*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο σε επανάληψη:

Christina Perri - Jar of Hearts *

____________________________________

«Επιτέλους!» η Derma μπήκε στο δωμάτιο χτυπώντας την πόρτα πίσω της, νιώθοντας ανακουφισμένη μα και εξαντλημένη από αυτήν την βραδιά. Ανακουφισμένη επειδή όλοι οι καλεσμένοι της είχαν φύγει μα εξαντλημένη από όσα έγιναν απόψε. Ο Billy. O πατέρας της.

Πέφτοντας πίσω στο κρεβάτι της έμεινε για λίγο να κοιτάει το ταβάνι παίρνοντας βαθιές ανάσες. Πήρε το κινητό της στα χέρια της και είδε πως η ώρα ήταν 23:45, σε ένα τέταρτο δεν θα είχε πια γενέθλια. Όχι ότι έδειχνε πως την ένοιαζε και πολύ.

 Στις ειδοποιήσεις του κινητού της είχε ένα μήνυμα από την κολλητή της, την Charlie, και μια ανταπάντηση από τον Jackson, τον γόη του σχολείου. Πατώντας το πράσινο κουμπί, τον πήρε τηλέφωνο και μετά από δύο χτυπήματα η βραχνή δυνατή φωνή του ακούστηκε.

«Derma!!» της είπε χαρούμενα.

«Jackson..» μουρμούρισε εκείνη.

«Χρόνια σου πολλά και από το τηλέφωνο!!» της ευχήθηκε ενώ φασαρία ακουγόταν μέσα από το ακουστικό.

«Σε ευχαριστώ.» του είπε ευγενικά.

«Έχω να σου κάνω μια πρόταση, ξέρεις σε καμιά ώρα θα φύγω από ένα club που έχω έρθει, θα γυρίσω σπίτι..τι θα έλεγες να ερχόσουν από εκεί, και να-..» πριν συνεχίσει η Derma γρύλισε από θυμό.

«Άι στο διάολο και εσύ!» του φώναξε και έκλεισε την κλήση αμέσως μετά.

Τα μάτια της βούρκωσαν και το κεφάλι της άρχισε να πονάει πιο πολύ από πριν. Το κινητό της άρχισε να ξαναχτυπά, κοιτώντας στην οθόνη το όνομα του Billy αναβόσβηνε συνεχόμενα.

Κουνώντας το κεφάλι της με μια έκφραση αηδίας στο πρόσωπο, χαμήλωσε την ένταση του ήχου κλήσης και αποφάσισε να μην το σηκώσει. Τα βλέφαρα της έκλεισαν ελαφρά και με αρκετές βαθιές ανάσες προσπάθησε να βοηθήσει τον εαυτό της να ηρεμίσει. Το κινητό της μετά από λίγο ξανά χτύπησε, είχε μήνυμα τώρα.

Από: Billy :P
"Είναι 23:58. Χρόνια σου πολλά Derma. Ότι επιθυμείς εύχομαι να γίνει δικό σου. Συγγνώμη για ότι είπα. Ελπίζω να είμαι ο τελευταίος που σου έστειλε. Πολύχρονη και πάλι. Γλυκά 16 "

Τα μάτια της βούρκωσαν περισσότερο και πιέζοντας δυνατά τα χείλη της προσπάθησε να μην κλάψει. Από πότε είχε γίνει τόσο ευαίσθητη; Διάβασε ξανά και ξανά το μήνυμα, το αποθήκευσε στα αγαπημένα και χαμογέλασε στραβά.

Αφήνοντας το κινητό της στο κομοδίνο, το βλέμμα της έπεσε πάνω στο δώρο του πατέρα της. Την ατζέντα-ημερολόγιο του πατέρα της, που τον έβλεπε συνέχεια να γράφει σε αυτή. Ήταν περίεργο που της είχε κάνει δώρο, κάτι..τόσο προσωπικό.

Παίρνοντας το στα χέρια της, ακούμπησε την πλάτη της πίσω στο κεφαλάρι του κρεβατιού και το έφερε πάνω στα πόδια της ανοίγοντας το προσεχτικά λες και ήταν κάτι πολύ έυθραστό. Έτσι ξεκίνησε να το διαβάζει ...

