Proloog

Een grote blauwe draak vliegt ver boven het land. Machtig en statig klapt ze een keer met haar vleugels, zodat ze naar de volgende stroom kan. Haar ogen speuren het land af naar een dorp dat hier in de buurt moet liggen. Zodra het dorp in zicht komt klapt ze haar vleugels gedeeltelijk in en duikt ze naar beneden. Hoe vaak ze de duikvluchten ook maakt, het blijft een geweldig gevoel. Haar hart gaat er sneller van kloppen, despanning vult haar. Maar dit is geen slechte spanning. Dit is de spanning vanverwachting. Ze gaat de taak die haar gegeven is voltooien. Met een edelheid die alleen maar kan komen van ervaring landt ze in het midden van het dorp.

Hoofdstuk 1

Sarena

Ik ben aan het oppassen op een paar kinderen als een blauwe draak overvliegt en in het midden van het dorp landt. Meteen verzamel ik de kinderen en breng ik ze naar het plein waar de draak is. Als een draak verschijnt betekend het vaak dat een kind is geboren dat de zegen van een draak gaat krijgen. Een zegen van een draak is vaak genoeg om je hele leven gebakken te zitten. Hoewel mijn tijd daarvoor al lang voorbij is hoop ik stiekem dat ik ook gezegend wordt. Zodra de kinderen de draak zien gapen ze haar aan. De draak schittert in het ochtendlicht als een helderblauwe lucht. Heldere lijnen op haar lichaam schijnen zwak. De draak kijkt rond. Als haar ogen op mij vallen blijft ze even naar me kijken. De stem van mijn moeder, van jaren geleden, vertelt me dat ik moet buigen. Dat doe ik dan ook. Helderblauw licht schijnt van ergens voor me.

Sentarena

Mijn ogen glijden over de verschillende mensen in het dorp. Een van hun valt op. Een vrouw in een rode jurk. Ik denk dat zij het is. Wat denk jij?

De stem van mijn draak zoemt door mijn hoofd. 'Je kan best gelijk hebben, Sentarena. Ik voel wat jij voelt. Een balans in magie. Iets wat wij nog niet hebben bereikt.'

Ik maak me zorgen. Als we haar uitkiezen en de match komt verkeerd, dan slopen we die balans. Maar als we haar niet kiezen en de match komt verkeerd, dan krijgen wij de schuld.

Mijn draak lacht. 'Je weet wat de baas zei: kies met je hart. Niet met je hoofd. Wat zegt je hart over haar?'

Dat zet me aan het denken. Wat zegt mijn hart? Mijn hart zegt dat zij degene is die we moeten hebben.

Mijn draak laat haar tevredenheid blijken. 'Dan moet je haar kiezen.'

Daarmee splits ik van mijn draak af.

Sarena

Mijn hoofd wordt opgetild door delicate vingers. Ik kijk recht in de ogen van een volwassen vrouw. De vrouw heeft een paar schubben om haar ogen, die dezelfde bruine kleur zijn als de ogen van de draak. Een paar kleine hoorns komen onder het haar vandaan, nog witter dan haar tanden. Een paar blauwe vleugels bedekt met veren komen uit haar rug. Voor de rest draagt ze een jurk in de kleur van de draak. Het duurt even voordat ik het me besef. Het is de draak. Angst vult me. Als ik haar boos maak ben ik er geweest. De vrouw schud haar hoofd. 'Niet bang zijn. Ik heb jou uitgekozen. Kom. Er is iemand die je wilt ontmoeten.'

Ze brengt me naar de draak toe. Daar helpt ze mij op de rug. Het gaat erg moeilijk, doordat de draak enorm is. Als iemand het lef had gehad om te kijken had diegene waarschijnlijk de lach niet kunnen onderdrukken. Gelukkig doet niemand dat. Als ik eindelijk op de draak zit stapt de vrouw naar beneden. Het eerste wat er in me opkomt is hoe zij van plan is mee te vliegen. Gaat ze haar vleugels gebruiken? Of gaat ze in de klauwen mee? Het antwoord op die vragen komt al snel. Ze gaat voor de draak staan en doet haar armen omhoog... en versmelt met het lichaam van de draak. Hoe weet ik niet, maar op contact verdwijnt haar lichaam met jurk en al in de draak. De lijnen op het lichaam van de draak lichten fel op tijdens de versmelting, waardoor ik mijn hoofd moet afwenden. Zodra de twee zijn versmolten voel ik het lichaam van de draak rillen, alsof de draak het koud heeft. Dan neemt de draak een korte aanloop en springt in de lucht.

Het gevoel van vlucht is geweldig. In de lucht is het fris, maar het uitzicht is het waard. Van de steppen waar mijn dorp staat vliegt ze richting de zon. Hoe hoger ze gaat vliegen hoe meer een angst in me gaat dagen dat ik ga verbranden door de zon. Maar hoe hoger we komen hoe kouder het wordt. Na een tijdje gaat de draak wat langzamer vliegen en laat ze zich omlaag glijden. Ze vertraagt zo veel dat ik bijna denk dat we uit de lucht gaan vallen. Tot ze eindelijk land midden in een weelderig bos.

