*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο σε επανάληψη:

Evanescence - Going Under*

__________________________________

«Και τι θα κάνουμε τώρα;» αναστέναξε η Eva καθώς πέρασε το χέρι της μέσα από τα ανακατωμένα μαλλιά της. «Πρώτα θα κάνουμε ένα τηλεφώνημα και έπειτα θα πάμε τη μαμά μου στο νοσοκομείο.» πήρε το βλέμμα του ο Harry από την Eva πίσω στη μαμά του.

«Μαμά, πως νιώθεις; Που πονάς; Νιώθεις πουθενά τραυματισμένη;» την ρώτησε ο γιος της, καθώς γονάτισε μπροστά της στο κρεβάτι παίρνοντας το χέρι της μες το δικό του. «Όχι, όχι, λίγο πόνο στη ραχοκοκκαλιά μόνο. Είμαι εντάξει..» του απάντησε αργά. «Θέλω να μου πεις την αλήθεια, μαμά. Θέλω να βεβαιωθώ πως είσαι καλά. Πες μου.» επίμεινε εκείνος. Η Anne άγγιξε τη μύτη της και βόγκηξε δυνατά αμέσως.

«Διάολε, σου τραυμάτισε τη μύτη σου;» την κοίταξε με άγχος εκείνος. Η Anne κατσούφιασε, το ίδιο και η Eva. «Θα μπορούσα να την πάω εγώ ο ίδιος στο νοσοκομείο.» προσφέρθηκε ο Will. Ο Harry αναστέναξε. «Νομίζω ίσως είναι σπασμένη αλλά μπορεί και να μην είναι κάτι ανησυχητικό, κάτι σοβαρό.» εξήγησε η Anne. Ο γιος της σηκώθηκε όρθιος και αναστέναξε δυνατά για μία ακόμη φορά.

«Δεν έχουμε πολύ χρόνο. Πρέπει να βιαστούμε. Πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Πρέπει να σώσουμε την κόρη μου!» είπε έντονα. Η Eva τον κοίταξε εξεταστικά από την άλλη άκρη του δωματίου με σταυρωμένα τα χέρια. Δεν είχε ξαναδεί τον Harry έτσι. Να έχει εκείνος το πάνω χέρι, το θάρρος, να παίρνει μόνος του κάθε απόφαση. Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπε έτσι και ομολογούσε μέσα στο υποσυνείδητό της πως όλο αυτό οφειλόταν στο σχέδιο του, σε όλη αυτήν την υπόθεση.

Αυτή η υπόθεση τον έκανε να βγάλει προς τα έξω έναν εαυτό του θαμμένο πολύ βαθιά, μα έναν εαυτό δυνατό και άξιο. Αυτός ο άντρας που στεκόταν μπροστά της ήταν πλέον πέρα για πέρα δυνατός και αυτό οφειλόταν σε όλες εκείνες τις φορές που πληγώθηκε βαριά και ξεπέρασε. Όλες αυτές οι στιγμές τον έκαναν δυνατότερο.

«Πρέπει να καλέσουμε τον Steve!» ξεφώνισε ο Harry. «Τι;!» έκανε αμέσως πνιχτά η Eva ξεφεύγοντας πίσω από τις σκέψεις της. «Ναι, αυτό πρέπει να κάνουμε. Γι' αυτό έκανε ότι έκανε. Θέλει να επικοινωνήσουμε μαζί του. Και αυτό θα κάνουμε!» τόνισε κάθε του λέξη έντονα. «Harry..δεν..» πήγε να πει η Eva μα ο Will την διέκοψε.

