*Τραγούδι για το κεφάλαιο αυτό(σε επανάληψη):

Evanescence-Going Under*

___________________

«Α-αποκλείεται.» είπε ψιθυριστά αλλά ταυτοχρόνως με τον Harry που την είχε πλησιάσει και είχε τραβήξει μερικές μπούκλες που είχαν πέσει στο πρόσωπο της, τι ειρωνεία, κάποτε χάιδευε εκείνη τις μπούκλες του και της έπαιρνε από το πρόσωπο του για να τον χαζέψει, τότε, τότε που ήταν και οι δύο τόσο ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον.

«Είσαι..» προσπάθησε να μιλήσει μα του ήταν αδύνατο,  δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στο πρόσωπο του όπως ακριβώς έγινε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου και στην Eva. «Είσαι..» επανέλαβε. «Ζωντανή.» τόνισε την λέξη τούτη ενώ έμεινε να την κοιτά σοκαρισμένος.

«Όχι!» ούρλιαξε δυνατά ενώ ξέσπασε έντονα σε κλάματα, τα χέρια της τον έσπρωξαν προς τα πίσω ενώ εκείνος παραπάτησε και έριξε την φωτογραφική κάτω, σπάζοντας τη αμέσως. Το σώμα της Eva κινήθηκε γρήγορα μακριά από το σκηνικό, άρχισε να τρέχει με προορισμό την έξοδο, μη δίνοντας σημασία στον Harry που την φώναζε δυνατά αλλά και έπειτα στον Conor που έκανε το ίδιο.

Το σώμα της βγήκε έξω από το κτήριο και τρέχοντας σαν μανιακή βγήκε στα δεξιά της από το στενάκι. «EVAAAA!» ο Harry έτρεχε πίσω της και ούρλιαζε μέσα από τα αναφιλητά του. Η Eva τον άκουγε, μα δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ακόμη καλά τι γινόταν.

Ένιωθε περίεργα. Πολύ περίεργα.

Το κεφάλι της βούιζε ενώ συνοδευόταν και από άλλους τραχύ ήχους, την κοφτή και λαχανιασμένη ανάσα της, τον θόρυβο που έκαναν οι γυμνές πατούσες της κάθε φορά που πάταγε κάτω στο τσιμέντο ενώ έτρεχε στον δρόμο. Τα κορναρίσματα, οι άνθρωποι που εμφανιζόντουσαν σαν εμπόδιο στο δρόμο της και έπεφτε πάνω τους. Όλα αυτά.

«Όχι..όχι..» έλεγε ξανά και ξανά μη μπορώντας να πιστέψει πως τον συνάντησε. Τελικά ο κόσμος είναι πολύ μικρός. Τελικά όλα τα όνειρα που είχε δει με εκείνον και την Derma ήταν όλα προφητικά. Όλα.

«H Derma!» της ήρθε αναλαμπή και φώναξε ενώ σταμάτησε ξαφνικά στην μέση του δρόμου. Μια έντονη κόρνα ακούστηκε και ένα αμάξι σταμάτησε δίπλα της, παγωμένη .. γύρισε το κεφάλι της αργά και είδε πως για λίγο δεν είχε βρεθεί πάνω στο καπό του ταξί αυτού.

«Eva! Eva!» η ίδια φωνή ακουγόταν πίσω της να φωνάζει, η φωνή που είχε ξεχάσει τόσο καιρό, μα ήθελε τόσο να ξανά ακούσει.. απλά δεν ήταν καθόλου έτοιμη. Το σώμα της τινάχτηκε στο άκουσμα αυτό και άρχισε πάλι να τρέχει ανάμεσα από τον κόσμο, ανάμεσα από τον θόρυβο των κόρνων που άφηναν τα αυτοκίνητα.

Ο Harry έτρεχε γρήγορα, όσο πιο πολύ μπορούσε, μόλις πίστευε ότι θα την έφτανε εκεί γινόταν κάτι και την έχανε. Όταν την είδε ξαφνικά να σταματάει στην μέση του δρόμου νόμιζε πως εκεί θα τελείωνε όλο αυτό το κυνήγι. Θα ξυπνούσε και αυτός θα ήταν ακόμη ένας εφιάλτης.

