*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο σε επανάληψη:

Snow Patrol - Chasing Cars*

__________________________________

«Δεν τα πηγαίνουν και τόσο καλά, έτσι;» μουρμουρίζει η Eva μόλις κλείνει την πόρτα καθώς ο Steve και ο Will έφυγαν. «Από ότι είδα και σήμερα όχι, αλλά μου είχε προ-αναφέρει και ο Steve κάτι μεταξύ εκείνου και του Will..ας μην ασχοληθούμε όμως, δεν είναι σωστό.» της είπε μπλέκοντας τα χέρια του μεταξύ τους.

Τώρα που έμειναν μόνοι, η αμηχανία είναι μεγαλύτερη. Βρίσκονται σε αυτό το δωμάτιο, δώδεκα χρόνια μετά, δεν τους χωρίζει κανένα τζάμι ούτε κανένα τηλέφωνο. Είναι εκεί, πρόσωπο με πρόσωπο. «Πείνας;» την ρωτάει ο Harry την ίδια στιγμή που εκείνη του λέει «Θες να δούμε τηλεόραση;»

Γελάνε και οι δύο και ο Harry τρίβει το σβέρκο του καθώς απαντά, «Ότι θέλεις εσύ, θες να φάμε κάτι και να δούμε τηλεόραση ταυτοχρόνως;» την ρωτάει ευγενικά και εκείνη χαμογελάει γνέφοντας. «Εάν το θες και εσύ.» προχωράει λίγα βήματα μέχρι το μέρος του. «Το θέλω, γιατί έχεις αδυνατίσει πολύ, το πρόσωπό σου έχει χαθεί..» σήκωσε το δεξί του χέρι χαϊδεύοντας το μάγουλο της.

Εκείνη χαμογέλασε κοιτώντας τον βαθιά στα μάτια. Μπροστά του ήταν ακόμη εκείνο το μικρόσωμο κοντό κορίτσι που είχε πέσει πάνω του την πρώτη ημέρα που πήγε να ξεκινήσει τη δουλειά στην εταιρία της μητέρας του. Μπροστά της ήταν ακόμη εκείνος ο ψηλός θρασύς νεαρός που την κορόιδευε αποκαλώντας τη «τερατάκι» από την πρώτη στιγμή που την είδε, απλά επειδή ήθελε και μόνο να της λέει κάτι, το οτιδήποτε, να την πειράζει, να βλέπει πως συνοφριώνονται τα χείλη και τα φρύδια της καθώς την πείραζε, τι περίεργες εκφράσεις που έπαιρνε, πως του χαμογελούσε, πως του γελούσε..

«Σου είπα σε τι οφείλεται αυτό..» του ψιθύρισε φεύγοντας από το άγγιγμα του, περπατώντας με αργό βήμα μέχρι την άκρη του μεγάλου διπλού κρεβατιού για να κάτσει στην άκρη του. «Το ξέρω..» σήκωσε το δείκτη του εκείνος παίρνοντας μια κοροϊδευτική έκφραση. «Μα και πάλι πρέπει να τρως ανεξαρτήτως της συνήθειας του τσιγάρου που έχεις..» της επέβαλλε με χαριτωμένο τρόπο περπατώντας μέχρι το κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι.

 Σήκωσε το  ακουστικό από το τηλέφωνο που τους παρείχε το δωμάτιο και άρχιζε να παραγγέλνει διάφορα φαγητά. Η Eva χαμογέλασε κοιτώντας τον, η ομορφιά από πάνω του ήταν απλά αγέραστη, ακόμη και εκείνος βέβαια, σε ηλικία τριανταεπτά ετών έδειχνε τόσο νέος όσο παλιά. Λες και δεν είχε περάσει ούτε μέρα από πάνω του. Βγάζοντας τα παλιά λευκά παπούτσια της, ανέβηκε πάνω στο κρεβάτι βγάζοντας το πανωφόρι που φορούσε. Από το παράθυρο του ξενοδοχείου παρατήρησε πως ο καιρός συνέχισε να είναι συννεφιασμένος μα δεν ψιχάλιζε όπως πριν.

