*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο:

3 Doors Down-When I'm Gone*

_____________________________________

H Eva είχε μπει μέσα στο σπίτι της και είχε πέσει κατευθείαν μπρούμυτα στον καναπέ προσπαθώντας να ηρεμίσει τον εαυτό της και τους λυγμούς της. Είχε περάσει σχεδόν μισή ώρα και αφού είχε σταματήσει να κλαίει αποφάσισε να πάρει ένα παυσίπονο για να ανακουφιστεί κάπως από τον πονοκέφαλο που την βασάνιζε.

Το κουδούνι χτύπησε δύο φορές ακόλουθα και η Eva πήγε γρήγορα στην πόρτα σκεπτόμενη πως ίσως ο Harry επέστρεψε. Επέστρεψε για να της ζητήσει συγγνώμη, για να λύσουν ίσως επιτέλους ότι είχαν και να είναι πάλι μαζί. Αλλά όχι..

Μόλις το χέρι της άγγιξε το πόμολο και άνοιξε την πόρτα ένας μεγαλόσωμος άντρας στεκόταν πίσω από την πόρτα ,σχετικά μεγάλος σε ηλικία.. η Eva τον κοίταξε με ένα παράξενο ύφος γεμάτη απορία ενώ άρχισε έπειτα να τον κοιτά εξεταστικά. Κάτι της θύμιζε αλλά δεν μπορούσε να σκεφτεί καθαρά.. Αφού τον συνέχισε να τον κοιτά εξεταστικά σε κάθε εκατοστό του προσώπου του το μυαλό της ‘φωτίστηκε’ ξαφνικά.

Ένα μικρό ουρλιαχτό βγήκε από το βάθος του λαιμού της αλλά μόλις πήγε να κλείσει αμέσως την πόρτα εκείνος την εμπόδισε βάζοντας το σώμα του ανάμεσα..

«Σε παρακαλώ. Άσε με μόνο να σου μιλήσω. Δεν θα σου κάνω κακό.» τόνισε τα λόγια του και της έδωσε ένα ήρεμο βλέμμα.

«Όχι!» του φώναξε και προσπάθησε να κλείσει για ακόμη μια φορά την πόρτα αλλά ήταν μάταιο.

«Σε παρακαλώ. Θέλω να σου μιλήσω. Είναι κάτι σημαντικό. Σου δίνω τον όρκο μου πως θα σε πειράξω.» τόνισε για ακόμη μια φορά τα λόγια του.

«Και πως το ξέρω;» τον ρώτησε αποδοκιμαστικά.

«Στο ορκίζομαι.» της είπε και έκανε ένα βήμα μακριά της.

«Πιστεύεις πως θα βάλω έναν δολοφόνο μέσα στο σπίτι μου;» του είπε θυμωμένα αλλά εκείνος δεν μίλησε.

«Δώσε μου μόνο πέντε λεπτά να σου εξηγήσω. Μόνο πέντε!» της είπε και αναστέναξε.

«Καλά.. εδώ έξω.» τον κοίταξε έντονα.

«Εδώ έξω θα μας ακούσουν..» της είπε και εκείνη ξεφύσησε.

«Θέλω να σου πω τα πάντα για τον αδερφό σου και τον πατέρα σου..» το στομάχι της τότε άρχισε να σφίγγεται.

«Μόνο για πέντε λεπτά.» του είπε και εκείνος έγνεψε ενώ του τράβηξε την πόρτα για να μπει μέσα στο διαμέρισμα της. Του έδειξε να κάτσει στον καναπέ του σαλονιού και εκείνη έκατσε όρθια απέναντι του.

«Πες..» του είπε αυστηρά και εκείνος έμπλεξε τα χέρια του πριν της μιλήσει.

