*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο σε επανάληψη:

Coldplay-The Scientist*

__________________________________

«Είσαι έτοιμη Derma;» ρώτησε ο Harry την κόρη του, διπλώνοντας την κουβερτούλα όπου κοιμήθηκε το προηγούμενο βράδυ στην άκρη του καναπέ. «Εμ..ναι..» απάντησε μονότονα εκείνη στερεοποιώντας τον εαυτό της πίσω στο τοίχο λίγα βήματα μακριά του.

«Κοιμήθηκες καλά με τη μαμά σου εχθές;» την ρώτησε και εκείνη έγνεψε ελαφρά θετικά. Η πόρτα του δωματίου χτύπησε και ο Harry έσπευσε να ανοίξει, «Καλημέρα σας κύριε..» του χαμογέλασε ο νεαρός που μπήκε στο δωμάτιο, σέρνοντας το τραπεζάκι με το πρωινό τους. «Καλημέρα νεαρέ..» ξεφύσησε και ο Harry κοιτώντας τα τρόφιμα που είχε πάνω το τραπεζάκι με αηδία, τις τελευταίες ημέρες έτρωγε ελάχιστα ή έως και καθόλου, η όλη κατάσταση του προκαλούσε αναγούλες και δυσφορία.

«Ευχαριστούμε.» πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του πριν δώσει φιλοδώρημα στον νεαρό. Εκείνος του χαμογέλασε ευγενικά και περπατώντας έξω από το δωμάτιο με γρήγορο βήμα, έκλεισε την πόρτα αργά πίσω μου.

«Λοιπόν, κάτσε να φας κάτι αγάπη μου.» κοίταξε κατάματα την κόρη του και εκείνη αμέσως έστρεψε το βλέμμα της αλλού. Από την ώρα που έμαθε την αλήθεια ο πατέρας της, αδυνατούσε να τον κοιτάξει στα μάτια. «Δεν πεινάω..» του ψιθύρισε σιγανά και εκείνος ξεφύσησε δυνατά.

«Λίγο, έστω μία φρυγανιά ή λίγο χυμό. Κάτσε σε παρακαλώ..» περπάτησε μπροστά της. Άγγιξε το πιγούνι της με την παλάμη του και σηκώνοντάς το κεφάλι της, την κοίταξε κατάματα. «Σε παρακαλώ..λίγο, για εμένα.» της είπε παρακλητικά και εκείνη αμέσως βούρκωσε, έσκυψε το κεφάλι και περπάτησε μέχρι το τραπεζάκι για να πάρει κάτι να φάει.

 Ο Harry έμεινε να την κοιτάει για λίγο αναστενάζοντας, μα μόλις άκουσε την πόρτα του μπάνιου να ανοίγει και να ξανά κλείνει περπάτησε με γρήγορο βήμα πίσω στο υπνοδωμάτιο, περνώντας την ανοιχτή δίφυλλη πόρτα αντίκρισε αμέσως  την Eva να στέκεται στην άλλη άκρη του δωματίου, με μια λευκή πετσέτα γύρω της και τα μαλλιά της βρεγμένα να πέφτουν στους ώμους της.

 Ξεροκατάπιε  και έκανε ένα βήμα πίσω, δεν ήθελε να φανεί λες και την παρακολουθούσε ψυχωτικά ή κάτι τέτοιο. Έβηξε ελαφρά και εκείνη αμέσως γύρισε προς το μέρος του ξαφνιασμένη. «Αμ, εγώ-εμ..έκανα ένα ντους, συ-συγγνώμη για την αμφίεση..» του είπε κρατώντας στα χέρια της τώρα μια μπλε μπλούζα που μόλις είχε βγάλει από την βαλίτσα της.

«Όχι, εντάξει, δεν πειράζει. Ει-είσαι όμορφη.» της ξεστόμισε σιγανά και αμέσως μετά μόλις συνειδητοποίησε τις λέξεις που της είπε, έβρισε τον εαυτό του που άφησε τόσο εύκολα το στόμα του υποσυνειδήτου του να μιλήσει και όχι το δικό του.

