*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο σε επανάληψη:

Evanescence - My Immortal *

__________________________________

 Η πόρτα του δωματίου άνοιξε και η Eva πετάρισε τα μάτια της μόλις άκουσε τον ήχο αυτό. «Καλημερούδια.» μπήκε μέσα ένας αισιόδοξος και χαμογελαστός Will. «Καλημέρα..» αναστέναξε εκείνη καθώς κοίταξε γύρω της εξεταστικά. Βρισκόταν ακόμη στο νοσοκομείο.

«Πως είσαι σήμερα; Κοιμήθηκες πολλές ώρες από όσο κατάλαβα.» της είπε ο Will αμέσως μετά. «Μετά το φαγητό ήρθαν νωρίς το μεσημέρι δύο νοσοκόμες, είδες κιόλας, αφότου έφυγες για να πας στον Harry αυτές με εξέτασαν για αρκετή ώρα. Mου έδωσαν χαπάκια και μου έκαναν και μια ένεση και χαλάρωσα εντελώς. Πρέπει να κοιμάμαι γύρω στις είκοσι ώρες.»του εξήγησε και αυτός της χαμογέλασε.

 «Άρα είσαι έτοιμη για το εξιτήριο σου, λογικά και ο γιατρός το ίδιο θα υποθέσει.» της είπε και η Eva έγνεψε αργά το κεφάλι της στα λόγια του. «Ίσως. Δεν πονάω τόσο και νομίζω ότι ακόμη και το τραύμα από την αφαίρεση της σφαίρας στον ώμο μου, επουλώνεται. Πως είναι ο Harry;» τον ρώτησε αμέσως.

Ο Will κάθισε σε μια καρέκλα λίγο πιο δίπλα από το κρεβάτι πριν της απαντήσει. «Καλά μου φαίνεται. Θα τον δει και ο γιατρός σήμερα και ίσως μπορέσει να φύγει και εκείνος μαζί σου αν πάρεις εξιτήριο. Θέλει να βγει όποτε βγεις και εσύ.» της απάντησε αναλυτικά.

«Μα μπορεί να φύγει; ..Εννοώ..δε θα πρέπει να μείνει εδώ να τον κάνουν καλά;» του αποκρίθηκε γρήγορα. Κατάλαβε όμως αμέσως μετά από λίγο τι  ακριβώς είπε και αναστέναξε κατσουφιάζοντας. Δεν μπορούν να του κάνουν καλά ότι έχει.

«Τέλος πάντων..» κοίταγε οπουδήποτε αλλού εκτός από τον Will γιατί δε ήθελε να δει τα δάκρυα που είχαν κατέβει στα μάτια της. «Είναι καλά οι άλλοι; Η Derma και η Anne;» τον ρωτάει και ο Will έγνεψε θετικά. «Ναι, ναι..» της απάντησε.

Για λίγο επικράτησε μια μικρής διάρκειας ησυχία μεταξύ τους.

«Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι Will, κι αν θέλεις μου απαντάς.» σήκωσε το κεφάλι και τον κοίταξε. Εκείνος έσμιξε τα φρύδια του μα κούνησε κατευθείαν το κεφάλι του καταφατικά. «Όταν ήμασταν στη δεξίωση. Όταν γινόταν τέλος πάντων ότι γινόταν και μου ζήτησες να φύγω και εγώ αρνιόμουν επιμένοντας... Γύρισες και μου είπες πως απαιτούσες να φύγω γιατί έτσι έπρεπε, ανέφερες πως είχες νιώσει στο παρελθόν αυτόν τον πόνο, το να χάσεις κάποιος που αγαπάς υπερβολικά πολύ, και δεν ήθελες να τον περάσει και ο Harry αυτόν τον πόνο...» του μίλαγε γρήγορα.