«Η ζωή είναι μια ασθένεια, έτσι λένε, και ο θάνατος αρχίζει ήδη από την γέννηση. Κάθε ανάσα, κάθε καρδιοχτύπι – είναι μια στιγμή της ασθένειας αυτής– μια μικρή σπρωξιά κάθε φορά ως προς το τέλος. Δεν μου αρέσει όμως αυτό. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό. Και δεν μου αρέσει γιατί; Γιατί ξέρω βασικά μέσα μου πως είναι μια μεγάλη αλήθεια. Δεν θα με ένοιαζε να πέθανα, δεν θα με ένοιαζε να κλείσω τα μάτια μου και να μην ξυπνήσω ποτέ, αλλά θα ήθελα να γίνει την στιγμή την οποία μόνο η αγάπη θα με οδηγήσει εκεί,  όταν μόνο η αγάπη θα με σκοτώσει. Γιατί πιστεύω πως δεν υπάρχει κάτι καλύτερο για να πεθάνεις για αυτό. Δύο φορές λοιπόν έφτασα σε αυτό το σημείο, όταν έμαθα πως ο άνθρωπος που ήταν όλη μου η ζωή ήταν νεκρός και τώρα, έφτασα στο σημείο να θέλω να πεθάνω για την νεκρή αγάπη μου που επέστρεψε και δεν ήθελα ποτέ να ξανά χάσω.»

Η Derma έσμιξε τα φρύδια της, ποιος άνθρωπος που σήμαινε τόσα πολλά για τον πατέρα της νόμιζε πως ήταν νεκρός; .. Μα επέστρεψε. Κάποια άλλη γυναίκα. Όχι η μητέρα της;

«Είναι απαίσιο το γεγονός ότι κάτι τόσο όμορφο που ήθελες να αγγίζεις εσύ, τώρα το αγγίζει ο θάνατος. Είναι άδικο να χάνεται μια ψυχή. Το πρώτο τέλος που έθεσα εγώ, τελείωσε με μια όμορφη φράση, «Κάποιες φορές απλά επειδή αναπνέεις..δεν σημαίνει ότι είσαι ζωντανός.», το δεύτερο τέλος που κρίνω εγώ πως θα είναι αυτό, ξέρω πως έκλεισε  με κάτι ακόμη πιο όμορφο,  «Δεν ξέρεις για ποιο πράγμα είσαι ζωντανός, μέχρι να μάθεις για ποιο πράγμα θα πέθαινες γι’ αυτό.»

Η Derma ένιωθε μπερδεμένη μα την ίδια στιγμή ένιωθε και έναν περίεργο ‘δεσμό’ με αυτά που διάβαζε. Ένιωθε ακριβώς αυτό, πως ακόμη και επειδή ανάπνεε, δεν σήμαινε πως ήταν ζωντανή. Ήθελε απελπισμένα εκείνη.

Και επίσης ήξερε ακριβώς για ποιο πράγμα θα πέθαινε γι'αυτό. Ο πατέρα της και η μητέρα της. Αυτοί δεν ήταν; Έτσι;

«Μπορεί να απεχθάνομαι να το πω, μα πρέπει, όλοι το μισούμε αυτό το μάθημα, μα στην περίπτωση μου αυτή μου έδωσε πολλά και όχι βέβαια και μόνο σε αυτή. Για κάποιους τα μαθηματικά ίσως είναι μια απόφαση ζωής, ίσως εκείνοι να λατρεύουν να ψάχνουν όλες τις απορίες γύρω από το x και το y, για κάποιους άλλους πάλι να είναι βοήθεια στιςς δουλειές τους..»

Τα χείλη της Derma έσμιξαν. Είχε αποτύχει πολλές φορές στα test και στα διαγωνίσματα των Μαθηματικών. Μισούσε αυτό το μάθημα.

«Τα μαθηματικά είναι πολλά πράγματα. Αλλά για εμένα θα μείνει πάντα ως το πιο μισητό μάθημα. Άφησα λοιπόν όλους αυτούς να έχουν απορίες  και να δίνουν ερμηνείες γύρω από το x και το y, και επικεντρώθηκα στην δικιά μου ερμηνεία, προσθέτοντας αυτές τις δύο φράσεις, έμαθα πολύ περισσότερα από ότι εκείνοι, έμαθα πράγματα που οι καθηγητές μου δεν μου δίδαξαν ποτέ ότι θα συνέβαινε στην ζωή..»

Μισητό μάθημα; Γέλασε, σκεπτόμενη πως είχε και άλλα κοινά με τον πατέρα της. 