 «Αμ..» η Eva κοκκίνισε και καθάρισε το λαιμό της σκύβοντας πάλι πάνω από την βαλίτσα της. «Με-με ήθελες κάτι λοι-λοιπόν;» τον ρώτησε κοπιαστικά.

«Εμ, ναι βασικά..ξέρω εγώ ένα νοσοκομείο όπου μπορούμε να την πάμε, έχω εκεί έναν γνωστό γιατρό, οπότε θα μας ήταν πιο εύκολο εάν μας βοηθούσε εκείνος να βρούμε γυναικολόγο.» την ενημέρωσε και εκείνη έγνεψε καταφατικά στα λόγια του.

«Καλώς τότε.» του απάντησε χαμογελώντας ελαφρά. Εκείνος έκανε το ίδιο και έκανε ένα βήμα πίσω. Του ήταν αδύνατο να μπορέσει να φύγει από εκεί μέσα, όλη αυτή η νοσταλγία που είχε για εκείνη τον τράβαγε πίσω κοντά της. Είχε μαγευτεί ακόμη μια φορά, από αυτήν την ιδιαίτερη ομορφιά της, έτσι με την απλή πετσέτα γύρω της και τα μαλλιά της ατημέλητα βρεγμένα στους ώμους της.

 «Θέλεις κάτι άλλο;» τον ρώτησε η Eva και εκείνος αμέσως κούνησε το κεφάλι του πέρα δώθε από το σημείο όπου είχε απορροφηθεί. «Όχι..» της απάντησε τελικά τρίβοντας το μέτωπο του.

«Δηλαδή θα κάτσεις εδώ;» τον ρώτησε και εκείνος αμέσως έσμιξε τα φρύδια του. «Ναι, γιατί όχι;» την ρώτησε μπερδεμένος. «Εμ-βασικά ήθελα να ντυθώ, αλλά θα πάω στο μπάνιο δεν πειράζει.» του εξήγησε  αργά, παίρνοντας τα ρούχα που ήθελε να φορέσει στα χέρια της.

 «Α, δεν το κατάλαβα, θα πάω από εκεί ....φυσικά ναι..δεν θα κάτσω εδώ..φυσικά» της είπε γρήγορα και περπάτησε μέχρι την δίφυλλη ξύλινη πόρτα. «Θα την κλείσω τώρα, να εδώ..τώρα»  της είπε και τράβηξε ατσούμπαλα τα δύο φύλλα της πόρτας για να την κλείσει.

 Είχε κοκκινίσει και η Eva του χαμογέλαγε γλυκά, φαινόταν ανήσυχος όπως τον πρώτο καιρό του ερωτά τους, όταν ακόμη ντρεπόταν γύρω της, όπως και εκείνη.  «Εντάξει.» του χαμογέλασε η Eva.

Κατάφερε και έκλεισε τελικά την  δίφυλλη πόρτα αφήνοντας τη μόνη της στο δωμάτιο για να ντυθεί. «Θα μείνω ακριβώς εδώ μήπως με χρειαστείς κάτι.» τον άκουσε να λέει πίσω από την πόρτα και  εκείνη γέλασε ελαφρά, αν και δεν το επέτρεπε η όλη κατάσταση.

«Γιατρέ Andreson, χαίρομαι που σας βλέπω ξανά.» έκανε μια θερμή χειραψία ο Harry με τον γιατρό και εκείνος χαμογέλασε. «Και εγώ το ίδιο Harry, χαίρομαι που σε βλέπω..καλά. Γεια σας και σε εσάς καλές μου.» χαμογέλασε αμέσως μετά ο γιατρός στην Derma και στην Eva, οι οποίες κρατιόντουσαν χέρι χέρι λίγο πιο πίσω από τον Harry.

