*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο σε επανάληψη:

Beyonce - Halo*

____________________________________

Το κινητό του Harry χτύπησε μέσα στην τσέπη του παντελονιού του. Το έβγαλε γρήγορα και αγγίζοντας το εικονίδιο με το πράσινο κυκλάκι, αποδέχτηκε την κλήση. «Ξέρω Steve, ξέρω.. έχω αργήσει, μα είμαι ήδη στο ταξί και από ότι νομίζω σε λιγότερο από δέκα λεπτά θα είμαι εκεί!» είπε γρήγορα, γεμάτο αγωνία και άγχος αμέσως μόλις το σήκωσε δίχως να αφήσει τον Steve να πει την πρώτη κουβέντα.

«Δεν υπάρχει πρόβλημα, Harry..Μόλις τελειώσαμε, είμαστε απέξω και σε περιμένουμε..» τον ενημέρωσε με αισιόδοξο τόνο και αμέσως ο Harry γούρλωσε τα μάτια. «Είστε έξω; Δηλαδή όλα εντάξει;!» του είπε δυνατά έκπληκτος και ο ταξιτζής του έριξε ένα περίεργο βλέμμα από τον μπροστινό καθρέφτη, πράγμα για το οποίο ο Harry αδιαφόρησε εντελώς.

«Ωραία δεν αργώ, σε λίγο φτάνω, απλώς η πτήση μου είχε καθυστέρηση και έπρεπε να πάω και τα πράγματα στο ξενοδοχείο πρώτα. S-Steve, εκείνη εί-είναι καλά;» τον ρώτησε γρήγορα χαμηλώνοντας τον τόνο του στην τελευταία πρόταση λες και θα τον άκουγε η Eva καθώς του έκανε αυτήν την ερώτηση.

«Ναι ναι.. σε περιμένει-και-και εγώ περιμένω τον αδερφό μου που σου έλεγα.» του απάντησε και εκείνος χαμηλώνοντας τον τόνο του κατά πολύ στο τέλος, ο Harry απλά έγνεψε θετικά στα λόγια του ακόμη και εάν δεν το έβλεπε. «Ωραία, σε λίγο θα είμαι εκεί.» του είπε και τερματίζοντας την κλήση έστρεψε το βλέμμα του από εδώ και από εκεί έξω από το παράθυρο ανυπομονώντας να φτάσει εκεί.

Κατεβαίνοντας από το ταξί, έδωσε παραπάνω δολάρια στον ταξιτζή δίχως να τον νοιάζει. Το μόνο που ήθελε ήταν να την δει. Να την αγγίξει. Δίχως το τζάμι ανάμεσά τους να τους χωρίζει.  

Περπατώντας με γρήγορο βήμα, έφτασε στο πάρκινγκ που είχαν πει να συναντηθούν με τον Steve, λίγα τετράγωνα μακριά από τις φυλακές. Μπαίνοντας μέσα, τον συνάντησε αμέσως μπροστά του.

«Σε βρίσκω μια χαρά..» του είπε ο Steve κοροϊδευτικά τρίβοντας τα χέρια του μεταξύ τους για να ζεσταθεί. Αν και ο καιρός στο Dallas, εξακολουθούσε να είναι πολύ καλός για μεγάλο χρονικό διάστημα, την σημερινή ημέρα είχε αρκετό κρύο παρόλο που ο ήλιος έλαμπε αρκετά από ψηλά.

«Τι εννοείς;» τον ρώτησε ο Harry σμίγοντας τα φρύδια του. «Και μάλλινο πανωφόρι και σκουφί φοράς εσύ..» του γέλασε μα ο Harry στροβίλισε τα μάτια απλώς τα μάτια.

«Δεν είναι σκουφί, είναι φούτερ όλο μαζί, το έχω πολλά χρόνια, είμαι σαν χαζός έφηβος και εκτός αυτού μου είναι και μικρό, οι μασχάλες μου πονάνε..» του παραπονέθηκε γρήγορα κοιτώντας γύρω του για να την δει...

