"Θα πω ψέματα...Ακόμα και στον εαυτό μου ..."

1 εβδομάδα αργότερα

Η Μελ άρπαξε το κινητό της και κοίταξε την οθόνη. Τίποτα... Δεν είχε ούτε ένα μήνυμα. Ο Λιαμ της υποσχέθηκε να πάει το βράδυ αλλά δεν φάνηκε. Κάθισε στο κρεβάτι και κοίταξε ψηλά. Πάνω στο ταβάνι είχε κολλήσει άπειρα μικρά αστεράκια. Κάθε βράδυ που εκείνα πρασινιζαν τα έβλεπε και ταξίδευε...Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από λίγα απλά πλαστικά σχήματα, για την ίδια όμως, κάθε ένα από αυτά έκρυβε μέσα του και μια της ευχή... Από μικρό παιδί, κάθε φορά που ήθελε κάτι πολύ, έπαιρνε ένα τέτοιο αστεράκι και το κόλλουσε στο δωματιο. Με τα χρονια οταν άρχισε να φτάνει ψηλά και να έχει μεγαλύτερα όνειρα άλλαξαν θέση. Πάντοτε όμως παρέμεναν εκεί. Να της υπενθυμίζουν βουβά τα όνειρα της.. Όνειρα, που πλέον δεν ήξερε αν ήταν ικανή να κάνει.. Είχε περάσει μια εβδομάδα από την μέρα που έφτυσε το αίμα της πάνω σε εκείνο το πανί...

Εκείνος επέμενε να πάνε για εξετάσεις αλλά εκείνη κλείστηκε στο φόβο της και έγινε επιθετική. Ο Λιαμ αν και δεν είχε καλές σχέσεις με τους γονείς της προσπάθησε να τους το πει αλλά απέτυχε και κατέληξε σε καυγά μαζί της. Η Μελ αρνιόταν να πιστέψει ότι πεθαίνει... Αρνιόταν να δεχθεί πως έπασχε από κάτι. Είχε την τέλεια ζωή... κι αν όχι τέλεια, αρκετή για τα θέλω της.

Ξάφνου ένα πετραδάκι έφτασε στο παράθυρο. Ζωγράφισε ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της και σηκώθηκε . Ήρθε... Έβγαλε το κεφάλι της και τον κοίταξε να σκαρφαλώνει στο δέντρο. Είχε μάθει πλέον την διαδικασία αφού η μπροστινή πόρτα ήταν απαγορευμένη...

Με ένα σάλτο πήδηξε προς τα μέσα και την κοίταξε. Τα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα. Μύριζε αλκοόλ. Ενώ τα κατακόκκινα μάτια του ούρλιαζαν πως χρειαζόταν ύπνο...

"Γιατί εισαι έτσι;" Τον ρώτησε κι εκείνος χώθηκε στην αγκαλιά της .

"Θα τρελαθώ αν μου παθεις κάτι...Πάμε για εξετάσεις Μελ ...σε ικετεύω!" Μουρμουρησε μέσα στο αυτί της.

"Δεν έχω τίποτα μάτια μου ! Μια ίωση ήταν σίγουρα..." Μια ώρα πριν έκανε εμετό , φτύνοντας τη κατακόκκινη ψυχή της στο μπάνιο αλλά του είπε ψέματα... Κανείς δεν μπορούσε να την νιώσει. Αισθανόταν προδομένη από τη ζωή. Πικραμένη...

"Γαμωτο σου Μελ!!!κοίτα τον εαυτό σου! Χάνεις το χρώμα σου που να πάρει ο διάολος!!" Φώναξε και εκείνη του έκανε νόημα να σωπάσει.

"Μην φωνάζεις γαμωτο! Θες να μας ακούσουν;;"

Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε. Ο πατέρας της μπήκε μέσα εξαγριωμένος

"Τι θέλει αυτό το κωλοπαιδο στο σπίτι μου;;" Είπε και ορμηξε προς το μέρος του. Τον βάρεσε μια μπουνιά στο πρόσωπο και ο Λιαμ από σεβασμό τον έσπρωξε ελαφρά και πήγε στο παράθυρο.

