*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο σε επανάληψη:

One Direction-If I Could Fly (ειδικά στην τελευταία σκηνή)*

__________________________________

Ο Harry έβαλε μπρος τη μηχανή του αυτοκινήτου και έπειτα έβαλε την ζώνη ασφαλείας του. Γύρισε και κοίταξε στα πίσω καθίσματα και είδε πως η Derma κοιτούσε έξω από το παράθυρο λυπημένη δίχως να έχει κάνει κάποια κίνηση.

«Αγάπη μου, σε παρακαλώ βάλε την ζώνη σου..» της είπε αργά και η Derma αμέσως γύρισε να τον κοιτάξει. Καθάρισε τον λαιμό της και έπειτα έγνεψε θετικά στα λόγια του, τραβώντας τη ζώνη ασφαλείας της  για να την βάλει.

«Eva..» κοίταξε και την Eva αλλά εκείνη ήδη πάλευε μανιωδώς να την τραβήξει μα αδυνατούσε. «Δεν μπορώ να τη βάλω!» γκρίνιαξε καθώς τράβαγε ξανά και ξανά μάταια, την έπιανε, την τράβαγε, της έφευγε, αυτό επαναλαμβανόταν καθόλη την διάρκεια.

 «Άσε με να σε βοηθήσω..» έτεινε το χέρι του μα εκείνη το τίναξε μακριά της, «Όχι! Μπορώ και μόνη μου!» του πέταξε απότομα και εκείνος αμέσως τραβήχτηκε πίσω κοιτάζοντας τη με σμιγμένα φρύδια απέναντι σε αυτήν την ξαφνική αλλαγή της συμπεριφοράς της.

«Δεν είπα ότι δεν μπορείς, απλά ήθελα να σε βοηθήσω!» της πέταξε και ο Harry ωμά και εκείνη αναστέναξε κλείνοντας για λίγο τα μάτια της. Τα άνοιξε πάλι και ξανά προσπάθησε, τράβηξε την ζώνη ασφαλείας και επιτέλους την έβαλε.  «Συγγνώμη που σου μίλησα έτσι απότομα..» του ψιθύρισε. «Απλά..να..τι-τι έκανες το τελευταίο τέταρτο στο γραφείο του γιατρού που σε ήθελε πριν;» τον ρώτησε τελικά.

Ο Harry οδήγησε το αυτοκίνητο έξω από το παρκινγκ με σταθερή ταχύτητα και έπειτα καθάρισε το λαιμό του. «Αυτό το σαράβαλο που νοίκιασα είναι τόσο αργό..» είπε αλλάζοντας θέμα κατευθείαν και τα χαρακτηριστικά της Eva αμέσως σκλήρυναν στην απάντησή του με τα μάτια της να ανοίγουν λίγο περισσότερο. Μόλις άνοιξε το στόμα της για να πει κάτι, η φωνή της Derma ακούστηκε από τα πίσω καθίσματα και την διέκοψε.

«Και τι θα κάνω;» ρώτησε γεμάτη απελπισία η κόρη τους. «Τι εννοείς;» την κοίταξε από το καθρέφτη ο πατέρας της με απορία. «Τι θα κάνω; Με την ζωή μου..  με το σχολείο.. Τι;» ρώτησε αδύναμα.

 «Είσαι ακόμη δεκαέξι για να σκέφτεσαι τόσο 'την ζωή σου', θα αναλάβεις τις ευθύνες σου, αυτό θα κάνεις. Θα έχεις την πλήρη στήριξη από εμάς, θα τηλεφωνήσω και στο σχολείο, ο διευθυντής είναι καλός μαζί σου, θα καταλάβει, θα δώσεις τις εξετάσεις τον Σεπτέμβρη και θα συνεχίσεις για την τελευταία σου χρόνια. Τον τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης σου θα κάνεις διαδικτυακά μαθήματα στο σπίτι, μαζί με τους δύο επόμενους πριν τις εξετάσεις και έπειτα θα πάρεις έναν χρόνο κενό ώστε να αποφασίσεις σε ποιο πανεπιστήμιο θα πας να κάνεις αίτηση.» της εξήγησε και εκείνη αναστέναζε που και που καθώς τον άκουγε.