«Σε ρώτησα τι συνέβη και εκείνο το βράδυ, αλλά δεν μου απάντησες..με παρότρυνες να φύγω. Θα μου έλεγες αλλά δεν υπήρχε χρόνος ή είναι κάτι που θέλεις να κρατήσεις ο ίδιος μόνο για εσένα;» τον ρώτησε εν τέλει και ο Will έμεινε να την κοιτάει σιωπηλός. Τα χείλη του πιέστηκαν δυνατά μεταξύ τους και το πιγούνι του σφίκτηκε.

«Είναι..είναι παλιά ιστορία.» έριξε το βλέμμα του στο πάτωμα. «Θα ήθελες να μου μιλήσεις γι αυτή; Φαίνεται πως σε βασανίζει. Τι έγινε; Ποιον έχασες;» έσκυψε μπροστά το κεφάλι της η Eva, κοιτώντας τον έντονα, περιμένοντας για μιαν απάντηση θετική ή και αρνητική δε θα την πείραξε. Δεν ήταν περιέργεια όχι, εκτιμούσε ότι ο Will δεν ήταν σαν τον Steve, τους είχε σώσει πολλές φορές, τους είχε στηρίξει και νοιαζόταν για τον καθένα ξεχωριστά έστω κι αν ακόμη τα χρήματα που έπαιρνε ήταν ελάχιστα.

Δεν το έκανε για τα χρήματα, πιο πολύ μάλλον δεν το έκανε πλέον ούτε και να να την "μπει" στον αδερφό του. Το έκανε για αυτό, γι αυτό που έκρυβε. Τον είχε δει. Είχε δει πως κοίταγε μερικές φορές την Eva όταν ήταν μαζί με τον Harry. Ήταν λες και  τους κοίταζε με πόνο, λες και το είχε ζήσει αυτό και ο ίδιος, αυτήν την αγάπη, αυτόν τον έρωτα με τόσο πόνο και συνεχή εμπόδια.

«Το όνομα της ήταν Erin. Ήταν τόσο όμορφη.» ένα όμορφο χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο του καθώς ξεκίνησε να μιλάει στην Eva. Κοιτούσε μακριά έξω από το παράθυρο. Χαζεύοντας. «Ήταν μικρή, πάρα πολύ. Πολύ μικρόσωμη και κοντούλα. Είχε όμορφα μεγάλα πράσινα μάτια, που από μακριά φαίνονταν γκρι. Όλοι αυτό έλεγαν μα εγώ ήξερα πως ήταν πράσινα. Τα κοίταζα κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, και κάθε πρωί μόλις ξύπναγα.» της μίλαγε και το χαμόγελο δεν χανόταν από το πρόσωπο του.

«Είχε πορτοκαλί μαλλιά. Δεν ήταν το φυσικό της χρώμα  βέβαια, τα φυσικά της μαλλιά ήταν καστανόξανθα..μα τα είχε βάψει επειδή τα είχε αντικατοπτρισει έτσι από  μια ηρωίδα ενός βιβλίου που διάβαζε. Λάτρευε τα βιβλία. Πολύ.» γέλασε. «Την έχασα πριν πέντε χρόνια.» τα μάτια του βούρκωσαν σιγά σιγά.

«Ήταν ότι πιο όμορφο είχα δει ποτέ. Κάτι τόσο μικρό, τόσο πολύτιμο, τόσο όμορφο...μα τόσο εύθραυστο προφανώς.» κατσούφιασε και γύρισε να την κοιτάξει. Τα βουρκωμένα μάτια του συνάντησαν τα δικά της. «Είμαι είκοσι οχτώ χρονών και ομολογώ πως ποτέ ξανά δεν έχω δει κάτι πιο όμορφο από εκείνη.» της ομολόγησε.

