*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο(σε επανάληψη):

The Fray - Over My Head*

__________________________________________

 Τα χείλη της άγγιξαν το απαλό μάγουλο του ενώ κινιόντουσαν αργά αργά προς το λαιμό του και πίσω πάλι σε κατεύθυνση προς το λοβό του αυτιού του. Τα δάχτυλα της μπλέχτηκαν αριστερά στις μπούκλες του ενώ αμέσως εκείνος χαμογέλασε σαν μικρό χαζοχαρούμενο παιδί νιώθωντας έντονα ρίγη.

Το άγγιγμα όμως αυτό ξαφνικά άρχισε να εξαφανίζεται, το βολικό στρώμα που το σώμα του βρισκόταν τόσην ώρα μεταλλάχτηκε στην θέση του αεροπλάνου που βρισκόταν πριν και συνειδητοποιώντας που ήταν άνοιξε τα μάτια του και είδε στα αριστερά του, στην διπλανή αδειανή θέση ένα αγοράκι γύρω στα επτά να χτυπάει με τον μικρό δείκτη του τον κρόταφο του κεφαλιού του Harry και να τον κοιτάει με απορία απέναντι στην απότομη ξαφνική αντίδραση του.

«Ποιος είσαι εσύ;» τον ρώτησε απότομα με την φωνή του έντονη και βραχνή μιας και είχε μόλις ξυπνήσει. «Είμαι ο Robin..» μουρμούρισε αργά κοιτώντας τον με ένα περίεργο βλέμμα λες και τον φοβόταν.

«Και τι θες εδώ;» τον ξανά ρώτησε αυστηρά ο Harry, «Γιατί με πείραζες;» έστρεψε το σώμα του προς τον μικρό ξεκουμπώνοντας την ζώνη ασφαλείας μιας και τον πονούσε τόση ώρα που την είχε γύρω του. «Απλά βαριόμουν..» ψιθύρισε ο μικρός ενώ έσφιξε περισσότερο στο χέρι του το μικρό κόκκινο αυτοκινητάκι του φοβούμενος πως θα ακούσει μεγάλη κατσάδα από τον άγριο νεαρό που βρισκόταν μπροστά του.

«Και τι με αυτό; Σου έχουν πει οι γονείς σου να πειράζεις ξένους ανθρώπους που κοιμούνται όταν βαριέσαι;» του έλεγε αυστηρά. «Όχι μωρέ!» είπε ο μικρός και σηκώθηκε όρθιος πάνω στην θέση του δίχως να τον νοιάζει τι του έλεγε ο νεαρός μπροστά του.

«Όλοι κοιμούνται, όλοι έχουν κάποιον κοιτά!» έδειξε γύρω του αλλά κανείς δεν τον άκουγε αφού όλοι κοιμόντουσαν παρά μόνο μια αεροσυνοδό μακριά στο διάδρομο, που δεν του έδωσε πολύ σημασία. «Εσύ είσαι μόνος όπως εγώ, για αυτό ήρθα. Για να παίξουμε  μαζί, να έφερα και το αγαπημένο μου το χρυσό αυτοκινητάκι!» έβγαλε από την πίσω τσέπη του το αυτοκινητάκι για το οποίο του μίλαγε.

«Εντάξει!;» πήδηξε μια απότομα και κάθισε κάτω πίσω στην θέση οκλαδόν κοιτώντας τον Harry με ένα θυμωμένο ύφος ενώ τα μαγουλάκια του είχαν κοκκινίσει. «Δεν..δεν είμαι μόνος.» ήταν το μόνο που είπε ο Harry απέναντι σε αυτό τον ξαφνικό ξέσπασμα του μικρού Robin.

«Ναι καλά, δες, ο παππούς που βρωμάει από χιλιόμετρα εκεί κάτω..» έδειξε με το μικρό χεράκι του, «Έχει μαζί του μια γιαγιά που της λείπουν όλα τα δόντια και της κρατάει το χέρι καθόλη την διάρκεια του ταξιδιού ενώ κοιμούνται...» του είπε και ο Harry τον κοίταξε με σμιγμένα τα φρύδια,

«Πιο μπροστά μας..» έβαλε το κεφάλι του ανάμεσα από τα μπροστινά καθίσματα όσο μπορούσε στριμώγνοντας το, «..Αν δεις είναι ένας άσχημος νεαρός με γυαλιά και μια κοπέλα που ακούει μουσική και έχει γύρει πάνω του, ο αδερφός μου ο μεγάλος κάτι τέτοιες σαν και αυτήν την, τις αποκαλεί ‘βόμβα’ λογικά για κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω σχετικά με τα βυζιά της..» του είπε γρήγορα και ο Harry γέλασε αχνά αλλά ακόμα δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί του τα έλεγε όλα αυτά.

