*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο(σε επανάληψη):

Evanescence-My Immortal*

___________________

Το χέρι της Aria χτύπησε την πόρτα του δωματίου του Harry, μα χωρίς να πάρει απαντήση του μπήκε μέσα λες και απλώς χτύπησε για να τον προειδοποιήσει για τον ερχομό της. Μπήκε αργά και κρατώντας με το ένα χέρι της ένα πιάτο έκλεισε με το ελεύθερο την πόρτα πίσω της.

«Σου έφερα λίγο φαγητό, είσαι ώρες εδώ μέσα και σκέφτηκα πως θα ήταν καλό να φας κάτι. Να μην μείνεις νηστικός.» του είπε χαμογελώντας ελαφρά ενώ προχώρησε και άφησε το πιάτο δίπλα του, στο κομοδίνο που βρισκόταν ακριβώς δίπλα του.

Ο Harry καθόταν από την πλευρά που πλάγιαζε κάθε βράδυ η Aria, είχε βγάλει τα ρούχα που φορούσε όταν είχε έρθει, τώρα ήταν shirtless και από κάτω φορούσε μια σκουρόχρωμη αθλητική adidas βερμούδα ενώ το σώμα του ήταν ακουμπισμένο με την πλάτη του πίσω στην πλάτη του κρεβατιού και τα πόδια του λυγισμένα λίγο μακριά από το γυμνό στέρνο του.

Φαινόταν  χαμένος. Άδειος. Όλη αυτήν την ώρα προσπαθούσε να σκεφτεί.

Προσπαθούσε να ηρεμίσει.

Μα ήταν κενός από σκέψεις για να σκεφτεί. Και ήδη κατεστραμμένος για να ηρεμίσει.

«Πως είσαι;» τον ρώτησε εκείνη ήρεμα ενώ στάθηκε δίπλα του. «Δεν νομίζω να δείχνω και τόσο καλά. Άρα δεν είμαι και τόσο καλά.» της είπε απότομα, με πικρία στα λόγια του, πράγμα που δεν είχε κάνει ποτέ στο παρελθόν στην Aria.

«Να θες να κάτσω εδώ;» του είπε και κάθισε μπροστά του, στην άκρη του κρεβατιού. «Θυμάσαι; Όπως την πρώτη μέρα που είχε έρθει..Θα συζητήσουμε, θυμάσαι πως είχαμε συζητήσει έτσι; Θα συζητήσουμε και θα λύσουμε μαζί το θέμα. Θα σε βοηθήσω.» του χαμογελούσε γλυκά καθόλη την διάρκεια που του έλεγε αυτά τα λόγια.

«Όχι Ev-. Όχι Aria.» διόρθωσε τον εαυτό του πριν ξεστομίσει κάτι τόσο λάθος για εκείνον. «Όχι.» τόνισε έντονα. «Μα μπορώ. Θυμήσου. Μπορώ να συζητήσω ότι θες. Είμαι εδώ για εσένα. Έλα θα το συζητήσουμε μαζί.» πήγε να πιάσει το χέρι του με το δικό της μα ο Harry τραβήχτηκε.

Εκείνη έμεινε να τον κοιτά έντονα ενώ παγωμένη προσπαθούσε να καταλάβει γιατί αντέδρασε έτσι. Ήταν χάλια μα πίστευε πως με το άγγιγμα της μπορούσε να τον χαλαρώσει. Πάντα το άγγιγμα της τον χαλάρωνε. Τώρα τι συνέβαινε;

«Harry;-…» πήγε να τον ρωτήσει, να του πει κάτι μα την πρόλαβε. «Aria, θέλω να σου μιλήσω.» αναστέναξε εκείνος ενώ τα ‘χαμένα’ μάτια του κοίταζαν μία τα δικά της και μία τα μπλεγμένα χέρια του γύρω από τα γόνατά του.

«Συζήτησα με τον αδερφό σου για αυτό που έγινε μεταξύ εμένα και εσένα. Μου είπε πως μου έχει εμπιστοσύνη και γενικά..κοίτα δεν μπορώ να τον κάνω αυτό στον αδερφό σου ακόμη και εάν με εμπιστεύεται.» την κοίταξε προς το τέλος της πρότασης στα μάτια.

«Ποιο πράγμα;» εκείνη τον ρώτησε ενώ έδειχνε αρκετά μπερδεμένη. «Ξέρω πως αρέσει ο ένας στον άλλον πολύ, αρκετά πολύ. Μα δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Δεν θέλω να κολλήσεις μαζί μου και να είναι αργά, δεν θέλω να κολλήσω ούτε εγώ πιο πολύ, γιατί δεν θέλω να κοροϊδεύω τον εαυτό μου και πιο πολύ εσένα..» τα μάτια της Aria άρχισαν να βουρκώνουν.

