Die ochtend was anders dan anders. Denver pakte opgewekt Rayleigh's handen vast en keek haar met glinsterende pretogen aan. Ze was amper wakker, maar kwam gelijk rechtop zitten. Normaal gesproken kwam hij altijd later, met vers brood gekocht bij de bakker. Dan ontbeten ze samen, deden ze een spelletje, ging hij even weg voor school en kwam hij in de avond weer terug met een warme maaltijd. Ze keken samen een aflevering van hun favoriete serie voordat ze in elkaars armen in slaap vielen. Zo ging het al een tijdje. Rayleigh hoefde haar kamer niet uit. Douchen en naar de wc kon allemaal daar.

'Wat scheelt er?' vroeg ze glimlachend. Ze hield een hand door haar warrige haar van het slapen en streek een irritante pluk achter haar oor.

'Vanavond gaan we er voor het eerst weer op uit. Samen.' Hij kwam bij haar op bed zitten en plaatste een arm om haar schouder. Zijn hoofd legde hij steunend op de hare. Zijn blijdschap was duidelijk te horen. Ze vroeg zich af waarom.

'Echt? Ik bedoel... Is dat wel slim?' Ze dacht aan de mensen die haar kwaad konden doen. Ook al wilde ze zo graag een keertje weg uit de kleine ruimte, weg van het opgesloten zijn met haar moeder, was het iets waar ze liever geen risico's voor nam. Het was goed genoeg zolang Denver haar verzorgde en zo vaak mogelijk gezelschap hield, zodat ze niet gek werd van het alleen met haar moeder kunnen praten.

'Slimme meid, maar maak je maar geen zorgen. Het is juist andersom. We moeten de deur uit gaan vandaag, ik heb gehoord dat ze van plan zijn om deze kamer te doorzoeken. Daarbij worden mijn vrienden achterdochtig en willen ze weer wat van mijn vriendinnetje horen. Dit is het perfecte moment Raytje. Voor ons. We slaan twee- ik bedoel zelfs drie vliegen in een klap!' Hij pakte haar stevig vast en slaakte een zucht van genot en blijdschap.

Rayleigh knikte en sloot haar ogen. Ze verheugde zich er op.

'Hoe gaat het met je handen trouwens?' Denver maakte zich los en pakte haar arm vast. Zijn blik gleed over de lichte littekens. Rayleigh zei dat het goed ging. De hechtingen waren er zonder complicaties uit gekomen. Af en toe voelde ze nog wat pijn, maar door het steeds mooier worden van de wonden vergat ze deze. Het was buiten een paar dingen na bijna niet meer te zien wat er zich had voorgevallen. Het enige wat haar er nog sterk aan deed herinneren waren de diepe krassen in de muur. Ze slikte.

'Mooi.' Denver stond op en liep naar de deur toe. Hij draaide zich weer naar Rayleigh om. 'Neem een bad, mijn lief. Ik zal ontbijt halen en dan maken we er vandaag een leuke dag van. We gaan genieten alsof het onze laatste is. Ik verheug me er op.' Hij glimlachte.

Rayleigh wachtte totdat de deur met een klik was dichtgevallen voor ze zich begon uit te kleden. Ze trok voorzichtig de dunne stof over haar hoofd heen en beet op haar lip toen ze een blauwe plek zag verschijnen ergens op haar huid. Hoe die daar was gekomen wist ze niet.

'Wat zie je er toch uit meid,' mompelde haar moeder.

Rayleigh knikte en sloot haar ogen. Ze moest een traan onderdrukken. 'Ik weet het.' Trillend trok ze ook het broekje uit, gevolgd door een kanten slipje. Haar goede stemming was op slag weg. Vertrokken, samen met Denver.

Compleet naakt en fragiel liep ze het badkamertje in. Ze keek zichzelf aan in de spiegel. Een gebroken jonge vrouw verscheen voor haar. Haar jukbeenderen staken uit haar dunne gezicht en donkere wallen tekenden zich af op haar grijze huid. De bruine glans op haar haar had plaatsgemaakt voor een dode gloed. Haar ogen stonden dof, als koffie. De groenige kleur leek verdwenen te zijn.