Το βλέμμα της ήταν δυσανασχετικό, δεν της άρεσε που κόντευε καλοκαίρι και ο καιρός ήταν ακόμη άστατος αντί για ηλιοφανής. «Παρείγγειλα λοιπόν..» ανακοίνωσε ο Harry επιστρέφοντας κοντά της. Κάθισε στην άκρη το κρεβατιού και άνοιξε την τηλεόραση με το τηλεκοντρόλ που είχε στα χέρια του. «Τι θέλεις να δούμε λοιπόν;» ο χώρος του δωματίου ξεχείλιζε αμηχανία και δισταγμό, δεν ήξερε κανένας από τους δύο τι ακριβώς έπρεπε να συζητήσουν, οπότε ασχολιόντουσαν με όλα τα υπόλοιπα πράγματα που τους ερχόντουσαν στο μυαλό. «Δεν ξέρω, ότι θες εσύ..» του απάντησε.

«Κάτι θα βρούμε νομίζω..» της ψιθύρισε. «Ναι. Να-να σε ρωτήσω κάτι-εμ-εμ σίγουρα η Derma δεν είναι εδώ επειδή δεν ήθελε να με δει έτσι;» τον ρώτησε φοβισμένη. Ο Harry αμέσως γύρισε το σώμα του προς εκείνη σκαρφαλώνοντας περισσότερο πάνω στο κρεβάτι.

«Όχι Eva, απλά έχει εξετάσεις όπως σου είπα. Θα έρθει. Μόλις τελειώσουν όλα, που στο υπόσχομαι ότι θα τελειώσουν γρήγορα οι σχέσεις σας θα φτιάξουν και θα είστε μια χαρά μαζί, η μία με την άλλη...» της εξήγησε μιλώντας γρήγορα. «Προσπάθησα να την προστατέψω όλα τα χρόνια, προσπαθώντας εγώ να μην χάσω σχέσεις με εσένα, μα τώρα ξέρει τα πάντα και οι σχέσεις σας θα φτιάξουν..» πρόσθεσε.

Η Eva έγνεψε σιωπηλή στα λόγια του, σκύβοντας το κεφάλι. «Εσύ-αμ..» σήκωσε το βλέμμα της για να ενωθεί με το δικό του. «Ήσουν με κάποια αυτά τα χρόνια;» τον ρώτησε και ο Harry αμέσως ξεροκατάπιε.

 «Ξέρω πως πέρασαν πολλά χρόνια, μα μιλάγαμε στον μήνα και η σχέση μας παρέμεινε δυνατή, ξέρω πως το σώμα του έχει τις δικές του ανάγκες..μα..δεν είχα κάποια όχι. Μόνο μία φορά με μια γυναίκα- δεν ήταν κάτι σοβαρό απλά έγινε ότι έγινε κάποιες βραδιές..μετά όμως τίποτα, έριξα όλη την προσοχή μου στην κόρη μου.» της εξήγησε ειλικρινά.

«Κατανοώ Harry και καταλαβαίνω πως το σώμα του έχει κάποιες ανάγκες..Χαίρομαι που η κόρη μας σε είχε όλα αυτά τα χρόνια στο πλευρό του, είσαι ο καλύτερος πατέρας..» του χαμογέλασε γέρνοντας το κεφάλι της στο πλάι. Το χέρι του Harry σηκώθηκε και χάιδεψε το μάγουλο της. «Μου έλειψες. Ακόμη δεν μπορώ να πιστέψω ότι είσαι εδώ. Και σε εκείνη- θέλει τόσο να σε δει που πονάει πιστεύω μέσα της. Είστε τόσο ίδιες στον χαρακτήρα..» της χαμογέλασε.

Ο αντίχειράς του χάιδευε το μικρό βαθούλωμα που είχε δημιουργηθεί στο πρόσωπο από το χαμόγελο της. «Σε αγαπώ πολύ, Harry. Πραγματικά συγγνώμη για όλα.» του ομολόγησε βουρκώνοντας. Το χέρι του Harry κύλησε στα χείλη της και την άγγιξε εκεί με τον δείκτη του για να σωπάσει. «Δεν θέλω συγγνώμες, ας προχωρήσουμε. Τίποτε δεν διορθώνεται με μια συγγνώμη.» της είπε χαμηλά.

 «Εσύ..είχες κανέναν;» την ρώτησε με φόβο στο βάθος της φωνής του για την απάντησή που θα του έδινε. «Εγώ; Μέσα σε φυλακές γυναικών; Άντρα; Μόνο κάτι ασχημομούρηδες για φύλακες Harry, τίποτε άλλο..» του γέλασε. «Προσπαθούσα να δίνω ευχαρίστηση στον εαυτό μου μόνη μου..» του γέλασε κοκκινίζοντας γελώντας αμέσως και ο Harry μαζί της.