«Μα δεν με κοροϊδεύεις ούτε τον εαυτό σου κοροϊδεύεις. Νιώθουμε κάτι. Το ένιωσα. Όταν με φίλαγες. Όταν με άγγιζες. Όταν κάναμε έρωτα.» του είπε με τρεμάμενη φωνή ενώ προσπαθούσε να του χαμογελάσει έστω και λίγο αν και της φαινόταν αδύνατο.

«Aria..» αναστέναξε ο Harry νιώθοντας πολύ περίεργα. «Με κοροϊδεύω. Με το να μη μπορώ να ξεπεράσω την Eva. Αυτό κάνω και δεν θέλω να σε πληγώσω στο μέλλον. Δεν μπορώ να το κάνω ούτε σε εσένα ούτε στον αδερφό σου αυτό, με εμπιστεύεται και εγώ τον εκτιμώ τόσο.» πήγε να της πιάσει τώρα εκείνος το χέρι μα αυτή τη φορά τραβήχτηκε εκείνη.

«Όχι Harry. Σταμάτα να λες για τον αδερφό μου. Τι; Μου λες πως δεν θες να πληγώσεις τον αδερφό μου επειδή θα πληγωθώ εγώ; Μη νοιάζοντας πως θα νιώσω εγώ;» ανέβηκε οκλαδόν πάνω στο κρεβάτι ενώ κουνούσε τα χέρια της νευρικά.

«Aria, σου εξήγησα ήδη. Δεν θέλω να πληγωθείς όταν θα γίνουν τα πράγματα πιο σοβαρά… πιο σοβαρά μέσα σου και..μέσα μου ίσως.» της είπε ήρεμα. «Ίσως;» η φωνή της ακούστηκε πνιχτή. «Μα θα την ξεπερνούσες την Eva! Μαζί μου. Ακόμη μπορείς. Αφού.. αφού..θα είστε μαζί; Θα είστε πάλι μαζί;» τον ρώτησε γρήγορα με ένα κύμα φόβου να την διαπερνά.

«Όχι δεν θα είμαστε πάλι μαζί. Γιατί εκείνη έχει σύντροφο και εγώ της είπα ψέματα πως είμαι αρραβωνιασμένος..» πριν τον ρωτήσει γιατί το έκανε αυτό, συνέχισε τα λόγια του. «Και ξέρω βαθιά μέσα μου πως δεν θα γίνει. Πως ότι θεραπεία.. ότι διάολο και να κάνω.. για εμένα η Eva θα είναι όλα. Θα είναι τα πάντα. Πάντα θα είναι η Eva.» της είπε κάπως πονεμένα που αποδεχόταν έξω από το υποσυνείδητο του κάτι τέτοιο.

«Μα πρέπει να την ξεπεράσεις. Εάν δεν έχεις μέλλον μαζί της δεν γίνεται να μείνεις πάντα έτσι.» του είπε. «Όχι, δεν θα μείνω έτσι. Απλά ακόμη δεν μπορώ.» την κοίταξε εξεταστικά στο πρόσωπο. «Απλά..όχι ακόμη.» συνέχισε τονίζοντας αυτά τα λόγια του πιο έντονα.

«Και;» τον ρώτησε απότομα. «Τι και;» την ρώτησε και εκείνος με τον ίδιο τόνο. «Θες να κόψουμε αυτό το τίποτα που έχουμε;» τον ρώτησε έντονα. «Ναι. Βασικά..απλά θέλω να είμαστε φίλοι, όπως είμαστε με τον αδερφό σου. Αυτό. Να μην ξανά γίνει κάτι μεταξύ μας. Δεν.. πιστεύω πως είναι λάθος.» προσπαθούσε όσο πιο καλά μπορούσε να της δώσει να καταλάβει τι εννοούσε.

«Ναι..» εκείνη γύρισε  το κεφάλι της στα πλάγια χωρίς να τον κοιτά. Έσκυψε το κεφάλι και προσπάθησε να κρύψει τα δάκρυα που έτρεχαν στο πρόσωπο της με αργή κίνηση, κατέβηκε από το κρεβάτι ρίχνοντας τα μαλλιά της στο πρόσωπο της για να κρυφτεί. Του γύρισε την πλάτη έπειτα και προχώρησε προς την πόρτα.

«Aria..» αναστέναξε εκείνος κοιτώντας τη εξεταστικά. «Όχι..» γρύλισε εκείνη νευριασμένη και γύρισε προς το μέρος του. «Προσπάθεις με το να μη με πληγώσεις στο μέλλον μα ήδη το έκανες.» γύρισε και του τόνισε το δείκτη της προς το μέρος του ενώ αμέσως εκείνος ένιωσε ένα κύμα απογοήτευσης που την είδε να κλαίει εξαιτίας του.

