*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο(σε επανάληψη):

Little Mix-Pretend It's Ok*

_________________

«Όχι. Όχι.» η φωνή του Harry ήταν εντελώς αδύναμη καθώς μουρμούριζε στον εαυτό του ενώ περπατούσε στα δρομάκια του Dallas. «Όχι..» τα χέρια του έπιασαν τα μαλλιά του και τράβηξε τις ρίζες τους.

«Όχι..» γρύλισε και μπαίνοντας μέσα σε ένα στενό δρομάκι χωρίς αδιέξοδο έριξε την πλάτη του πάνω σε έναν τσιμεντένιο τοίχο και ούρλιαξε, ούρλιαξε βγάζοντας από μέσα του όλα του τα σωθικά ενώ το πρόσωπο του ήταν κατά κόκκινο, με δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια του.

«Δεν με αγαπάς πλέον έτσι;» την ρώτησε ενώ έριξε τα χέρια του ελεύθερα κάτω σταματώντας να τα έχει σταυρωμένα. «Γιατί εσύ το κάνεις;» τον ρώτησε και εκείνη απότομα. «Δεν σε αγαπάω. Σε αγαπούσα όμως πολύ.» συνέχισε εκείνη υψώνοντας τον τόνο της. Ο Harry σήκωσε τα φρύδια του και κούνησε το κεφάλι του παίρνοντας μια περίεργη έκφραση. 

Όλο αυτόν τον καιρό πονούσε, όλο αυτόν τον καιρό περιπλανιόταν στους εφιάλτες μαζί της, ενώ την αγαπούσε και την αγαπάει ακόμη σε κάθε δευτερόλεπτο που περνάει..μα εκείνη γύρισε και του είπε κάτι τέτοιο. Έχει και νέο σύντροφο;!

«Δεν το πιστεύω!» έσυρε το σώμα του προς τα κάτω και καθούμενος στο κρύο βρώμικο τσιμέντο ξέσπασε σε περισσότερα κλάματα, πνιγμένος από τον πόνο και το παράπονο. «Ποτέ δεν άξιζες. Ποτέ..» σήκωσε το κεφάλι του αναστενάζοντας βαθιά ενώ τα μάτια του κοίταξαν τον ουρανό ανάμεσα από λεπτά καλώδια της ΔΕΗ, μπουγάδες από ρούχα και βρώμικα σχοινιά.

«Όλα καλά.» προσπάθησε να σηκωθεί όρθιος τοποθετώντας το δεξί του χέρι για ισορροπία στον τοίχο. Μόλις στάθηκε στα πόδια του, σκούπισε τα χέρια του στο πίσω μέρος του παντελονιού του και κάνοντας και το ίδιο με το πρόσωπο του, σκουπίζοντας με τις παλάμες του τα δάκρυα του ξεφύσησε προσπαθώντας να ηρεμίσει, αν και ο αέρας που πέρασε μέσα στον οργανισμό του, βρωμούσε τσιμέντο και μούχλα από το δρόμο.

«Αφού προχώρησες τόσο εύκολα. Τώρα θα μπορέσω και εγώ. Έχω έναν λόγο και τώρα να το κάνω!» μουρμούρισε στον εαυτό λέγοντας λόγια που θα ήθελε πάρα πολύ να τα είχε ξεστομίσει στην ίδα την Eva. Να της δείξει πως δεν τον νοιάζει.

Τα μάτια του τον εξαπατούσαν. Αλλά ήταν ακόμη το ίδιο. Προσποιούταν πως ήταν εντάξει. «Δύο λέξεις. Δύο μάτια. Νέα αρχή. Νέο ξεκίνημα. Τέλος.» τόνισε στον εαυτό του ενώ βγήκε έξω από το στενάκι παίρνοντας έντονα βλέμματα από τους περαστικούς εξαιτίας στην κατάσταση στην οποία βρισκόταν.

Σίγουρα κάποιος θα μπορούσε να τον περάσει για ένα νεαρό αγόρι, που έχει μπλέξει και είχε πάρει μόλις την δόση του. Ήτανε σε μεγάλο χάλι. Ήτανε ράκος. «Δεν νοιάζομαι.» τόνισε ξανά και προχωρώντας με αργό βήμα χάθηκε μες τον κόσμο.

«Και τι εννοείς τον άφησες μόνο; Fabian, είσαι τρελός;!» του φώναξε η Aria ενώ κρατούσε το κινητό τηλέφωνο της στα χέρια της, έχοντας μόλις κάνει μια κλήση στον Harry δίχως ακόμη μια φορά να μην έχει πάρει απάντηση από εκείνον.

«Έπρεπε. Έπρεπε να την βρει. Να της μιλήσει!» της απάντησε την ίδια φράση ο Fabian για μία ακόμη φορά. «Και εάν κάνει καμιά βλακεία; Καμία τρέλα;! Δεν απαντάει!» ήταν έτοιμη να κλάψει καθώς του μιλούσε.