«Άκου μικρή..» ξεκίνησε αλλά εκείνη τον διέκοψε αμέσως,

«Μικρή; Δεν είμαι μικρή..μικρή ήμουν όταν τίναξες τα μυαλά του πατέρα μου μπροστά στα μάτια μου τότε!» του είπε έντονα και εκείνος γούρλωσε τα μάτια,

«Ήσουν εκεί; Είδες;» η φωνή του έτρεμε, πριν προλάβει να του απαντήσει συνέχισε εκείνος,

«Δεν ήξερα τι έκανα, θόλωσα..τότε ήμουν εντελώς χάλια..και ο αδερφός σου..μου χρωστούσε πάρα πολλά λεφτά!» της είπε,

«Και γιατί σκότωσες τον πατέρα μου; Τι σου έφταιγε;» τον ρώτησε φωνάζοντας.

«Σου εξήγησα! Δεν ήξερα τι έκανα! Ξέρεις πως μετά από εκείνη την ημέρα ήμουν σε πολύ χάλια κατάσταση;» άρχιζε ελαφρά και εκείνος να υψώνει την φωνή του.

«Ξέρεις ότι μετά από εκείνη την ημέρα εγώ και η μητέρα μου χρειαστήκαμε υποστήριξη ψυχολόγων και ψυχιάτρων για χρόνια;» του φώναξε,

«Πως; Μα πως; Πως το έκανες αυτό στον αδερφό μου; Ότι και εάν σου χρωστούσε..δεν..δεν σκέφτηκες καθόλου όταν έπραττες έτσι; Σκότωσες τον ίδιο του τον πατέρα!» του φώναξε σαν τρελή.

«Όχι και για αυτό είμαι εδώ για να σου πω πως έκανα για δεύτερη φορά το ίδιο λάθος!» σηκώθηκε από την θέση του  ενώ εκείνη έμεινε παγωμένη στην δικιά της.

«Τι εννοείς; Και τι με νοιάζει και εμένα τι έκανες!;» σήκωσε το φρύδι της αργά.

«Εγώ δολοφόνησα τον αδερφό σου. Εγώ. Εγώ είμαι ο δολοφόνος του πατέρα σου αλλά και του αδερφού σου.» της είπε αργά ενώ τα μάτια του άρχισαν κα βουρκώνουν.

«Δεν..δεν..» δεν ήξερε τι να κάνει. Άρχισε να φοβάται σε μεγάλο βαθμό και να τρέμει. Τι και εάν την σκότωνε; Ο άνθρωπος αυτός είχε κάνει δύο δολοφονίες..και ποιος ξέρει πόσες άλλες..Ποιος θα την επιβεβαίωνε ότι δεν θα την σκότωνε και εκείνη εν ψυχρώ την ίδια στιγμή.

«Ξέρω τι σκέφτεσαι..πως ίσως σε σκοτώσω..Δεν πρόκειται. Δεν θα το ξανά κάνω..το έκανα δύο φορές στην ζωή μου, δεν πρόκειται..» της είπε ενώ άρχισε να κλαίει σαν μικρό παιδί μπροστά της.

«Δεν ξέρω..» η φωνή της έτρεμε καθώς έκανε βήματα προς τα πίσω για να απομακρυνθεί από εκείνον.

«Πως; Πως έγινε;» τον ρώτησε ενώ τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν αργά στα μάγουλά της.

«Δεν..δεν θυμάμαι καλά, είχα πιει, είχε πάρει μεγάλη δόση..μου είπε κάτι προσβλητικό και πως ήθελε να ξεκόψει από εμάς..πως ότι έκανε θα το έκανε μόνος του στο μέλλον..και αρνήθηκα μετά τσακωθήκαμε, με χτύπησε και το επόμενο που θυμάμαι είναι το αίμα του στα χέρια μου και το μαχαίρι που ήταν προηγουμένως στην τσέπη μου..καρφωμένο στην σάρκα του..» της εξηγούσε αλλά εκείνη είχε κλείσει τα μάτια της και κουνούσε το κεφάλι της γεμάτη αηδία.

«Δεν..δεν θέλω να ακούσω τίποτε άλλο, είναι όλα τόσο τρελά, τόσο αηδιαστικά..μιλάς για τις πράξεις με τόση ευκολία που μου έρχεται να ξεράσω!» του είπε ειλικρινά.