 «Που είναι-..» μόλις πήγε να κοιτάξει και από την δεξιά μεριά, πίσω από τον Steve, τα μάτια του την τσάκωσαν να στέκεται ακίνητη λίγα μέτρα μακριά τους, με τα χέρια της να τυλίγουν το μικρό σώμα της.

«Θέε μου..» ο Harry γούρλωσε τα μάτια. Δεν το πίστευε ότι ήταν ελεύθερη...

«Γιατί κάθεται μόνη της; Γιατί δεν είσαι μαζί της;»  ρώτησε απότομα τον Steve με ένα μικρό ίχνος ενόχλησης στον τόνο και το ύφος του.

 «Μαζί ήμασταν, απλά ήρθα προς τα έξω για να δω εάν έρχεσαι, μα με πρόλαβες..» του απάντησε ο Steve ακολουθώντας τον καθώς άρχιζε να περπατάει προς τα εκείνη.

«Δεν-εμ-της-της είπες για τον πατέρα της;» γύρισε και τον ρώτησε ψιθυριστά. «Όχι-όχι, θα το πω όταν το θες, όταν θα είσαι και εσύ μπροστά.. Εσένα εμπιστεύομαι περισσότερο.» τόνισε τα λόγια του και ο Harry αμέσως σταμάτησε τα βήματά του γυρίζοντας το σώμα του προς το μέρος του.

«Τι εννοείς;» του πέταξε απότομα, τώρα πια δεν ήταν ενοχλημένος αλλά..θυμωμένος.
 
«Εννοώ πως-..ξέρεις τι έμαθα για εκείνη, τι πράγματα, θα μου πάρει λίγος χρόνο για να την εμπιστευτώ πλήρως μετά από όλα αυτά που είχε κάνει...» του είπε αργά κάνοντας ένα βήμα πίσω λες και ήξερε πως κάτι ακόμη αρνητικό να πει για την Eva, οι σπίθες που πεταγόντουσαν από τα πράσινα μάτια του Harry.. θα τον έκαιγαν ολοσχερώς.

«Ξέρω πως ίσως με θεωρείς ανόητο που την συγχώρεσα πάλι, μα δεν το έκανα, απλά αποδέχομαι ότι κάνει, σίγουρα στην συνέχεια θα μου κάνει και άλλη βλακεία,  μα δεν μπορώ, απλά περιμένω, την αγαπώ πολύ περισσότερο από ότι μπορεί να αντιληφθεί ο ανθρώπινος νους, και έτσι είναι η αγάπη, αγαπάς τον άλλον ακόμη και με τα χειρότερα ελαττώματά που μπορεί να έχει αν είναι ο μόνος που ανατέλλει τον ήλιο της ζωής σου.» αναστενάζει στο τέλος και έπειτα συνεχίζει.

 «Εσύ ο ίδιος είχε πει, "Δεν πρέπει να εμπιστεύεστε ούτε τον ίδιο τον εαυτό σας", δεν εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, ούτε εκείνη, γιατί εκείνη είναι ο εαυτός μου, οπότε μην ανησυχείς για την δική σου εμπιστοσύνη προς εκείνη, δεν με νοιάζει..Απλά μην πεις καμία μαλακία για εκείνη μπροστά της-ή μπροστά μου. Εγώ σε πληρώνω μην ξεχνάς, δεν με έχεις δει να θυμώνω..» τον κοίταξε αποδοκιμαστικά και ο Steve ξεροκατάπιε.

«Δεν είχα δει αυτήν την πλευρά του χαρακτήρα σου, Styles..» του είπε ωμά ο Steve και ο Harry δίχως άλλο βλέμμα ξεκίνησε να προχωράει πάλι προς την Eva.

«Ούτε η Eva. Μα θα την δει, σύντομα.» τον άκουσε να λέει.