«Θα είναι καλά. Άσε που εμείς οι δύο έχουμε να μιλήσουμε και για κάτι άλλο!» σηκώθηκε από τον καναπέ και την πλησίασε. «Δεν είναι ώρα τώρα να μιλήσουμε για το κάπνισμα..» γύρισε και του είπε απότομα.

«Δεν εννοώ αυτό! Μου είπε ο Harry για εσάς τους δύο!» της απάντησε έντονα. «Τι; Ποτέ;» εκείνη χλόμιασε ενώ πάγωσε στην θέση της. «Σήμερα το πρωί..αλλά θα το αφήσω για λίγο στην άκρη. Πρέπει να σου βάλω για πολλά πράγματα μυαλό εσένα..» της είπε αυστηρά.

«Βάλε πρώτα στο δικό σου κεφάλι μυαλό και μετά μου βάζεις και εμένα..» του απάντησε ειρωνικά ενώ άρχισε πάλι να πληκτρολογεί τον αριθμό του Harry, μα πριν πατήσει το πράσινο πλήκτρο για να τον καλέσει, κλειδιά ακούστηκαν στην πόρτα και αμέσως μετά άνοιξε φανερώνοντας έναν Harry σε πολύ άσχημη κατάσταση.

«Harry;» αμέσως τα μάτια της Aria έλαμψαν κοιτάζοντας τον ενώ ένα μικρό χαμόγελο φανερώθηκε στα χείλη της. «Που ήσουν Harry; Σχεδόν σκοτείνιασε..» ο Fabian περπάτησε έως δίπλα του κοιτώντας τον με ένα ανήσυχο βλέμμα.

«Μιλήσαμε και μετά..-μετά πήγα μια βόλτα.» μουρμούρισε απαντώντας του ίσα ίσα ενώ ταυτοχρόνως έδειχνε τόσο χαμένος. «Εμ, θες να φας..έχω φτιάξει καρμπονάρα..» τον κοίταζε εξεταστικά στο πρόσωπο η Aria καθώς του μίλαγε.

«Όχι. Θέλω να μείνω μόνος μου.» πέρασε ανάμεσα τους σιωπηλός και προχώρησε προς το διάδρομο. «Harry, πρέπει να σου πω κάτι..» η φωνή του Fabian ακούστηκε όπως και η συναισθηματική του κατάσταση εκείνη την στιγμή, γεμάτη ανησυχία.

«Όχι τώρα..» κούνησε το χέρι του εκείνος προς απάντηση χωρίς να τον κοιτάξει. «Πρέπει όμως.» τόνισε ο Fabian ξεφυσώντας έντονα. «Είναι κάτι σημαντικό.» συνέχισε. «Είπα όχι τώρα. Θέλω να μείνω μόνος.» του ξανά είπε ο Harry πιο εκνευρισμένος αυτήν την φορά καθώς όλη αυτήν την ώρα η Aria κοίταζε μία τον Fabian και μία τον Harry γεμάτη άγχος.

Κάτι μέσα της.. την πονούσε όταν έβλεπε τον Harry έτσι.

«Έχει σχέση με την Eva, Harry. Θεωρώ πως πρέπει να στο πω. Θεωρώ πως πρέπει να το ξέρεις.» τόνισε αυτήν την φορά πιο αυστηρά ο Fabian. Ο Harry αναστέναξε και σταματώντας το ήδη αργό του βήμα γύρισε αργά για  να τον κοιτάξει.

«Δεν θέλω να μου πεις τίποτε άλλο για αυτήν. Ότι είχα να μάθω το έμαθα.» του είπε μα μόλις πήγε να φύγει τον ξανά σταμάτησε η φωνή του Fabian. «Όχι. Βασικά.. και να το έμαθες θέλω να σιγουρευτώ πως το ξέρεις ολοκληρωτικά.... Θέλω να στο πω. Έχει σχέση με την Eva, τον Conor και ένα τρίτο άτομο..βασικά όχι ακριβώς άτομο.» μουρμούρισε γρήγορα ο Fabian ενώ περπάτησε πιο κοντά του.

Ο Harry έμεινε να τον κοιτά με σμιγμένα τα φρύδια και σουφρωμένα χείλια, προσπαθώντας να σκεφτεί τι στο καλό ήθελε να του πει ο Fabian. Ακόμα και εάν προσποιούταν πως δεν τον ένοιαζε, ακόμα και εάν προσποιούταν πως ήταν εντάξει. Ήθελε πολύ να μάθει. Πάρα πολύ.

«Κάποια άλλη στιγμή. Όχι τώρα.» του απάντησε ο Harry ενώ προχώρησε αποφασισμένος να μην ξανά γυρίσει στα λόγια τους, μπήκε στο δωμάτιο του και κλείνοντας την πόρτα, αποφάσισε να ηρεμίσει, να χαθεί στις σκέψεις και σε ότι του είχε απομείνει μόνος. Χωρίς κανέναν.