«Τα έχεις σκεφτείς όλα βλέπω..» σήκωσε το φρύδι της η Eva καθώς του μίλησε. «Ναι..ξέρεις-να..τα σκέφτηκα γιατί δεν θα ήθελα να σκοτώσω μια ψυχή, γιατί και εγώ συνεργός θα ήμουν..» της είπε αργά και εκείνη σώπασε.

«Καλά, θα μπορέσω όμως να αλλάξω κάποια πράγματα από αυτά που μου είπες..» του σχολίασε η Derma. «Τι; Όχι δεσποινίς μου, μέχρι να ενηλικιωθείς αυτά θα κάνεις και έπειτα....» δάγκωσε το κάτω χείλος του. «Βλέπουμε έπειτα..» είπε χαμηλά βγάζοντας το κινητό του από την τσέπη του.

«Μην χρησιμοποιείς το κινητό ενώ οδηγάς..» του είπε η Eva έντονα αμέσως μόλις τον είδε να κάνει την κίνηση αυτή, αλλά αυτός απλά στροβίλισε τα μάτια του και άρχισε να ψάχνει τις επαφές του. Μόλις βρήκε αυτή που ήθελε, την κάλεσε και έβαλε το κινητό στο αυτί του.

«Καλησπέρα Harry..» απάντησε ο Steve.

 «Γεια σου Steve, πως είσαι;» τον ρώτησε ο Harry.

 «Καλά είμαι, εσύ;» του είπε εκείνος.

«Υπήρξα και καλύτερα πιστεύω..» γέλασε νευρικά απατώντας του. «Σε κάλεσα για να με ενημερώσεις σχετικά με τις νέες πληροφορίες που βρήκε ο Will..» πρόσθεσε.

«Νέες πληροφορίες;» τον ρώτησε απότομα ο Steve.

 «Εμ, ναι δεν σε ενημέρωσε ο Will;» έσμιξε τα φρύδια του ο Harry.

 «Τι; Όχι; Τι πληροφορίες;» τον ρώτησε απότομα αυτός.

«Δεν μου είπε πολλά γιατί όπως ξέρεις είχα πολλά τρεχάματα σήμερα με την οικογένεια μου..» του εξήγησε ο Harry και η Eva αμέσως γύρισε και τον κοίταξε με μάτια που έλαμπαν όταν τον άκουσε να λέει «οικογένεια μου». «Δεν μου είπε πολλά, απλά ότι βρήκε τέσσερα ονόματα που θα μας είναι πολύ σημαντικά για την συνέχεια μας, απλά επειδή δεν μπορούσα να μιλήσω εκείνη την στιγμή μόνο αυτό έμαθα. Νόμιζα ότι μαζί τα βρήκατε..» του είπε αναλυτικότερα και ο Steve αναστέναξε από την άλλη γραμμή.

«Δεν σου είπε ποια ονόματα; Δεν ξέρεις ποια επίθετα συγκεκριμένα δηλαδή;» τον ρώτησε με ανησυχία.

«Όχι δεν ξέρω.. »του απάντησε αργά ο Harry.

 «Εντάξει τότε, θα-θα μιλήσω μαζί του και θα σε ενημερώσω. Τα λέμε Harry!  Θα-θα σε καλέσω εγώ!» του αποκρίθηκε γρήγορα.

«Εντάξει μπορεί και εγώ να πα-..» δεν πρόλαβε να τελειώσει την πρόταση του και ο Steve είχε ήδη τερματίσει την κλήση τους. Ο Harry έσμιξε τα φρύδια του κοιτώντας τη οθόνη πριν βάλει το κινητό του πίσω στην τσέπη του σκεπτόμενος.

«Τι έγινε;» τον ρώτησε η Eva. «Τίποτα ακόμη..» της απάντησε χαμηλόφωνα. «Να ρωτήσω και κάτι τελευταίο;» ρώτησε ξαφνικά πάλι η Derma. «Τι αγάπη μου;» της αποκρίθηκε η Eva.

«Θα μείνουμε εδώ; Ή θα φύγουμε πίσω για την Αγγλία;» τους ρώτησε και η Eva με τον Harry κοιτάχτηκαν μεταξύ τους. «Θα μείνουμε εδώ, έχουμε κάποια πράγματα που θέλουμε να λύσουμε ακόμη με την μαμά σου, οπότε θα χρειαστούμε λίγο χρόνο. Θα είσαι όμως πίσω σε καλό διάστημα πριν από τις εξετάσεις σου το Σεπτέμβρη για να προετοιμαστείς καλά και έπειτα θα επιστρέψεις πίσω εδώ..» της εξήγησε και εκείνη αναστέναξε δυνατά.

