*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο(σε επανάληψη):

Breathe Me-Sia*

__________

Η ζωή είναι μια ασθένεια, έτσι λένε, και ο θάνατος αρχίζει ήδη από την γέννηση. Κάθε ανάσα, κάθε καρδιοχτύπι – είναι μια στιγμή της ασθένειας αυτής– μια μικρή σπρωξιά κάθε φορά ως προς το τέλος.

Δεν μου αρέσει όμως αυτό.

Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό.

Και δεν μου αρέσει γιατί;

Γιατί ξέρω βασικά μέσα μου πως είναι μια μεγάλη αλήθεια. Δεν θα με ένοιαζε να πέθανα, δεν θα με ένοιαζε να κλείσω τα μάτια μου και να μην ξυπνήσω ποτέ, αλλά θα ήθελα να γίνει την στιγμή την οποία μόνο η αγάπη θα με οδηγήσει εκεί,  όταν μόνο η αγάπη θα με σκοτώσει.

Γιατί πιστεύω πως δεν υπάρχει κάτι καλύτερο για να πεθάνεις για αυτό.

 Δύο φορές λοιπόν έφτασα σε αυτό το σημείο, όταν έμαθα πως ο άνθρωπος που ήταν όλη σου η ζωή ήταν νεκρός και τώρα, έφτασα στο σημείο να θέλω να πεθάνω για την νεκρή αγάπη μου που επέστρεψε και δεν ήθελα ποτέ να ξανά χάσω.

Είναι απαίσιο το γεγονός ότι κάτι τόσο όμορφο που ήθελες να αγγίζεις εσύ, τώρα το αγγίζει ο θάνατος. Είναι άδικο να χάνεται μια ψυχή.

Το πρώτο τέλος που έθεσα εγώ, τελείωσε με μια όμορφη φράση, «Κάποιες φορές απλά επειδή αναπνέεις..δεν σημαίνει ότι είσαι ζωντανός.», το δεύτερο τέλος που κρίνω εγώ πως θα είναι αυτό, ξέρω πως έκλεισε  με κάτι ακόμη πιο όμορφο,  «Δεν ξέρεις για ποιο πράγμα είσαι ζωντανός, μέχρι να μάθεις για ποιο πράγμα θα πέθαινες γι’ αυτό.»

Μπορεί να απεχθάνομαι να το πω, μα πρέπει, όλοι το μισούμε αυτό το μάθημα, μα στην περίπτωση μου αυτή μου έδωσε πολλά και όχι βέβαια και μόνο σε αυτή. Για κάποιους τα μαθηματικά ίσως είναι μια απόφαση ζωής, ίσως εκείνοι να λατρεύουν να ψάχνουν όλες τις απορίες γύρω από το x και το y, για κάποιους άλλους πάλι να είναι βοήθεια στις δουλειά τους..

Τα μαθηματικά είναι πολλά πράγματα. Αλλά για εμένα θα μείνει πάντα ως το πιο μισητό μάθημα. Άφησα λοιπόν όλους αυτούς να έχουν απορίες  και να δίνουν ερμηνείες γύρω από το x και το y, και επικεντρώθηκα στην δικιά μου ερμηνεία, προσθέτοντας αυτές τις δύο φράσεις, έμαθα πολύ περισσότερα από ότι εκείνοι, έμαθα πράγματα που οι καθηγητές μου δεν μου δίδαξαν ποτέ ότι θα συνέβαινε στην ζωή.

Αρχικά συνηδειτοποίησα πως για εμένα το x και το y δεν είναι απλοί άγνωστοι αριθμοί, το x είμαι ο άγνωστος εγώ και το y ο άγνωστος εκείνη. Που από την στιγμή που συναντηθήκαμε, καταφέραμε να δώσουμε λογικά αποτελέσματα στην ζωή μας αλλά στην πλειοψηφία πάλι τόσο μα τόσο μη λογικά. Γιατί η ζωή μου με εκείνη πάντα ήταν και θα είναι μια απρόβλεπτη εξίσωση δύο μεταβλητών που ποτέ δεν θα ξέρω σε τι αποτέλεσμα λογικό ή μη λογικό(όπως συνηθώς) θα σε φέρει.

