*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο:

Miley Cyrus-Stay*

_______________________________

Η πόρτα άνοιξε και το μικροκαμωμένο σώμα της Eva κινήθηκε μέσα στο μισοσκότεινο δωμάτιο, κλείνοντας αργά την πόρτα πίσω της.

Ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν από τα μηχανήματα όπου έλεγαν τους χτύπους καρδιάς του Harry, ο οποίος ήταν ξαπλωμένος πάνω στο μεγάλο κρεβάτι, ήρεμος, γαλήνιος σαν ένας άγγελος όπου ξεκουραζόταν από την ολοήμερη δουλειά που του είχε αναθέσει ο Θεός.

Γύρω του τον περιτριγύριζαν πολλά σωληνάκια ενώ του ιδίου το πρόσωπο καλυπτότανε από μια μάσκα οξυγόνου. Η Eva πλησίασε αργά και διστακτικά μέχρι δίπλα του, παίρνοντας αργά το χέρι του ενώνοντας το με το δικό της.

«Δεν μπορώ Harry, δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι.. σε χρειάζομαι, σε θέλω δίπλα μου..γιατί σε αγαπώ, σε αγαπώ πιο πολύ και από τον ίδιο μου τον εαυτό, την ίδια μου την ζωή.» σταμάτησε και πήρε μια βαθιά ανάσα πριν συνεχίσει.

«Θέλω να είσαι καλά. Ζωντανός και υγιής. Όλα θα πάνε καλά. Στο υπόσχομαι.. θα είμαι πάντα δίπλα σου. Στο πλευρό σου. Τα λέμε..» τα χείλη της άγγιξαν το μέτωπο του δίνοντας το ένα μικρο φιλί και έκανε έπειτα ένα βήμα πίσω κοιτάζοντας για λίγο εξεταστικά.

«Αντίο. Σε αγαπώ.» τόνισε ψιθυριστά και περπάτησε αργά μέχρι την πόρτα, όπου την άνοιξε και βγήκε από ‘το δωμάτιο του’ για ακόμα μια φορά με δάκρυα στο πρόσωπο. 

***

Τα βλέφαρα του Harry άνοιξαν αργά, το φως από τις αχτίνες του ήλιου που έμπαιναν από τις λευκές κουρτίνες ‘έτσουζε’ τα μάτια του όπου για αρκετό διάστημα βρισκόντουσαν μες το σκοτάδι. Ένιωθε αρκετά αδύναμος αλλά ταυτοχρόνως και αρκετά αναζωογονημένος, λες και ανέπνεε πιο εύκολα, λες και το οξυγόνο που περνούσε μέσα από τα ρουθούνια του και τα πνευμόνια του τον έκανε  πιο ζωντανό.

Κοίταξε γύρω τον χώρο και είδε ότι βρισκόταν σε ένα φωτεινό και κατάλευκο δωμάτιο, ξαπλωμένος σε ένα τεράστιο ιατρικό κρεβάτι όπου γύρω του, υπήρχαν μηχανήματα και πολλά σωληνάκια. Ένας ελαφρύς πόνος ταλαιπωρούσε το κορμί και το κεφάλι του, ενώ επίσης ένιωθε κάπως περίεργα, λες και ένα γκρίζο σύννεφο είχε ‘επισκιάσει’ το μυαλό του.

Θυμάται κάποιον να μιλά, μια γυναικεία φωνή να μιλά, μια γνώριμη γυναικεία φωνή, αρκετές λέξεις, η μία κολλημένη στην άλλη, ένα όμως ξεκάθαρο ‘Αντίο’ και ένα ‘Σε αγαπώ’ εμφανιζόταν στο μυαλό του σαν ταμπέλα που αναβόσβηνε σε κάποιο κεντρικό δρόμο με διάφορα μαγαζιά.

Τα βλέφαρα του έκλεισαν και ξανά πιέστηκαν μεταξύ τους, μόλις τα ξανά άνοιξε για μία ακόμη φορά, η φωνή αυτή ήξερε από ποιον προερχόταν. Ήταν η φωνή της Eva. 

Έσμιξε τα φρύδια του και αναστέναξε βαθιά. Πότε του μίλησε; Πότε ήρθε εκεί στο δωμάτιο και τον είδε; Ο Harry συνέχισε να κοιτά γύρω του, περιμένοντας κάποιον με ανυπομονησία να μπει στο δωμάτιο και να του λύσει όλες τις απορίες του, που ήταν και αρκετές.

Δεν ήξερε όμως εάν ήθελε αυτός που θα μπει να είναι η Eva ή κάποιος γιατρός.. Μετά από λίγα λεπτά η πόρτα άνοιξε λες και οι προσευχές του υπακούστηκαν, μια νοσοκόμα σε σχετικά μικρή ηλικία μπήκε μέσα στο δωμάτιο, ο Harry την κοίταξε εξεταστικά και εκείνη του χαμογέλασε ελαφρά.

«Καλά ξυπνητούρια κύριε Styles.» του είπε και τον πλησίασε για να ελέγξει τα μηχανήματα που ήταν γύρω του.

«Πως αισθάνεστε;» τον ρώτησε και του έφτιαξε το μαξιλάρι πίσω του.

«Περίεργα..» παραδέχθηκε ο ίδιος.

«Καταλαβαίνω..» ψιθύρισε εκείνη και εκείνος την κοίταξε με περισσότερη απορία από πριν.

«Πως είμαι; Τι έγινε; Μου κάνανε εγχείρηση;» την ρώτησε γρήγορα και εκείνη κούνησε το κεφάλι της.

