«Με ποιον μιλούσες στο τηλέφωνο μου;» τον ρώτησε με έναν αυστηρό τόνο κάνοντας την ανήξερη.

«Α..με τον αδερφό σου.» συνέχισε να να χαμογελά ενώ εκείνη είχε ήδη νευριάσει, είχε γεμίσει με άγχος, αγωνία και φόβο και ήταν έτοιμη να εκραγεί.

«Και τι έλεγες λοιπόν με τον αδερφό μου;» τον ρώτησε με ίδιο αυστηρό τόνο ενώ εκείνος έμεινε σιωπηλός.

«Αγάπη μου..δεν μου είχες πει πως βρίσκεται σε δύσκολη περίοδο και χρειάζεται απαραιτήτως δουλειά!» της είπε αργά καθώς πλησίασε προς το μέρος της,

«Εμ..εμ..» προσπαθούσε να μιλήσει,

«Δεν ήθελα ξέρεις..να..να σε επιβαρύνω και εσένα με προβλήματα του αδερφού μου.» μουρμούρισε αργά ενώ εκείνος τύλιξε τα χέρια του γύρω από τη μέση της.

«Μην ακούω χαζομάρες! Φυσικά και δεν με επιβαρύνεις, από την στιγμή που ο αδερφός σου έχει χάσει εδώ και καιρό την δουλειά του και θέλει απελπισμένα μια νέα..τότε εννοείται πως έπρεπε να μου το πεις! Εννοείται πως θα τον βοηθήσω, θα του βρω κάποια καλή θέση με εξίσου καλά χρήματα, γιατί θέλω να ξέρω πως είσαι εσύ χαρούμενη, αφού καταλαβαίνω πόσο τον νοιάζεσαι αφού είναι αδερφός σου.» της είπε και εκείνη ξεφύσησε βουρκώνοντας δίχως να πει άλλη κουβέντα.

Είναι άδικο..

«Θα τον καλέσω εγώ ο ίδιος μία από αυτές τις ημέρες και θα του πως επίσης και για την προκαταβολή.» της είπε και εκείνη σήκωσε το φρίδι της μπερδεμένη από τα λόγια του.

«Ποια προκαταβολή;» τον ρώτησε έντονα,

«Μου ζήτησε μια αναγκαία πρώτη προκαταβολή μόλις πάρει την θέση..» της είπε και εκείνη κούνησε σιωπηλή το κεφάλι της ελαφρά.

«Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν έλεγε σε εμένα να στο πω!» είπε έντονα, ο θυμός ήταν κατανοητός πάνω στα λόγια της.

«Εμ εντάξει σιγά δεν πειράζει βρε καρδιά μου..ίσως ήθελε να πούμε κάτι περεταίρω για την δουλειά.» της είπε τρίβοντας με την παλάμη της το δεξί της ώμο.

Δεν μπορούσε όμως καθόλου να ηρεμίσει, μέσα της, πραγματικά όλο της το είναι είχε αγριέψει, είχε αναταραχθεί, είχε νευριάσει αφάνταστα εκείνη την στιγμή..

«Καλά..θα πάω να ντυθώ..» του είπε μονότονα και μόλις πήγε να φύγει μακριά του, το χέρι του έπιασε  το μπράτσο της και την έφερε πάλι κοντά του.

«Θύμωσες;» την ρώτησε, και εκείνη κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

«Όχι..είμαι εντάξει.» χαμογέλασε ελαφρά ίσα ίσα για να δείξει ότι αντίθετο ένιωθε.

«Πάω να ετοιμαστώ λοιπόν, εντάξει;» του είπε και εκείνος έγνεψε,

«Να σε περιμένω..; Να πάμε μαζί;» είπε αργά και εκείνη κούνησε το κεφάλι αμέσως,

«Όχι..όχι..αφού ούτως ή άλλως ξέρεις δεν μπορούμε..δεν γίνεται..πήγαινε και θα έρθω έπειτα εγώ..θέλω να φτιάξω και λίγο τα μαλλιά μου..» συνέχισε με το ίδιο ψεύτικο χαμόγελο.

«Καλά όπως νομίζεις..» της είπε και έπιασε το παντελόνι του στα χέρια του.

Η Eva έφυγε για να ετοιμαστεί ενώ έκανε και εκείνος το ίδιο, μόλις μπήκε στο μπάνιο πέταξε τα ρούχα της μονό μιας σε ένα έπιπλο δίπλα της και γρύλισε σιωπηλά, τα χέρια της στερεοποιήθηκαν στον νιπτήρα και το βλέμμα της επικεντρώθηκε στο είδωλο της που υπήρχε στον καθρέφτη μπροστά της.

Οι φλέβες στο λαιμό της είχαν τεντωθεί ενώ τα μάτια της είχαν κοκκινίσει,

«Όχι..όχι..» έλεγε πνιχτά μέσα από τα δόντια της.

Το κεφάλι της έσκυψε και προσπάθησε να πάρει μερικές ανάσες για να συγκρατήσει τον εαυτό της. Τα χέρια της πιέστηκαν σε γροθιές και τα βλέφαρα της είχαν κλείσει και πιέζοντας μεταξύ τους έντονα.

«Αγάπη μου;» ακούστηκε η βραχνή φωνή του Harry πίσω από την πόρτα.

«Είμαι έτοιμος..Φεύγω εγώ..εντάξει; Οκ;» συνέχισε περιμένοντας μιαν απάντηση από εκείνη,

«Ναι..και εγώ θα ετοιμαστώ και θα έρθω.Φιλάκια..» πήρε μια βαθιά ανάσα πριν  του απαντήσει.