Βλέποντάς τη από μακριά κάτι μέσα του φτερούγισε. Ένιωσε λες και ξαφνικά όλα γύρω του πάγωσαν, λες και μόνο εκείνη υπήρχε. Είχε αλλάξει κατά πολύ, ήταν η αλήθεια, μα πλέον ήταν και οι δύο τριάντα επτά ετών, δεν μπορούσε να γίνει κάτι άλλο, είχαν ωριμάσει.
 
Εκείνη όμως είχε αδυνατίσει πολύ και το πρόσωπο της δεν φαινόταν να γερνάει, αντιθέτως φαινόταν όλο και πιο μικρή, λες και έβλεπε την Derma μπροστά του, αν και η Derma εξωτερικά του έφερνε σε πολλά πράγματα. Τα μαλλιά της Eva είχαν μακρίνει πολύ και είχαν ένα πιο ανοιχτό χρώμα πάνω τους, ήταν όπως πάντα όμορφη, πολύ όμορφη, ακόμη και εκείνη την στιγμή.

«E-Eva..» ήταν δέκα βήματα μακριά της. Εκείνη ακίνητη, είχε μείνει να τον κοιτάει με βουρκωμένα μάτια, δαγκώνοντας ξανά και ξανά το κάτω χείλος της. Τα χέρια του αμέσως τυλίχτηκαν γύρω της και το πρόσωπο της Eva 'χώθηκε' ψηλά το στήθος του.

«Θεέ μου..» την έσφιξε πάνω του. Τα δικά της χέρια τυλίχτηκαν και εκείνης γύρω του. «Μωρό μου..» η φωνή του έσπασε καθώς της μίλησε. Η Eva έκλαιγε πάνω του και εκείνος έκανε το ίδιο έχοντας χώσει την μύτη του μες τα μαλλιά της για να μυρίζει το χαρακτηριστικό άρωμα της. Λες και δεν είχε περάσει μέρα. Αν και είχε περάσει, όχι μόνο μέρα...χρόνια. Δώδεκα χρόνια.

«Νόμιζα-πως-πως εκεί μέσα θα πεθάνω..» την άκουσε να λέει τρεμάμενα. Τα χέρια του πήραν το πρόσωπο της μες τις χούφτες του και αργά το έφεραν μπροστά του για να την κοιτάει, το μέτωπο του άγγιξε το δικό της και τα μάτια τους ενώθηκαν, οι δύο σμαραγδένιοι παράδεισοι και πάλι μαζί.

«Σσσς, μη λες βλακείες.» της είπε ψιθυριστά, χαϊδεύοντας με τους αντίχειρες του το μάγουλό της και το πιγούνι της.

«Δεν με νοιάζει. Δεν με νοιάζει Harry. Είμαι στην αγκαλιά σου, αν είναι να πεθάνω καλύτερα να πεθάνω τώρα-πριν πάω ξανά εκεί μέσα.» του είπε τρεμάμενα και αμέσως ο Harry άλλαξε ύφος.

«Μην σε ξανά ακούσω να το λες αυτό! Δεν πρόκειται να ξανά μπεις εκεί μέσα, όχι όσο είμαι ζωντανός εγώ, όχι..» της τόνισε αυστηρά και εκείνη κούνησε το κεφάλι της καταφατικά κλαίγοντας. «Περίμενα..μέχρι πάλι... μέχρι να γίνεις δικός μου.» του είπε αργά και ο Harry σκούπισε το βρεγμένο από δάκρυα πρόσωπο του.

«Αλήθεια μετάνιωσα  για ότι έχω κάνει Harry. Ξέρω πως μια συγγνώμη δεν φτάνει-μα..» πήρε μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσει τον εαυτό της. «ΣΣσσς, είναι εντάξει.» την φίλησε στο μέτωπο.

«Μου έλειψες.» του είπε χαμηλόφωνα χαϊδεύοντας τα μαλλιά του. «Πολύ.» του τόνισε χαϊδεύοντας τα χείλη του έπειτα με τον αντίχειρά της. «Μου έλειψες περισσότερο, Eva.» της χαμογέλασε ελαφρά.