«Θα ειδοποιήσω τον γιατρό για να να έρθει ο ίδιος να τα πείτε..» του χαμογέλασε για ακόμη μια φορά πριν βγει βιαστικά από το δωμάτιο.

Ο Harry ξεφυσούσε, και κοιτούσε μία το ταβάνι και μία τον απέναντι τοίχο μέχρι να έρθει ο γιατρός, ένα περίεργο συναίσθημα είχε στεγάσει το στομάχι του ενώ μια ανησυχία εκδηλωνόταν από μέσα του κάνοντας τον να αναστενάζει συστηματικά.

Η πόρτα άνοιξε για ακόμα μια φορά και ο γιατρός Payne μπήκε μέσα κοιτώντας τον Harry και χαμογελώντας πλατιά, «Μου φαίνεσαι μια χαρά Harry!» του είπε και ο Harry έγνεψε ελαφρά.

«Ναι Alejandro..πράγματι..απλά πες μου..τι έγινε τελικά; Νόμιζα πως θα πεθάνω. Νόμιζα πως τελικά θα πεθάνω. Τι έγινε;» τον ρώτησε και ο γιατρός αναστέναξε κοιτώντας το πάτωμα, χρειαζόταν μεγάλο θάρρος για να ξεστομίσει αυτό που έπρεπε να του πει. Κάτι που ήξερε πως θα περνούσε τα όρια του, κάτι που ο Harry θα έπαιρνε υπερβολικά δύσκολα.

«Harry, αποφασίσαμε να πράξουμε μία και μόνο λύση..δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να σε σώσουμε. Για να μείνεις ζωντανός.» τόνισε και ο  Harry έσμιξε τα φρύδια.

«Ναι..και ποια είναι αυτή η λύση;» τον ρώτησε σχεδόν ψιθυριστά.

«Αμ..μετά από αρκετή συζήτηση, με μεγάλη αποφασιστικότητα αν και ξέραμε πως είναι πολύ ριψοκίνδυνο..αποφασίσαμε να σου κάνουμε μεταμόσχευση καρδιάς.» του εξήγησε και ο Harry έγνεψε,

«Γιατί κομπιάζεις Alejandro..Πες..τι; Θα μείνω ανάπηρος; Δεν θα ξανά περπατήσω; Θα έχω κάποιο πρόβλημα; Τι;» άρχισε να υψώνει τον τόνο του χάνοντας κατά κάποιο βαθμό την ψυχραιμία του.

«Δεν είναι αυτό το θέμα για το οποίο ανησυχώ να σου μιλήσω Harry..» του μίλησε ειλικρινά εκείνος.

«Τότε ποιο είναι;!» του φώναξε τώρα.

«Harry, κάποιος χρειάστηκε να δώσει την καρδιά του. Κάποιος χρειάστηκε να δώσει την υγιή καρδιά του για να πραγματοποιηθεί αυτή η επιτυχής μεταμόσχευση!» τόνισε κάθε λέξη μη μπορώντας να τον κοιτάξει στα μάτια. Μη μπορώντας να αντικρίσει τα σκοτεινά του πλέον μάτια που ζητούσαν μόνο την αλήθεια.

«ΠΟΙΟΣ;» φώναξε στην κορυφή της φωνής του ενώ άρχισε ξαφνικά να βουρκώνει απειλητικά δίχως να ξέρει το ακριβώς γιατί. Γιατί βούρκωνε;

«Η Eva, Harry. Η Eva Rayns, Harry. Εκείνη έδωσε την καρδιά της. Πρόσφερε την καρδιά της. Για να είσαι εσύ ζωντανός.» τόνισε και ο Harry πάγωσε στην θέση του, με το οξυγόνο στο λαιμό του να μην περνάει πια. Με το κεφάλι του να πονάει έντονα από το πουθενά, με την ανάσα του να κόβεται και τα μάτια του να αρχίζουν να βουρκώνουν πιο γρήγορα. Πιο έντονα.

«Τι διάολο λες;» ούρλιαξε.

«Που είναι η Eva;!» φώναξε και πήγε να πετάξει όλα τα σωληνάκια από πάνω του αλλά ο γιατρός έτρεξε κοντά του και τον εμπόδισε κρατώντας τον σφικτά από τους ώμους.

«Είναι η αλήθεια Harry. Μου την ζήτησες και στην είπα. Είσαι ζωντανός χάρης εκείνη . Αναπνέεις χάρης εκείνη. Έχεις μέσα σου την καρδιά της πλέον.» το στέρνο του πήγαινε πάνω-κάτω ενώ ανάσαινε βαριά κουνώντας το κεφάλι του δύσπιστα.

«Δεν μπορεί.» τόνισε και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν σκόρπια στο αγγελικό του πρόσωπο..

_______________________________

(Damn me! Βρίστε με! Σκοτώστε με! Αλλά αυτό έγινε.. ελπίζω τουλάχιστον να αρέσε σε κάποιες από εσάς! Δεν ξέρω τελικά εάν θα γράψω ALIVE 2!  Θα δω! Ετοιμάζω το DARK PRINCE, ένα νέο fan fiction και επίσης τον ιούλιο θα γράψω το sequel του UNBROKEN που ήδη έχω αρχίσει..πρώτα ο θεός. Ευχαριστώ για όλα γλυκά μου cupcakes! Ευχαριστώ για τα πάντα..Η συνέχεια σύντομα έχει μείνει 1 κεφάλαιο και ο επίλογος! Όσες θέλετε κάντε σχόλιο και favorite plz! Σας αγαπώ. Καλό βράδυ! kisses x)