Οι μέρες περνούσαν. Η Μελανι ακολουθούσε πιστά την αγωγή της και ο Λιαμ πήγαινε σχεδόν κάθε μέρα. Ήρθε σε επαφή με το Πανεπιστήμιο που είχαν δηλώσει εξ αρχής και τους εξήγησε πως δεν θα ξεκινήσει από την καινούρια χρονιά. Αν και η Νισα του έλεγε να γραφτεί στο δικό της, μέσα στη πόλη, εκείνος δεν ήθελε. Ντύθηκε και μπήκε στο αυτοκίνητο. Ήταν δύσκολο...Προσπαθούσε όμως. Από τη στιγμή που η Μελ "τον άφησε να μπει"  ήθελε να σταθεί πλάι της. Έβγαιναν έξω, περπατούσαν σιγανά και ακόμα και οι γονείς της έβλεπαν μια βελτίωση στα ψυχολογικά της άνευ προηγουμένου. Πλέον είχε την πλήρη στήριξη τους. Η σημερινή μέρα θα ήταν αλλιώτικη. Είχε  ετοιμάσει ένα καλαθάκι, μια κουβέρτα, ένα σεντόνι και φαγητό. Θα την πήγαινε στην λίμνη. Ένα μέρος ξεχασμένο από πολλούς αλλά πανέμορφο.

Της έστειλε μήνυμα πως είναι κάτω απο το σπίτι της. Είχε αλλάξει αγωγή στα φάρμακα και ο καρκίνος έδειχνε να υποχωρεί. Βέβαια ο Λιαμ δεν άφηνε τον ενθουσιασμό του προς τα έξω. Ήξερε πως είναι άτιμη αρρώστια... Βλέποντας την όμως να περπατάει, να κάνει τις βασικές χημειοθεραπείες και να χαμογελάει μια στο τόσο έφτανε.

Η Μελανι βγήκε κι εκείνος έκανε να την βοηθήσει αλλά εκείνη αρνήθηκε

"Μπορώ Λιαμ ..." είπε χαμογελαστή. Οι γονείς της θεωρούσαν πως η άσχημη κατάσταση της στην αρχή,  ίσως οφειλόταν και στην άρνηση της για ζωή. Μόλις η Μελ μπήκε στο αυτοκίνητο εκείνη η όξινη μυρωδιά γέμισε το χώρο. Δεν ήταν εύκολο για τον Λιαμ. Η μυρωδιά αυτή του υπενθύμιζε κάθε φορά την κατάσταση της. Έπνιγε φυσικά τις ορμές του για σεξ καθώς η λίμπιντο του δεν ήταν και στα πάνω της αλλά ακόμα κι όταν είχε όρεξη δεν τολμούσε να κάνει κίνηση. Οι γιατροί της είπαν φυσικά πως μπορεί να είναι ενεργή καθώς η περιοχή δεν έχει κάποιο πρόβλημα αλλά δεν είχαν δοκιμάσει κάτι.

"Δεν θα πηγαίναμε στο κήπο;" τον ρώτησε

"Έχω κάτι καλύτερο στο μυαλό..." της απάντησε και έβαλε μπροστά. Η Μελανι άνοιξε το παράθυρο της και έβγαλε έξω το χέρι της

"Πιστεύεις θα τα καταφέρω Λιαμ ;" του είπε σιγανά

"Ναι μάτια μου ...Κοιμήσου λιγάκι αν θέλεις, έχουμε μισή ωρίτσα ακόμα..." της απάντησε βλέποντας τα ματοκλαδα της να κλείνουν κάθε φορά που οι ακτίνες του ήλιου έπεφταν πάνω τους.  Η Μελανι έγειρε το κεφάλι της στο πλάι. Μισή ώρα αργότερα ο Λιαμ πάρκαρε το αυτοκίνητο και έπιασε το χέρι της. Είχε αποκοιμηθεί. Τα φάρμακα έφερναν υπνηλία συνήθως αλλά υπήρχαν και στιγμές που η κινητικότητα και η νευρικότητα της έφταναν στα ύψη. Την χαζεψε για λίγο...Τα μαλλιά της ήταν πιασμένα πίσω αλλά είχαν αραιωσει αρκετά. Το δέρμα στα χείλη της από τη δεξιά πλευρά είχε ξεραθεί λιγάκι ενώ το φορεματάκι που επέλεξε να φορέσει άφηνε τα κάποτε ζωηρά της πόδια να φαίνονται σαν δύο ξυλαρακια...

"Φτάσαμε μάτια μου ..." είπε μαλακά κι εκεί εκείνη άνοιξε τα μάτια της. "Περίμενε εδώ...Θα πάω να στρώσω και "..

"Ήρθαμε στη λίμνη; !' Αναφώνησε χαρούμενη και άνοιξε τη πόρτα της

"Μελ περίμενε!!"
.

"Μπορώ Λιαμ !!" Του είπε και βγήκε. Έβγαλε τα παπούτσια της και όσο εκείνος έβγαζε τα πράγματα από το πορτ-μπαγκάζ εκείνη έβαλε τα πόδια της στο νερό. Προχώρησε λιγάκι και σταμάτησε. Το νερό έπαιρνε την κούραση από πάνω της. Ηρεμουσε το πόνο στα πόδια ...

"Όλα έτοιμα!!" Της φώναξε κι εκείνη γύρισε και του έκανε νόημα να σωπάσει με το δάχτυλο της.