«Αρχικά συνηδειτοποίησα πως για εμένα το x και το y δεν είναι απλοί άγνωστοι αριθμοί, το x είμαι ο άγνωστος εγώ και το y ο άγνωστος εκείνη. Που από την στιγμή που συναντηθήκαμε, καταφέραμε να δώσουμε λογικά αποτελέσματα στην ζωή μας αλλά στην πλειοψηφία πάλι τόσο μα τόσο μη λογικά. Γιατί η ζωή μου με εκείνη πάντα ήταν και θα είναι μια απρόβλεπτη εξίσωση δύο μεταβλητών που ποτέ δεν θα ξέρω σε τι αποτέλεσμα λογικό ή μη λογικό(όπως συνηθώς) θα σε φέρει.»

Ένιωθε πάλι μπερδεμένη. Τώρα έλεγε για εκείνη την 'θεωρητικά' νεκρή γυναίκα ή για την μητέρα της; Ξεφύσησε έντονα και αποφάσισε να συνεχίσει. Αγωνία άρχισε να την αποπαίρνει..

«Και γιατί μη λογικό όπως συνήθως; Γιατί ποτέ δεν ήμουν καλός στα μαθηματικά, μα μπήκαν ντε και καλά στην ζωή μου. Και από τις πρόχειρες και λανθασμένες μου πράξεις, που δεν είδα, δεν κατάλαβα, έφτανα πάντα σε αυτό το σημείο. Στο μη λογικό. Στην ζωή μας πλέον, στις ημέρες αυτές που περνάνε και θα περάσουν, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να κάνουν την ίδια επιλογή, να είναι νεκροί ή απλά να αναπνέουν, φυσικά και η επιλογή τους είναι η δεύτερη γιατί κανείς δεν είναι υπερβολικά θαρραλέος και δυνατός ώστε να επιλέξουν το πρώτο.»

Απόδειξη νούμερο ενενηντά εννιά. Ένιωθε σίγουρη πλέον πως ο πατέρας της ήταν το πιο περίεργο πλάσμα στον κόσμο, πιο περίεργο και από τον ξερόλα τον John που είχε ως συμμαθητή στην τάξη της.

«Επιλέγουν να αναπνέουν, ενώ μέσα τους είναι νεκροί, παλεύουν για καθημερινά προβλήματα, για προβλήματα που χρειάζεσαι πολύ δύναμη για να τα ζήσεις, ταυτοχρόνως όμως ψάχνονται, ίσως κιόλας όχι, ζουν επειδή απλά τους δόθηκε η ζωή και όχι γιατί πρέπει η ψύχη τους να ζήσει σε αυτή, μπορεί βέβαια και όχι αλλά σε κάποιους ανθρώπους έρχεται το φως και μπορούν να δουν, μπορούν να μάθουν για ποιο πράγμα είναι ζωντανοί, για πιο πράγμα θα πέθαναν για αυτό.»

Περίπλοκο. Βαθύ.

«Εγώ θα πέθαινα εκείνη.»

Ποια αυτή ρε μπαμπά;! Ποια είναι αυτή;! Φώναξε από μέσα της αγανακτισμένη.

«Για την όμορφη ηλιαχτίδα με τα πράσινα σμαραγδένια μάτια που υπάρχει στην ζωή μου. Συνειδητοποίησα όμως πως κάποιος άλλος θα πέθαινε για εμένα. Κάποιος που για να είμαι ειληκρινής δεν ξέρω εάν θα πέθαινα εγώ. Μα εκείνος το έκανε. Πέθανε. Δεν άκουγα τίποτα, έβλεπα μια θολούρα και στα κόκκινα χέρια μου, ένα μισό-πεθαμένο σώμα.»

Μιλάει για την μαμά; Ποιος πέθανε για τον μπαμπά; Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή μέσα στο υποσηνείδυτο της.

«Συγγνώμη Harry..» η φωνή της σαν θρόισμα ξερών φύλων δέντρου, που πέφτουν στο ξηρό έδαφος του φθινοπώρου. «Συγγνώμη για αυτό που έκανα..πάρε την Eva- και- φύγετε-..» ήταν αδύνατο να μιλήσει. «Aria, ηρέμισε..θα γίνεις καλά.» της είπα φιλώντας το μέτωπο της. Πριν καταλάβω τι είχε συμβεί, η σφαίρα από την Eva είχε φύγει, περιπολικά και αστυνομικοί να σημαδεύουν τώρα προς αυτή, ενώ εκείνη είχε παγώσει, είχε χλομιάσει και ένιωθε φόβο όχι μόνο για τους αστυνόμους αλλά και για το χτύπημα που την ταλαιπωρούσε στην πλάτη.»