"Χτυπά με αλλά κοίτα να ανοίξεις τα μάτια σου και να την πας σε ένα γιατρό!!" Φώναξε και σκαρφάλωσε στο δέντρο. Κατέβηκε και ο Κλαρκ κοίταξε την κόρη του άγρια.

"Πόσες φορές σου έχω πει να μην μπαίνει αυτό το ρεμάλι στο σπίτι μου ;;;" Εκρωξε δυνατά και η Μελ έσφιξε της γροθιές της.

"ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΑΓΌΡΙ ΜΟΥ ΠΑΤΈΡΑ! ΠΩΣ ΜΠΌΡΕΣΕΣ;;" του είπε εκείνη έξαλλη και πάνω στην ένταση άρχισε να βήχει ακόμα πιο έντονα.

"Κόρη μου ;;;Παιδί Μου; ΜΠΕΛΑΑΑΑ ΜΠΕΛΛΑΑΑ!!!" Ούρλιαξε φωνάζοντας την μητέρα της και εκείνη μπήκε έντρομη στο δωμάτιο. Η Μελ είχε καθίσει στο κρεβάτι και έφτυνε αίμα.

"Θεούλη μου!!Γρήγορα το γιατρό!!" Αναφώνησε και έφυγε. Ο Κλαρκ πλησίασε την κόρη του και κάθισε δίπλα της . Εκείνη ύψωσε την παλάμη της προς το μέρος του προσπαθώντας να τον κάνει να σωπάσει.

"Πόσο καιρό συμβαίνει αυτό κοριτσάκι μου;" Ρώτησε αλλά δεν πήρε απάντηση...

"Σήκω!! Πάμε στο νοσοκομείο Κλαρκ !" Είπε έντονα η μητέρα της εισερχόμενη στο δωμάτιο.

"Αφήστε με ..." Ψέλλισε η Μελ αδύναμα και σκούπισε τα ματωμένα της χείλη στην μπλούζα της.

Ο πατέρας της έτριψε την πλάτη της και κοίταξε την γυναίκα του..

"Πάμε κόρη μου... Ότι και να γίνει θα το αντιμετωπίσουμε μαζί..."

2 μέρες αργότερα...

"Και τι είπε ο γιατρός;" Ρώτησε ο Λιαμ και χάιδεψε τα μαλλιά της .Η Μελ ήταν ξαπλωμένη στα πόδια του κοιτάζοντας τον ουρανό. Έψαχνε θάρρος... Τόλμη για να μπορέσει να του ανακοινώσει πως οι εξετάσεις έδειξαν καρκίνο στους πνεύμονες. Ήταν στα όρια. Έπρεπε να κάνει επειγόντως χημειοθεραπείες . Θεραπείες που την τσακιζαν και μόνο στη σκέψη... Θεραπείες που της κόστιζαν την ψυχική ηρεμία την πριν καν αρχίσει...Θεραπείες που της έδιναν ούτε καν 10% περιθώριο ζωής...

"Ξέρεις τι θελω;" του αοαντησε με ερώτηση...

"Μην αλλάζεις θέμα..." της ψιθύρισε εκείνος

"Θέλω να βγάλω φτερά Λιαμ...Θέλω να πετάξω. Θέλω να χαθώ..." είπε λυπημένη

"Μελανι με τρομάζεις γαμωτο σου !" Ο Λιαμ σηκώθηκε πάνω

"Μου κρύβεις τον ήλιο Λιαμ ..." αποκρίθηκε ήρεμη

"Μελανι για το Θεό μωρό μου !! Τι διάολο συμβαίνει;" Πήρε κουράγιο και αποφασίζοντας να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της , σηκώθηκε κι εκείνη

"Πεθαίνω..." του γλυκομιλησε και χάιδεψε το μάγουλο του. Ο Λιαμ κοκκινησε. Άρπαξε το χέρι της και το τίναξε μακριά

