*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο(σε επανάληψη):

Little Mix-Good Enough*

_______________________________________

«Και για πες..Πως είναι το Λονδίνο;» η φωνή της Aria ακούστηκε χαρούμενη και ευδιάθετη. «Δεν έχεις πάει ποτέ;» την ρώτησε αμέσως ο Harry. «Όχι..» είμαι με ένα λυπημένο τόνο.

«Πως και έτσι; Ο αδερφός σου εκεί είναι..γιατί δεν σε πήρε ποτέ μαζί του;» την ρώτησε έπειτα, «Βασικά..δεν μπορώ και τόσο τα μακρινά ταξίδια. Είναι ωραία.. αλλά δεν τα μπορώ.. πάντα περιμένω τον αδερφό μου να έρθει, μ’ αρέσει όταν γυρίζει και είμαστε μαζί σπίτι.» του χαμογέλασε ενώ χάιδευε αργά την μικρή coco που είχε ξαπλώσει στα πόδια της.

«Καταλαβαίνω..» της χαμογέλασε. «Οι γονείς σου..μένουν εδώ; Εννοώ στην πόλη αυτή;» συνέχισε. «Εμ, όχι..βασικά..έχουν πεθάνει..» το βλέμμα της Aria έπεσε στο πάτωμα. «Α, λυ-λυπάμαι. Δεν ήξερα..δεν μου είχε πει ποτέ ο Fabian..» της είπε ενώ εκείνη σήκωσε το κεφάλι της κουνώντας το.

«Δεν-δεν πειράζει. Ναι, βασικά του Fabian δεν του πολύ-αρέσει να μιλάει για αυτό.» του εξήγησε προσπαθώντας να σχηματίσει ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη της. «Α, και εγώ ξέρεις..έχω χάσει τον πατέρα μου, πολύ μικρός..» της είπε και εκείνος αυθόρμητα.

«Α, λυπάμαι.» τον κοίταξε εξεταστικά στα μάτια, «Τέσπα, ας μιλήσουμε για κάτι όχι τόσο καταθληπτικό, είσαι και εσύ στην ηλικία του αδερφού μου.. και ασχολήσε με την φωτογραφία έτσι;» του χαμογέλασε πιο πλατιά και εκείνος έγνεψε.

«Ακριβώς..» της ανταπέδωσε το χαμόγελο. «Και εσύ;» την ρώτησε έπειτα εκείνος, «Είμαι δεκαοχτώ στα δεκαεννιά και είμαι στον πρώτο έτος των σπουδών μου!» τον πληροφόρησε με χαρούμενο τόνο και εκείνος έγνεψε για ακόμη μια φορά στα λόγια της.

«Έχεις-αμ..-ξερεις, αγόρι;» το βλέμμα του σηκώθηκε από τα μπλεγμένα χέρια του αργά για να την κοιτάξει. «Εμ..» για κάποιον λόγο την κοιτούσε έντονα και εξεταστικά, στα μάτια, στα δάχτυλα της που σηκώθηκαν για να τραβήξουν μια τούφα που έπεφτε από το πρόσωπο της. «Όχι..» του απάντησε και εκείνος ξεφύσησε κρυφά ανακουφισμένος. «Ωραία..» ψιθύρισε ίσα ίσα στον εαυτό του.

«Ήθελα να σου πω και..λυ-λυπάμαι και-και εγώ..για το χαμό της αρραβωνιαστικιάς σου.» η φωνή της ακούστηκε ίσα ίσα. «Δεν ήταν αρραβωνιαστικιά μου.» τα μάτια του Harry σκούρυναν και τα χέρια του έγιναν γροθιές, αμέσως μόλις το θέμα ξεκίνησε να "πλησιάζει" την Eva.

«Α, εμ..» πήγε να πει η Aria αλλά την διέκοψε, «Μη λυπάσαι, πάνε τριάμισι χρόνια, δεν χρειάζεται να λυπάσαι, δεν αλλάζει αυτό..» οι λέξεις έβγαιναν γρήγορα από τα χείλη του. «Το ξέρω, απλά είναι υπερβολικό να πεθαίνει ο άνθρωπος σου. Μα ξέρω πως η οικογένεια σου και οι φίλοι σου θα σε βοήθησαν και θα σε βοηθούν μέχρι και σήμερα..» του χαμογέλασε γλυκά αλλά εκείνος για πρώτη φορά δεν ανταπέδωσε, δεν της χαμογέλασε.. αντίθετα κράτησε το ίδιο σκοτεινό και αυστηρό βλέμμα στο πρόσωπο του.