«Aria..» ο Harry είπε ξανά αναστενάζοντας ενώ σηκώθηκε όρθιος μπροστά της. «Μην το κάνεις πιο δύσκολο.» της είπε ήρεμα. «Πρέπει να γίνει τώρα που είναι νωρίς ακόμη..» συνέχισε με τον ίδιο τρόπο. «Για εσένα είναι νωρίς!» του φώναξε μα έπειτα χαμήλωσε πάλι τον τόνο της.

«Συγγνώμη..» του απολογήθηκε ψιθυρίζοντας και έκανε ένα βήμα πίσω. «Καταλαβαίνω. Θα ηρεμίσω. Καταλαβαίνω.» του είπε εκείνη προσπαθώντας τόσο μα τόσο να πείσει τον εαυτό της. Τα χέρια της σκούπισαν το πρόσωπο της ενώ προσπαθούσε να ηρεμίσει.

«Ούτος ή άλλως λέω να φύγω σε τρεις ημέρες, δεν έχω καμία άλλη δουλειά εδώ. Η φωτογράφιση δεν ξέρω εάν θα γίνει..αλλά και να γίνει δεν με νοιάζει..μπορεί να πάει ο Fabian. Δεν έχω άλλη δουλειά εδώ.» σήκωσε τους ώμους του.

«Όχι.» έτρεξε εκείνη και έριξε τα χέρια της στο στέρνο του, αγγίζοντας τον. «Όχι μη-μη φύγεις.» τον παρακάλεσε ενώ άρχισε πάλι να κλαίει. «Μη φύγεις σε παρακαλώ..» τον κοίταξε βαθιά στα μάτια. «Πρέπει.» την κοίταξε μιλώντας την έντονα.

«Δεν θα σε αφήσω.» του είπε και εκείνη με τον ίδιο έντονο τόνο. «Aria.» την κοίταξε αυστηρά. «Σταμάτα!» της είπε έπειτα. «Έχεις δίκιο. Πρέπει να σταματήσω. Γιατί; Γιατί να προσπαθώ; Αφού ξέκοψες μαζί μου και τέλος!» ρούφηξε την μύτη της ενώ σκούπισε με το πίσω μέρος της παλάμη της τα βρεγμένα μάγουλα της.

«Ποτέ δεν νοιάστηκες. Ποτέ τίποτα. Μα ούτως ή άλλως το είχαμε πει..απλά να περάσουμε καλά.» η τελευταία πρόταση της ακούστηκε γεμάτη ειρωνεία μιας και σιχαινόταν που τελικά έτσι είχαν αποφασίσει, έτσι είχαν γίνει τα πράγματα.

«Μη λες βλακείες. Ξέρεις. Κατά βάθος ξέρεις πολύ καλά εάν νοιάζομαι ή όχι..Εάν δεν νοιαζόμουν δεν θα τελειώνα ότι είχαμε, θα συνέχιζα να περνάω καλά χωρίς να με νοιάζει εάν πληγωθείς ή όχι στο μέλλον!» όσο και εάν δεν είχε το κουράγιο να θυμώσει, το έκανε.

«Ότι πεις.» του γύρισε ξανά την πλάτη για να φύγει μα δεν πρόλαβε.

Το χέρι του τύλιξε την μέση της και την έφερε πάνω του, τα χείλη του αιχμαλώτισαν τα δικά της και από την πρώτη στιγμή άρχισε να την φιλά ‘με λύσσα’, ‘με πάθος’ ενώ τα χέρια του είχαν ‘χαθεί’ στα μακριά μαλλιά της. Μόλις το φιλί σταμάτησε μετά από αρκετή ώρα, τα μάτια του ‘ενώθηκαν’ με τα δικά της και το χέρι του χάιδεψε το μάγουλο της.

«Ας είναι το τελευταίο μας φιλί.» της ψιθύρισε. «Ας είναι για το δικό σου πιο πολύ καλό.» της συνέχισε. Η Aria κούνησε αργά το κεφάλι της ενώ ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της, έκανε ένα βήμα πίσω και κρατώντας τους λυγμούς της αναστέναξε ελαφρά, έγνεψε για μια ακόμη φορά και γυρίζοντας το σώμα της βγήκε επιτέλους έξω από το δωμάτιο του Harry κλείνοντας αργά την πόρτα πίσω της.

Περίμενε να την σταματήσει, περίμενε να της πει έστω να κοιμηθούν μαζί, μα τίποτα. Τον άφησε μόνο του, έτσι ακριβώς όπως εκείνος ήθελε να είναι.

(Ελπίζω να σας άρεσε και αυτό το κεφάλαιο. Ευχαριστώ πάρα πολύ για την υποστήριξη, τα σχόλια και τα favorites. Ευχαριστώ επίσης πάρα πολύ για τα 12,ΟΟΟ+ reads στο ALIVE 2! Κάντε favorite please [ ★ ] και όσες θέλετε comment :)  I love you guys. so so much.)