«Δηλαδή δεν θα πάμε καθόλου μέχρι τότε πίσω στην Αγγλία;» έκανε έντονα. «Όχι..» της απάντησε εξίσου έντονα ο Harry. «Γιατί να πάμε μάλιστα;» της πρόσθεσε υψώνοντας τον τόνο του.

«Υπάρχει και ένας πατέρας που-..» πήγε να του απαντήσει η κόρη του μα εκείνος δεν την άφησε. «Υπάρχει και ένας πατέρας που ήταν ανεύθυνος και ψεύτης! Ανεύθυνος στο να χρησιμοποιήσει την κατάλληλη προφύλαξη για να μην έχουμε τόσα δράματα εμείς τώρα και ψεύτης, μιας και υποκρινόταν τον φίλο σου σε εμένα ενώ μην σχολιάσω τι έκανε καλύτερα!» ύψωσε τον τόνο του σφίγγοντας δυνατά τα χέρια του γύρω από το τιμόνι.

«Είπε πως θα με στηρίξει ότι και αν αποφασίσω!» άρχισε να κλαίει η Derma φωνάζοντας αυτά τα λόγια με αγανάκτηση. «Και ήταν δικό μου λάθος, έπρεπε να είχα πάρει το χάπι..» πρόσθεσε ασυναίσθητα και ο Harry γούρλωσε αμέσως τα μάτια του.

«Το ποιο;!» γρύλισε κοιτώντας τη από τον καθρέφτη με γουρλωμένα μάτια. «Έπαιρνες αντισυλληπτικά χωρίς συνταγή γιατρού; Που τα βρήκες;! Ω Θεέ μου θα τρελαθώ! Τι έκανα λάθος τέλος πάντων μαζί σου;!» φώναξε ο Harry σταματώντας απότομα σε ένα κόκκινο φανάρι, κάνοντας τον οδηγό του πίσω αυτοκινήτου να του κορνάρει αρκετές φορές.

Η Derma έσκυψε το κεφάλι μετά από αυτά τα λόγια του Harry και η Eva τον κοίταξε με περίεργο ύφος. Έτριψε με το χέρι του την καμπύλη της μύτης του και αναστέναξε δυνατά. «Εγώ α-..» πήγε να πει η Derma μα δεν την άφησε. «Δεν θέλω να ακούσω τίποτε άλλο για σήμερα!»  αποκρίθηκε έντονα και άνοιξε το ράδιο δυνατά στον πρώτο σταθμό που πέτυχε.




Η Eva περπάτησε στο μικρό σαλονάκι και ο Harry σήκωσε το βλέμμα του από το βιβλίο όπου διάβαζε για να την κοιτάξει. Τα βοηθητικά γυαλιά που φορούσε τον έκαναν να φαίνεται στα μάτια της Eva ακόμη πιο σοφιστικέ και σοβαρό. Του χαμογέλασε ελαφρά και έγυρε το σώμα της, πάνω στην ανοιχτή δίφυλλη πόρτα που χώριζε το υπνοδωμάτιο από το σαλονάκι.

«Κοιμήθηκε;» την ρώτησε σιγανά αναφερόμενος στην Derma και εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της προς απάντηση. «Τι κάνεις εκεί;» τον ρώτησε καθώς έσμιξε τα φρύδια της, κάνοντας μερικά βήματα προς το μέρος του.

 «Διαβάζω ένα μικρό βιβλιαράκι με διάφορες μυθολογικές ιστορίες που παρείχε το δωμάτιο κάτω από το ράφι της τηλεόρασης εκεί..» της έδειξε και η Eva κούνησε απλά το κεφάλι της. «Δεν είναι κάτι το πολύ ενδιαφέρον μα αν θες έλα κάτσε μαζί μου να το διαβάσουμε..» σήκωσε την κουβέρτα και εκείνη χαμογέλασε πλατιά περπατώντας μέχρι το μέρος του, μπήκε κάτω από την κουβέρτα μαζί του και έκατσε δίπλα του μαζεμένη.