Όλοι οι εφιάλτες του λοιπόν ήταν αληθινοί, καταλαβαίνοντας πως όλα για κάποιον λόγο γίνονται. Ήταν μοιραίο να πάει για φωτογράφιση στην Αμερική. Ήταν μοιραίο να την συναντήσει. Ξαφνικά η Eva χάθηκε στο πλήθος. Σταμάτησε και άρχισε να κοιτά γύρω του μα δεν ήταν πουθενά, την έχασε μέσα απ'τα χέρια του. «Όχι!» ούρλιαξε ενώ τα δάκρυα του είχαν  στεγνώσει πάνω στα μαγουλά του.

«Όχι ρε πούστη!» φώναξε και οι περαστικοί συνέχισαν να τον κοιτάνε περίεργα λες και βλέπανε έναν τρελό που είχε ξεφύγει από μια ψυχιατρική κλινική. «Ο Conor!» ψιθύρισε έντονα στον εαυτό του. «Αυτός θα ξέρει!» είπε συνεχίζοντας και πήρε τον δρόμο προς τα πίσω τρέχοντας.

Παρόλο την κούραση, τον πόνο στα πόδια και το λαχάνιασμα του δεν τα παράτησε. Ήξερε πως αυτός ο τύπος γνώριζε την Eva καλά. Το κατάλαβε. Άρα.. Άρα έπρεπε να πάει πίσω να τον βρει, μην του ξεφύγει, πριν φύγει και αυτός.

Έτρεχε, έτρεχε γρήγορα, όπως τα λιοντάρια όταν θέλουν να πιάσουν το θήραμα τους. Σκηνές, αναμνήσεις, εικόνες πέρασαν από το μυαλό του και άρχισε πάλι να κλαίει. Λίγο πριν μπει στο στενό που ήταν το κτήριο της φωτογράφησης σταμάτησε και ακούμπησε την πλάτη του πίσω σε ένα παλιό τοίχο ενός κτηρίου.

«ΌΟΟΧΙ!» ούρλιαξε με πόνο στην κορυφή της φωνής του, νιώθοντας ανάμεικτα συναισθήματα, πως τελικά μπόρεσε να του πει ψέματα για κάτι τόσο μα τόσο σοβαρό; Το κεφάλι του έσκυψε προς τα κάτω και οι βρεγμένες μπούκλες του κολλούσαν από εδώ και από εκεί μεταξύ τους, πάνω στο κούτελο, στους κροτάφους του, στο σβέρκο του.

«Α-αποκλείεταιι.» είπε ψιθυριστά αλλά ταυτοχρόνως μαζί με εκείνη που την είχε πλησιάσει και είχε τραβήξει μερικές μπούκλες που είχαν πέσει στο πρόσωπο της..

Θυμήθηκε πως την άγγιξε προηγουμένως και ένιωσε λες και υπήρχε ακόμη αυτή η έλξη, αυτό το ηλεκτρικό συναίσθημα που ένιωσε στην παλάμη του όταν την ακουμπούσε. Ξεφύσησε και ξέσπασε σε περισσότερα κλάματα. Η δεξιά του παλάμη σηκώθηκε και κάλυψε το πρόσωπο του

«Γιατί;» έλεγε μέσα από τα δόντια του ξανά και ξανά. Ένιωθε ήδη από πριν τόσα πολλά περίπλοκα και ανάμεικτα συναισθήματα. Ένιωθε χαμένος, μπερδεμένος, συγκεχυμένος, σαστισμένος, αβέβαιος. Τι και εάν ήταν ξανά και αυτό ένας εφιάλτης; Μα όχι.. θα είχε ξυπνήσει. Πόσο θα μπορούσε κάποιος να πονά μέσα σε έναν εφιάλτη;

Το σώμα του ‘ξεκόλλησε’ από τον τοίχο και προχώρησε με γρήγορο βήμα πίσω στο κτήριο, μόλις πέρασε τη συρόμενη πόρτα για να μπει είδε τον Conor μπροστά του να πάει να βγει έξω. «Εσύ δεν έχεις να πας πουθενά!» τα χέρια του τον έσπρωξαν με δύναμη προς τα πίσω καθώς του φώναξε τούτη την πρόταση.