 «Λοιπόν μετά το τηλεφώνημά σου το πρωί κατάφερα να βρω έναν πολύ καλό γυναικολόγο στην πτέρυγα μας. Το όνομά του είναι Γιατρός Garcia, και βρίσκεται στο τέλος του ορόφου, στο γραφείο έντεκα, τον ενημέρωσα για την κατάστασή σας όπως μου είπες και είναι έτοιμος να σας δεχθεί.» τον ενημέρωσε  ο γιατρός και ο Harry έγνεψε στα λόγια του.

 «Ωραία, σας ευχαριστούμε πολύ γιατρέ.» του έσφιξε πάλι το χέρι και ο γιατρός χαμογέλασε. «Πάμε..» γύρισε και είπε αμέσως ο Harry στην κόρη του και στην Eva και έσπευσαν να βγουν από το γραφείο.

«Εμ, Harry..θα ήθελα να σε δω μετά για λίγο εάν μπορείς..» του είπε ο γιατρός και ο Harry έγνεψε γρήγορα στα λόγια του βγαίνοντας από το γραφείο πρώτος.

Η Eva έσμιξε τα φρύδια της και κοίταξε το Harry με απορία, «Μαμά, φοβάμαι..» ακούστηκε η φωνή της Derma σιγανά δίπλα της και αμέσως έστρεψε το κεφάλι της πίσω προς εκείνη. «Όλα θα πάνε καλά.» την φίλησε στο μέτωπο και προχώρησαν αργά προς γραφείο του γυναικολόγου.

Μπαίνοντας στο γραφείο του γιατρού Garcia, ο φιλικός του τρόπος προσπάθησε να εξασφαλίσει τις κατάλληλες λεπτομέρειες για το όλο θέμα από την Derma. «Εφόσον η Derma είναι ανήλικη, θα υπογράψετε εσείς τα χαρτιά για την διακοπή της εγκυμοσύνης, μα πρώτα όπως ήδη σας είπα πρέπει να κάνουμε ένα υπερηχογράφημα για να δούμε σε ποια φάση βρίσκεται η δεσποινίς.»

Σηκώθηκε όρθιος από την καρέκλα του ο γιατρός και η Derma αναστέναξε κοφτά. «Ακολουθήστε με στο διπλανό δωμάτιο..» τους είπε και προχώρησε στο άλλο δωμάτιο πρώτος. «Έλα..» την πήρε από το χέρι η Eva ενθαρρυντικά και περπάτησαν προς το δωμάτιο.

 «Δεν θα έρθεις;» γύρισε και ρώτησε η Eva τον Harry μα εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Όχι..»  απάντησε σιγανά, κρατώντας το κάτω χείλος του μέσα στα δυο του δάχτυλα. «Θα μείνω εδώ.» μουρμούρισε αρχίζοντας να βουρκώνει. Η Derma έσκυψε το κεφάλι της και προχώρησε με την μητέρα της μέσα στο άλλο δωμάτιο.

«Ξέρω Derma, πως το μπλε αυτό υγρό θα σε κρυώσει λίγο, μα θα βοηθήσει την κάμερα να κυλήσει καλύτερα πάνω στην κοιλιά σου.» της εξήγησε ο γιατρός ρυθμίζοντας την οθόνη και το μεγάλο μηχάνημα μπροστά του. Η Derma έσφιγγε το χέρι της μητέρας της δυνατά και ο Harry στεκόταν πίσω από την κλειστή πόρτα, κοιτώντας τες από το μικρό παραθυράκι στην άκρη, κρύβοντας τον εαυτό του για να μην τον δουν.

 «Λοιπόν..» είπε ο γιατρός και βάζοντας την κάμερα πάνω στην κοιλιά της Derma εμφανίστηκε αμέσως στην οθόνη η απεικόνιση του μικρού βρέφους. «Ω, είμαστε μόλις πέντε εβδομάδων σχεδόν.» ανακοίνωσε εκείνος και η Derma άρχισε να κλαίει κοιτώντας την οθόνη, η Eva έκανε το ίδιο και ο Harry κοιτούσε με διάπλατα μάτια την οθόνη.

