'Adem in, adem uit Abigail. Geen reden tot paniek,' sprak ze zichzelf zacht toe en ze draaide zich om om weer terug te gaan. Ze vroeg zich af waarom ze zo paranoia reageerde, maar een antwoord op die vraag had ze niet. Waarom was ze de laatste tijd toch zo schrikkerig? Zou het door de brief gekomen zijn? De brief...

Abigail pakte haar laptop en bleef staren naar het telefoonnummer van die ene Ava. Zou ze nu bellen? Ze besloot het niet te doen en stelde het weer eens uit. De waarheid was dat ze eigenlijk heel bang was voor wat deze Ava haar zou gaan vertellen. Wilde ze het wel weten? Daar was ze niet meer zo zeker van, maar ze wist ook dat ze de brief nu eenmaal niet meer los kon laten. Ze moest en zou uitzoeken wat er was gebeurd. Ze kon niet verder leven zonder hier een antwoord op te krijgen. Of Abigail nou wilde of niet.

Ze legde de laptop uit haar zicht, alsof ze er dan niet mee geconfronteerd werd. Maar hoe lang kon ze dit nog uitstellen? Hoe sneller hoe beter. Ze verplichtte zichzelf haar telefoon te pakken en het nummer op te bellen. Trillend typte ze de cijfers in.

Hij bleef maar overgaan en tot Abigails genoegen werd er niet opgenomen. Ze had het nu tenminste geprobeerd. Tevreden stond ze op en maakte ze zich klaar voor een nieuw college. Daarna zou ze weer naar Xavi gaan. Veel andere keus had ze niet, aangezien ze niet wist of ze nog wel bij Sanna terecht kon nu.

Het college was lang en zelfs een tikkeltje saai. Nu begreep Abigail wel waarom al haar middelbare school leraren zeiden dat rechten studeren een saai curriculum was, maar toch maakte het haar niets uit. De weg ernaar toe kon dan wel slaapverwekkend zijn, maar uiteindelijk zou ze doen waar ze van hield: advocaat zijn.

Abigail was op weg naar Xavi en liep al door het gangpad toen ze bijna tegen hem aan botste. 'Wat toevallig,' glimlachte ze. 'Ik was net op weg naar jou.'

Xavi keek haar met een big smile aan. 'Nou grappig, want ik was net op weg naar jou!' Ze begonnen naast elkaar door te lopen, totdat Xavi abrupt stilstond. Hij ging met zijn hand door zijn haar en zocht Abigails ogen.'Ik zocht je dus om iets te vragen.'

Abigail keek hem verwachtingsvol aan, in afwachting dat hij door zou praten.

'Vrienden van mij geven vanavond een feestje, en ik vroeg me af of je met mij mee zou willen gaan?'

Abigail hoefde daar niet lang over na te denken en knikte gelijk 'ja' met haar hoofd. Daar had ze wel zin in.

Xavi trok een tevreden gezicht en begon weer te lopen. Zijn voetstappen dreunden door in haar hoofd en deden haar na een tijdje beseffen dat ze stil was blijven staan. Snel herpakte ze zich en trok ze een klein sprintje naar hem toe. Speels stootte ze expres met haar schouder tegen de zijne aan, maar hij bleef hoofdschuddend doorlopen.

'Hoe laat en waar? Ik ben toch zeker niet helderziend, grapjas.' Ze trok aan zijn arm waardoor hij wel moest afremmen.

'Sta om negen uur voor je deur klaar. Ik moet daarvoor nog even wat doen en dan kom ik je zo snel mogelijk ophalen.'

Abigail liet hem los en keek toe hoe hij wegliep. Zijn armen hingen relaxed langs zijn lijf en bewogen een beetje mee met zijn stappen. Het was haast hypnotiserend, zo een rust straalde hij uit leek het wel.

Ze schudde haar hoofd, terwijl ze haar ogen voor een milliseconde sloot en liep met langzame passen achteruit. Toen ze de deur achter zich voelde ging ze nog altijd achterwaarts haar kamer terug binnen.

Terwijl ze zich omdraaide merkte ze gelijk dat er iets niet klopte. Haar laptop lag niet meer op haar bed. Angstig begon ze te zoeken. Ze schoof alles uit de weg en gooide al haar kleding met een ferme zwaai naar achter.

Na een tijdje ging ze stilstaan en kreunend greep ze ruw haar haren op haar kruin vast. Dit kon toch niet waar zijn! Wat moest ze toch beginnen zonder dat ding? Alles waar ze mee bezig was, alles wat ze nodig had stond daar op.

Het scheelde niet veel of een paniekaanval overviel haar. Ze begon sterk aan haar verstand te twijfelen en liet zich haast huilend op haar bed vallen. Haar hoofd drukte ze hard in haar kussen, waardoor ze even geen adem meer kreeg. Al snel moest ze weer omhoog komen, om vervolgens met een diepe inademing haar longen weer te vullen.

Zo bleef ze een tijdje liggen. Ze voelde hoe haar oogleden zwaar werden en voor ze het doorhad viel ze even in slaap. Niet voor lang, want al snel zag ze door haar slaperige ogen weer het licht dat haar kamer in scheen. Na moed verzameld te hebben stond ze op, en toen ze haar laptop op haar bureau zag liggen schudde ze vol ongeloof haar hoofd. Ze wist het nu zeker: ze was gek geworden.

Het enige waar ze nog aan kon denken was haar moeder. Ze voelde een sterke drang om naar haar toe te gaan en zich te laten vertellen dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, zoals alleen moeders dat konden. Zij was de enige die haar nog gerust leek te kunnen stellen. Helaas kon ze nu nog niet naar haar toe. Dat moest wachten. Eerst maar dat feestje vanavond, al begon ze te twijfelen of het nog wel zo'n goed idee was.