*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο(σε επανάληψη):

Gabrielle Aplin - The Power of Love*

___________________________________

Από την στιγμή που το αεροπλάνο αναχώρησε από το αεροδρόμιο της πόλης του Λονδίνου, ο Harry ήξερε πως το ταξίδι θα ήταν πολύ μεγάλο. Προορισμός του ήταν η πόλη του Dallas στο Texas, όπου θα έμενε εκεί για δύο εβδομάδες για να πραγματοποιήσει την δουλειά που είχε.

Αρχικά την πρώτη εβδομάδα θα έκανε κάποιες φωτογραφίσεις μόνος του και την επομένη από την έβδομη μέρα θα ερχόταν και ο Fabian όπου θα πραγματοποιούσαν μαζί κάποιες πιο επίσημες και εξειδικευμένες φωτογραφήσεις με μοντέλα, σπάνια θέματα ή ίσως και όμορφα τοπία.

Το ταξίδι αυτό θα διαρκούσε όπως πληροφορήθηκε από μία αεροσυνοδό εικοσιένα σχεδόν ώρες με μια αλλαγή στάσης κατά την διάρκεια του ταξιδιού. Το χέρι του χτυπούσε ρυθμικά το μπράτσο της θέσης του ενώ αναστέναζε ξανά και ξανά, κάτι τον ενοχλούσε και δεν ήταν κάτι σχετικά με το ταξίδι.

Το χέρι του άρπαξε ένα φιλάδειο μέσα από το σάκο του και το άνοιξε μπροστά του για να επικεντρωθεί σε αυτό, «Dallas,Texas τοποθεσίες που αξίζουν να επισκεφτείτε.» έλεγε πάνω πάνω. Ξεφύσησε και προσπαθώντας κατά κάποιο τρόπο να κάνει τον εαυτό του να ξεχαστεί και να ασχοληθεί με την δουλειά του άρχισε να ξεφυλλίζει το φυλλάδιο.

Η μεγάλη σειρά των ζωγραφισμένο αμαξιών στο βορειοδυτικό μέρος του Texas, το μαγευτικό κέντρο του Dallas, το τεράστιο rollercoaster ‘crazy tour’, το the west end και τα μαγευτικά πράσινα τοπία του νοτιοδυτικού μέρους ήταν κάποια από τα μέρη που αντίκρισε στις σελίδες και του προξένησαν το ενδιαφέρον επιλέγοντας να είναι αυτά που θα επισκεφτεί πρώτα.

«Κύριε;» μια γυναικεία φωνή τον διέκοψε από τα αριστερά του, «Θα θέλετε να σας σερβίρουμε κάτι; Κάτι να πιείτε ή να φάτε;» τον ρώτησε ευγενικά μια αεροσυνοδός αλλά εκείνος σηκώνοντας το κεφάλι του και αντικρίζοντας τα μάτια της πάγωσε, κόμπλαρε.

Ήταν πράσινα. Αλλά όχι οποιαδήποτε πράσινα. Ήταν πράσινο φωτεινό, πράσινο λαμπερό, ήταν πράσινα μάτια όπως τα δικά της. Ήταν μάτια λες και ήταν τα δικά της. Αυτά τα μάτια που τον κοιτούσαν με χαρά όταν γελούσε εκείνος, αυτά τα μάτια που τον κοιτούσαν με λύπη όταν λυπόταν εκείνος, αυτά τα μάτια που πονούσαν όταν πονούσε και εκείνος, αυτά τα μάτια που τον κοίταξαν με μίσος, αγανάκτηση και πόνο την τελευταία ημέρα που μίλησαν οι δυο τους.

«Όταν λέω ότι σε αγαπώ, πίστεψε με είναι αλήθεια. Όταν λέω για πάντα, πίστεψε με ότι ποτέ δεν θα σε αφήσω. Όταν σου πω αντίο, υποσχέσου μου ότι δεν θα κλάψεις..γιατί αυτό θα το πω μόνο την ημέρα που θα πεθάνω.» του είχε πει εκείνη την ημέρα με την πίκρα και τον πόνο φανερά σε αυτά τα μάτια.

Ότι του είπε το τήρησε, τον αγάπησε, τήρησε το πάντα, ποτέ δεν τον άφησε ακόμα τον κυνηγούσε ακόμα και όταν «δεν» την ήθελε εκείνος μα πιο πολύ του είπε «Αντίο» όταν έπρεπε, όταν είχε πει η ίδια ότι θα του πει, μία μέρα πριν πεθάνει.

Έκανε όλα αυτά τα πράγματα κάνοντας τον να αισθάνεται ενοχές, να πεθαίνει καθημερινά με τον πόνο και τις ένοχες, να νιώθει πως εκείνος δεν άξιζε, δεν άξιζε να την έχει,, να τον κάνει να φοβάται συνεχώς πως εκείνος δεν ήταν αρκετά καλός. Δεν ήταν αρκετά καλός για εκείνη.

Που αυτό στο μέλλον θα αποδεικνυόταν λάθος, μέγα λάθος..γιατί για ακόμη μια φορά θα αντιμετώπιζε την αλήθεια, την αλήθεια εκείνη όπου θα τον πονούσε περισσότερο, να ανακαλύψει πως κάποιος που αγαπούσε τόσο τον πλήγωσε με τον χειρότερο τρόπο

 «Κύριε είστε καλά;» η ίδια φωνή τον επανέφερε πίσω, «Ναι..» ψιθύρισε εκείνος και ανοιγόκλεισε τα μάτια του, «Θέλετε λοιπόν κάτι;» συνέχισε εκείνη ρωτώντας τον ευγενικά. Εκείνος δεν μίλησε απλά πήρε το βλέμμα του από αυτή και το έριξε στα πόδια του μη θέλοντας, μη μπορώντας να την κοιτάει άλλο. «Κύριε..» πήγε να του ξανά πει αλλά εκείνος την σταμάτησε...

