Chapter 3

Hope

I remembered last night that Ara took me home, hindi ko na maalala kung anong sunod pa na nangyari doon but well, I'm still in my shirts. So, nothing happened. I freshened myself by having a good bath and when I go downstairs wearing only my boxers, I freaked out when I saw Ara at the kitchen, preparing for breakfast.

"Oh, Barbara! You shookt me! What the hell are you doing here in my apartment?"

And when she turns on my direction, her eyes widened and turned around from me. "Actually, before I answered you, wear a shirt."

Napangisi naman ako sa sinabi niya. "I'm at home, ganito ako madalas dito."

Wala naman siyang magawa kaya lumapit na rin ako sa table. Nang muli itong humarap habang sinasalin ang egg sa pinggan ay napansin ko ang pag-lip bite nito. Napailing na lang din ako sa iniisip ko. Hindi ko alam pero natatatawa na lang din ako.

"What are you laughing at, Kareem?" pagtataray naman nito sa akin.

"Nothing," hagikgik ko pa. Kinuha ko naman ang kobyertos at nagsalin ng sinangag at ulam sa aking pinggan. "You never told me na mag-stay ka dito?" tanong ko at inabot naman niya ang hawak kong plato ng ulam.

"You were drunk, kailangan ko pa bang magpaalam?" aniya pa. "Kumain ka na nga lang din saka pagkatapos ko dito uuwi na ako, may shift na ako mamaya."

"Okay, uwian mo ko ng cupcake ah!" sabi ko pa.

"Utot! Si Eda lang nakakagawa niyan sa akin." nang masabi naman niya iyon ay bigla naman siyang nanahimik at kumain na lang din.

Nauna namang matapos kumain si Ara sa akin. Saglit lang na nag-ayos siya at nagpaalam na sa akin saka siya umalis. Mag-isa na rin naman ako sa bahay, napag-isipan ko rin namang dumaan sa bahay nila papa. Ewan ko kung alam nila ang nangyari kay Eda, o wala lang talaga silang pakelam?

Matapos kumain ay nagligpit din ako ng mga gamit sa sala. Napansin ko kasi ang mga balat ng tsiterya sa sala eh, mukhang tinamad nang linisin ni Ara iyon. Barbara nga talaga. Naligo naman ako at nagbihis ng damit. Paalis na rin naman ako ng biglang may tumawag sa phone ko.

"Hello, officer, ano pong meron?" bungad ko kaagad.

"Good news for you Mr. Barron, may isang babae ang pumunta dito kanina para mag-report noong nakaraang insidente."

"Ano po iyon?" nabuhayan din naman kaagad ako ng bigla kong marinig iyon mula sa kanila.

Isang linggo na ang nakakalipas, simula nang mangyari iyon pero wala man lang ni isang balita ang nakukuha kong impormasyon tungkol kay Eda. Pero mukhang sa ngayon ay meron na, hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman kong tuwa.

"Officer, pupunta na lang po ako diyan, hintayin niyo ako."

Mabilis naman akong kumilos at pumara na kaagad ng taxi. Ang kabog ng dibdib ko ay hindi mapakali sa kung ano mang balita ang matatanggap ko ngayon. It's a good news and it means, there's a chance that she's still alive.

Hindi ko rin naman inisip na wala na siya. I'm not into negative vibe. I always believe that she will come back.

Nang biglang nagkaroon ng traffic ay mas lalo akong hindi mapakali. Mas tatagal pa siguro dahil nagkaroon ng banggan ang dalawang sasakyan at ayaw umalis hanggat walang kasunduang nangyayari. Hindi ako makatiis kaya binayaran ko na nag taxi at naghanap ng mga naka-motor kung pwedeng umangkas papunta sa presinto.

And luckily, someone took me off the road papunta sa presinto. I gave him some money pero tinanggihan naman nito at umalis na lang din naman. Agad agad naman akong pumasok sa presinto at pumunta sa front desk nila.

"Officer, ano pong balita iyong sasabihin niyo sa akin?"

"Sir Barron, mas maganda siguro kung ang witness na ang magsasabi sayo." Ani naman ng isang officer.

"Sige po, nasaan po ba siya?" tanong ko pa.

"Ayun siya oh!" turo naman nito sa babaeng nakaupo sa isang monoblock. "Miss Tolosa, he's here."

"Tolosa?" kunot noo ko pang nilingon ang babae hanggat sa inangat nito ang kanyang ulo at doon ko siya nakilala. Nagkagulat pa kaming dalawa ng makita namin ang isa't isa. "Olisha?"

"Magkakilala pala kayo ser?" tanong naman ng police officer, tumango naman ako. "Medyo kahawig niya rin ang girlfriend mo ser."

Napangiwi na lang din naman ako sa sinabi nito. Nang tiningnan ko naman siya ay nakangiti siya sa akin. Hindi ko naman inaasahan na magkikita kaming dalawa muli ngayon. Nakakagulat lang talaga dahil ang liit liit ng mundo na 'yong minsan mo na palang nakausap, siya pala ang makakasagot sa tanong mo.

"Didn't expect it was you, Kareem." Ngiti pa niya sa akin.

"As I am, Miss Olisha."

"Oh, ang formal mo naman masyado, you can call me Oli or something that you're confortable with." Ngiti pa nito sa akin.

"Okay Miss Oli," ani ko, natawa naman siya bigla kaya napakamot na lang din naman ako ng ulo ko. "Anyway, what did you know about the accident, sorry to interrupt pero may maganda ka daw balita sa akin?"

