(Χάρης την soulmate μου, την κολλητή μου..έχετε double update σήμερα! Mε έπριξε και..ανέβασα! Καλό διάβασμα xx)

*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο(σε επανάληψη):

One Direction-Moments*

_________________________________________

Τα βήματα της αργά και σταθερά καθώς προχωρούσε προς την έξοδο του παρκινγκ, κάτι όμως την σταμάτησε. Αυτό το ίδιο συναίσθημα πως κάποιος την παρακολουθεί. Αυτά τα ίδια ρίγη και ανατριχίλες.

Γύρισε αργά το σώμα της και ναι κάποιος βρισκόταν πίσω της. Μαύρα ρούχα, άσπρο δέρμα, πράσινα μάτια, φουντουκί μπούκλες. «Harry;» ξαφνικά στην φωνή της εμφανίστηκε ‘φως’ και ‘ελπίδα’..

«Harry; Τι-τι κάνεις εδώ;» η φωνή της έβγαινε μετά βίας μέσα από τα πνευμόνια της ενώ προσπαθούσε να μην χαμογελάσει σαν μικρό χαρούμενο παιδί όπου του πήραν έναν νέο παιχνίδι.

«Εμ..ήρθα για να σου πω συλλυπητήρια. Αυτό. Συλλυπητήρια.» τόνισε και εκείνη έκανε ένα βήμα πιο κοντά του.

«Πως το έμαθες;» ρώτησε γεμάτη περιέργεια.

«Μου τηλεφώνησε ο Niall, τον έβαλε η Emily..» της εξήγησε.

«Χμ..» εκείνη έγνεψε ελαφρά και έκανε και άλλο ένα βήμα προς το μέρος του ενώ το βλέμμα της ήταν σκυμμένο προς τα κάτω.

«Eva..» αναστέναξε βαθιά πριν συνεχίσει ότι είχε να της πει.

«Θέλω να ξέρεις πως λυπάμαι πραγματικά, ότι λέξη και εάν είπα για τον Michael..δεν..δεν άξιζε αυτό που έγινε. Δεν έπρεπε να γίνει.» τόνισε και η Eva σήκωσε το κεφάλι της για να τον κοιτάει κατάματα καθώς θα μιλάνε.

«Αλλά έγινε..» άρχισε να βουρκώνει, αλλά όχι..θα προσπαθούσε να μην κλάψει πάλι. Έμεινε σιωπηλή να τον κοιτάει ενώ έκανε και εκείνος το ίδιο.

«Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα για εμένα..δεν ξέρω εάν θα υπάρξει κάτι που θα με κάνει να πονέσω περισσότερο..» Θα υπάρξει.

«Δεν ξέρω εάν θα υπάρξει κάτι περισσότερο..τα έχω χάσει όλα.» τόνισε, η φωνή της κοβόταν, ήθελε να ουρλιάξει αλλά δεν μπορούσε, αλλά ήταν τόσο χάλια και για ακόμη μια φορά τα δάκρυα έτρεχαν στο πρόσωπο της.

«Σε παρακαλώ..» πριν τελειώσει αυτό που ήθελε να πει.. ο Harry είχε πλησιάζει απότομα κοντά της και είχε σκύψει τυλίγοντας τα χέρια του γύρω από το σώμα της ενώ το πρόσωπο της ‘βούλιαξε’ στο στήθος του και κρύφτηκε εκεί μέσα κλαίγοντας βουβά.. Ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν. Ακριβώς. Γιατί κάποιες φορές είναι καλύτερο να βάλεις αγάπη σε μια αγκαλιά παρά στις λέξεις που πρέπει να πεις.

«Είσαι αυτό που χρειάζομαι αυτήν την στιγμή, είσαι το μόνο άτομο που μπορεί να ‘διορθώσει’ αυτόν τον πόνο που νιώθω αυτήν την στιγμή.» τόνισε κάθε λέξη της ενώ συνέχιζε να είναι στην αγκαλιά του.