Hoofdstuk 2

Sarena

Zodra de draak geland is splitst de vrouw weer van de draak af. Ze helpt me van de rug af en gebaart me dat ik haar moet volgen. Ik doe dat ook, op een respectabele afstand. De draak volgt mij weer. De vrouw leidt me naar een klein dorp dat in de bomen gebouwd is. Het dorp is groot genoeg om draken te huisvesten. Veel draken zie ik niet. Een enkele draak kijkt naar buiten als we langskomen, maar veel huizen lijken leeg te zijn. Uiteindelijk stopt de vrouw voor een huis en klopt ze aan. Een grote rode draak doet de deur open. De draak kijkt ons nors aan, waardoor ik mijn hoofd weer afwend. De vrouw kijkt niet eens om, maar duwt met een tengere hand mijn hoofd weer zodanig terug dat ik de draak aan moet kijken. Ze is de eerste die spreekt. 'Kenasena. Ik heb iemand gevonden.'

De rode draak lijkt op te knappen. 'Dus jij bent mijn reddende engel, Sentarena? Jij hebt degene voor mij gevonden?'

De vrouw lacht hartelijk. Haar stem klinkt als het geritsel van de bladeren. 'Verbaasd dat jouw leerling het voor elkaar krijgt? Ik ben het niet. Tijdens de vlucht liet ik mijn gevoel me leiden, wat me naar haar leidde. Ze heeft alleen wat manieren die ze moet afleren. De mensen hebben iets te veel respect.'

De rode draak kijkt me aan, alleen nu stralen haar ogen geluk uit. 'Ik accepteer haar. Jouw gevoel heeft gelijk. Ze is de juiste.'

De vrouw legt haar arm om me heen. 'Let zo op, want je zult het nog vaak nodig hebben. En succes.'

De verwarring bereikt zijn piek. 'Waar moet ik mee opletten? Succes waar mee?'

Nog voordat ik de tweede vraag kan afmaken stormt de rode draak langs de vrouw en de draak, mij onderweg grijpend. Met een sprong stijgt ze op, mij tegen haar aan geklemd. Het enige wat me tegenhoud het uit te gillen is het feit dat als ik mijn tanden van elkaar af haal ik mijn tong waarschijnlijk kapot bijt. Na een tijdje laat de draak me los en stopt hij met klappen. Door de snelheid die we maakte kom ik los van de draak. In dat ene moment voel ik twee vleugels groeien uit mijn rug en twee handschoenen ontstaan om mijn handen, die doorgaan tot mijn elle boog. De tijd lijkt te vertragen en de rode draak krult zijn vleugels om beide onze lichamen. Bijna automatisch strek ik mijn armen en raak de vleugels naast me aan. Het lichaam van de draak licht rood op, waarna ik met de draak versmelt. Het voelt in eerste instantie alsof ik verticaal ik een zeer zacht bed val, gevolgd door een dosis angst. Het wordt pas echt eng wanneer de schubben en huid van de draak over me heen groeien. Dan voel ik voor het eerst de aanwezigheid. Het begint als een soort stem, die ver weg in mijn geest spreekt. De aanwezigheid groeit tot het nog groter lijkt dan mij. De stem die ik dan hoor komt overweg met de stem die ik de draak hoorde gebruiken op de grond, maar klinkt veel muzikaler. 'Welkom in mijn lichaam, jongedame. Ik ben Kenasena. Wat is jouw naam?'

Hoe moet ik antwoorden?

De stem lacht in mijn hoofd. 'Zoals je net deed, maar dan in de juiste woorden.'

Ok, dit is eng, maar ik heet Sarena.

De stem is nu iets minder vocaal. 'Het is altijd eng de eerste keer. Maar het went vanzelf. Je bent nu mijn soulmate. Wat er ook gebeurt, we kunnen niet meer helemaal splitsen. We zullen altijd bij elkaar blijven, in geest.'

Dat maakt me bang. Dus ik heb nooit meer de privacy van een eigen geest?

Kenasena laat merken dat het inderdaad zo is, maar in gevoelens. Als ze spreekt snijdt ze een ander onderwerp aan. 'Dat is trouwens niet het enige. Omdat we nu een zijn, delen we nu ook bloed. Dit betekent dat je nu niet meer het korte mensenleven zal leiden, maar een volledig drakenleven, met mij als jouw soulmate. Je zal dus veel langer leven dan je oorspronkelijk verwachtte.'

Dan denk ik na. Hoe zit het trouwens met het samensmelten? Kunnen wij dat nu ook net zoals de vrouw die we achter hebben gelaten?

De draak laat haar muzikale stem door mijn geest galmen. 'Dat zal tijd kosten. Maar je kan wel al een eerste gevoel krijgen van mijn lichaam.'

Ik weet niet wat ze doet, maar ineens voel ik het drakenlichaam als mijn eigen lichaam. Ik zie door haar ogen, voel haar spieren alsof ze van mij zijn en voel de wind onder mijn vleugels. Paniek neemt het over van me. We zijn nog steeds in de lucht, waardoor de paniek alleen maar de situatie benauwder maakt. Kenasena spreekt weer in mijn geest. 'Rustig. Geen stres. Laat mijn gevoel je leiden.'

Een vreemd gevoel vult me. Mijn hartslag vertraagt, mijn geest kalmeert en het enige wat ik nog voel is het vliegen. Het vreemde gevoel trekt langzaam weer weg, maar het gevoel van het vliegen niet. op de instructies van Kenasena zet ik de landing weer in, vlak bij de vrouw en haar draak.