*Ακούστε το τραγούδι(πιάνο) σε επανάληψη:

Ólafur Arnalds - Lost Song*

______________________________________

Το κουδουνάκι χτύπησε πάνω στο γραφείο της ψυχολόγου Martha Rosalins ένδειξη πως η σύσκεψη που είχε με τον ασθενή της μόλις είχε τελειώσει.

«Harry, τελειώσαμε και εδώ πάλι για σήμερα. Έχω να πω πως έχεις δει πολύ μεγάλη βελτίωση..το παλεύεις. Μπράβο σου!» του είπε ξέπνοα ενώ σηκώθηκε όρθια σφίγγοντας του το χέρι.

«Ευχαριστώ πάρα πολύ.» της απάντησε εκείνος με χαμηλό τόνο και εκείνη του χαμογέλασε.

«Τα λέμε λοιπόν την επόμενη Τετάρτη;» τον κοίταξε και εκείνος έγνεψε καθώς της έδωσε τα χρήματα που έπρεπε για να την πληρώσει.

«Καλή σου ημέρα!» του χαμογέλασε και εκείνος έγνεψε χαμογελώντας ίσα ίσα ελαφρά καθώς βγήκε έξω από το γραφείο της.

Τα βήματα του αργά και εκείνος σιωπηλός να κοιτάει το πάτωμα καθώς προχωρούσε έξω από το κτήριο για να φτάσει έως το αυτοκίνητο του.

Ένα μήνα μετά από ότι έμαθε πως η μεγάλη του αγάπη δεν θα βρίσκεται ξανά κοντά του, είκοσι εφτά ημέρες μετά την κηδεία της, είκοσι πέντε μέρες μετά την μεγάλη κατάρρευση του δίπλα στον τάφο της, είκοσι μέρες μετά τα χιλιάδες δάκρυα που έριξε στο κρεβάτι τους..αγκαλιά με ένα φόρεμα της, δεκαοχτώ ημέρες μετά από τόση ξαγρύπνια, δεκαπέντε ημέρες μετά από την πρώτη του επίσκεψη στην ψυχολόγο, δεκατρείς ημέρες μετά από την απόφαση του να την κρατήσει μες την ζωή του ακόμη και έτσι..

Δέκα ημέρες μετά από την απόφαση του να μετακομίσει «μαζί της» σε ένα πιο μικρό σπίτι, ούτε στο διαμέρισμα της, ούτε στο δικό του, οχτώ ημέρες μετά από όταν οι ξαφνικοί εφιάλτες άρχισαν να στοιχειώνουν τον όχι πια ήρεμο ύπνο του, έξι ημέρες μετά από όταν χάζευε φωτογραφίες δικιές της και έκλαιγε ξανά, ακόμη πιο πικρά από άλλες φορές, πέντε ημέρες μετά αφότου βρήκε το νέο 'τους' σπίτι, τέσσερις ημέρες μετά αφότου πακέταρε 'τα πράγματα τους', τρεις ημέρες μετά αφότου ήταν πανέτοιμος πια, δύο ημέρες μετά αφότου μετέφερε τα πάντα στο 'νέο τους σπίτι', μία ημέρα μετά αφότου κοιμόταν στο νέο τους κρεβάτι, στο νέο τους δωμάτιο, στο νέο τους σπίτι...μαζί με το χαμόγελο της για συντροφιά.

Το αυτοκίνητο του έτρεχε με σταθερή ταχύτητα στον δρόμο  με προορισμό το νέο πλέον σπίτι του, το νέο τους σπίτι. Η ώρα περνούσε και αφού μετά από ώρες έφτασε, πάρκαρε το αυτοκίνητο του και πήρε στα χέρια του το μαύρο σάκο του.

Ο ήλιος έπεφτε πίσω από τα ψηλά βουνά, η θέα καταπληκτική, μοναδική.. κανένας άλλος δεν είχε αγναντεύσει τέτοιο θέαμα, τέτοιο ηλιοβασίλεμα ούτε στους πιο διάσημους πίνακες ζωγραφικής, ήταν σίγουρος πως κανένας δεν είχε αντικρίσει κάτι πιο ζωντανό, πιο μαγευτικό, που σου έκοβε την ανάσα.