 Το σώμα της έπεσε πίσω στο στρώμα του κρεβατιού και με τα χέρια της έπιασε το μεγάλο λευκό μαξιλάρι που βρισκόταν από πάνω της για να το καλύψει στο πρόσωπο της γεμάτη ντροπή. Δεν πίστευε ότι το είπε αυτό δυνατά. Ο Harry γέλασε και ξάπλωσε δίπλα της, ένιωθε λες και ήταν πίσω στα είκοσι τους χρόνια, νέοι και ξέγνοιαστοι ξεχνώντας πως βρισκόντουσαν εκεί με χιλιάδες προβλήματα στο δρόμο τους.

 «Δηλαδή κανείς; Παρά μόνο εσύ;» την πείραξε χαιδεύοντας το πόδι της. «Ναι..» μίλησε εκείνη μες το μαξιλάρι γελώντας. «Εντάξει μην ντρέπεσαι, με απάτησες με τον εαυτό σου..» της είπε και εκείνη αναστέναξε δυνατά. «Σταμάτα!» τον μάλωσε. Ο Harry κατέβηκε από το κρεβάτι και επέστρεψε αμέσως γρήγορα.

«Που πήγες;» την άκουσε να λέει μες το μαξιλάρι όταν τον ένιωσε να ανεβαίνει πάλι πίσω στο κρεβάτι. «Πήγα να πάρω κάτι από το σάκο μου..» της απάντησε. «Τι;» τον ρώτησε τραβώντας το μαξιλάρι επιτέλους από το πρόσωπο της. «Αυτό!» την τράβηξε μια φωτογραφία με την φωτογραφική του μηχανή.

«Θεέ μου!» άρχισε να γελάει εκείνη προσπαθώντας να του την πάρει μα εκείνος συνέχιζε να την βγάζει φωτογραφίες. «Εξακολουθείς να έχεις αυτό το χόμπι;» τον ρώτησε στερεοποιώντας με τα γόνατα το σώμα της πάνω στο κρεβάτι. «Ως επάγγελμα..» της απάντησε ενώ συνέχισε να την βγάζει φωτογραφίες καθώς εκείνη πήγε από το χαζοχαρούμενο ύφος στο έκπληκτο.

«Αλήθεια;» τον ρώτησε τραβώντας την φωτογραφική μηχανή από τα χέρια του εν τέλει. «Ναι, το ξέρεις..εάν δεν συνέχιζα δεν θα σε είχα βρει τότε..Είναι κάτι μου μας ενώνει αυτό, ήταν το χόμπι σου, μετά έγινε το δικό μου και λοιπά και λοιπά...» της μουρμούρισε κοιτώντας τη εξεταστικά καθώς αυτή εξερευνούσε στο ιστορικό της φωτογραφικής του για το τι φωτογραφίες είχε βγάλει.

«Μη μου το θυμίζεις το πρώτο..» του ψιθύρισε δαγκώνοντας το κάτω χείλος της. Ο Harry έμεινε να την χαζεύει, τα φουσκωμένα χείλη της είχαν σημάδια πάνω τους, δείχνοντας πως τα δαγκώνει συχνά, το δέρμα της είχε ωριμάσει αρκετά και στα αυτιά της υπήρχαν δύο μικρά λευκά σκουλαρίκια που την έκαναν να δείχνει τόσο χαριτωμένη.

Αμέσως θυμήθηκε τα διαμαντένια σκουλαρίκια που της είχε δώσει εκείνος και τώρα τα είχε η κόρη τους.Την κοιτούσε σαν να ήταν η πιο όμορφη καταστροφή. Και πράγματι ήταν. Η δική του καταστροφή και δεν τον ένοιαζε, την αγάπαγε και είχε κάνει συμφωνία με Θεούς και δαίμονες, πως ευλογία ή κατάρα, εκείνη είναι η ζωή του, ο λόγος που ξέρει τι πάει να πει αγάπη, ο λόγος που έχει για εκείνον νόημα αυτή η ζωή.

Το πρόσωπο του έσκυψε και τα χείλη του άγγιξαν το λοβό του αυτιού της, η Eva ανατρίχιασε και αμέσως γύρισε το πρόσωπο της για να τον κοιτάξει. Δύο απανωτοί χτύποι ακούστηκαν στην πόρτα και η στιγμή τους διακόπηκε ξαφνικά.