 «Μπορείς να με αγγίξεις δεν δαγκώνω.» γύρισε και της είπε φιλώντας της τη μύτη και εκείνη χαμογέλασε.  Άφησε το βιβλίο στην άκρη ο Harry και έβαλε τα πόδια της πάνω από τα δικά του. «Έψαχνα πριν και για σπίτι, ίσως βρω ένα μικρό διαμέρισμα να εγκατασταθούμε για κάποιο χρονικό διάστημα.» την ενημέρωσε και εκείνη έγνεψε στα λόγια της.

 «Θα κοιμόμουν στη σουίτα της μαμάς μου, αλλά δεν θέλω να είμαι μακριά από την Derma, ίσως χρειαστεί κάτι..» της αποκρίθηκε και η Eva χαμογέλασε. «Χαίρομαι που σε έχει και θα σε έχει καθώς μεγαλώνει. Είσαι ο καλύτερος πατέρας.» του είπε και εκείνος χαμογέλασε ελαφρά.

«Έλα..» έφερε το βιβλίο ανάμεσά τους. Γύρισε σελίδα και πάνω πάνω έγραφε «Ο ήλιος και το φεγγάρι.» με έντονα μαύρα γράμματα. «Ω διάβασε μου αυτό..» του είπε σιγανά γέρνοντας το κεφάλι της στον ώμο του. Της έγνεψε θετικά εκείνος και ξεκίνησε να της διαβάζει ψιθυριστά.

« 'Πες μου την ιστορία σχετικά με τον Ήλιο που αγάπαγε το Φεγγάρι τόσο πολύ όπου πέθαινε για εκείνη κάθε νύχτα ώστε να την αφήσει να αναπνεύσει.' ρώτησε εκείνη. 'Μια φορά όταν ακόμη η γη ήταν απλή, ο Ήλιος έλαμπε λαμπρότερα από οτιδήποτε άλλο. Οι άνθρωποι ήταν ευγνώμων και χαρούμενοι που ο Ήλιος έλαμπε τόσο δυνατά. Εκείνος τους έδινε ευτυχία και θερμότητα. Ήταν ευθέως η πηγή θερμότητας τους. Αλλά εκείνος ήταν μοναχός στα απέραντα ουράνια. Κοίταζε κάτω όπου οι άνθρωποι χόρευαν στην ακτινοβολία του και αναρωτήθηκε εάν ήταν προορισμένος για μια ζωή μοναχός. Αυτό ήταν το τίμημα που έπρεπε να πληρώνει για να είναι ο λαμπρότερος, συμπέρανε.»

Η Eva τον κοίταζε μία στα χείλη και μία στα όμορφα πράσινα μάτια του, χαμένη στα λόγια που έβγαιναν από το στόμα του.

«'Έπειτα υπήρξε το Φεγγάρι. Καθώς ο Ήλιος άρχισε να κουράζεται και να εξαφανίζεται, εκείνη ανέβαινε στα ουράνια έχοντας στο πλευρό της εκατομμύρια αστέρια. Η ομορφιά της ήταν ένα λυπητερό είδος ομορφιάς, τέτοια που ήταν απαρατήρητη καθώς οι άνθρωποι κοιμόντουσαν τη νύχτα. Τα Αστέρια την κοίταζαν γεμάτα ευχές, ελπίζοντας πως μια μέρα θα μπορέσουν να πάνε αρκετά κοντά της για να μην αισθάνεται άδεια. Αλλά δεν μπόρεσαν. Το Φεγγάρι ήταν απλησίαστο, τυλίγοντας τον εαυτό της με μια κουβέρτα σκοταδιού τις κρύες νύχτες. Μέχρι μια μέρα όπου ο Ήλιος γλιστρούσε έξω από τα ουράνια, και της έριξε μια φευγαλέα ματιά. Εκείνη τον κρυφοκοίταζε, μια σπάνια πλευρά της ήταν εκτεθειμένη στο φως. Και καθώς ο Ήλιος μπορούσε να φωτίζει, ήξερε εκείνος πως το φεγγάρι μπορούσε να λάμψει και έναν πιστό ψίθυρο κέρδισε η αλαζονική φωνή για οποιαδήποτε ημέρα. Έτσι απλά όπως τα αστέρια περιπλανιόντουσαν την νύχτα, ο Ήλιος έπεσε στον έρωτα της όπως μια χιονόμπαλα υπερπηδάει κάτω σε ένα βουνό. Πόσο ευχόταν να την έβλεπε περισσότερο από τις βιαστικές στιγμές όπου μοιραζόταν μαζί της και την αυγή και το σούρουπο. Αλλά το Φεγγάρι ήταν απλησίαστο. Αθεράπευτο. Ανελεύθερο.