«Εγώ; Γιατί όχι εκείνος ο Liam;» την ρώτησε πικρά και εκείνη τραβήχτηκε για να τον κοιτάξει. Αμέσως εκείνος πήρε τα χέρια του από πάνω της και τα τοποθέτησε στην μέση του περιμένοντας τη για να πει κάτι.

«Γιατί δεν μιλάς;» σήκωσε το φρύδι του.

«Τι σχέση έχει ο Liam;» ρώτησε μπερδεμένη.

«Εκείνος..εκείνος είναι ένας απλός γνωστός, απλός συμμαθητής από το σχολείο, τον συνάντησα πρώτη φορά μετά από τότε.. την ημέρα που είχα έρθει στον νοσοκομείο να σε δω..» του εξήγησε γρήγορα ενώ ήταν ακόμα κατά κάποιο τρόπο μπερδεμένη.

«Ναι για αυτό αγκαλιαζόσασταν και φιληθήκατε κιόλας ε;» της είπε ενώ ήταν φανερό πως άρχισε να θυμώνει.

«Α ώστε ήσουν εκεί γι’ αυτό ένιωθα έτσι..» μουρμούρισε ίσα ίσα στον εαυτό της.

«Πως δηλαδή;» της έδωσε ένα απορημένο ύφος,

«Δεν είναι αυτό το θέμα. Απλά δείξαμε ο ένας στον άλλον ότι χαρήκαμε που βρεθήκαμε μετά από τόσα χρόνια..μετά από τόσο καιρό..αυτό. Είμαστε φίλοι.» του εξήγησε.

«Μπούρδες!» κούνησε το χέρι του μπροστά στα πρόσωπα τους.

«Έχεις εκείνον. Βρήκες γρήγορα αντικαταστάτη!» της ύψωσε τον τόνο.

«Τι στο διάολο λες;» τα χέρια της τοποθετήθηκαν στο στέρνο του και τον έσπρωξαν με δύναμη και νεύρα  προς τα πίσω.

«Σταμάτα επιτέλους να αντιδράς λες και δεν ξέρεις ποια πραγματικά είμαι. Σταμάτα επιτέλους να συμπεριφέρεσαι με αυτόν τον τρόπο. Λες και μόνο εσύ είσαι ο σωστός. Λες και δεν σου έχω πει συγγνώμη άπειρες φορές, λες και δεν έχω αναγνωρίσει ότι λάθος έχω κάνει!» του φώναξε.

«Είναι φίλος μου. Αυτό και μόνο!» σήκωσε τα χέρια της στον αέρα υπερασπίζοντας τον εαυτό της.

«Δεν ξέρω εάν μπορώ να σε πιστέψω Eva!» της γέλασε πικρά.

«Ξέρεις. Το ξέρεις πως εάν μπορούσαμε να είχαμε αυτήν την ζωή για ακόμη μια ημέρα, εάν μπορούσαμε απλά να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, θα γινόμουν η ζωή σου, η αιτία για να ζεις, θα έβρισκα τις λέξεις που έπρεπε να σου είχα πει και θα στις έλεγα πριν με αφήσεις..» τόνισε τον δείκτη της προς το μέρος του.

Ένα πνιχτό γελάκι βγήκε για ακόμη μια φορά από τα χείλη του ενώ την κοιτούσε γεμάτος δυσπιστία. «Eva..νομίζω μάλλον πως δεν καταλαβαίνεις, γενικά δεν έχεις καταλάβει μερικά πράγματα..» σταμάτησε για λίγο πριν συνεχίσει.

«Λες πως τα έχεις χάσει όλα… έτσι; Eva, κάποιες φορές απλά επειδή αναπνέεις, δεν σημαίνει πως είσαι ζωντανός. Δεν είναι μόνο ο πατέρας σου και ο αδερφός σου νεκροί..είμαι και εγώ..και με σκότωσες εσύ, εσύ με πυροβόλησες, εσύ με έσυρες στους δρόμους της κολάσεως και έχω γίνει αυτός που είμαι σήμερα. Αυτός ο άνθρωπος που μισώ. Εσύ και μόνο εσύ. Και δεν μπορείς να το αλλάξεις αυτό!» γρύλισε και εκείνη άρχισε να θυμώνει μαζί του.