Το σώμα της ήταν πεσμένο στο κρεβάτι ενώ τα μάτια της κοιτούσαν ‘άψυχα’ του ταβάνι σε κάθε λεπτομέρεια. ‘Αρραβωνιασμένος’ έλεγε ξανά και ξανά από μέσα της. Εάν δεν είχαν γίνει όλα αυτά, ίσως να ήταν εκείνη στην θέση της συντρόφου που έχει ο Harry τώρα, σκέφτηκε.

‘Εάν δεν είχαν γίνει όλα αυτά’ επανάλαβε στο υποσυνηδειτό της. ‘Εάν..’ συνέχισε το ίδιο. Τα βλέφαρα της έκλεισαν και πιέζοντας τα, ένιωσε να την τσούζουν τα άνοιξε και σαν κόκκινα μουσκεμένα τριαντάφυλλα, ελευθέρωσαν από τα πέταλα τους τις στάλες νερού που είχαν φυλάξει από την φοβερή και ξαφνική βροχή.

Αμέσως η παλάμη της σκούπισε το πρόσωπο της και ρουφώντας την μύτη της πήρε μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να διώξει τον πόνο που είχε ‘στοιχειωθεί’ βαθιά μες το στήθος της. Τα μάτια της έκλεισαν μιαν ακόμη φορά και μια πολύ πολύ παλιά ανάμνηση που θυμόταν όμως καλά πέρασε από το μυαλό της. Όταν ο Harry την είχε πάει για εκδρομή στο σπίτι που είχε νοικιάσει για εκείνους.. τότε..

Είσαι τόσο ξεροκέφαλος! Έλα μέσα..» του είπε ενώ τα χείλη της έτρεμαν και τα βλέφαρα της τρεμόπαιζαν από την έντονη βροχή που έπεφτε πάνω της.«Δεν χρειαζόταν να έρθεις..Θα ερχόμουν μόνος!» της είπε έπειτα, «Τέλειωνε!» πήγε να τον τραβήξει αλλά αυτός πήρε το χέρι του από την λαβή της.«Άσε με!» της είπε αμέσως και εκείνη έμεινε για λίγο αποβολωμένη στην θέση της από την απότομη κίνηση του αυτή..Τι ηλίθιος!» αναφώνησε εκείνη αγανακτισμένη και μόλις γύρισε το σώμα της για να φύγει ένα μικρό γελάκι ξέφυγε από τα χείλη του Harry πριν το χέρι του τυλιχτεί γύρω από την μέση της και ενώσει το βρεγμένο σώμα της με το δικό του. Τα βρεγμένα ροζ χείλη του ‘άρπαξαν’ αμέσως χωρίς δεύτερη σκέψη τα δικά της και άρχισε να την φιλάει λαίμαργα και παθιασμένα αλλά ταυτοχρόνως σε τέλειο συγχρονισμό μαζί με τα δικά της. Οι παλάμες του ‘φυλάκισαν’ το πρόσωπο της ενώ το δεξί της χέρι τοποθετήθηκε στο σβέρκο του και άρχισε να τον σφίγγει εντατικά.

Το πιο τέλειο φιλί κάτω από την βροχή. 

Ένας χτύπος ακούστηκε στην πόρτα και αμέσως η Eva πετάχτηκε πάνω στερεοποιώντας έπειτα τον εαυτό της στους ώμους της, «Ν-ναι;» είπε εκείνη με αδύναμη φωνή. Η πόρτα άνοιξε και ο Conor μπήκε μέσα κοιτώντας την Eva εξεταστικά στο πρόσωπο.

«Πήγα και πήρα την μικρή. Την πήγα στο δωμάτιο της γιατί είχε αποκοιμηθεί.» της είπε και η Eva έγνεψε ελαφρά. «Θα πάω σε λίγο να την δω..» του είπε και έσκυψε το κεφάλι της. Ο Conor αναστέναξε και πλησιάζοντας προς το μέρος της κάθισε έπειτα στην άκρη του κρεβατιού, κοντά της.

«Τα μάτια σου είναι κατά κόκκινα και εσύ χάλια. Πες μου τι θες να κάνω, Eva. Πες μου. Το ξέρω. Πλέον σε ξέρω. Μην προσποιείσαι ότι είσαι εντάξει. Μην το κάνεις.» η φωνή του ακούστηκε βαριά ενώ η Eva συνέχισε να έχει σκυμμένο το κεφάλι και το κάτω χείλος της φυλαγμένο με τα δόντια της μιας και προσπαθούσε να μην ξεσπάσει μπροστά του σε κλάματα..

(Ελπίζω να σας άρεσε! Σκέφτηκα αρκετά πράγματα και η πλοκή στην συνέχεια θα είναι αρκετά complicated. Προετοιμάζω το τέλος και ελπίζω να μου βγει καλό. PLEASE!  Κάντε favorite [ ★ ] και όσες θέλετε comment. Thank you for everything, (for the support OF COURSE) you're the best readers. ily <3  xx p.s θυμηθείτε τα λόγια του harry «Δύο λέξεις. Δύο μάτια. Νέα αρχή. Νέο ξεκίνημα. Τέλος.» κάπως έτσι θα τελειώσουμε κιόλας! )