Mythe Van De Draken
Proloog
Snel ren ik weg van het gevecht. Het lawaai van zwaarden die op elkaar, andere wapens en schilden knallen echoot door de straten. Het geschreeuw van de gewonde en stervende mensen gaat door merg en been. De jaren van vrede tussen de Order van Bestern en de Centauren is voorbij. En mijn dorp is de eerste die eraan moet geloven. Ik duik een klein steegje in, in de hoop dat ze mij niet kunnen vinden. Die hoop blijkt ijdel te zijn als een enorme centaur de steeg in loopt. De Centaur draagt een zwaard dat gemaakt is voor twee handen, maar is zo sterk dat hij het met gemak in een hand kan rond zwaaien. Het zwaard is bebloed aan alle kanten. Ook de centaur heeft alle tekenen dat hij een goede soldaat is, met bloed aan zijn hoeven en zijn hele bovenlichaam bedekt met bloed. Als hij me ziet grinnikt hij. 'Hahahaa. De baas gaat blij worden als hij ziet waar ik mijn handen op ga leggen.'
Angst vult me. Rumoeren gaan al jaren rond over hoe de centauren met hun oorlogsbuit omgaan. En nu laat de centaur merken dat hij mij als oorlogsbuit wil. Er is geen ontsnappen meer aan. Of wel? Mijn hand glijdt naar het handvat van het mes dat aan mijn heup hangt. De centaur is veel te gespierd om met een mes te verslaan. Maar ik kan altijd mijn eigen leven ontnemen en zo voorkomen dat ik jaren in ellende doorbreng onder een centaur. Nog voordat het mes de schede verlaat raakt een grote gevederde staart de centaur hard tegen het achterhoofd. De centaur valt om, dood, met een gebroken nek. Voordat de centaur de grond raakt wordt ik gegrepen door een enorme klauw. De klauw klemt me tegen een gevederd lichaam, dat me beschermt tegen de kou als het beest hoger gaat vliegen. Het geluid van het gevecht wordt steeds zachter tot het verdwijnt, en het gevederde dier neemt me mee. Waarheen weet ik niet.
Hoofdstuk 1
Na een tijdje wordt ik wakker. Het eerste wat me opvalt is dat ik op de grond ben. Er is geen klauw die me vast houdt. Aan de andere kant kan ik geen hemel zien, geen grond en geen andere referentiepunten. Ik zie alleen maar zwart. Dan valt het kriebelende gevoel in mijn nek en rug me op. Wacht. Mijn rug? Ik heb toch een jurk aan? Dan tast ik mijn lichaam af. Al mijn kleding is verdwenen. De centauren hebben me. Maar wat is dan dat kriebelende gevoel? Door mijn armen achter mijn hoofd te bewegen voel ik een groot lichaam, volledig bedekt met veren. Hoewel de warmte die het lichaam uitstraalt erg prettig is in de koelte van de lente maak ik me zorgen om alles. Die angst bereikt een piek als de ademhaling van het gevederde dier versneld en een beetje licht tussen de grond en de koepel of wat het ook is waar ik onder lig verschijnt. Dan verdwijnt de hele koepel. Of tenminste, de koepel wordt ingetrokken, waardoor ik zie dat ik onder een vleugel lag. Een gigantische vleugel. Zodra de vleugel is ingetrokken zie ik mijn ontvoerder voor het eerst. Het is een grote gevederde draak. Het lichaam is lang en volledig bedekt met blauwe veren. Hier en daar accentueren paarse veren de blauwe, waardoor de kleur alles behalve monotoon is. Een wolfachtige kop met twee hoorns kijkt me aan, de bruine ogen mij volgend. Twee gevaarlijk uitziende klauwen bewegen zich licht, wat aangeeft dat de draak nog slaperig is. De draak spreekt, wat in eerste instantie raar klinkt. Doordat de stem ongeveer net zo hoog klinkt als mijn stem gok ik dat het een vrouwtje is. 'Je bent wakker. Goed.'
Ik kijk de draak twijfelend aan. 'Werk jij voor de centauren? Ben ik de oorlogsbuit van de centauren?'
De draak lacht. 'Nee. Ik heb je gered van een centaur. Anders had ik die dikzak wel laten leven. Je bent erg veilig nu.'
Haar antwoord roept meer vragen op. 'Waarom heb je mij gered? Waarom kom je tevoorschijn als deze oorlog al jaren gaande is?'
Ze kijkt twijfelend. 'Je stelt de juiste vragen. Waarom heb ik je gered? Elke draak heeft op een diep niveau een link met de andere draken. We kunnen de emoties voelen van de andere draken. Tijdens het jagen gisteren middag voelde ik angst. Die angst kwam van jou af. Dit gaf mij het idee dat jij ook een draak bent, dus dat ik je moest redden.'
Ze kan dus mijn emoties voelen. 'Als dat zo is, hoe voel ik me dan? En hoe kan ik een draak zijn als ik al vijfentwintig jaar als een mens leef?'
De draak kijkt me onderzoekend aan. 'Je voelt je verward, maar ook nieuwsgierig. Het enige wat je tegenhoud om een waterval aan vragen te stellen is het gezonde gevoel van angst, dat diep geworteld is. Angst voor centauren, en angst voor wat ik misschien ga doen omdat je overtuigd bent dat je geen draak bent.'
Mijn mond valt ervan open. 'Dat is in de roos! Dat is precies wat ik denk!'
De draak lacht weer zachtjes. 'Inderdaad. En de enige manier waarop dat mogelijk is, is met de drakenlink. En alleen draken hebben de drakenlink. Dus, hoe onmogelijk het ook klinkt, je bent minstens gedeeltelijk een draak.'
Ergens twijfel ik nog aan de draak. 'Kan je ook bewijs leveren? Naast mijn emotionele toestand?'
De draak denkt diep na. Terwijl ze dat doet gaan haar ogen zo ver omhoog dat ik bijna denk dat ze in haar oogkassen verdwijnen. Dan antwoord ze. 'Er is een manier. Een draak kan magie gebruiken. Nu is dat voor jou een stuk lastiger, omdat je bij de mensen bent opgegroeid. Maar het laat wel een mogelijkheid ontstaan. Drakenbloed kan namelijk ook aangetoond worden door magie. Mijn idee is dat ik een klein beetje magie in je laat stromen, en als ik gelijk heb dan zullen je bloedvaten een beetje oplichten. Is dit genoeg bewijs?'
Ik knik. De draak drukt haar snuit tegen mijn buik aan, en doet iets waardoor er een tintelend gevoel in mijn hele lichaam ontstaat. Zoals ze zei lichten mijn bloedvaten op. Maar er gebeurt ook iets anders. Over mijn hele rug ontstaat een kriebelend gevoel. Een paar pijnscheuten laten mij door mijn knieën zakken. Zodra het kriebelende gevoel over is kijk ik naar mijn rug. Twee grote witte havik vleugels zitten nu op mijn rug, netjes opgevouwen. De punten van de vleugels kruisen elkaar onder aan mijn rug. Mijn rug is ook volledig bedekt met witte veren, tot aan de staartveren. De draak gebaart naar mijn vleugels. 'Is dit genoeg bewijs? Je drakenbloed heeft mijn magie overgenomen, versterkt en er een eigen twist aan gegeven.'
Ik knik zwakjes.
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top