«Όχι, δεν χρειάστηκα την οικογένεια μου και κανέναν φίλο..» της είπε απότομα, «Τι εννοείς;» η Aria σήκωσε το φρύδι της. «Δεν χρειάστηκα κανέναν, ούτε συγγενή και ούτε φίλο.» τόνισε κάθε λέξη του.

«Μετά το θάνατο της Eva επέλεξα να μείνω μόνος, μετά από την ημέρα που έμαθα πως έφυγε από την ζωή, τα πάντα άλλαξαν, ξέρεις τι είναι να κοιτάς σε δικούς σου ανθρώπους και να βλέπεις ένα κενό; Ξέρεις τι είναι να κοιτάς στα μάτια τους και να βλέπεις πως δεν σε καταλαβαίνουν; Να κλαις; Να μην είσαι καλά και να σου λένε πως ‘όλα θα πάνε καλά’ ενώ ξέρεις πως δεν θα γίνει και ότι δεν το εννοούν βαθιά; Πως το κάνουν μόνο για να φανούν καλοί; Ξέρεις τι είναι να προσπαθούν όλοι οι άλλοι να γίνεις αρκετά καλός για εκείνους ενώ εσύ δεν είσαι πια ζωντανός αλλά νεκρός; Ξέρεις τι είναι να νιώθεις ξένος μέσα στην ίδια σου την ζωή;» έκανε μία παύση συνειδητοποιώντας πως η φωνή του άρχιζε να σπάει, πήρε μια βαθιά ανάσα τότε και συνέχισε.

«Μπορεί να ήταν φίλοι μου, να ήταν συγγενείς μου αλλά δεν με καταλάβαιναν, νόμιζαν πως θα περάσει, πως ήταν μια κοπέλα, ένα απλό θέμα, μια απλή μουντζουριά στο χαρτί σου..που με την γόμα σου θα έσβηνες εύκολα, η μουντζουριά όμως αυτή για εμένα ήταν πολύ έντονη..και έμεινε, ακόμα και εάν προσπάθησα να την σβήσω, συνέχισε να είναι φανερή.» σταμάτησεμ έκλεισε για λίγο τα μάτια του, νιώθοντας τα να καίνε έντονα. Αλλά όχι δεν θα έκλαιγε πάλι, όχι δεν θα έκλαιγε μπροστά της.

«Στην συνέχεια έμεινα μόνος και τότε ήταν που μου έφταιγαν όλα, τότε ήταν που κατάλαβα τον αληθινό πόνο ακόμα και τότε που είχα λίγους φίλους και συγγενοίς στο πλάι μου..ένιωθα το ίδιο, ότι χωρίς την Eva, χωρίς εκείνη στο πλευρό μου να με καθοδηγεί ήμουν μισός, δεν ήμους καλός αρκετά. Απλά ένιωθα πως προσπαθούσα και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, ένιωθα πως όλα τα έκανα λάθος, ένιωθα πως πλέον δεν είχα κανένα να με αγαπά..γιατί έτσι νιώθεις όταν είσαι μόνος και πιο πολύ μόνος μάλιστα στην ψυχή. Άρχιζα έπειτα να νιώθω πως όλος ο κόσμος είναι εναντίον μου, ακόμη και εάν ήταν μηδαμινός ακόμα και εάν τα άτομα που ήταν στο πλευρό μου ήταν ελάχιστα, έτσι ένιωθα.. και μετά ήθελα να κλάψω, αλλά επειδή είχα κλάψει τόσες φορές για το ίδιο πράγμα και για άλλα τόσα, δεν είχα άλλα δάκρυα και ήταν δύσκολο..» η φωνή του σταμάτησε και μια βαθιά σιωπή επικράτησε στο δωμάτιο.