«Συμφωνώ με όσα λες μα θα χρειαστούμε και κάτι άλλο..» μουρμούρισε ο Will. «Θα χρειαστούμε ανιχνευτή, θα βρούμε που βρίσκεται ο Steve με αυτό. Θα το χρησιμοποιήσουμε και δε θα γίνει ένα μόνο τηλεφώνημα. Θα γίνουν δύο. Στο πρώτο θα ανιχνεύσουμε σε γενικότερο έδαφος που είναι ο Steve, μα θα απαιτήσεις να μιλήσεις με την κόρη σου εκεί όπου είναι για να δεις εάν είναι καλά. Ελπίζω να δεχθεί αυτός..τότε θα ενεργοποιήσω ξανά το σύστημα ανίχνευσης και θα βρούμε που κρατάνε οι μαλάκες την κόρη σου. Μέχρι τότε θα καλέσω όλου μου τους φίλους από τον υπόκοσμο, χάκερ και τα σχετικά. Θα ρωτήσω τα πάντα για τα μικροτσίπ και πως τα ανιχνεύουμε και εκείνα επίσης!» μίλησε γρήγορα ο Will περπατώντας πέρα δώθε μες το δωμάτιο.

«Αυτή η τελευταία ιδέα έπρεπε να σου είχε έρθει καιρό πριν!» αναφώνησε ο Harry. «Συγγνώμη που έμαθα τελευταίος ότι μέσα στην κόρη σου είναι το μικροτσίπ τελικά..» του ανταποκρίθηκε και ο Will. Η Eva αναστέναξε. «Θα πάω τη μαμά σου στο νοσοκομείο και-..» πήγε να πει μα αμέσως τον σταμάτησε ο Harry.

«Θα πρέπει να κάνω ένα τηλεφώνημα πρώτα. Εάν δεν πάει καλά τότε θα κάνουμε κάτι άλλο. Φεύγουμε από το ξενοδοχείο, ξέρουν ότι είμαστε εδώ και πιθανώς μας παρακολουθούν κιόλας. Ξενοικιάζουμε τα δωμάτια και πάμε σε άλλα ή..εκεί που σκέφτομαι.» άρχισε να τους εξηγεί ο Harry. «Παίρνουμε το μετρό όμως. Εσύ μόνο το αυτοκίνητο.»  έδειξε με το δείκτη του τον Will.

«Σταματάει η Eva στην προτελευταία στάση από εκεί όπου θα θέλουμε να πάμε και εγώ στην τελευταία. Όλα αυτά θα γίνουν εφόσον έχουμε πάει τη μαμά μου στο νοσοκομείο.» αναστέναξε ο Harry. Ένιωθε το μυαλό του ένα κουβάρι. Το αρχικό του σχέδιο άρχιζε να εξασθενεί και όλα φαινόντουσαν πιο δύσκολα, πιο ριψοκίνδυνα και πιο άσχημα πλέον.

«Θα πάμε στο νέο μας καταφύγιο και από εκεί θα κάνουμε το τηλεφώνημα ή τα περισσότερα τηλεφωνήματα τέλος πάντων. Όλα όμως πρέπει να γίνουν σήμερα. Δε θα αφήσω στα χέρια αυτών των αχρείων την κόρη μου για πολύ ακόμη!» η έκφραση του έγινε  πιο σκληρή.

«Πήγαινε τη μητέρα μου στο νοσοκομείο τώρα εσύ Will, όσο μπορείς καλύτερα με προσοχή. Θα κάνω το τηλεφώνημα που θέλω εγώ τώρα και θα σε καλέσω στην πορεία για να σου πω που ακριβώς θα πάμε. Eva εσύ μάζεψε τα πράγματα όλων. Πάω να κάνω το τηλεφώνημα εγώ και επιστρέψω.» τόνισε κάθε λέξη του δυνατά και καθαρά καθώς ο Will προσπαθούσε να σηκώσει την Anne από το κρεβάτι. Η Eva κατευθείαν άρχισε να τρέχει πανικόβλητη μες το δωμάτιο για να μαζέψει τα πράγματα τους. Έπειτα έπρεπε να πάει και δίπλα στο δωμάτιο της μαμάς του Harry και της κόρης του. Αμέσως μόλις την έφερε στο μυαλό της, να γόνατα της άρχισαν να τρέμουν και να ξεφυσάει ξανά και ξανά. Τα πράγματα πράγματι δεν κυλούσαν καθόλου καλά.

