(Έχουμε λοιπόν την συνέχεια εδώ! To mention πηγαίνει στην 'AMillionKissesDeep'!Ελπίζω να σας αρέσει το κεφάλαιο! Παρακαλώ ακούστε σε επανάληψη το τραγούδι που σας έχω δώσει στην αρχή του κεφαλαίου. Καλό διάβασμα γλυκά μου! :) Xx)

 *Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο:

3 Doors Down - Here Without You (Acoustic Studio)*

________________________

«Μπαμπά, μπαμπάκα μου ήρθα..πόσο χαίρομαι που είμαι εδώ, πόσο χαίρομαι που είμαι κοντά σου. Μου έλειψες μπαμπά, μου έλειψες πάρα πολύ..Χαίρομαι που είσαι κοντά μου, χαίρομαι που είμαι κοντά σου. Χαίρομαι που βρίσκομαι εδώ.» μουρμούρισε και αναστέναξε βαριά κοιτώντας γύρω της.Ερημιά, κανένας δεν βρισκόταν στο νεκροταφείο του χωριού εκείνο το απόγευμα.

«Σε αγαπώ μπαμπά και θα σε αγαπώ για πάντα. Κανένας και τίποτε δεν μπορεί να αναπληρώσει αυτό το κενό που νιώθω μέσα μου. Αυτό το κενό που υπάρχει μέσα στην καρδιά μου. Θα έκανα τα πάντα να σε φέρω πίσω. Κανονικά δεν θα έπρεπε να είμαι εδώ το ξέρω. Κανονικά δεν θα έπρεπε..αλλά δεν γίνεται..» σταμάτησε για λίγο προσπαθώντας να εμποδίσει έναν βαθύ λυγμό να βγει από το λαιμό της καθώς τα πονεμένα δάκρυα της είχαν κάνει την εμφάνιση τους στο πρόσωπο της.

«Δεν γίνεται μπαμπά. Ξέρω πως αυτός φταίει. Ξέρω πως εξαιτίας του είσαι σήμερα μακριά μου. Ξέρω πως εξαιτίας του δεν είσαι στο πλευρό μου. Να με δεις να χαμογελώ. Να με δεις να γελάω. Να με δεις ερωτευμένη στο πλευρό του ανθρώπου που αγαπώ τόσο πολύ και που δεν έπρεπε να μπλεχτεί και εκείνος σε όλο αυτό.. Αλλά είναι αδερφός μου..και ξέρω πως όσο θέλω να πληρώσει γι’αυτό ξέρω πως δεν μπορώ να τον κάνω. Δεν μπορώ να τον βλέπω να πεθαίνει κάθε μέρα, να ξεθωριάζει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ την ζωή του. Πες μου όμως τι να κάνω μπαμπά; Τι;» σήκωσε τα χέρια της και τα έφερε στο πρόσωπο της, κρύβοντας το μέσα σε αυτά. Βήματα ακούστηκαν δίπλα της και ένα χέρι ακούμπησε τον ώμο της στέλνοντας ένα ξαφνικό ρήγος σε όλο το κορμί της,

«Eva..» ακούστηκε η φωνή του Harry γεμάτη ανησυχία, το πρόσωπο της σηκώθηκε αργά και γύρισε να τον κοιτάξει.

«Ξέρω πόσο πονάς, ξέρω..Μα Μου είπες πως απλά ήθελες να έρθεις εδώ για να τον επισκευθείς. Δεν θέλω να σε βλέπω έτσι σε παρακαλώ μωρό μου.» την έφερε στην αγκαλιά του και εκείνη έκλαψε πιο πολύ.

Μακάρι να ήξερε. Μακάρι να είχε το κουράγιο να του πει εκείνη την στιγμή την αλήθεια. Πως ο πατέρας της δεν πέθανε απλά από εγκεφαλική αιμορραγία..Αλλά εξαιτίας εκείνου. Του άνθρωπου εκείνου που συνεχίζει μέχρι και σήμερα να της καταστρέφει ότι πιο όμορφο έχει..