«Και τώρα θα έκλαιγα απλά..μου είναι δύσκολο γιατί δεν μπορώ να κλάψω άλλο και πιο πολύ μου είναι δύσκολο γιατί είναι η πρώτη φορά που μιλάω σε κάποιον για το τελευταίο χρονικό διάστημα της ζωής μου και πίστεψε με είναι ακριβώς όπως σου είπα, κάθε λέξη, κάθε στιγμή..» αναστέναξε κοιτάζοντας στο πάτωμα, μιας και το βλέμμα του είχε επικεντρωθεί εκεί κάτω.

«Harry..» η Aria αναστέναξε και σηκώθηκε από την θέση της για να κάτσει δίπλα του στον καναπέ. «Harry, δες θέλω να νομίζεις πως σε ανάγκασα να μου τα πεις όλα αυτά, συγγνώμη που σε έφερα σε δύσκολη θέση..» είπε εκείνη με τρεμάμενη φωνή ενώ τα μάτια της είχαν βουρκώσει.

«Όχι δεν με ανάγκασες, ήθελα και μίλησα..τα έβγαλα από μέσα μου..και μην λες συγγνώμη..δεν χρειάζεται, απλά τόσο καιρό έψαχνα κάποιον να με καταλάβει..» ψιθύρισε εκείνος συνεχίζοντας να κοιτάει το πάτωμα. «Απλά Harry θέλω να ξέρεις και κάτι άλλο..» το χέρι της έσφιξε έντονα το δικό του κάνοντας αμέσως τα ‘πονεμένα’ μάτια του να σηκωθούν και ‘αγγίξουν’ τα δικά της.

«Δεν έχω ξανά ακούσει τέτοια λόγια, είσαι ο πιο δυνατός άνθρωπος στον κόσμο και θέλω να ξέρεις πως μπορεί να σε ξέρω λίγες ώρες, μα θέλω να ξέρεις πως θα είμαι εδώ για εσένα, για να σου μιλήσω, όποτε θες. Γιατί νοιάζομαι, γιατί για ανθρώπους σαν και εσένα εγώ νοιάζομαι. Και όχι για λύπηση, ποτέ δεν θα ήθελα κάποιος να με στηρίξει για λύπηση ούτε θα το έκανα, γιατί ως ορφανό έχω περάσει πολλά, έχω ακούσει πολλά.. Εγώ νοιάζομαι, είμαι εδώ, μην το ξεχνάς..» του είπε ειλικρινά ενώ εκείνος έμεινε να την κοιτά σοκαρισμένος.

«Μπορώ να σου πω και…. και… κάτι-κάτι τελευταίο;» η φωνή του Harry έβγαινε μετά βίας από το λαιμό του. «Χμ..» η Aria έγνεψε, «Σχετικά με το χαρτί που σου είπα και την μουντζουριά που είχε..κατάλαβα πως δεν χρειάζεται γόμα για να σβηστεί, έσκισα το χαρτί μόνος μου προσπαθώντας να μείνω όσο μπορώ πιο δυνατός γιατί είμαι έτοιμος να γράψω σε καινούργιο.» οι λέξεις αυτές βγήκαν γεμάτες αποφασισμό μέσα από τα χείλη του.

(Βασικά ξέρω πως έχω ξανά βάλει στο ALIVE 1 το "Good Enough" αλλά είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια που εκφράζει υπερβολικά όπως ακριβώς και αυτό το κεφάλαιο. Πιστέψτε με δεν υπάρχει πιο ΑΛΗΘΙΝΟ κεφάλαιο από αυτό. Ευχαριστώ πολύ για τα 6ΟΟ views στο trailer του ALIVE 2 και παρακαλώ πολύ ψηφίστε για αυτό το κεφάλαιο και σχολιάστε έαν θέλετε γιατί σημαίνει πολλά για εμένα. Ποια είναι η γνώμη σας για την Aria;!... Ευχαριστώ πάρα πολύ για ότι έχετε κάνει για εμένα τον τελευταίο ένα χρόνο. Είστε πολλά για εμένα γιατί με κάνατε να εκφράζω ότι κρύβω,ότι νιώθω με ένα άλλο τρόπο. Kisses Alivers!! ilysm xx Goodnight xx <3)