«Την συνάντησα στα είκοσι μου. Ήταν ανιαρή η πρώτη μας συνάντηση. Απλά περπατούσα στο δρόμο και έπεσα πάνω της, κάτι πολύ συνηθισμένο για τα βιβλία όπως αυτά που διάβαζε, μα πολύ σπάνιο για την δική μας πραγματικότητα.. εφόσον εξελίχθηκε σε πραγματικό έρωτα.» χαμογέλασε στραβά και έριξε ξανά το βλέμμα του στο πάτωμα.

«Δεν την είδα, ήμουν απρόσεχτος, μα μόλις κοίταξα κάτω..πάγωσα, ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, δεν ξέρω εάν πιστεύεις...μα ούτε και εγώ πίστευα στον έρωτα με την πρώτη ματιά μέχρι την ημέρα που αντίκρισα τα μάτια της.» χαμογέλασε ξανά για λίγο. Η Eva τον άκουγε με προσήλωση.

 «Ένα χρόνο μετά συγκατοικήσαμε. Και έτσι φτάσαμε στα τρία χρόνια μαζί μέχρι..» κατσούφιασε και πάλι. «Ξέρεις τη σχέση μου με τον Steve, πάντα έτσι ήταν, ήταν πάντοτε ο καλύτερος γιος ακόμη κι αν δεν το άξιζε.. ήθελε βοήθεια, ήταν η πρώτη φορά πριν από τώρα-στην δικιά σας περίπτωση εννοώ- που μου ζήτησε βοήθεια. Δεν το έκανα για εκείνον όμως τότε. Ήξερα. Ήξερα πως παρόλο που ήταν ικανός ντετέκτιβ είχε αρκετές διασυνδέσεις και με τον υπόκοσμο. Αυτό όμως το γνώριζε και εκείνη.» εξήγησε.

Σήκωσε το βλέμμα του κοίταξε για λίγο την Eva και έπειτα γύρισε και κοίταξε πάλι προς το παράθυρο. «Ο μισθός μου ήταν λίγος. Ήξερα πως ήμασταν χαρούμενοι με την Erin, αλλά ήθελα να την κάνω ακόμη πιο χαρούμενη εάν της προσέφερα και άλλα. Έτσι μου πρόσφερε αρκετά χρήματα ο Steve και δέχθηκα να τον βοηθήσω.» αναστέναξα.

«Η Erin με παρακάλεσε να μην πάω όπου κι αν μου πει, την φίλησα εκείνο το βράδυ και της είπα πως θα πάνε όλα καλά, τη φίλησα στο μέτωπο και της είπα πως λίγα χρήματα δεν θα μας κάνουν κακό, θα μπορούσαμε να πηγαίναμε εκδρομή στη θάλασσα. Πόσο ηλίθιος.» ξεροκατάπιε. «Και έτσι έφυγα.» τον είδε να βουρκώνει ξανά. «Ήταν η χειρότερη νύχτα.» πρόσθεσε.

Έριξε το κεφάλι του κάτω και η Eva κατσούφιασε βλέποντας τον έτσι. Τόσο ευάλωτο. «Με ακολούθησε, γαμώτο. Ήρθε εκεί που ήμουν και ακόμη κι αν είχα να βγάλω δύο μαλάκες από τη μέση, δύο αποβράσματα της κοινωνίας..ο ένας πρόλαβε..και την είδε εκεί που ήταν κρυμμένη, εγώ δεν είχα πάρει χαμπάρι..την πυροβόλησε..έγιναν όλα τόσο γρήγορα που δε θυμάμαι το πως ακριβώς  και..» άρχισε να περνάει γρήγορα τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του σκύβοντας μπροστά.