Ze liet de douchekraan lopen en liet in de tussentijd haar blik over de rest van haar lichaam glijden. Haar borsten die ooit zo vol waren hingen als treurwilgen naar beneden, waaronder haar ribben goed door haar huid te zien waren. Ze vond zichzelf niet meer mooi. Hoe kon Denver dan nog van haar houden? Hoe had ze hem nog niet afgeschrikt? Met haar lichaam. Haar zieke geest en haar moeder. Ze veegde een traan weg.

Toen het water op temperatuur was stapte ze onder de warme stralen. Ze spoelde de sporen van al haar vergoten tranen weg. Met zeep schrobte ze haar hele lichaam in, om vervolgens een pijnlijke kreet te slaken. Ze was de blauwe plek vergeten. Haar vingers brandden van de stofjes in de zeep. Het leek alsof alles pijn deed.

Ze droogde zich voorzichtig af en bond vervolgens diezelfde handdoek om haar natte haren. Net op dat moment hoorde ze de deur weer open gaan. Denver was terug. Ze zuchtte en zette een glimlach op haar gezicht, voor ze nog altijd naakt de badkamer uit liep.

Denver stond bij het bureau en had een witte zak op het houten blad gezet, waaruit een geur van vers brood opsteeg. Toen hij haar zag verschijnen lachte hij zijn tanden bloot. Hij beet op zijn lip. 'Hoe lang geleden heb ik jou wel niet zo gezien.' Hij liep op haar af en trok haar tegen zich aan. Haar blote huid schaafde langs zijn katoenen shirt en zijn spijkerbroek. Zijn vingers drukten hard in haar lichaam, terwijl hij haar stevig vastpakte.

'Ik heb er nu geen zin in,' fluisterde ze. Ze kneep haar ogen dicht.

'Jammer, Rayleigh.' Hun moment was abrupt verbroken en hij stapte achteruit. Even voelde ze zich er slecht door, maar toen hij haar liefdevol naar de bureaustoel leidde vergat ze zijn dwingende, maar ook teleurgestelde woorden. 'Laat me dan op zijn minst even naar je kijken, lief. Terwijl je eet. Daarna kun je je aankleden. Je bent veel te mooi om me niet wat van jouw schoonheid te tonen.' Hij trok de handdoek van haar hoofd af, waardoor haar natte haren stekelig in haar rug prikten. Een druppel gleed langs haar ruggengraat, via haar billen op de stoel.

Denver ging op het bed zitten en keek toe hoe Rayleigh een hap van haar croissant nam. Hij bestudeerde haar als een schilderij van een naakte vrouw, dat ergens in een museum stond. Volgde elke beweging, als een kwaststreek. Het voelde bijna intiemer dan seks. Rayleigh voelde zich naakter dan als ze onder zijn complete gewicht op het bed zou liggen. Haar wangen gloeiden. Ze propte de rest van het broodje snel naar binnen en haastte zich vervolgens naar haar kledingkast.

Ze trok maar wat aan. Het maakte niet meer uit hoe ze er uit zag, buiten Denver kon toch niemand het bekijken, als ze maar niet meer naakt was. Uiteindelijk moest ze zich toch wel omkleden.

Haar moeder liep een rondje om haar heen en liet een afkeurende blik over haar gehele lichaam glijden. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en bleef plots stilstaan. 'Vroeger was je altijd zo dik, maar toen had je tenminste smaak. Nu ben je zo dun als magere Hein en is je kleding niet om aan te zien. Dit is niet wat ik bedoelde met dat je niet zoveel moest eten als een varken. Geen verbetering niet waar?'

Rayleigh slikte. 'Nu even niet,' dacht ze. Toch deden de woorden haar pijn. Ze balde haar vuist en voelde de steken in haar hand al opkomen. Het weerhield haar er niet van om harder te knijpen. Ze vergat dat ze in de kamer stond, met Denver die naar zijn mobiel staarde op het bed, en voelde alleen nog maar de pijn in haar lichaam. Haar lichaam en haar geest. De rest werd allemaal de achtergrond in geduwd.

'Kom je niet bij me zitten, schat?' klonk ergens ver weg. Het was alsof het van een andere wereld kwam, lokkend. Ze schudde haar hoofd om uit haar trance te komen en schraapte haar keel.