«Και η μητέρα μου είναι με τον πατέρα μου και κοιμούνται πλάι πλάι πιο πίσω..και όλοι οι άλλοι έχουν κάποιον σε αυτό το χαζό αεροπλάνο για να ασχοληθούν..» στροβίλισε κυκλικά τα χέρια του και έκατσε πίσω στην θέση του σταυρώνοντας τα και παίρνοντας ένα θυμωμένο ύφος..

«Έγω δεν έχω κανέναν για να παίξω εδώ μέσα..για αυτό έψαξα και βρήκα εσένα, που είσαι μόνος..και κοιμόσουν..μα καλά πως μπορούσες;» τον ρώτησε ο μικρός τείνοντας το χέρι του προς εκείνον για να του δώσει το χρυσό αυτοκινητάκι.

Ο Harry το κοίταξε εξεταστικά για λίγο και αφού πέρασαν κάμποσα δευτερόλεπτα πήρε το μικρό αντικείμενο από το χεράκι του αγοριού που του πρόσφερε. «Δεν είμαι μόνος.» ξανά είπε πιο έντονα, πιο πολύ για να κάνει τον ίδιο του τον εαυτό να το πιστέψει μιας και συνέβαινε ακριβώς αυτό, ήταν μόνος.  «Ναι καλά..δεν έχεις καμία κοπέλα ή κάποιον αδερφό σου ή μαμά εδώ;.. Πως ταξιδεύεις μόνος; Δεν φοβάσαι;» τον ρώτησε ο μικρός πάλι.

Ο Harry γέλασε και τον κοίταξε εξεταστικά στο πρόσωπο, ήταν ένα γλυκό παιδάκι, με φουντούκι στο χρώμα μάτια και σκούρα ίσια μαλλιά, ενώ τα μαγουλάκια του ήταν σαν εκείνα τα παιδάκια στα κινούμενα σχέδια, είχαν από ένα κυκλάκι ροζ στο καθένα.

«Όχι δεν φοβάμαι και όπως σου είπα δεν είμαι μόνος, τέλος.» τόνισε την τελευταία του λέξη πιο πολύ από τις υπόλλοιπες.«Ναι καλά..ε  κύριε ‘δεν ξέρω το όνομα σου’ είμαι επτά χρονών και σε λίγο καιρό θα γίνω οκτώ..ξέρω περισσότερα από εσένα και από όσα νομίζεις!» ο Robin κουνούσε το αυτοκινητάκι του πάνω στο μπράτσο της θέσης του λες και ήτανε δρόμος.

«Πο καλά, ίσως να με άφησαν μόνο.. για καλό!» παραδόθηκε ο Harry μόνο και μόνο για να μην συνεχίσει το μικρό αγόρι να ξύνει μια πληγή που τον πονούσε αρκετά.

«Δεν γίνεται να σε αφήνουν μόνο για καλό. Το να μένεις μόνος είναι δική σου επιλογή, ή γιατί δεν θες να σε πληγώνουν ή γιατί απλά έχεις επιλέξει εσύ να συνεχίζεις τον δρόμο της ζωή με τον εαυτό σου και μόνο.» του είπε σοφά λες και μίλαγε ένας μεγάλος άντρας. «Που τα ξέρεις εσύ αυτά;» σήκωσε το φρύδι του ο Harry ρωτώντας τον.

«Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου είχαν χωρίσει πριν καιρό, τα έχω ακούσει αμέτρητες φορές από το δωμάτιο μου… ξέρω και αλλά..απλά κάνω πως δεν ξέρω τίποτα!» σήκωσε τους μικρούς του ώμους ενώ ο Harry τον κοίταξε μπερδεμένος.

«Η μαμά μου, είχε πει πως εσύ μπορείς να αλλάξει την κατάσταση από το να είσαι μόνος, προχωρώντας με νέους ή με παλιούς ανθρώπους. Αυτή διάλεξε το δεύτερο.» αναστέναξε ο μικρός.

«Και πως σου φαίνεται αυτό;» τον ρώτησε ο Harry. «Θες να σου πω την αλήθεια;» τα φουντούκι μικρά ματάκια του ενώθηκαν με τα δικά του “μεγάλα πράσινα, ενώ ο Harry έγνεψε ελαφρά.