Και γιατί μη λογικό όπως συνήθως; Γιατί ποτέ δεν ήμουν καλός στα μαθηματικά, μα μπήκαν ντε και καλά στην ζωή μου. Και από τις πρόχειρες και λανθασμένες μου πράξεις, που δεν είδα, δεν κατάλαβα, έφτανα πάντα σε αυτό το σημείο. Στο μη λογικό.

Στην ζωή μας πλέον, στις ημέρες αυτές που περνάνε και θα περάσουν, οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να κάνουν την ίδια επιλογή, να είναι νεκροί ή απλά να αναπνέουν, φυσικά και η επιλογή τους είναι η δεύτερη γιατί κανείς δεν είναι υπερβολικά θαρραλέος και δυνατός ώστε να επιλέξουν το πρώτο.

Επιλέγουν να αναπνέουν, ενώ μέσα τους είναι νεκροί, παλεύουν για καθημερινά προβλήματα, για προβλήματα που χρειάζεσαι πολύ δύναμη για να τα ζήσεις, ταυτοχρόνως όμως  ψάχνονται, ίσως κιόλας όχι, ζουν επειδή απλά τους δόθηκε η ζωή και όχι γιατί πρέπει η ψύχη τους να ζήσει σε αυτή, μπορεί βέβαια και όχι αλλά σε κάποιους ανθρώπους έρχεται το φως και μπορούν να δουν, μπορούν να μάθουν για ποιο πράγμα είναι ζωντανοί, για πιο πράγμα θα πέθαναν για αυτό.

Εγώ θα πέθαινα εκείνη.

Για την όμορφη ηλιαχτίδα με τα πράσινα σμαραγδένια μάτια που υπάρχει στην ζωή μου. Συνειδητοποίησα όμως πως κάποιος άλλος θα πέθαινε για εμένα. Κάποιος που για να είμαι ειληκρινής δεν ξέρω εάν θα πέθαινα εγώ. Μα εκείνος το έκανε. Πέθανε. Δεν άκουγα τίποτα, έβλεπα μια θολούρα και στα κόκκινα χέρια μου, ένα μισό-πεθαμένο σώμα.

«Συγγνώμη Harry..» η φωνή της σαν θρόισμα ξερών φύλων δέντρου, που πέφτουν στο ξηρό έδαφος του φθινοπώρου. «Συγγνώμη για αυτό που έκανα..πάρε την Ev- και- φύγετ-..» ήταν αδύνατο να μιλήσει.

«Aria, ηρέμισε..θα γίνεις καλά.» της είπα φιλώντας το μέτωπο της. Πριν καταλάβω τι είχε συμβεί, η σφαίρα από την Eva είχε φύγει, περιπολικά και αστυνομικοί να σημαδεύουν τώρα προς αυτή, ενώ εκείνη είχε παγώσει, είχε χλομιάσει και ένιωθε φόβο όχι μόνο για τους αστυνόμους αλλά και για το χτύπημα που την ταλαιπωρούσε στην πλάτη.

Το κατάλαβα. Την έβλεπα.

Έβλεπα πως κατσούφιασε στο πρόσωπο από τον φόβο και τον πόνο.

Και εκεί ο χρόνος σταμάτησε. Οι σκέψεις σταμάτησαν.

Κοιτούσα γύρω μα δεν ένιωθα τίποτα. Είδα αχνά τον Fabian πεσμένο έξω από την ανοιχτή πόρτα, να κλαίει έντονα και πιο πίσω το κοριτσάκι μου ακίνητο. Είδα την Aria να  βαριαναστενάζει και τα δάκρυα μου να ξεπλένουν τον πόνο της καθώς έπεφταν στο σώμα της. Είδα την Eva παγωμένη δίπλα μου και λίγο πιο πέρα το νεκρό σώμα  πλέον και του Ayden μαζί με τα άλλα...

Η ζωή είναι άδικη. Η ζωή είναι άδικη όταν εσύ πρέπει να είσαι ο μόνος που θα πρέπει να σώσεις τους ανθρώπους σου και να τους εξηγήσεις.

Να μιλήσω στην κόρη μου για όλη αυτήν την σκηνή, να στηρίξω τον Fabian, να ξεπεράσω έναν θάνατο, να μην ξέρω εάν θα αγγίξω ξανά την γυναίκα που αγαπώ.