Μια ανάμνηση πέρασε από το ταλαιπωρημένο του μυαλό, θυμήθηκε την πρώτη φορά που έφερε την Eva εκεί πάνω, θυμήθηκε που χάζευαν αγκαλιά το τοπίο αυτό, θυμήθηκε πως ένιωθε μέσα του, την καρδιά του να λιώνει από το άγγιγμα της και κάτι χαμηλά στο στομάχι του να σπαρταρά, νιώθοντας λες και τα πόδια του θα λυγίσουν, θα λιώσουν όπως λιώνει αργά το κερί από την ζέστη που βγάζει η λαμπερή φλόγα.

Τράβηξε το φερμουάρ της τσάντας του και μέσα από αυτό έβγαλε μια σκούρα φωτογραφία μηχανή όπου κάτω δεξιά είχε ένα κολλημένο παλιό χαρτάκι που έγραφε «Eva». Ήταν η φωτογραφική της μηχανή. Όπως την αποκαλούσε το ‘μωρό’ της...και την είχε τώρα εκείνος στα χέρια του. Με ένα κλικ τράβηξε φωτογραφία τη μαγευτική θέα και προχώρησε έπειτα κατευθείαν έως το σπίτι, που πλέον ήταν δικό του, που είχε αγοράσει για εκείνον και για εκείνη.

Μπήκε μέσα στην πόρτα και αφήνοντας τον σάκο κάτω και την φωτογραφία πάνω στο ξύλινο τραπέζι χαμογέλασε ελαφρά..προχώρησε ευθεία και μπαίνοντας αριστερά στο διάδρομο ανέβηκε τη σκάλα και μπήκε στο υπνοδωμάτιο.

«Γεια σου μωρό μου..» είπε χαμογελώντας και στάθηκε μπροστά από τον τοίχο κοιτάζοντας τον, «Μου φαίνεσαι χαρούμενη, τι όμορφο χαμόγελο είναι αυτό!» γέλασε στον εαυτό του κοιτάζοντας εξεταστικά στον τοίχο.

Κάτι μαγευτικό, είχε δημιουργήσει κάτι μαγευτικό..φωτογραφίες, χιλιάδες φωτογραφίες..αμέτρητες..πάνω από 5000 χιλιάδες σίγουρα, φωτογραφίες εκείνης και φωτογραφίες που ήτανε μαζί, από διάφορες στιγμές της ζωής τους, η δίπλα στην άλλη, η μία κολλητά στην άλλη, η κάθε ανάμνηση αγκαλιά σφικτά με την άλλη.

Προχώρησε μερικά βήματα προς τα πίσω ενώ εξακολουθούσε να χαμογελάει πλατιά και έριξε το σώμα του πίσω στο κρεβάτι κοιτώντας το ταβάνι  που και εκεί είχς φωτογραφίες.. άλλες τόσες πολλές, αλλά εκεί στόλιζαν το ταβάνι μόνο δικές της, φωτογραφίες που χαμογελούσε, ήτανε αφηρημένη, ήταν λυπημένη, έκανε αστείες φάτσες, γελούσε αληθινά..φωτογραφίες που κοιμόταν, που κοιμόταν και τα χείλη της ήταν λες και χαμογελούσε...

Αμέτρητες φωτογραφίες..που στο κέντρο εάν έβλεπες προσεχτικά δημιουργούσαν κάτι, με δικιά του δημιουργία, κάτι πολύ ξεχωριστό.. λευκές γραμμές που προερχόντουσαν από το φλας της κάμερας..κατάφεραν κάτι το πραγματικά μοναδικό, δίπλα δίπλα κάθε φωτογραφία κατάφερε να ενώσει μια λέξη, μια όμορφη λέξη, μια αθάνατη λέξη.