«Φιλάκια μωρό μου.» ακούστηκε για τελευταία φορά εκείνος πριν ο κρότος από την κεντρική πόρτα δώσει την απόδειξη στην Eva πως είχε φύγει.

Άνοιξε την πόρτα του μπάνιου και προχώρησε αργά έξω από αυτήν, προχώρησε στο διαμέρισμα και είδε πως είχε φύγει, το σώμα της κινήθηκε έως το παράθυρο και μόλις εκείνη την στιγμή το αυτοκίνητο του ‘χανόταν’ στο δημόσιο δρόμο του Λονδίνου.

Οι φλέβες στα χέρια της είχαν πεταχτεί από τον θυμό καθώς προχωρούσε προς το δωμάτιο για να πάρει το κινητό της, το έπιασε αμέσως και πληκτρολόγησε γρήγορα έναν αριθμό, τοποθέτησε το κινητό στο αυτί της ακούγοντας τον χαρακτηριστικό επαναλαμβανόμενο ήχο της αναμονής από την άλλη πλευρά του ακουστικού μέχρι να απαντήσει αυτός που καλούσε...

«Ναι..Harry..πάλι εσύ;» ακούστηκε η φωνή του αδερφού της από την άλλη γραμμή,

«ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΈΚΑΝΕΣ;» του φώναξε με όλες τις δυνάμεις της.

«Τι έκανα;» ρώτησε εκείνος ενώ μπορούσε να καταλάβει πως χαμογελούσε ειρωνικά καθώς την ρώταγε,

«Γιατί τον πήρες τηλέφωνο, μου λες; Δεν στο είχα πει;! Το σχέδιο είναι σχέδιο και θα το έκανα σίγουρα..στο είχα υποσχεθεί..θα έπραττα όπως μου είχες πει …απλά ήθελα χρόνο!» έλεγε γρήγορα..γεματό θυμό στα λόγια της.

«Δεν μπορούσα να περιμένω, μικρή.» τόνισε.

«Α ώστε έτσι; Τότε πάλεψε μόνο σου από εδώ και πέρα..δεν πρόκεται να σε βοηθήσω είμαι έξω από αυτό!» τόνισε και εκείνη, ένα μικρό γελάκι ακούστηκε έπειτα αμέσως από εκείνον,

«Δεν γίνεται καρδιά μου να είσαι έξω από αυτό. Εσύ είχες μαζί μου την είδα..εσύ με οδήγησες σε εκείνον. Είσαι και εσύ θύτης σε όλο αυτό το παιχνίδι. Και εκείνος είναι το θύμα..δεν θα σε άφηνα να περάσεις εσύ έτσι..ΚΑΙ ΕΣΥ ΤΟΝ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΙΣ!!ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ!!» της είπε και εκείνη άρχισε να θυμώνει πιο πολύ.

«ΣΚΆΣΕ! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ» φώναζε έντονα, με τα δάκρυα να απειλούν να μην πέσουν από τα μάτια της.

«Έτσι είναι και το ξέρεις είσαι και εσύ συνεργός σε αυτό..πάντα θα είσαι και θα σώζεις τον αδερφό σου κάθε  φορά!» της είπε σαν να απαιτούσε από τα λόγια του.

«Πίστεψε με..» σταμάτησε για λίγο και πήρε μια βαθιά ανάσα πριν συνεχίσει,

«Ποτέ δεν πρόκειται να σε ξανά βοηθήσω αδερφούλη για κανέναν λόγο. ΠΟΤΕ! Γιατί δεν αξίζεις την σωτηρία μου.. δεν αξίζει να σώσω έναν χα-» πήγε να πει αλλά η οργισμένη φωνή του την εμπόδισε.

«ΒΟΎΛΩΣΤΟ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΜΗΝ ΠΑΩ ΚΑΙ ΤΟΥ ΤΑ ΞΕΡΑΣΩ ΟΛΑ..ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;» ούρλιαξε από την άλλη γραμμή.

Η Eva ακούμπησε πίσω στον τοίχο και άρχισε να κλαίει βουβά.

Δεν υπήρχε διέξοδος σε όλο αυτό.

Η σιωπή ήταν ότι επικρατούσε και από τους δύο για μερικά επομένα δευτερόλεπτα,

«Λοιπόν συγγνώμη που σου φώναξα αλλά απλά σε κάνω να καταλάβεις που βρισκόμαστε. Τα λέμε σύντομα στην δουλειά αδερφούλα..» είπε ο Michael γλυκά, ψεύτικα πριν το κλείσει.

«Στον διάολο αδερφούλη!» ούρλιαξε εκείνη και πέταξε το κινητό μακριά της ενώ λύγισε προς τα κάτω στον τοίχο κλαίγοντας.

Το δεξί χέρι της έπιασε τα μαλλιά της από την ρίζα και τα τράβηξε ελάχιστα, πονούσε..δεν ήξερε τι θα γίνει εάν τα πράγματα μαθαινόντουσαν.. Εάν στο μέλλον ποτέ μαθαινόντουσαν..

Ένα όμως είναι δεδομένο σε αυτήν την ζωή.

 Ζούμε σε ένα κόσμο όπου χτίζεται από υποσχέσεις και αγάπη, ποτέ όμως οι υποσχέσεις και η αγάπη δεν μπορούν να επικρατήσουν εκεί που ‘κοιμούνται’ τα μυστικά και τα ψέματα γι’αυτό και ο κόσμος αυτός καταστρέφεται ολοκληρωτικά. Κάτι όμως απασχολεί.. Τελικά υπάρχει συγχώρεση; 

(Eλπίζω να σας άρεσε. Favorite&Comment. Σας λατρεύω. ΚΑΛΌ ΤΡΙΉΜΕΡΟ :D!)