Flashback

Η πόρτα να ταρακουνιέται σαν τρελή, το κουδούνι να χτυπά ξανά και ξανά και έντονες γροθιές να πέφτουν πάνω στην κεντρική μεγάλη ξύλινη πόρτα του σπιτιού.

«Μπαμπά τι τρέχει;» η Eva έτρεξε από τον πάνω όροφο στην σκάλα σκοντάφτοντας στο τελευταίο σκαλί.

«Είναι κάποιος έξω..» γύρισε και της είπε αμέσως ενώ το βλέμμα της έπεσε στον Michael που βρισκόταν πεσμένος στο πάτωμα του σαλονιού, εξαντλημένος, χλωμός, κάτασπρος στο πρόσωπο, σε κακά χάλια.

«Μπαμπά; Τι έχει ο Michael;» ρώτησε ανησυχητικά και μόλις πήγε να κάνει άλλο ένα βήμα ο μπαμπάς της, την εμπόδισε.

«Eva..πήγαινε πάνω στο δωμάτιο σου σε παρακαλώ. Σε παρακαλώ πήγαινε και μην βγεις μέχρι να έρθω εγώ πάνω!.» την διέταξε αλλά εκείνη δεν κουνήθηκε έμεινε παγωμένη στην θέση της.

«Μπαμπά..τι έχει ο..» πήγε να πει τρεμάμενα αλλά δεν την άφησε.

«ΜΙΛΗΣΑ!ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΟΥ!» της φώναξε έντονα.

Εκείνη βούρκωσε και έκανε ένα βήμα πίσω, η μαμά της την ίδια στιγμή κατέβαινε τρέχοντας από την σκάλα,  πέφτοντας στα γόνατα πάνω από το γιο της κλαίγοντας και φωνάζοντας γεμάτη πόνο.

Τα δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπο της Eva, οι χτύποι στην πόρτα έγιναν δυνατότεροι και μόλις ένας δυνατός γδούπος ακούστηκε το σώμα της κύλησε πάνω στην σκάλα. Η πόρτα άνοιξε και τρεις δυνατοί άντρες σε εξίσου κακά χάλια όπως ο Michael βρέθηκαν μέσα στο σπίτι, η Eva κρύφτηκε στο τέλος της σκάλας πίσω από τα ξύλινα ‘κάγκελα’ κρυφοκοιτάζοντας γονατιστή ότι γινόταν κάτω.

«Θέλουμε τα λεφτά μας!» έπιασε ο ένας από τους άντρες τον πατέρας της και τον σήκωσε πίσω στον τοίχο,

«Ποια-ποια λεφτά;» ρώτησε αμέσως εκείνος,

«Τα λεφτά μας γέρο..τα λεφτά μας! Τα λεφτά που μας χρωστάει ο γιόκας σου! Τώρα! Τώρα!» του φώναξε γεμάτο οργή στο πρόσωπο.

Ο πατέρας της Eva έγνεψε,

«Ναι..ναι..α-α-αμέσως..» είπε και προχώρησε στο έπιπλο δίπλα του, άνοιξε το συρτάρι και προσεχτικά χωρίς να τον δουν έβγαλε ένα μικρό σουγιά. Καθόλη την διάρκεια η μητέρα της Eva είχε μείνει σιωπηλή αφού ο ένας από εκείνος την σημάδευε με ένα όπλο στο κρόταφο της. Με μία κίνηση ο πατέρας της πήρε στα χέρια του το σουγιά αλλά ο ξένος άντρας τον είδε,

«Τι είναι αυτό γέρο;» του φώναξε και το πήρε από τα χέρια του,

«Θες να παίξεις μαζί μας; Ποιος νομίζεις ότι είσαι;! Μόνος εμείς παίζουμε παιχνίδια!» ούρλιαξε και του το κάρφωσε χαμηλά στο στομάχι κάνοντας να βγει ποτάμι αίματος από εκείνο το σημείο, η Eva πάγωσε στην θέση της σοκαρισμένη και η μητέρα της ούρλιαξε έντονα, το όπλο που κρατούσε ο άντρας δίπλα της την χτύπησε έντονα στο κεφάλι κάνοντας τη να πέσει αναίσθητη κάτω ενώ ο πατέρας της Eva έπεσε κάτω και εκείνος αναίσθητος.