Ο Harry παίρνοντας το κινητό του από το κομοδίνο κατευθύνθηκε με γρήγορα βήματα μες το μπάνιο. Όρμισε μέσα κλείνοντας τη πόρτα πίσω του δυνατά και έπειτα πήρε μια μεγάλη βαθιά ανάσα. Η πλάτη του άγγιξε πίσω στα κρύα πλακάκια που διακοσμούσαν τον τοίχο και έπειτα άρχισε να ψάχνει γρήγορα στην λίστα των επαφών του αυτή ακριβώς που ήθελε. Μόλις την βρήκε, άγγιξε πάνω της και πραγματοποίησε μια νέα κλήση. Έφερε το κινητό του αργά στο αυτί του και περίμενε για μιαν απάντηση... Όλα γινόντουσαν τόσο γρήγορα.

Περίμενε για αρκετά δευτερόλεπτα μα τίποτα. Τερμάτισε την κλήση και έβρισε δυνατά. Ξανά έφερε το κινητό μπροστά του και ξανά έκανε νέα κλήση. Έβαλε το κινητό πίσω στο αυτί του και έμεινε εκεί κουνώντας το πόδι του νευρικά περιμένοντας για μιαν απάντηση. «Παρακαλώ;» Τελικά η φωνή από την άλλη γραμμή ακούστηκε. Ο Harry γούρλωσε τα μάτια του και για λίγο η στιγμή αυτή τον αποστόμωσε. «Παρακαλώ; Ποιος είναι;» επανάλαβε ξανά η ίδια φωνή μέσα από το ακουστικό.

«Εμ εμ..» ο Harry καθάρισε το λαιμό του πριν απαντήσει. «Fa-Fabian..o Harry είμαι.» είπε τρεμάμενα εκείνος. Ούτε φώναζε. Ούτε ήταν οργισμένος. Αντιθέτως ήταν ήρεμος και προσεκτικός με κάθε λέξη του. «Τι θέλεις Harry; Γιατί με πήρες στο είπα ήδη ξανά πως-» αμέσως πήγε να τον αποπάρει μα ο Harry τον διέκοψε. Ξεκόλλησε την πλάτη του από τον τοίχο και άρχισε να κινείται νευρικά πέρα δώθε μες το μπάνιο.

«Πραγματικά χρειάζομαι τη βοήθεια σου αυτήν τη φορά. Απελπισμένα.» τόνισε φανερά την τελευταία του λέξη. Δεν τον ένοιαζε να τον παρακαλέσει πόσο μάλλον να  ακούσει πόσο απελπισμένος ήταν. Ο Harry άρχισε να βήχει δυνατά και αμέσως ένας οξύς πόνος ταλαιπώρησε το κέντρο του στέρνο του . «Διάολε.» έβρισε αγγίζοντας με το ένα του χέρι τον νιπτήρα. Έσκυψε από πάνω και έκλεισε τα βλέφαρα του πιέζοντας τα δυνατά.

«Άκου..» είπε αδύναμα. «Όχι δε θέλω να ακούσω τίποτα! Μη με ξανά ενοχλήσεις ξανά!» του φώναξε ο Fabian. «Μη με αναγκάσεις να-» για ακόμη μια φορά ο Harry τον διέκοψε. «Είμαι άρρωστος. Δεν ξέρω πόσο καιρός μου μένει. Γαμώτο..» πήρε μια βαθιά ανάσα και άνοιξε τα μάτια του, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και είδε πως ήταν κάτασπρος και αρκετά χλωμός.