«Είσαι υπέροχος άνθρωπος Harry. Και δεν με νοιάζει που πληγώθηκα από εσένα, δεν με νοιάζει που πεθαίνω, δεν με νοιάζει τίποτα. Ξέρω πως θα είμαι για πάντα ο φύλακας άγγελος σου.» το χέρι της Aria χάιδεψε το πρόσωπο μου, νιώθοντας το αμέσως τόσο κρύο.

Αίμα κύλησε από τα ρουθούνια και το στόμα της, καταστρέφοντας αμέσως αυτήν την αθώα ομορφιά της. «Να προσέχεις..» ένιωσα την τελευταία της ανάσα πριν 'χαθεί' μες τα χέρια του.

Θυμάμαι ούρλιαξα, ούρλιαξα δυνατά, δεν ήταν βέβαια και η μόνη φορά που ούρλιαξα τότε.

Ο Conor όπως και η Aria έφυγαν από την ζωή. Ο Fabian στάθηκε στα πόδια του μα αν και μου είχε χαμογελάσει δυο-τρείς φορές, ήξερα πως βαθιά μέσα του πέθαινε και αυτός, είχε μείνει μόνος, είχε χάσει και την αδερφή του, το τελευταίο στήριγμα του....

Πράγμα που ξέρω πως δεν θα μου συγχωρούσε ποτέ, βαθιά μέσα του ξέρω πως δεν με συγχώρεσε ποτέ όσο καλός φίλος και να ήταν... γιατί με είχε προειδοποιήσει.. Δεν θυμάμαι να έχω ξανά πάει στο Dallas από τότε. Δεν θυμάμαι ούτε καν πως είναι το μέρος και οι σκηνές τούτες αχνές εμφανίζονται στην μνήμη του μυαλού μου πια.

Πάλεψα μα δεν με άφησαν, η Eva είπε κάποια στιγμή πως έπρεπε να σταματήσω να ζω και να νοιάζομαι τόσο για τους άλλους. Πίσω από αυτό το κρύο τζάμι και μες από αυτό το παλιό τηλέφωνο την είδα να σηκώνεται από την θέση της και να μου φωνάζει, την είδα να είναι εξαγριωμένη.

Να ουρλιάζει.

Να μου ζητάει να την αφήσω να σώσει για μια φορά τον εαυτό της μόνη της, με πλήγωσαν τα λόγια της, με πλήγωσε κάθε λέξη της γιατί με κάρφωσε στην καρδιά μου σαν καρφί.

«Ξύπνα. Σταμάτα να νοιάζεσαι για τους άλλους. Σταμάτα να νομίζεις πως ευθύνεσαι για τις πράξεις των άλλων. Να παίρνεις τον πόνο τους. Να πιστεύεις πως είναι το μόνο σωστό που κάνεις επειδή δεν νομίζεις πως δεν είσαι καλός αρκετά!» κοπάνισε το χέρι της και ο υπαστυνόμος από πίσω πήγε να την κρατήσει θυμάμαι μα εκείνη τινάχτηκε και ξανά κάθισε στην θέση της.

Ηρέμισε τον εαυτό της και αναστέναξε κοιτάζοντας με, βουρκώνοντας ελαφρά. Τα λεπτά δάχτυλα της έσφιξαν το ακουστικό πριν μου μιλήσει, «Σταμάτα να προσπαθείς να γίνεις αρκετός για εμένα. Δεν είσαι απλά ένα αστέρι για εμένα, είσαι ολόκληρος ο γαμημένος ουρανός των αστεριών. Πότε θα το καταλάβεις;» ψίθυρος που έστειλε ατέλειωτα ρίγη η φωνή της στο αυτί μου.

«Άσε με να σε βοηθήσω τουλάχιστον με ένα χρηματικό ποσό..» απαίτησα.

Το δικαστήριο κρίνει την κατηγορουμένη ένοχη και την καταδικάζει σε 20 χρόνια φυλάκισης για ανθρωποκτονία εν βρασμώ ψυχής. Θυμάμαι μέχρι και σήμερα την βραχνή και αυστηρή φωνή του δικαστή να φωνάζει αυτά τα λόγια και να ακολουθεί το επόμενο ουρλιαχτό μου.