Ο Harry καθάρισε το λαιμό του και κατέβηκε από το κρεβάτι,έφτασε στην πόρτα και ανοίγοντας τη πήρε από την καμαριέρα το φαγητό που είχε παραγγείλει. «Σας ευχαριστούμε πολύ..» χαμογέλασε ευγενικά δίνοντας της ένα ικανοποιητικό φιλοδώρημα. Προχώρησε το μικρό τραπεζάκι με τα ροδάκια πιο μέσα στο δωμάτιο και η μυρωδιά του φαγητού άρχισε σιγά σιγά να τους σπάει τη μύτη.

«Τι είναι;» ρώτησε αμέσως η Eva νιώθοντας το στομάχι της να γουργουρίζει. «Πήρα τέσσερα πιάτα εκτός από σαλάτα και κρασί γιατί δεν ήξερα τι ακριβώς ήθελες, μπριζόλα με πουρέ, κοτόπουλο με κόκκινη σάλτσα και σπαράγγια, κοτομπουκιές με πατάτες και  πέννες με κόκκινη σάλτσα.» της απάντησε και ήδη της έτρεχαν τα σάλια.

 Προχώρησαν στο σαλονάκι και ο ένας έκατσε απέναντι από τον άλλον, ο ένας στο σκαμπό και ο άλλος στην πολυθρόνα. «Φαίνονται πεντανόστιμα!» πήρε την πετσέτα μπροστά της εκείνη καθώς κάθισε στην πολυθρόνα.

«Έλα, επέλεξα και κόκκινο κρασί..είσαι εντάξει με αυτό;» την ρώτησε καθώς της γέμισε το κολονάτο ποτήρι που βρισκόταν μπροστά της. Εκείνη έγνεψε γρήγορα θετικά και το έφερε στο στόμα της πίνοντας λίγες γουλιές. «Είναι πολύ καλό.» τον διαβεβαίωσε και ο Harry της χαμογέλασε. Το κινητό του κουδούνισε στη τσέπη του και βγάζοντας το είδε πως είχε ένα νέο μήνυμα.

Από: Will
Ευχαριστώ που μου έδωσες το τηλέφωνό σου.
Θεωρώ καλό ότι μπορούμε να μιλάμε εκτός μέσω του Steve.
Βρήκα την διεύθυνση του Fabian, στη στέλνω αμέσως με
φωτογραφία και τα σχετικά. Καλό θα είναι να πας αύριο.
Καλό βράδυ.

Διάβασε το μήνυμα και πληκτρολόγησε γρήγορα την απάντηση.

Προς: Will
Ευχαριστώ για την βοήθεια. Εντάξει.
Καλό βράδυ να έχεις επίσης.

Ο Harry αναστέναξε και έβαλε το κινητό του πίσω στην τσέπη του.

«Εμ-η Derma;» τον ρώτησε η Eva με μπουκωμένο στόμα. «Ο-όχι. Ο Will, μου έστειλε την διεύθυνση του Fabian νομίζω πως θα πρέπει να του κάνω την επίσκεψη όσο τον δυνατών γρηγορότερα, αύριο ας πούμε..» αναστέναξε βαθιά απαντώντας της.

 «Έχεις άγχος;» τον ρώτησε εκείνη κοιτώντας τον εξεταστικά. «Έχω ναι, έχω να τον δω όλα αυτά τα χρόνια που είχα και εσένα, από την κηδεία της-της Aria. Αισθάνομαι ένοχος καταλαβαίνεις.. » της εξήγησε γλείφοντας ξανά και ξανά την γλώσσα του με τα χείλη του.

 «Όλα θα πάνε καλά όμως, μην αγχώνεσαι..» του χαμογέλασε ενθαρρυντικά. «Το ελπίζω..» πήρε το βλέμμα του από εκείνη και  έριξε το πάτωμα, απορροφημένος στις βαθιές σκέψεις του.

[#ΝewUpdate:  Ελπίζω να σας άρεσε. Λίγο #Heva ή #Harreva-όπως θέλετε- ρε παιδιά! Έχω διαλέξει πολύ όμορφα τραγούδια για το ALIVE 3, εύχομαι να αρέσουν και σε εσάς! Να στε καλά! Ευχαριστώ για όλα! Μην ξεχνάτε να κάνετε FAVORITE/COMMENT!! All the love <3 #alivers4life]