«Πάγωσα. Την είδα να πέφτει και έχασα τα πάντα μου. Μου έπεσε το πιστόλι και σύρθηκα γονατιστός κοντά της. Έχασα μονομιάς το κουράγιο μου για να στέκομαι όρθιος και ζωντανός..» έλεγε αργά. «Ο Steve σκότωσε τον άλλον παίρνοντας το πιστόλι που μου είχε πέσει. Ήρθε από πάνω μου και με έβρισε, μου είπε πως είμαι άχρηστος και πως ίσως μου είχε ξεφύγει. Και εγώ τι έκανα; Έκλαιγα. Όχι για εκείνον φυσικά. Έκλαιγα και εκείνη πέθαινε μες στην αγκαλιά μου. Η σφαίρα είχε χτυπήσει ακριβώς πάνω στο στήθος της, στο σημείο κοντά στη καρδιά της.» σήκωσε το κεφάλι για να κοιτάξει την Eva και δάκρυα είχαν πλημμυρίσει στο πρόσωπο του.

«Oh, όχι Will.. μη..» η Eva πήγε να κατέβει από το κρεβάτι για να πάει κοντά του αλλά  εκείνος σήκωσε το χέρι του και της έκανε νόημα να σταματήσει εκεί ακριβώς που είναι. «Του ζήτησα. Του ζήτησα να με βοηθήσει, να προλάβουμε να κάνουμε κάτι και ξέρεις τι μου είπε;» κλαψούρισε έντονα.

«"Δεν μπορώ να κάνω τίποτα Will".»  τόνισε με αηδία. «Είπε πως έπρεπε να φύγουμε πριν εμφανιστεί η αστυνομία. Και πως δεν μπορούσα να την πάω στο νοσοκομείο γιατί θα άρχιζαν τις ερωτήσεις και τι θα τους έλεγα, πως το έπαθε;..» συνέχισε. «Με άφησε μόνο με εκείνη και έφυγε. Δεν νοιάστηκε. Και εγώ έκλαιγα. Ήμουν ανήμπορος. Και πραγματικά βρίζω τον εαυτό μου  κάθε γαμημένη μέρα που περνάει, γιατί ξέρω πως εγώ φταίω για όλα, εγώ φταίω για ότι έπαθε..» έλεγε γρήγορα.

«Έκλαψε και εκείνη στην αγκαλιά μου..την έχανα και δεν έκανα τίποτα γι αυτό, απλώς της έλεγα πως την αγαπώ, ξανά και ξανά..ξανά και ξανά. Μέχρι που με κοίταξε στα μάτια, με χάιδεψε στο πρόσωπο και έφυγε. Έτσι απλά. Δίχως να πει κάτι. Τίποτα.» σκούπισε το βρεγμένο πρόσωπο του και πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Είμαι, είμαι-...Λυπάμαι πάρα πολύ, Will.» τον κοίταξε έντονα η Eva με βουρκωμένα μάτια. «Συγγνώμη που σε έκανα να μου τα πεις όλα αυτά απλώς νόμιζα πως θα σε βοηθήσει..» του ψιθύρισε γρήγορα.

«Δεν πειράζει. Αξίζει να γνωρίζεις. Εγώ κυνήγησα τα λεφτά και μία ακόμη φορά απέδειξαν τι άπλετο πόνο φέρνουν.  Όσο έχεις αυτόν που αγαπάς στο πλευρό σου, πες του το , δείξε  του το, πέρνα χρόνο μαζί του...γιατί θα έρθει μια μέρα που θα σου φύγει, κι αν είναι οριστικό, δεν θα τον ξανά έχεις ποτέ για να τα κάνεις όλα αυτά.»

Την κοίταξε κατάματα και η Eva βούρκωσε ακόμη περισσότερο. Ήξερε σε τι αναφερόταν και μόλις κατάλαβε βαθύτερα, την πόνεσε ακόμη πιο πολύ.

[#ΝewUpdate: Ελπίζω να σας άρεσε κι αυτό το γλυκόπικρο κεφάλαιο. Ίσως τώρα καταλάβαμε γιατί επίσης μισεί ο Will τόσο τον Steve. Πλησιάσουμε στο οριστικό τέλος του Alive.Μην ξεχνάτε να κάνετε FAVORITE/COMMENT!! #alivers4life]