"ΌΧΙ!!! ΣΤΑΜΆΤΑ ΤΙΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΤΏΡΑ!!!" Φωνάζοντας σαν το τρελό άρχισε να κόβει βόλτες πάνω κάτω κι εκείνη βουρκωσε

"Λιαμ ..." είπε σιγανά

"Σ'αγαπάω ρε πουστη!!! ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΧΆΣΩ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΊΝΕΙΣ;" απάντησε έξαλλος και πιάνοντας την από τα μπράτσα την ταρακούνησε. Έπειτα χώθηκε στην αγκαλιά της πικραμένος και έβαλε τα κλάματα "Μόνο εσένα έχω μάτια μου ..."

"Πάντοτε θα με έχεις..." Η Μελ χάιδεψε τα πυκνά του μαλλιά και εκεινος σήκωσε το κεφάλι και την κοίταξε

"Δεν το δέχομαι Λιζ...Θα το παλέψουμε ! Ότι κι αν συμβαίνει θα το παλέψουμε μαζί..."

"ΛΙΑΜ ΠΕΘΑΙΝΩ ΓΑΜΩ ΤΟ ! ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΊ ΔΊΝΟΥΝ 10% ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΖΩΉΣ..." Η Μέλανι αποτραβηχτηκε και κάθισε στο παγκάκι "Θυμάσαι που έβγαλα την μάσκα μου ενθουσιασμένη στην εκδρομή; Από τότε άρχισε...Δεν το κατάλαβα όμως...Προχώρησε γρήγορα Λιαμ. Εξαπλώθηκε στον πνεύμονα και ο άλλος απειλείται... "

"Είμαστε μαζί; Μόνο αυτό θέλω να ξέρω..." είπε έπειτα από λίγα λεπτά σιωπής.

"Είμαστε..." του είπε με δισταγμό ...

Δυο εβδομάδες αργότερα...

"Είδες καθόλου την Μελ; Την πήρα και χθες αλλά τίποτα Λιαμ ..." ρώτησε η Νισα στεναχωρημένη .

"Δεν είναι καλά αυτές τις μέρες...Ούτε εμενα θέλει να δει..." απάντησε λυπημένος και αγναντεψε την σχολή πίσω τους. "Κάναμε όνειρα Νισα...Εσύ τα ξέρεις καλύτερα απ το καθένα σαν κολλητή της... Νιώθω πως αποτραβιεται...Νιώθω πως τα παρατάει και απλά...απλα Θέλω να ουρλιάξω !!!" Ο Λιαμ σηκώθηκε κι εκείνη τον έπιασε από μπράτσο

"Παράτα με Νισα !! Θα πάω να την βρω !"

"Κι αν σε δουν οι γονείς της ; Λιαμ κάτσε κάτω! Οι φωνές δεν είναι λύση...Θα πάρω εγώ τηλέφωνο και θα μιλήσω με τους δικούς της...Κάτι θα κάνουμε..."

"Δεν καταλαβαίνεις...Τη χάνω Νισα! "

"Ίσως ετσι ηταν το γραφτό...Ηρέμησε σε παρακαλώ...Πρέπει να έχουμε καθαρό μυαλό. Έχουμε την εργασία μπροστά μας ..."

"Τώρα θέλεις να σου απαντήσω σε αυτό; ΠΑΡΆΤΑ ΜΕ!" Ο Λιαμ έφυγε έξαλλος κι εκείνη βάρεσε τις γροθιές της στο γρασίδι... Χρόνια ήταν τσιμπημενη μαζί του και πάντα έκανε πίσω...Αγαπούσε φυσικά την Μέλανι αλλά ξέροντας πως σβήνει μια κρυφή ελπίδα για εκείνη τον Λιαμ φούντωσε μέσα της. Θα περίμενε...Αν γινόταν καλά η φίλη της θα έκανε πάλι πίσω...Ειδάλλως, θα διεκδικούσε τον άντρα που αγάπησε...Τον άντρα που κοίταξε πρώτη αλλά εκείνος δεν την επέλεξε...

Σας φιλώ...