Μπορεί να νόμιζε πως είχε περάσει πολύ ώρα, μα δεν είχε περάσει ούτε ένα καθαρό τέταρτο, λίγο να αργούσε ακόμη και ο Conor θα είχε φύγει. «Δεν ξέρεις ποιον αγγίζεις μικρέ!» του είπε έντονα ο Conor ενώ ο Harry περπάτησε προς το μέρος του.

«Πες μου που πάει. Πες μου που μένει.» γρύλισε ενώ τα μάτια του γυάλιζαν, παρόλο το κοκκινωπό χρώμα που είχαν από τα δάκρυα που είχε ρίξει για εκείνη όλη αυτήν την ώρα. «Άστην ήσυχη! Έχει περάσει πολλά!» του είπε αυστηρά ο Conor.

«Και εγώ το ίδιο! Τόσο καιρό νόμιζα ότι ήταν νεκρή και τώρα φανερώθηκε μπροστά μου λες και έγινε κανένα θαύμα! Πες μου που είναι γιατί δεν πρόκειται να φύγεις από εδώ..» του είπε γρυλίζοντας μέσα από τα δόντια του.

«Και ποιος θα με εμποδίσει εσύ;» του είπε με ένα ειρωνικό χαμόγελο ενώ ο Harry ξεφύσησε έντονα. «Harry..» η φωνή του Fabian ακούστηκε προειδοποιητική καθώς κοιτούσε εξεταστικά τον Conor. «Ναι εγώ θα σε εμποδίσω!» του ανταπέδωσε έντονα ο Harry μη δίνοντας σημασία στον φίλο του.  

«Δεν πρόκειται να σου πω τίποτα μικρέ! Γι’ αυτό άδειασε μου την γωνιά..» του έριξε ένα έντονο βλέμμα. «Α δεν πρόκειται να μου πεις ε;» έκανε ένα βήμα ακόμη προς το μέρος του ο Harry. «Πολύ ωραία!» το δεξί του χέρι σηκώθηκε ως γροθιά και χτύπησε με δύναμη το πρόσωπο του.

«Ακόμη δεν θα μου πεις;» η μύτη του Conor μάτωσε και εκείνος αμέσως του χάρισε μια γονατιά χαμηλά κάνοντας τον Harry να βογκήξει. Ο μεγαλόσωμος άντρας και ο πληγωμένος Harry συνέχισαν να παλεύουν ενώ ο Fabian έτρεξε στην γυναίκα που κοιτούσε έντρομη.

«Γλυκιά μου..» της είπε γρήγορα. «Πρέπει να καλέσουμε την αστυνομία..» του είπε βιαστικά εκείνη μα μόλις πήγε να φύγει την κράτησε από το χέρι και την εμπόδισε. «Όχι!» της είπε έντονα. «Φέρε μου τα χαρτιά, κάποια χαρτιά θα σου έχει δώσει ο τύπος..κάποια διεύθυνση θα έχεις..» την κοίταξε εξεταστικά στα μάτια.

«Όχι δεν έχω να σου δώσω τίποτα, που ξέρω ότι εσύ με τον άλλον δεν είσαι το πρόβλημα;» του ανταπέδωσε απότομα. «Σου φαινόμαστε εμείς οι κακοί τύποι;.» γέλασε ο Fabian μα μόλις συνηδειτοποίησε σε τι κατάσταση βρισκόντουσαν έκοψε το χιούμορ.«Με ξέρεις τόσα χρόνια.. σε παρακαλώ..δείξε μου τα χαρτιά κάτι θα υπάρχει ..» την παρακάλεσε έντονα.....

«Αφού δεν θέλει να σε δει..δεν θα σε δει μικρέ!» είπε έντονα ο Conor ενώ έπιασε το σαγόνι του που μόλις τον είχε χτυπήσει ο Harry ενώ όμως έπειτα εκείνος τον είχε ρίξει κάτω. Μόλις πήγε να σηκωθεί από το πάτωμα.. ο Conor τράβηξε το σακάκι του και έβγαλε ένα πιστόλι στοχεύοντας το προς το μέρος του.