"Oh, about that, I have." Ngiti pa nito sa akin. "Want to go some coffee shops para doon natin pag-usapan?"

I nodded, "okay."

We went to the nearest coffee shop, ako na ang umorder para sa aming dalawa dahil nakakahiya naman kung siya pa iyong mag-aabala diba? We took the sit beside glass window. Hindi ko magawang alisin din ang mga tingin ko sa kanya, somehow when she look on the other direction at kapag naka-sideview siya ay nahahawigan nito si Eda.

I shook my head out of the thought.

"Oh, Kareem, I know this may not be a big help for you pero if I'm not mistaken, the girl you've been looking for was the girl who's asking for help that day."

"Huh?" iyon na lamang ang nasabi ko matapos niyang sabihin iyon. "Bakit ngayon lang 'to sinasabi? Nakatulong din sana 'to sa imbestigasyon, diba?"

Napabuntong hininga naman ito at napayuko na lang din, "sorry, I don't have any guts that time para maging witness dahil mismo ako ay na-trauma nang mangyari iyon." Aniya, I felt the pain on her. "I saw the accident before my eyes. I saw the bus drifted and ran into the other car. My body freeze for that moment when some people got out from the bus and asking for helps. Doon na ako pumunta para tulungan sila."

"Where's Eda?" tanong ko naman sa kanya.

"Napuno ang sasakyan ko at lahat sila ay puro sugatan, nang pinatakbo ko na ang sasakyan para dalhin sila sa hospital ay nakita ko naman sa side mirror na may babaeng bumagsak at isang lalaki din naman ang sumalo dito."

"Namukhaan mo?" tanong ko pa sa kanya.

Pero iling naman ang sinagot niya sa akin, "I know it was her dahil nakatingin siya sa paalis na sasakyan ko. She waved atleast pero hindi ko na rin naman siya masasakay dahil puno na ang sasakyan ko. Her pictures were in social media kaya nakilala ko and to find out that siya ikaw pala ang naghahanap sa kanya. Iba kasi ang pangalan mo sa facebook eh."

Napatango naman ako sa sinabi niya.

"Oh by the way, siya ba 'yong picture sa wallet mo? Faded na kasi kaya hindi ko mamukhaan."

Tumango naman ako, "oo siya nga 'yon." ngiti ko pa sa kanya, "anyway, thanks for your help."

"Welcome, Kareem. Sorry din dahil hindi ko siya naligtas but that person who helps her you should find dahil siya lang ang nakakaalam kung nasaan ang girlfriend mo."

"Then where should I find him?" aniko pa.

"Anywhere near that place, eh?"

Napakibit balikat naman ako sa sinabi niya. "What if, she never likes to be found?"

Napataas naman siya ng kilay sa sinabi ko. "What do you mean? Na kaya hindi rin siya nagpapakita sayo dahil ayaw na niya or may something before that accident happens?" aniya at mukhang hinihintay pa ang sagot ko. "Oh, sorry. Personal na siguro ang mga tanong ko..."

"Oh, that's okay, it's just that we had a misunderstandings."

She slowly nodded, "you will found her, trust me."

A question formed in my head, how?

"Thank you, Olisha. I'll go." Patayo naman ako ng biglang hinawakan nito ang kamay ko.

"Please don't lose hope."

I smiled to her, "I won't, thank you."

I leaved the coffee shop, hindi pa rin naman ako mapanatag sa sinabi ni Olisha. Hindi ko alam kung may gusto ba siyang ipamukha o hindi. But that thing helps, ibigsabihin hindi talaga nawawala si Eda. Perdita wasn't lost.

Sino naman kayang tao ang magtatago sa kanya? I'm thankful that he help her pero bakit hanggang ngayon ay nananatili sa puder niya?

I headed to my parent's house. Agad naman akong sinalubong ng mga maid at dinala ako sa sala. Maraming nagtataka kung bakit hindi ako nagstay sa puder ng magulang ko dahil nasa kanila na ang kailangan ko pero inisip ko kasing hindi lahat ng oras kaya nilang ibigay ang kagustuhan ko.

"What you doin' here, Kareem?" agad naman akong napatingin ng makita ko si papa.

Napangisi naman ako sa sinabi niya at tumayo para daluhan siya. "Don't you want me to see?"

Umalis din naman sa pagkakayakap sa akin si papa.

"What you up to now?"

"Have you heard about her?"

Napakunot noo naman siya, "yes, I know."

"I need your help." aniko. "She's alive and someone help her."

He patted my shoulder, "I'm busy Kareem, you know that. I don't have any time for that but if you needed any of my helps, I can give you your car back."

Napabuntong hininga naman ako sa sinabi niya. "Any help of finding her?"

"As much as I want, that's all I can do."

In the end way wala naman akong nagawa kundi ang tanggapin muli ang sasakyan ko. Sumunod naman ako sa homeroom office niya at inabot nito sa akin ang susi ko. I stayed for lunch at umalis na si papa para pumunta sa office kaya umalis na din ako.

Pagkadating ko naman sa bahay ay agad ko namang tinawagan si Bruno.

"Not a good time to call, Kib, eh? What you need?" he asked.

"Your help, just like you said."

Napangisi naman ito sa kabilang linya. "Glad you think of it, when we start?"

"Uhm, this evening. Pack your things, we're going out of town."

Maybe this time, my hopes won't be hanging around anymore.