'Πήγαινε.' Του ψιθύρισε μία από εκείνες τις νύχτες, η φωνή της ήταν όσο γλυκιά και θλιμμένη όσο και η τελευταία λάμψη του πρωινού, 'Πήγαινε και άσε με να αναπνεύσω, για εμένα και για εσένα υπάρχουν αποφασισμένες τύχες. Εσύ φωτίζεις την ημέρα, και εγώ ρίχνω λάμψη την νύχτα. Ποτέ δεν θα μπορέσουμε να είμαστε μαζί. H σχέση μας θα είναι ενάντια σε ότι ο κόσμος πιστεύει, σε ότι όλοι ξέρουν.'

Κατά την διάρκεια του καλοκαιριού εκείνος έμενε λίγο παραπάνω απλά σε περίπτωση όπου αυτή αλλάξει γνώμη. Δεν ωφελούσε.

'Ποτέ μην τολμήσεις να εγκαταλείψεις την ευλογία του φωτός που σου δόθηκε για το δικό μου σκοτάδι.' Αυτές ήταν οι τελευταίες λέξεις του Φεγγαριού  όπου ήταν αρκετά δυνατές για να πει στον Ήλιο.'  της αποκρίθηκα»

Η ανάγνωση τελείωσε. Ο Harry γύρισε και κοίταξε την Eva και εκείνη είχε βουρκώσει. «Τι;» την ρώτησε σιγανά χαϊδεύοντας τη απαλά στο πρόσωπο. «Ήταν τόσο όμορφο..» του είπε σιγανά. «Έχω μια αίσθηση πως..-πως εσύ είσαι ο Ήλιος, και κάνεις τόσα για εμένα, πεθαίνεις για εμένα για να αναπνεύσω... τόσο πολύ με αγαπάς, πιο πολύ από εμένα..» του αποκρίθηκε αφήνοντας ένα δάκρυ να κυλήσει στο πρόσωπο της απέναντι στην συνηδειτοποίηση της αυτή.

Πράγματι και ο Harry πίστευε πως οι ομοιότητές τους ήταν αρκετές  με τούτη την ιστορία, του Ήλιου και του Φεγγαριού. Ακόμη και για την απαγορευμένη αγάπη τους..που κάπως έτσι ξεκίνησε και η δική τους..

«Τότε..» ο Harry έβγαλε τα γυαλιά του. «Σε αγαπώ φεγγάρι μου..» της είπε και εκείνη αναστέναξε αφήνοντας και άλλα δάκρυα να τρέξουν στο πρόσωπο της. Οι παλάμες της φυλάκισαν το πρόσωπο του και έφερε τα χείλη της κοντά στα δικά του.

«Ποτέ μην τολμήσεις να εγκαταλείψεις την ευλογία του φωτός που σου δόθηκε για το δικό μου σκοτάδι.» του ψιθύρισε πάνω στα χείλη του. Μα εκείνος ήδη το είχε κάνει αυτό.

«Σε αγαπώ.» ένωσε τα χείλη της με τα δικά του φιλώντας τον έντονα γεμάτη έρωτα και πάθος.

[#ΝewUpdate: Ελπίζω να σας άρεσε. Λατρεύω την συγκεκριμένη ιστορία του φεγγαριού και του ήλιου, επειδή έχω έρωτα μεγάλο με το φεγγάρι και ήθελα πολύ να την βάλω οπότε.. Πολλά feels! Παρακαλώ οι σιωπηλοί readers μου να σχολιάσουν έστω σε αυτό το κεφάλαιο την γνώμη τους γι'αυτό ή για την ιστορία μέχρι τώρα. Ευχαριστώ θερμά για όλη την στήριξή σας alivers μου. Μην ξεχνάτε να κάνετε FAVORITE/COMMENT!! All the love <3 #alivers4life]