«Τότε τις θες εδώ; Τι διάολο θες εδώ; Γιατί ήρθες.. για να μου πεις ένα στεγνό ‘συλλυπητήρια’ ; Να με κάνεις να κλάψω; Να μου προσθέσεις και άλλο πόνο περισσότερο από ότι έχω; Τι θες τέλος πάντων να πεθάνω και εγώ;» ούρλιαξε στο τέλος.

«Κοίτα και λίγο πέρα από τον εαυτό σου, δεν είσαι ο μόνος που πληγώθηκες..δεν είσαι ο μόνος που πονάει, σταμάτα να είσαι εγωιστής! Και εάν τέλος πάντων δεν θες τίποτα από εμένα..τότε γιατί ήρθες; ΓΙΑΤΙ;» συνέχιζε να φωνάζει ενώ μαζί με εκείνη βροντούσαν και οι ουρανοί από πάνω τους, έτοιμοι να ‘κλάψουν’ και εκείνη μαζί με την Eva. Έτοιμοι να αφήσουν τα δάκρυα τους να πέσουν πάνω στον άμοιρο κόσμο, από την λύπη που ένιωθαν και 'εκείνοι'..της κατάντιας αυτού του ερωτευμένου ζευγαριού!

«Δεν ξέρω!» φώναξε και εκείνος ενώ πήρε τα χέρια του από το πρόσωπο του αμέσως.

«Δεν ξέρω γιατί ήρθα!Δεν ξέρω τι κάνω! Δεν ξέρω ποιος είμαι!» παραδέχθηκε ουρλιάζοντας με τις φλέβες να ασπρίζουν στο λαιμό του. 

«Απλά με αγαπ-» πήγε να του πει αλλά δεν την άφησε.

«Ούτε να το σκεφτείς. Μη συνεχίσεις!» την πλησίασε απειλητικά κοιτώντας τη με ένα άγριο βλέμμα που θα τρομοκρατούσε κάθε άνθρωπο. Έκανε ένα βήμα πίσω και αναστέναξε πριν  της μιλήσει..

«Θα φύγω..» ψιθύρισε και η Eva άφησε τον θυμό και την οργή να βγει από το κορμί της..τα χέρια της τον έσπρωχναν και τον χτυπούσαν με δύναμη στο στέρνο του.

«Ναι! Φύγε! Φύγε! Άσε με! Φύγε και μην ξανά γυρίσεις! Φύγε!» ούρλιαξε ενώ έκλαιγε με λυγμούς καθώς  συνέχισε να τον χτυπά και να τον σπρώχνει με δύναμη και πόνο. Ξεσπώντας ότι οδυνηρό συναίσθημα υπήρχε μέσα της. Ο Harry έμεινε παγωμένος στην θέση του να την κοιτάει έκπληκτος..

«Εξαφανίσου!» ούρλιαξε για τελευταία φορά και έφυγε μακριά του τρέχοντας.. πήρε τα πράγματα της που είχε πετάξει κάτω στο πεζοδρόμιο και έτρεξε μακριά του. Ελπίζοντας πως θα γλιτώσει. Αλλά εξηγήστε μου… ποιος γλιτώνει τόσο εύκολα από τα δεσμά του μεγαλύτερου έρωτα του; 

________________________________________

(and the tears stream down my face...:') Ελπίζω να σας άρεσε! Ευχαριστώ για τα favorites που ξεπέρασαν τα 1OOO! I'm so happy! :) Παρακαλώ κάντε σχόλιο όσες θέλετε και ΜΗΝ ξεχνάτε να συνεχίσετε να ψηφίζετε όχι μονο το ALIVE αλλά και το PROMISE, το LITTLE SISTER και το HEARTLESS σε όσα κεφάλαια δεν έχετε κάνει..για να ανέβουν τα favorites! :D Thank you for everything! ilysm xx)