«Όχι!» ύψωσε τον τόνο του κατά ένα βαθμό κάνοντας μερικούς από τους γύρω επιβάτες να γυρίσουν και να κοιτάξουν προς το μέρος του. «Καλά, συγχωρέστε με για την επιμονή μου..» του είπε φοβισμένα η αεροσυνοδός και σκύβοντας το κεφάλι έφυγε βιαστικά μακριά του κατευθυνόμενη προς άλλον επιβάτη.

Ο Harry αναστέναξε απογοητευμένος από την συμπεριφορά του και πετώντας το φυλλάδιο πίσω στην τσάντα του έκλεισε τα μάτια του και προσπάθησε να κοιμηθεί θέλοντας να διώξει κάθε σκέψη που τον βασάνιζε με σκοπό να ξεχαστεί.

<<Τα βήματα του αργά καθώς προχωρούσε, με το βρεγμένο χώμα να κολλάει στο κάτω μέρος των παπουτσιών του. «Τι διάολο;» ψιθύρισε στον εαυτό του ενώ οι ουρανοί από πάνω του καβγάδιζαν καθώς μια άλλη ακόμη καταιγίδα ετοιμαζόταν. «Ε;! Τι κάνετε εκεί;» φώναξε αμέσως βλέποντας τις πλάτες της μητέρας του, του Liam και του πατέρα του ψηλά σε ένα λόφο. «Ε!» ξανά φώναξε και επιτάχυνε το βήμα του, καθώς συνειδητοποίησε πως περνούσε μέσα από ταφόπλακες. Βρισκόταν σε νεκροταφείο και αυτό του φαινόταν παράξενο. «Πως βρίσκομαι εδώ;» μουρμούρισε στον εαυτό του. «Ε Liam!» ξανά φώναξε μέχρι που τρέχοντας λίγο ακόμη έφτασε σε εκείνον και αμέσως άγγιξε το χέρι του στον ώμο του. «Τι κάνετε εδώ;» τον ρώτησε γεμάτος περιέργεια ενώ εκείνος γύρισε να τον κοιτάξει με δακρυσμένα μάτια. «Είναι η κηδεία της Eva, Ηarry. Πρέπει να είμαστε εδώ.» του είπε μονότονα και ο Harry έσμιξε τα φρύδια του. Μα φυσικά. Η Eva πέθανε. Η Eva δεν είναι πλέον ζωντανή. Προχώρησε μακριά του σοκαρισμένος και κατευθύνθηκε ευθέως προς το μέρος που ήταν θαμμένη. «Όχι Harry μη!» φώναξε η Anne απότομα και τον μάγκωσε από το χέρι. «Όχι μη πλησιάζεις πιο κοντά!» ύψωσε τον τόνο της και τον τράβηξε πιο σφικτά μα εκείνος τινάχτηκε από την λαβή της και προχώρησε μακριά της. «Μη!» ακούστηκε πάλι η φωνή της πίσω του καθώς προχώρησε δίχως να της δίνει σημασία. Όμως τα βήματα του πάγωσαν όταν αντίκρισε μέσα στον ανοιχτό τεράστιο λάκκο, άδειο τον τάφο της Eva, χωρίς το νεκρό σώμα της μέσα σε αυτό. «Μα που..» έπεσε στα γόνατα του μονό μιας, «Μα που είναι η Eva;!» ούρλιαξε κλαίγοντας με λυγμούς. «Εδώ.» ακούστηκε η φωνή της δίπλα του. Την είδε να στέκεται σχετικά κοντά του σε ένα σημείο και να τον κοιτά σοβαρή και ήρεμη, «EVA!» πετάχτηκε έκπληκτος για να την αγγίξει αλλά κάτι τον εμπόδισε, κάτι τον τράβαγε και δεν μπορούσε να κινηθεί.>>

Αμέσως το σώμα του τινάχτηκε από την θέση του και κοιτώντας τριγύρω είδε πως βρισκόταν ακόμη μέσα στο αεροπλάνο, ακόμα στην ίδια άβολη θέση που ήταν και πριν, παίρνοντας βαθιές ανάσες τράβηξε με τα δάχτυλα του μερικές μπούκλες που είχαν πέσει στο πρόσωπο του και κοιτάζοντας στα αριστερά του είδε πως το φερμουάρ της ζακέτας του είχε πιαστεί κάπου χαμηλά στο μπράτσο της θέσης και δεν μπορούσε να κινηθεί καλά.

Κοιτώντας για μια φορά ξανά γύρω του εξετάζοντας το χώρο, πήρα μια ακόμη ανάσα και ξανά έκλεισε τα μάτια του συνειδητοποιώντας πως ότι είδε πριν..ήταν απλά στην φαντασία του. Ήταν απλά ένα όνειρο..

(Ελπίζω να σας άρεσε :) Μην ξεχνάτε να κάνετε Favorite&Comment σε κάθε κεφάλαιο..σημαίνει πολλά για εμένα! Είμαι επίσης στην ευχάριστη θέση να μοιραστώ μαζί μας πως το ALIVE 1 ξεπέρασε τα 3Ο,ΟΟΟ reads!!! Woohoooo!! Καλό ξημέρωμα λοιπόν alivers!  :-Ρ ilysm<3 see yaa x)