Ποια ήταν η Aria; Και τι σχέση είχε με την Eva; Η σφαίρα από την Eva είχε φύγει. Τι εννοεί εδώ; Μια θολή εικόνα πέρασε από το μυαλό της Derma την ίδια στιγμή. Να κλαίει, ακίνητη, ένας άντρας με σκούρες μπούκλες να ουρλιάζει κλαίγοντας ακριβώς μπροστά της της και πιο μακριά της κόσμος πολύς, κόκκινο υγρό στο έδαφος, αίμα τώρα που το καλοσκέφτεται, και κάπου ανάμεσα σε όλο αυτό το χάος.. οι καστανές μπούκλες του και τα πράσινα μάτια του να αγνοφαίνονται. Ο πατέρας της.

«Το κατάλαβα. Την έβλεπα. Έβλεπα πως κατσούφιασε στο πρόσωπο από τον φόβο και τον πόνο. Και εκεί ο χρόνος σταμάτησε. Οι σκέψεις σταμάτησαν. Κοιτούσα γύρω μα δεν ένιωθα τίποτα. Είδα αχνά τον Fabian πεσμένο έξω από την ανοιχτή πόρτα, να κλαίει έντονα και πιο πίσω το κοριτσάκι μου ακίνητο. Είδα την Aria να  βαριαναστενάζει και τα δάκρυα μου να ξεπλένουν τον πόνο της καθώς έπεφταν στο σώμα της. Είδα την Eva παγωμένη δίπλα μου και λίγο πιο πέρα το νεκρό σώμα  πλέον και του Ayden μαζί με τα άλλα...»

Ποια έβλεπε; Την Eva ή εκείνη την Aria; Fabian; Ο άντρας που έκλαιγε μπροστά από την Derma έτσι λεγόταν; Το κοριτσάκι μου ακίνητο. Για εμένα λέει! Έλαμψε το υποσεινύδητό της. Ποιος ήταν ο Ayden; Ποια άλλα νεκρά σώματα υπήρχαν εκεί; Τι στο καλό λέει εδώ; Είναι φαντασία του πατέρα μου; Όνειρα; Αλήθεια; Τι στο καλό έγινε τότε δηλαδή;

«Η ζωή είναι άδικη. Η ζωή είναι άδικη όταν εσύ πρέπει να είσαι ο μόνος που θα πρέπει να σώσεις τους ανθρώπους σου και να τους εξηγήσεις. Να μιλήσω στην κόρη μου για όλη αυτήν την σκηνή, να στηρίξω τον Fabian, να ξεπεράσω έναν θάνατο, να μην ξέρω εάν θα αγγίξω ξανά την γυναίκα που αγαπώ.»

Ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπο της Derma. Τόσα χρόνια ο Harry εξηστορούσε, έγραφε συνέχεια για ένα αληθινό γεγονός. Ένα γεγονός που αφορούσε άτομα σημαντικά για την Derma, που δεν θυμόταν όμως, εξιστορούσε την ιστορία του.. ή βασικά..την ιστορία τους. Την δικιά τους ιστορία.

Η Derma άφησε για λίγο το ημερολόγιο πάνω στρώμα του κρεβατιού δίπλα της και σοκαρισμένη, κοίταξε γύρω της το άδειο δωμάτιο, και άλλα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στο πρόσωπο της. Τι το σημαντικό είχε αυτή η ιστορία που έπρεπε να την μάθει τώρα.. στα δέκατα έκτα γενέθλια της;

Ποιοι είναι όλοι αυτοί και το σημαντικότερο.. εάν όντως έφυγε η μητέρα της και ζει, που είναι;

[Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το αρκετά μεγάλο update!! Μην ξεχνάτε σας παρακαλώ πολύ να κάνετε FAVORITE και όσες θέλετε COMMENT με την γνώμη σας σε κάθε κεφάλαιο. Ευχαριστώ πολύ για τα 4Ο,ΟΟΟ+ reads στο ALIVE 2! Συνεχίστε σας παρακαλώ να μεταφέρετε σε άλλους την τριλογία του ALIVE. Το επόμενο update θα γίνει πολύ soooooooon! Kisses x See u soon :) ]