"Έλα κοντά...Κάνε ησυχία και απλά...απλά νιώσε τη φύση Λιαμ ..."του είπε κι εκείνος πήγε από πίσω της . Σήκωσε τη βερμουδα του ,έβγαλε τα παπούτσια και μπήκε στο νερό.

"Ειναι ζεστό..." παρατήρησε και εκείνη τον κοίταξε

"Θέλεις να κολυμπήσουμε;" του είπε

"Κατά πόσο είναι φρόνιμο μάτια μου ; Θα κουραστείς..."

"Ωωω πάμε Λιαμ! Εσύ πρώτος μου έλεγες να πιάσω ξανά τη ζωή..."ξάφνου η Μελ εβηξε κι εκείνος έντρομος σήκωσε το κεφάλι της

"Είμαι καλααα" του είπε και έβγαλε το φόρεμα της με μια κίνηση.

"Μελ ... Δεν νομίζω ότι είναι... Εμ ..." εκείνη βούτηξε αγνοώντας τον . Πήγε λίγα μέτρα πιο βαθειά και εκείνος έμεινε να την κοιτάζει. Ναι, ήταν το κορίτσι που αγάπησε αλλά το κορμί της είχε αλλάξει αρκετά... προτίμησε να κάτσει έξω. Να την αφήσει για λίγο ελεύθερη... Λίγα λεπτά μετά εκείνη πήγε κοντά.

"Γύρνα από την άλλη να βγω ..."είπε αλλά εκείνος παραξενευτηκε

"Για ποιο λόγο;"

"Ωωω έλα Λιαμ !!" .

"Για ποιο λόγο Μελ;" αναφώνησε και εκείνη αγανακτισμένη βγήκε από το νερό. Πρόσεξε ένα καφέ σκούρο σημάδι αναμεσα στο στήθος της και αναστέναξε...

"Θεωρείς πως δεν θα ηθελα να το δω; Έλα δω ρε βλάκα..." είπε και την έβγαλε έξω, την πήρε αγκαλιά και την ξάπλωσε στο σεντόνι που έστρωσε. Η καρδιά της χτύπησε δυνατά. Ο Λιαμ ήταν εκεί, την έβλεπε , την βοηθούσε...Αλλά για ένα ζευγάρι που ρκανε σεξ τρεις φορές τη μέρα ασταμάτητα αυτοί οι μήνες ήταν μαρτύριο. Ο Λιαμ ένιωσε το βλέμμα της να αλλάζει. Έβλεπε το φόβο της...Έβλεπε  τη ντροπή... θέλοντας να βγάλει από μέσα της ένα ακόμα άγχος της έδωσε ένα πεταχτο φιλί στα χείλη και χάιδεψε το πόδι της.

"Μελ; Θέλεις να ... Να δοκιμάσουμε...Να ..." Εκείνη κούνησε το κεφάλι της αρνητικά αλλά ο Λιαμ είδε στα μάτια της μια άλλη απάντηση...

Άρχισε να αφήνει μικρά φιλιά στο λαιμό της. Η μυρωδιά του κορμιού της τον ενόχλησε λιγάκι αλλά δεν το έβαλε κάτω. Δεν ήταν άσχημη, δεν βρωμούσε ,ήταν όμως περίεργη... προσπάθησε να συγκεντρωθεί. Κατέβασε το εσώρουχο της, και την άγγιξε...

"Μου έλειψες..." του ψέλλισε βγάζοντας έναν αναστεναγμό... Ο Λιαμ ανέβηκε στα χείλη της και πιέζοντας την κλειτορίδα της την φίλησε.. 

Δεν ήταν όμως το ίδιο... Ξαφνικά ένιωσε το μόριο του να πέφτει...Ένιωσε πως δεν ήταν σωστό. Πώς έκανε σεξ με μια άρρωστη κι όχι με την κοπέλα του...

"Δεν .. Δεν μπορώ.  Συγνωμη ..." της είπε και σηκώθηκε βρίζοντας. Δεν έφταιγε εκείνη και το ήξερε. Ο Λιαμ πέρασε μέρες φροντίζοντας την με αγάπη αλλά κάπου εκεί...κάπου ανάμεσα στα νοσοκομεία, στα φάρμακα...Στις μυρωδιές, στο αίμα... κάπου εκεί ο ερωτισμός διαλύθηκε...

"Δεν ... Εννοώ καταλαβαίνω...Μην νιώθεις άσχημα...Ίσως Δεν είναι η στιγμή...Ίσως...Δεν..." Η Μελανι προσπαθούσε να ηρεμήσει και μιλούσε χωρίς συνοχή.

"Θέλεις να ξαπλώσουμε απλά;" της είπε πιο ήρεμος αυτή τη φορά και βγάζοντας τη μπλούζα του , της  την φόρεσε...

Έμειναν αγκαλιασμένοι για το υπόλοιπο ... Με εκείνη να αισθάνεται αμήχανα και τον Λιαμ να βρίζει ακόμα τον εαυτό του για την συμπεριφορά του. Στην τελική η Μελανι δεν είχε αλλάξει οπτικά εκτός από κάποια ορισμένα πράγματα...Έχασε μεν τις καμπύλες της, τα μαλλιά  της είχαν λιγοστεύσει και το κορμί της έβγαζε τη μυρωδιά των χαπιών αλλά κατά βάθος ήταν εκείνη... Ήταν το κορίτσι που τον λάτρεψε...

Μια αίσθηση πως της χρωστάει γεννήθηκε μέσα του...Από την θέληση να την βοηθήσει πέρασε στο πρέπει. Πέρασε στο "είναι το σωστό...".

Σας φιλώ....