«Ή φεύγεις ή τραβάω την σκανδάλη..διάλεξε.» ο Conor του μίλησε αργά χαμογελώντας στο τέλος της πρότασης του ενώ το αίμα έτρεχα αργά αργά από την μύτη του Harry. «Διάλεξα εγώ!» ακούστηκε μια τρίτη φωνή από πίσω, γνώριμη για τον Harry.

Ήταν ο Fabian είχε πάρει μια ξύλινη καρέκλα και την κοπάνισε με δύναμη στο πίσω μέρος του κεφαλιού του Conor, κάνοντας τον να πέσει χάμω ζαλισμένος μπροστά τους. «Τι έκανες;» τον κοίταξε ο Harry με διάπλατα μάτια. «Θα σε πυροβόλαγε!» του αποκρίθηκε ο Fabian.

«Δεν θα το έκανε!» του είπε γκρινιάζοντας. «Τώρα πως θα μάθω που πήγε η Eva;» του φώναξε ενώ ο Fabian ξεφύσησε αγανακτισμένος. «Πρώτον πάψε να μου φωνάζεις και δεύτερον πάρε αυτό..» του έδωσε ένα χαρτί.

«Τι-τι είναι;» ο Harry άρχισε να το κοιτάει έντονα. «Είναι δύο διευθύνσεις από όπου ο Conor Labor έτσι λέγεται ο τύπος,έστειλε δύο βεβαιώσεις, μία από μια διεύθυνση στο Austin και μία από το Dallas! Λογικά..η Eva δεν πρόλαβε να πάει τρέχοντας έως το Austin …άρα προσπάθησε να επισκεφθείς την δεύτερη διεύθυνση εάν υσχίει και είναι εκεί...» του είπε και ο Harry τον κοίταξε λες και ήταν ο σωτήρας του μπροστά του.

«Ευχαρίστησε με σε λίγο..» του είπε σαρκαστικά. «Και τι εάν υπάρχουν και άλλοι τόσοι σαν και του λόγου του εκεί;» είπε απότομα ο Harry καθώς έριξε ένα βλέμμα στον Connor. «Τότε συγγνώμη αλλά θα χρειαστείς μια καρέκλα!» του είπε μα ο Harry δεν γέλασε όπως θα έκανε κάθε άλλη φορά που έλεγε βλακεία ο Fabian.

«Αχ..» ξαφνικά ακούστηκε να βογκάει ο Conor κάτω δίπλα τους. «Φύγε! Φύγε!» τον έσπρωξε o Fabian και ο Harry σκουπίζοντας το πρόσωπο του έκανε ένα βήμα πίσω και έτρεξε έξω από το κτήριο για πάει στην διεύθυνση που ανέγραφε το χαρτί που κρατούσε.

«Να!» ο Fabian του ξανά κοπάνισε άλλη μία με την καρέκλα και τον έκανε να ξανά λιποθυμήσει. «Ταξί!» ο Harry πετάχτηκε στο δρόμο και σταμάτησε ένα ταξί. «Στην κάτω διεύθυνση εδώ στο Dallas, γρήγορα!» του είπε καθώς μπήκε στην θέση του συνοδηγού.

«Ηρέμισε φίλε σε λιγότερο από πέντε λεπτά θα είμαστε εκεί..δίπλα είναι!» του είπε ο οδηγός κοιτώντας έντονα τα αίματα που είχαν απομείνει στο πρόσωπο του πριν βάλει μπρος το ταξί και χαθεί στους πολυσύχναστους δρόμους του Dallas.

( Ο ΧΑΜΟΣ. ΑΠΛΑ! Ελπίζω να σας άρεσε γενικά! Ευχαριστώ πολύ όσες συνεχίζουν ακόμη να είναι φανατικές alivers και να διαβάζουν και το ALIVE 2! Παρακαλώ μην ξεχνάτε να κάνετε FAVORITE και COMMENT! Ξέρετε τα τελευταία κεφάλαια είναι μεγάλα και θέλουν αρκετές ώρες για να ολοκληρωθούνε οπότε..κάτι πρέπει να έχω για να ανταμοιφθώ και εγώ. Δεν νομίζετε; Σας λατρεύω πολύ. Πολλά φιλιά. <3 Καλό σας βράδυ xx)