«Δεν ξέρω πόσο καιρός που μένει ειλικρινά. Έχουν απαγάγει την κόρη μου. Δεν ξέρω εάν την θυμάσαι- την Derma και χρει-χρειάζομαι να-..» άγγιξε το άλλο ελεύθερο χέρι του πίσω πάνω στο στέρνο του και πήρε μια βαθιά ανάσα. Η πλάτη του έπεσε πάλι πάνω στα κρύα πλακάκια και προσπάθησε να ηρεμήσει. Ήθελε αέρα, λίγο νερό, ούτε και ο ίδιος ήξερε ακριβώς.

«Θέλω να πάω κάπου τη μαμά μου. Την έβλαψαν και-αυτό τέλος πάντων-και την κόρη μου  αν γίνεται..πριν τελειώσει όλο αυτό-γιατί τελειώνει –όπως και-και εγώ.» του μίλησε γρήγορα. Όλη αυτήν την ώρα ο Fabian δεν έλεγε λέξη μέσα από την άλλη γραμμή, απλώς ξεφυσούσε επανειλημμένα ακούγοντας τα λόγια του Harry.

«Ειλικρινά Harry..» αναστέναξε πριν συνεχίσει. «Λυπάμαι που σε ακούω έτσι. Και λυπάμαι που μαθαίνω με αυτόν τον τρόπο, κάτω από αυτές τις συνθήκες πως είσαι άρρωστος.» ο τόνος του πλέον δεν ήταν απότομος ούτε αυστηρός, πόσο μάλλον έκρυβε.. λύπη.

«Δεν μπορώ όμως να διακινδυνέψω ξανά. Πέρασαν τόσα χρόνια και είχες χαθεί. Επέστρεψες όμως ξαφνικά από το πουθενά και για μία ακόμη φορά ζητάς τη βοήθεια μου. Λυπάμαι που στο λέω. Μα δεν είμαι εγώ εκείνη η ασπίδα του πολεμιστή, η οποία υπάρχει σκονισμένη σε μια γωνιά και την χρησιμοποιεί αυτός μόνο και μόνο όταν ξεμύνει εντελώς από όλες τις άλλες...» του μίλησε αργά, ειλικρινά.

Αν και δεν ήταν αυτό που ήθελε να ακούσει ο Harry, ήξερε πως ο Fabian είχε δίκιο. «Λυπάμαι και πάλι, μα δεν είμαι διατεθειμένος και δεν πρόκειται να σε βοηθήσω.» η γραμμή τερμάτισε και ο Harry κουνήθηκε βαριά από τη θέση του. Άνοιξε την πόρτα του μπάνιου και βγαίνοντας εκείνη την ώρα είδε την Eva να μαζεύει τα πράγματα από το σαλονάκι.

«Α-..» πήγε να πει μα η φωνή του βγήκε σαν άχνα. «Τελειώνω σε μισό λεπτό το δωμάτιο μας και έπειτα πάω δίπλα..» Η Eva γύρισε και τον κοίταξε και γούρλωσε τα μάτια της αμέσως στην όψη του. «Ha-Harr-y..» αποκρίθηκε τρεμάμενα.

Το κινητό του έπεσε από το χέρι και γονάτισε στο έδαφος. Εκείνη έτρεξε κοντά του και γονάτισε κάτω μαζί του . Πήρε το πρόσωπο του μες τα χέρια της και άρχισε να φωνάζει. Ο Harry δεν άκουσε ποτέ καθαρά τι του έλεγε. Όλα ήταν θολά, ένα χάος. Τα μάτια του κοκκίνισαν και ψιθύρισε «Σας ζητώ συγγνώμη..».

Έπειτα έπεσε στην αγκαλιά της κλαίγοντας σαν μικρό παιδί.

[#ΝewUpdate: Ελπίζω να σας άρεσε. Τρία κεφάλαια έμειναν και είμαι σίγουρη πως η ιστορία αυτή θα μου λείψει πολύ. Εσάς; Ευχαριστώ  για όλη την στήριξη. Μην ξεχνάτε να κάνετε FAVORITE/COMMENT!! #alivers4life]