‘ALIVE’. Έτσι έλεγε..ο Harry αναστέναξε και έκλεισε τα μάτια του χαμογελώντας. Όχι! Δεν είχε τρελαθεί, όχι δεν είχε χάσει τα λογικά του, απλά χρειαζόταν στήριξη από ψυχολόγο στην απόφαση του να κρατήσει την Eva κοντά του, να κρατήσει την Eva κοντά του έτσι όπως μόνο εκείνος ήθελε, όπως ήθελε με τον δικό του τρόπο, να την έχει μαζί του έτσι.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι και κατευθύνθηκε έως το παράθυρο του δωματίου, η υγρασία που υπήρχε δεν του επέτρεπε να δει καλά έξω από αυτό αφού το τζάμι ήταν θολό, ένα χαμόγελο στολίστηκε στα χείλη του, άνοιξε το ντουλαπάκι δίπλα σε ένα κομοδίνο και έβγαλε από μέσα μία άλλη πιο μεγάλη φωτογραφίκη, μια καινούργια, δικιά του, σε απόφαση του να συνεχίσει το όνειρο της Eva και να ασχοληθεί και εκείνος με αυτό το όμορφο χόμπι.

Ο μακρύς του δείκτης άγγιξε το τζάμι και άρχισε να γράφει.. «Κάποιες φορές απλά επειδή αναπνέεις..δεν σημαίνει ότι είσαι ζωντανός.» ο φακός εστίασε στα γράμματα του, αν και τα γράμματα δεν πρόλαβαν να κρατήσουν και πολύ..η λέξη 'ζωντανός' όμως κατάφερε και κρατήθηκε ξεκάθαρη, κατάφερε όπως εννοεί και εκείνη να ζήσει..όπως κατάφερε και η Eva ζώντας μαζί του, μέσα του με την καρδιά της να εξακολουθεί να χτυπά, το κουμπί πατήθηκε και το φλας έλαμψε έντονα μπροστά του με την ιστορία αυτή να δίνει τέλος την ίδια αυτή στιγμή.

ALIVE:

adjective \ə-ˈlīv\

●having life : living : not dead

●continuing to exist : not yet defeated  

●still having a chance to win or succeed

▬ΤΕΛΟΣ.

________________________________________________

(Cupcakes μου, Αlivers μου, πριγκιπισσές μου..η ιστορία μου και αυτή έφτασε στο τέλος της. Μετά από πέντε νομίζω σχεδόν μήνες γραφής, τελείωσε..ευχαριστώ θέρμα..ειλικρινά κάθεναν ξεχωριστά από εσάς που την διάβασε, που σχολίαζε, που έδινε τόση στήριξη, που ψήφιζε..που κατάφερε να κάνει το ALIVE κάτι τόσο μοναδικό για εμένα και για εσάς. Ευχαριστώ για όλα τα μηνύματα στο facebook, για τα tweets, για την ομάδα μου επίσης στο fb για όλη αυτήν την στήριξη. Ελπίζω το ALIVE να σας κράταγε μια ζεστή συντροφιά να κατάφερε να σας περάσει πολλά μηνύματα γιατί αυτός είναι ο βασικός σκοπός μου κάθε φορά που γράφω, αυτό που όμως πήρα εγώ και έχω να σχολιάσω μέσα από το Alive είναι ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος, να φτιάχνει και να χτίζει την ζωή του δίνοντας το δικό τέλος που ο ίδιος θέλει, να προλάβει όμως να μιλήσει, να κάνει αυτό που θέλει, να πει σε αγαπώ εκεί που τον καθοδηγεί η καρδιά του γιατί κακά τα ψέματα η ζωή είναι υπερβολικά μικρή για να περιμένουμε... Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ξανά υπερβολικά πολύ για ότι κάνατε για εμένα και προπάντων για το ALIVE. Παρακαλώ όσοι από εσάς διαβάζετε την ιστορία αυτή και έχετε wattpad αφήστε μου σχόλιο με την γνώμη σας, γιατί είναι πολύ σημαντικό για εμένα να μάθω τι πιστεύετε για το τέλος και γενικά για όλο το work αυτό, ακόμα και οι σιωπηλοί μου readers! Δεν υπάρχουν καλύτεροι readers από εσάς πραγματικά!! Και ξανά ευχαριστώ!! Είστε ΜΟ-ΝΑ-ΔΙ-ΚΟΙ! Σας υπεραγαπώ. Σας φιλώ! Τα λέμε στο THE DARK PRINCE! ADIOS.)

❥Όσοι έχετε παρακαλώ facebook ή twitter, σήμερα στο τέλος του ALIVE. Κάντε post κάποιο αγαπημένο σας quote, ή το βασικό quote του ALIVE, προσθέτοντας το link του fan-fiction από κάτω. ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ALIVE! Kisses!