«Σε παρακαλώ συγχώρεσε με..σε παρακαλώ..Έχω μετανιώσει για όλα! Σε ικετεύω..Συγχώρεσε με! Κάνε ότι θες κάλεσε την αστυνομία αλλά συγχωρεσέ με πρώτα!» έπεσε μονό μιας στα γόνατα και τύλιξε τα χέρια του γύρω από τα πόδια της χαμηλά.

«Άσε με! Άσε με!» τίναξε το σώμα της μακριά του και εκείνος σηκώθηκε αμέσως όρθιος πάνω.

«Θα με συγχωρέσεις;» την ρώτησε γεμάτος απελπισία,

«Σε παρακαλώ..φύγε από το σπίτι μου και μην με ξανά ενοχλήσεις ποτέ. Φύγε και μην ξανά έρθεις. Φύγε σε ικετεύω. Δεν θα κάνω τίποτα. Δεν θα καλέσω την αστυνομία. Δεν θα κάνω τίποτα. Απλά φύγε. Φύγε από το σπίτι μου και μην με ξανά ενοχλήσεις! Μην ξανά έρθεις εδώ.» τόνισε αργά αργά κάθε λέξη.

«Μα..θέλω πρώτα..» πήγε να της πει αλλά τον σταμάτησε.

«Φύγε!» του φώναξε με όση δύναμη είχε ενώ εκείνος έμεινε για λίγο σιωπηλός να την κοιτά.

«Όπως..όπως θες. Τουλάχιστον με άκουσες. Και σε ευχαριστώ που δεν..» η τρεμάμενη φωνή του διακόπηκε.

«Φτάνει! Φύγε!» ούρλιαξε και εκείνος προχώρησε βιαστικά έως την πόρτα, που άνοιξε αμέσως και έφυγε γρήγορα.

Το σώμα της Eva ακούμπησε πίσω στον τοίχο και τα μάτια της έκλεισαν, σκηνές από εκείνη την βραδιά του θανάτου του πατέρα της και σκηνές της δικιάς της φαντασίας για το ίσως πως πέθανε ο αδερφός της ‘γέμισαν’ το μυαλό της. Αναστέναζε βαριά ενώ ένιωθε πως θα πεθάνει εκείνη την στιγμή. Άρχισε να φωνάζει και να ουρλιάζει προσπαθώντας να βγάλει όλον αυτόν τον πόνο που ένιωθε μέσα της.

Τα χέρια της τράβηξαν ότι πράγματα έβρισκε μπροστά της, γυάλινα αντικείμενα και βάζα.. Όλα σκορπιστήκαν αμέσως σε μικρά και μεγάλα κομματάκια γυαλιών στο έδαφος. ‘Έπεσε στα γόνατα και έσκυψε μπροστά από αυτά φωνάζοντας. Ένα μικρό τρίξιμο ακούστηκε κάτω από το γόνατο της, άνοιξε τα μάτια και είδε πως είχε ακουμπήσει σε μια κορνίζα..με ραγισμένο γυαλί..όπου μέσα της ‘φυλακιζόταν’ μια φωτογραφία του Harry και εκείνης, μια φωτογραφία όπου χαμογελούσαν ευτυχισμένοι και γεμάτοι έρωτα. Χωρίς δεύτερη σκέψη σηκώθηκε αμέσως όρθια και έτρεξε να βρει το κινητό της..

_______________________________________________

(Λίγα κεφάλαια για το τέλος! Ευχαριστώ πολύ όσες σχολιάζουν και κάνουν favorite. Eυχαριστώ για όλα και επίσης όσες θέλετε και έχετε χρόνο πηγαίντε να ψηφίσετε τα fan fictions LITTLE SISTER και PROMISE για να φτάσουν τα 1ΟΟΟ favorites σε κεφάλαια που δεν έχετε κάνει favorite. thank you again. xx i adore  you<3 see yaa)