«Ευχαριστώ, ευχαριστώ που είσαι πάντα εδώ να με σώζεις..» τύλιξε αργά τα χέρια της γύρω από το λαιμό του λες και φοβόταν να το κάνει εδώ και ώρα. «Σώζουμε ο ένας τον άλλον.» της χαμογέλασε και εκείνη απλά έμεινε σιωπηλή να τον κοιτάει βαθιά στα μάτια για λίγο.

«Έχουμε τόσα να πούμε..» ξεφύσησε. «Που είναι η Derma;» τον ρώτησε κοιτάζοντας γύρω τους. «Η-Η- Ήθελα να μιλήσουμε γι'αυτό, δεν ήρθε μαζί μου, Eva.» της απάντησε αμέσως.

«Τι; Μα γιατί; Δεν με θέλει;» κατσούφιασε αμέσως.

«Δεν είναι αυτό. Απλώς...Δεν νιώθει έτοιμη. Και έχει και σχολείο, μα θα έρθει σε ένα μήνα, θα μιλήσουμε γι'αυτό και όταν μείνουμε οι δυο μας μην ανησυχείς, έλα πάμε τώρα στον Steve..Που είναι τα πράγματά σου;» της είπε και η Eva έμπλεξε τα δάχτυλά της με τα δικά του, κρατώντας τον σφικτά. Δεν την ένοιαζε τίποτε, ήταν μαζί της μετά από τόσο καιρό και τον είχε δίπλα της.

 «Τα πήγε ήδη εκείνος στο αυτοκίνητό του. Σιγά δεν ήταν και πολλά..» του είπε και ο Harry έγνεψε αργά. «Έλα..» πήγε να την ξανά τραβήξει μα εκείνη δεν κουνήθηκε, αντιθέτως τον τράβηξε πίσω.

«Έλα..» γύρισε να της πει μα μόλις το πρόσωπο του στράφηκε προς εκείνη η αριστερή παλάμη της τράβηξε το πρόσωπο του και ανασηκώθηκε για να ενώσει τα χείλη της με τα δικά του. Η ανάσα του κόπηκε στην αρχή, δεν περίμενε να το κάνει αυτό, πόσο μάλλον ότι θα την ξανά φιλούσε μετά από τόσα χρόνια.

Η γλώσσα της αμέσως εισχώρησε στο στόμα του και οι δύο τους άρχισαν να φιλιούνται γεμάτοι πάθος και λαχτάρα. Οι γεύσεις τους ήταν ίδιες εκτός από της Eva που πλέον αναμειγνυόταν και από την γεύση του τσιγάρου.

Τα χέρια της πάλι τυλίχτηκαν γύρω από το λαιμό του και σηκώνοντας το σώμα της στις μύτες της ένωσε σφικτά το στήθος της με το στέρνο του. Ο Harry βόγκηξε μέσα από το φιλί τους. Τα χείλη της έλιωναν πάνω στα δικά του, σαν το κερί κοντά στην φλόγα.

 «Μου έλειψες πραγματικά...» της είπε λαχανιασμένα και εκείνη χαμογέλασε.

«Είμαι εδώ.» του τόνισε και χαμογέλασε και εκείνος. «Έλα πάμε..» την πήρε από το χέρι και περπάτησαν πίσω προς τον Steve.


[#ΝewUpdate:  ελπίζω να σας άρεσε, ήταν κάπως γούτσι! Η Eva είναι έξω από την φυλακή. F I N A L L Y επιτέλους θα ξεκινήσει όλη η δράση!! Παρακαλώ όσες δεν έχετε ήδη..πηγαίντε διαβάστε και τις άλλες μου ιστορίες!! Ελπίζω να σας αρέσουν!!! Συνεχίστε να ψηφίζετε, να σχολιάζετε και να διαβάζετε την τριλογία του ALIVE!! Μην ξεχνάτε να κάνετε λοιπόν FAVORITE/COMMENT!! All the love <3  You're cute as a button every single one of you! ! Καλό ξημέρωμα..#alivers4life]