«Όχι! Δεν θέλω χρηματικό ποσό! Θέλω να με εκδικηθεί η ζωή, εμένα, γιατί κατηγορούσα τους δολοφόνους του πατέρα μου και έγινα σαν και αυτούς. Θέλω τουλάχιστον εγώ όταν θα περπατάω έξω στο δρόμο, να μην συνεχίσω να είμαι σαν και αυτούς, να πληρώσω, να ξέρω πως το κεφάλι θα το έχω ψηλά.» σηκώθηκε από την καρέκλα και δεν μου έδωσε χρόνο να πω καμία άλλη κουβέντα.

«Πάμε;» κοίταξε τον αστυνομικό και αμέσως πετάχτηκα πάνω, το χέρι μου κοπάναγε το τζάμι και εκείνη αναστέναξε και γύρισε να με κοιτάξει. «Σε αγαπώ. Πάντα το έκανα και θα το κάνω. Πρόσεχε την Derma. Και πες της όλη την αλήθεια.» ψιθύρισε και χάθηκε από το δωμάτιο μπροστά μου.

Δεν με αφήσε να την βοηθήσω. Ποτέ δεν το έκανε. Μου είχε πει αυστηρά να μην το κάνω γιατί τότε θα με μισούσε πραγματικά. Μπορεί πολύ να φοβόμουν να κάνω αυτό που μου είχε ζητήσει, να σου μιλήσω, μα αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να μάθεις την αλήθεια όπως ακριβώς είναι. Όχι απέξω απέξω.

Σήμερα είναι τα δέκατα έκτα γενέθλια σου και μαζί με αυτά τα διαμαντένια σκουλαρίκια, σου δίνω και αυτό το μικρό ημερολόγιο. Όχι για να σου δείξω τι περάσαμε, τι έγινε.. για να λυπηθείς, αντιθέτως.

Θέλω να σου δείξω ακόμη μια πλευρά του κόσμου που υπάρχει γύρω σου. Λατρεύω το γεγονός ότι πήρες από εκείνη, λατρεύω την επανάσταση που ζει μέσα σου, λατρεύω που μπορεί εξωτερικά να είσαι εγώ, μα εσωτερικά είσαι αυτή.

Θέλω να πάρεις και άλλη ενέργεια μέσα στην ψυχή σου.

Έτσι έγιναν τα πράγματα εκείνη την ημέρα. Βαθιά μέσα μου το ξέρω ακόμη, ο Conor σε αγάπησε πολύ, ο Fabian σε λάτρεψε και η Aria σε ζήλεψε, γιατί με είχες, ενώ εκείνη πάλεψε μα δεν με είχε ποτέ.

Το μόνο που θέλω είναι να μείνεις δυνατή, κόρη μου. Πάντα. Και έχω να σου πω και ακόμη ένα νέο πριν σταματήσω εδώ, στην αποφοίτηση σου, σε δύο χρόνια από τώρα, δεν θα κρατήσουν μία θέση στο κοινό, αλλά δύο. Θα είναι μαζί μου. Θα είναι δίπλα μου και θα σε καμαρώσουμε μαζί.

Πέρασαν δώδεκα χρόνια, μα τελικά θα αποφυλακιστεί στα δεκατέσσερα χρόνια εάν όλα πάνε καλά.  Ίσως να πεις πως η ζωή είναι άδικη, ή να το έχεις πει στο παρελθόν, μα το ξέρω και εγώ αυτό, η ζωή πολλές φορές στέλνει στους ανθρώπους που χρειάζονται τον ήλιο, ατέλειωτες καταιγίδες.

Μα όπως και να το κάνουμε αυτή είναι η ζωή. Έτσι είναι η ζωή. Έτσι είναι η ζωή σου. Εισπράττεις όλα αυτά και δημιουργείς μόνη σου την δικιά σου προστασία απέναντι στα καταστροφικά και απρόσμενα γεγονότα που θα προκύψουν στο μέλλον.

Γλυκά 16, κόρη μου.

Με πολύ αγάπη. Ο πατέρας σου. x

ALIVE:
adjective \ə-ˈlīv\

●having life : living : not dead
●continuing to exist : not yet defeated  
●still having a chance to win or succeed

extra meanings:

●full of energy and spirit: lively
●still active in  a competition with a chance of victory 
●having the quality of life; vivid; vibrant:

▬ΤΕΛΟΣ.

                  {Για τον Louis μου. Όχι εσένα έρωτα μου Tomlinson. Το the biggest ALIVER!}