«Είναι καλά, όπως βλέπετε, θα έβαζα και να ακούσετε την καρδιά του μα αυτό δένει περισσότερο-..» πήγε να πει ο γιατρός μα η Derma τον διέκοψε. «Όχι! Βάλτε τη! Θέλω να την ακούσω!» του είπε και εκείνος την κοίταξε με ενδοιασμό. «Είστε σίγουρη δεσποινίς μου;» την ρώτησε και εκείνη έγνεψε γρήγορα το κεφάλι της θετικά.

Ο γιατρός δυνάμωσε τον ήχο και ο χτύπος της καρδιάς του βρέφους πλημμύρισε τον χώρο σαν καμπάνες που χτυπούν για κάποιο χαρμόσυνο γεγονός. Ο Harry κοίταξε την οθόνη και έπειτα την κόρη του, έπειτα την Eva του και πάλι πίσω την οθόνη.

Κάλυψε το στόμα του με την παλάμη του και έκλαψε, έκλαψε αρκετά. Ποτέ δεν είχε την δυνατότητα να βρεθεί ξανά σε έναν τέτοιο χώρο για να δει πως ήταν η κόρη του στις πρώτες εβδομάδες ζωής της, ποτέ δεν άκουσε τον χτύπο της καρδιά της για πρώτη φορά όταν ήταν ακόμη ένα μικρό σποράκι όπως τώρα η Derma κάνει για το δικό της παιδί.

Ναι εκεί έξω είναι δύσκολα, ναι εκεί έξω ζει ένας κακός κόσμος που κρίνει τους πάντες και τα πάντα και αυτοκαταστρέφεται. Μα ήξερε την ψυχή της κόρης του, μπορεί να μην ήξερε ποια ήταν πραγματικά μετά από όσα έμαθε για εκείνη τις τελευταίες ημέρες, μα ήξερε την ψυχή της.

Όπως η μητέρα της πλήρωσε κάθε τίμημα της, έτσι έπρεπε και εκείνη να κάνει το ίδιο για να βγει ένας καλός άνθρωπος εκεί έξω σε αυτόν τον κακό κόσμο, αλλά και για να βγάλει άλλον έναν καλό από τα σπλάχνα της.

 Γιατί ήξερε την ψυχή της, ήταν πλασμένη από την ψυχή της Eva και του Harry, και ήταν μια καλή αγνή ψυχή.

Αναστέναξε και σκούπισε το βρεγμένο πρόσωπο του με τις παλάμες του, ήταν πλέον αποφασισμένος πως δεν θα υπέγραφε για τίποτε τέτοιο.

«Δεν-δεν μπορώ να το κάνω αυτό..» είπε ξαφνικά  η Derma μέσα από λυγμούς. «Τι λες παιδί μου;» την χάιδεψε στο πρόσωπο η Eva. «Δεν μπορώ να σκοτώσω την ψυχή μου.»  της είπε με πονεμένη φωνή που έσπασε στο τέλος.

 Ο Harry έσπρωξε την πόρτα και μπήκε μέσα περπατώντας γρήγορα μέχρι το κρεβάτι της Derma για να την αγκαλιάσει. Ο γιατρός αναστέναξε και κοίταξε χαμογελώντας ελαφρά αυτές τις τέσσερις όμοιες ψυχές.

[#ΝewUpdate:  Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιο μας. Ποιο είναι μέχρι στιγμής το αγαπημένο σας ALIVE, ένα, δύο ή τρία; Ευχαριστώ θερμά για όλη την στήριξή σας. Μην ξεχνάτε να κάνετε FAVORITE/COMMENT!! All the love <3 #alivers4life]