn verhaal, vul je zelf in. Mijn laatste vlucht is gearriveerd. Het wacht al op me. Ik wil niet te laat bij mijn eindbestemming aankomen. Ik hoop je daar ooit te zien, maar voor nu, wens ik je alvast een fijne reis. En onthoudt: er leiden meerdere wegen naar Rome.

Met liefde,

κόκκινο κύκλο