«Δεν μ’αρέσει. Γιατί έχω ακούσει πως κλαίει ακόμη, αφού ο μπαμπάς μου την έκανε να κλάψει μία φορά, θα το ξανά κάνει πάντα. Καλύτερα να επέλεγε κάτι νέο και όχι αυτόν..όχι ότι δεν τον αγαπάω αλλά…» δεν πρόλαβε να συνεχίσει όταν μια γυναικεία φωνή ακούστηκε να φωνάζει το όνομα του..

«Robin! Που είσαι;» έλεγε, «Ωχ..» έκανε εκείνος και μόλις πήγε να κατέβει από την θέση του,είδε την μαμά του να στέκεται από πάνω του, «Συγγνώμη νεαρέ..σας ενόχλησε; Χίλια συγγνώμη..» κοίταξε η μητέρα του τον Harry αμέσως.

«Όχι εντάξει.» χαμογέλασε εκείνος ελαφρά  και η γυναίκα φυλάκισε μες το χέρι της το χέρι του μικρού Robin. «Μην το ξανά κάνεις αυτό!» κοίταξε τον Robin αυστηρά και εκείνος έγνεψε αργά δαγκώνοντας το κάτω χειλάκι του. «Πάμε τώρα! Και πάλι συγγνώμη..» κοίταξε ξανά τον Harry..

«Robin, το αυτοκινητάκι σου!» του αναφώνησε ο Harry σταματώντας τον μα ο Robin κούνησε το χέρι του αρνητικά. «Κράτα το να σου κάνει παρέα!» του γέλασε και ο Harry έμεινε έκπληκτος να τον κοιτάει. «Μα είναι το αγαπημένο σου..» του αποκρίθηκε έπειτα και ο Robin έμεινα να τον κοιτάει έντονα ενώ η μητέρα του προχώρησε και έκατσε πίσω στην θέση της.

Ο Harry σηκώθηκε από την δικιά του  και τον πλησίασε, «Αφού λες πως δεν είναι ωραίο, τότε δεν είναι εξίσου ωραίο να μείνει το κόκκινο αυτοκινητάκι σου μόνο του. Έλα πάρτο.» του το έδωσε καθώς γονάτισε μπροστά του.

«Εντάξει..» κούνησε το κεφαλάκι του ο Robin και του χαμογέλασε. «Γεια!» το μικρό αγόρι τύλιξε τα μικρά του χέρια γύρω από τον Harry αγκαλιάζοντας τον και εκείνος αποσβολωμένος έκανε το ίδιο. «Γεια σου..» σηκώθηκε ο Harry και του χάιδεψε τα μαλλιά ενώ έπειτα προχώρησε πίσω στην θέση του.

«Δεσποινίς!» φώναξε μια αεροσυνοδό που περνούσε, «Πότε θα κάνουμε την στάση;» την ρώτησε και εκείνη κοίταξε το ρολόι της, «Σε μία ώρα από τώρα, να είστε έτοιμοι στην θέση σας, κύριε.» του είπε και έφυγε μακριά του.

Ο Harry ακούμπησε πίσω στην θέση του και ξεφύσησε κουμπώνοντας ξανά την ζώνη του, ίσως τελικά το μικρό αγόρι είχε δίκιο; Ίσως ήταν τελικά καλό να αφήσει το παλιό και να προχωρήσει σε κάτι νέο;

Βασικά..αυτό που θα ήθελε τώρα ήταν να είχε χρόνο να έπαιζε τελικά μαζί με εκείνο το παιδί αυτοκινητάκια, οι λέξεις του, οι φράσεις του... ήξερε πως θα τον βοηθούσαν, εάν του έλεγε και άλλα. Ήξερε πως τα παιδιά ξέρουν και βλέπουν πιο πολλά από εμάς.

__________________________

(Ηοpe you like it. Το κεφάλαιο αυτό έγινε για δύο συγκεκριμένα πράγματα, πρώτον..για να αλλάξει λίγο το μυαλό του ο Harry και κατά δεύτερον για να δέιξω πως τα μικρά παιιδά έιναι πολύ σημαντικά σε κάθε περίπτωση, οι λέξεις τους, οι πράξεις τους, ξέρουν πάντα να κλέβουν την παράσταση από τους μεγαλύτερους! please favorite&comment.. >>>> ily x :) <3)