'Eh, ja.' Ze liep op haar vriend af en liet zich door hem omhelzen. Hij speelde met haar haar en streelde haar huid. Rayleigh was de ongemakkelijkheid die ze een tijdje terug had gevoeld al weer vergeten en liet zich door hem onder handen nemen met gesloten ogen. Vol van liefde. De liefde die ze nooit in haar leven had gevoeld.

'Je had meer liefde van me gekregen als je niet zo een ongelooflijke slet was,' verzuchtte haar moeder ongeduldig.

Rayleigh zei niks en hield haar lippen stug op elkaar geklemd. Zelfs Denvers aanrakingen konden haar niet meer rustig krijgen. Ze vocht tegen een nieuwe vloed van tranen.

'Gaat het, mijn meisje?' Denver keerde zijn gezicht haar kan op en keek haar vragend aan. Rayleigh opende haar ogen en knikte. Een glimlach vormde zich op haar gezicht en ze verstopte haar hoofd in zijn schouder, waar ze niet met haar moeder geconfronteerd kon worden.

Ze was in zijn armen in slaap gevallen. Toen ze wakker werd lag ze met haar hoofd op het zachte kussen. Haar lichaam lag niet tegen de zijne aan; zijn lichaamswarmte had plaatsgemaakt voor een eenzame kilte. Ze kwam verschrikt overeind en slaakte een zucht van opluchting toen ze hem op haar bureaustoel vond. Hij keek haar liefelijk, maar met een ondeugende blik aan.

'Het is bijna zover. Ben je er klaar voor?'

Ze knikte en kwam van het bed af. Ook Denver stond op. Hij liep op haar af.

'Laten we een prachtige jurk uitkiezen. Je moet stralen.' Hij opende haar kastdeuren en ging langs de hangende kledingstukken. Hij stopte bij een blauwe jurk. Zijn mondhoeken krulden langzaam naar boven. Vervolgens pakte hij het van het haakje af en overhandigde hij het aan Rayleigh. 'Trek maar aan.'

Ze kleedde zich voor de tweede keer die dag uit en stond weer even naakt voor Denver. Ze keek expres naar de grond, terwijl ze het dunne jurkje over haar hoofd trok. Denver kwam achter haar staan en deed haar haar aan de kant, voor hij langzaam de rits sloot. Hij raakte haar even aan op haar blote huid, wat een tinteling achterliet. Kippenvel verspreidde zich over haar hele lichaam.

'Draai je eens om.' Denver liep wat naar achter om haar beter te kunnen bekijken en zijn mond viel open van verbazing. Hij beet op zijn lip en had een glinstering in zijn ogen. 'Je bent werkelijk beeldschoon.'

Rayleigh bloosde en keek naar haar voeten.

'Je hoeft je niet te schamen bij mij. Dat weet je toch?' Hij streek met zijn duim langs haar kin en drukte glimlachend een kus op haar lippen. Rayleigh knikte.

'Ik weet het,' verzuchtte ze, voordat ze de badkamer in liep. 'Ik ga mijn make-up doen.'

Niet veel later waren ze klaar om te gaan. Het was een vreemd moment, toen ze voor het eerst weer haar kamer verliet. Ze had haar zwarte hakken aangetrokken en haakte haar arm in die van Denver. Het was lang geleden dat ze op zulke schoenen had gelopen. Ze wankelde. Een zucht verliet haar mond toen de deur open werd gedaan en de gang daarachter zichtbaar werd.

'Incapabel kind,' klonk weer eens door haar hoofd. Gelukkig begon Denver te praten, waardoor ze niet meer haar moeder kon horen.

'Je kunt op mij vertrouwen.' Denver pakte haar hand vast en kneep er in. 'We moeten zo snel mogelijk dit gebouw uit. Ava mag ons niet zien.'

Ze liepen snel de gang af, gingen via de trap naar beneden en stonden een tijdje later buiten. De frisse wind verwelkomde Rayleigh, als een oude vriend. Ze snoof de geur van gras op en voelde het laatste beetje zon direct op haar huid branden. Even sloot ze haar ogen. Ze wilde het liefst voor altijd daar blijven staan, maar de werkelijkheid trok haar ruw terug.

Denver opende het portier van zijn blauwe auto en liet Rayleigh eerst naar binnen, voor hij zelf plaats nam achter het stuur. 'Eerste obstakel overwonnen,' mompelde hij met een zucht, voordat hij wegreed.