Ο άντρας πήρε ένα πορτοφόλι με χρήματα μέσα από το συρτάρι και άρπαξε το όπλο του φίλου του στα χέρια,

«Κανείς δεν παίζει με εμάς. Κανείς.» τόνισε και τον σημάδεψε στο κεφάλι, η σκανδάλη πατήθηκε και αμέσως η σφαίρα του τίναξε τα μυαλά στον αέρα.

«Πάμε μαλάκα!Πάμε!Πάμε πριν έρθει κανένας γείτονας!» φώναξε ο άντρας που στεκότανε στην πόρτα και χάθηκαν αμέσως και οι τρεις από το σπίτι..

Η Eva κάλυψε το στόμα της με την παλάμη της και προσπάθησε βιαστικά πότε όρθια πότε γονατιστή να τρέξει μέχρι το μπάνιο, όπου κλείδωσε και έπεσε μπροστά στην λεκάνη της τουαλέτας βγάζοντας όλα τα σωθικά  από μέσα της από ότι είχε δει. Έπειτα θυμάται μόνο να κουρνιάζει στο κρύο πάτωμα του μπάνιου σοκαρισμένη, σκεπτόμενη πως μόλις ξυπνήσει από αυτόν τον εφιάλτη θα είναι πρωί και όλα θα είναι όπως πριν, έπειτα από εκεί θυμάται μόνο σκοτάδι, σκοτάδι και τίποτε άλλο.

End Of Flashback

Η παλάμη της προσπάθησε να σκουπίσει μερικά δάκρυα και υγρά που έτρεχαν από την μυτή και το στόμα της καθώς σήκωσε το κεφάλι της από το στέρνο του Harry.

Κανένας δεν ήξερε τι είχε περάσει. Τι είναι να χάνεις ότι έχεις. Να προσπαθείς να ξεχάσεις αυτές τις εικόνες. Να προσπαθείς να ξεπεράσεις ότι έζησες με την βοήθεια πολλών γιατρών. Να ξέρεις πως μια ψυχή χάθηκε άδικα. Μια ψυχή που δεν έφταιγε σε τίποτα. Έναν άνθρωπο που δεν πρόλαβε να ζήσει, που δεν χόρτασε.

«Ορίστε..» ακούστηκε η φωνή του Harry δίνοντας της ένα μπουκέτο από κίτρινες τουλίπες.

«Είναι οι αγαπημένες του..» του μουρμούρισε χαμογελώντας στην ανάμνηση.

«Το ξέρω μου το έχεις πει.» της ψιθύρισε και εκείνη τις πήρε αργά στα χέρια της, γονάτισε και τις άφησε αργά μπροστά από την πλάκα που βρισκόντουσαν μπροστά της.

Έσκυψε και άφησε ένα φιλί πάνω στα χαραγμένα γράμματα. Τα μόνο που είχε πλέον από τον πατέρα της εκτός από την αιώνια αγάπη. 

‘Mason Dominic Rayns’

‘1965-2008’

«Πάμε; Θα μας περιμένει η μαμά σου..» την ρώτησε αργά ο Harry και εκείνη έγνεψε,

«Ναι πάμε..» του είπε και έμπλεξε το χέρι της με το δικό του ρίχνοντας μια τελευταία ματιά πίσω της, πριν χαθεί μαζί του μακριά από αυτό το μέρος.

_______________________________

(Ελπίζω να άρεσε :( :( Παρακαλώ κάντε απαραιτήτως FAVORITE και COMMENT εάν θέλετε! Βρείτε με στο ask: hannaxalkida και στο twitter: @Anna_Lazou! Σας αγαπώ και σας ευχαριστώ για όλο το support cupcakes μου! Το επόμενο mention πάει σε εκείνη που θα βρει το αγαπημένο μου βίντεο κλιπ από τα παρακάτω midnight memories-story of my life-best song ever! Φιλιά Φιλιά Ily! see you soon babies xxxx)