*Τραγούδι για αυτό το κεφάλαιο:

Matthew Perryman Jones - Canción de la Noche*

_____________________________________________

Λίγους μήνες μετά..

Το μαύρο ranger rover πάρκαρε στην άκρη του δρόμου και το δυνατό χέρι του Harry βγάζοντας το κλειδί από την μίζα έσβησε την μηχανή αμέσως. Η πόρτα του οδηγού άνοιξε και το σώμα του βγήκε έξω από το αυτοκίνητο μονό μιας νιώθοντας σε κάθε εκατοστό του κορμιού του.. το τσουχτερό κρύο που επικρατούσε στο μουντό κλίμα του Λονδίνου.

Το βλέμμα του κενό, με τα φρύδια του σμιγμένα και τα χείλια του ρουφηγμένα καθώς κλείδωσε το αυτοκίνητο και προχώρησε μακριά του έως το μεγάλο σε χρώμα καφέ κτήριο που υπήρχε μπροστά του. Το χέρι του χτύπησε το κουδούνι δύο-τρεις φορές μέχρι που η πόρτα άνοιξε και μια μικρό καμωμένη κοπέλα γύρω στα τριάντα με ξανθά μαλλιά πιασμένα σε κότσο βρέθηκε μπροστά του.

«Ω, καλημέρα κύριε Styles..» του είπε ευγενικά καθώς τράβηξε την πόρτα για να περάσει. «Είναι εδώ η μητέρα μου;» την ρώτησε μονότονα καθώς μπήκε μέσα και σκούπισε μια-δυο φορές τα πόδια του στο ξερό καφέ χαλί που έγραφε «welcome» μπροστά στην πόρτα.

«Ναι εδώ είναι, θέλετε να την φωνάξω ή θα πάτε εσείς στον πάνω όροφο;» τον ρώτησε συνεχίζοντας να έχει τον ίδιο ευγενικό τόνο καθώς έκλεισε την πόρτα πίσω της. «Εμ, θα πάω εγώ.» κούνησε το δεξί του χέρι κάνοντας της νόημα πως δεν θέλει να την φωνάξει.

«Το ασανσέρ λειτουργεί;» την ρώτησε και η καλή υπηρέτρια έγνεψε προχωρώντας μαζί του, δίπλα του.. έως που έφτασαν έξω από αυτό. «Εντάξει Amelia δεν σε θέλω άλλο. Πήγαινε..» την κοίταξε έντονα και εκείνη σιωπηλή έφυγε μακριά του δίχως να του χαλάσει χατίρι.

Το δάχτυλο του Harry άγγιξε το μαύρο κουμπί που βρισκόταν μπροστά του και αμέσως οι θύρες άνοιξαν και το σώμα του μπήκε στο μικρό ασανσέρ που τον περίμενε ήδη εκεί, αφού έπειτα πάτησε το κουμπί με τον αριθμό ‘2’ οι θύρες έκλεισαν και το ασανσέρ ξεκίνησε να ανεβαίνει προς τα πάνω σε σταθερή κίνηση και ρυθμό.

Καθόλην την διάρκεια αυτή ο Harry κοίταζε τον εαυτό του στον καθρέφτη, μπορεί να μην ήταν όπως παλιά αλλά ένιωθε λίγο ανανεωμένος. Λίγους μήνες μετά έχοντας αποφασίσει να αλλάξει, τα γένια είχαν φύγει από το πρόσωπο του, τα μαλλιά του είχαν κουρευτεί ελάχιστα και είχαν τραβηχτεί από το πρόσωπο του ελαφρά με μια σκουρόχρωμη μπαντάνα ενώ το δέρμα του προσώπου του είχε αναζωογονηθεί κατά κάποιο τρόπο χάρης τις ειδικές κρέμες που του είχε προσφέρει η φαρμακοποιός της μητέρας του.

Το βλέμμα του έπειτα ‘έπεσε’ στο αριστερό του χέρι, στα τατουάζ που είχε δημιουργήσει ο ίδιος μόνος του, στις αναμνήσεις που είχε χαράξει με βελόνα ο ίδιος πάνω στο χέρι του  πάλι για εκείνη.

Ένα βιβλίο και μια απεικόνιση ανθρώπινης καρδιάς είχαν καλύψει το δέρμα του, με ένοια ως ένα βιβλίο γεμάτο φωτογραφίες της και από πάνω η δικιά της καρδιά, αναστέναξε και δίχως να το καταλάβει οι θήρες είχαν ανοίξει και είχε φτάσει ήδη στον δεύτερο όροφο.

Τα πόδια του κινήθηκαν έξω από αυτό και περπατώντας αργά, ξεφυσώντας μαζί καθώς έτριβε με την παλάμη του το σβέρκο του κατευθυνόταν έως το γραφείο της μητέρας του πέρα από το τεράστιο μακρύ διάδρομο και τα υπνοδωμάτια.

Ποιον κοροϊδεύω; Έλεγε από μέσα του.

Μπορεί να έδειχνε εξωτερικά καλά αλλά μέσα του ήταν σαπισμένος, κενός. Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο του ξαφνικά και σκουπίζοντας το αμέσως αναστέναξε και προσπάθησε να μείνει δυνατός, έδιωξε το κατσουφιασμένο βλέμμα μου είχε και αμέσως επανήλθε στο σοβαρό του, στο ισχυρό, στο ανίκητο.

Ξέροντας πως μπορούσε να προσποιηθεί πως ήταν καλά, πως δεν πονούσε αν και μέσα του πέθαινε ακόμη, και δεν το έλεγε. Η μορφή του στάθηκε πίσω από την πόρτα του γραφείου της Anne και χτυπώντας μια φορά δίχως να πάρει απάντηση προχώρησε μέσα.

«Harry!» χαμογέλασε εκείνη αμέσως μόλις την είδε. «Πως και από εδώ;» σηκώθηκε αμέσως από την καρέκλα της αφαιρώντας τα γυαλιά από τα μάτια της.

«Σου έφερα τις φωτογραφίες από την τελευταία φωτογράφιση στο Birmingham.» έβγαλε τον φάκελο από την πίσω τσέπη του παντελονιού του και τον άφησε πάνω στο γραφείο της.

«Οι φωτογραφίες είναι σε μικρό μέγεθος, έτσι είπε πως θα ήταν καλύτερες ο Fabian!» σήκωσε τους ώμους του δίχως να έχει συνειδητοποιήσει ακόμη γιατί ενδιαφέρεται να ξανά αρχίσει να δουλεύει αφού είχε  τόσο λεφτά.

Για να ξεχαστώ, βλάκα!, είπε μες το κεφάλι του και κουνώντας το επέστρεψε πίσω στην πραγματικότητα.

«Είναι πράγματι πολύ καλές. Μπράβο Harry! Μπράβο! Χμ.. πολύ τέλειες! Ποτέ δεν θα πίστευα ότι θα τα κατάφερνες τόσο καλά! Είμαι έκπληκτη από την δουλειά σου!» του χαμογέλασε πλατιά κοιτώντας ξανά και ξανά τις φωτογραφίες.

«Το ήξερα πως θα τα κατάφερνες, μια μάνα ξέρει, το ήξερα πως θα έβρισκες το δρόμο σου πίσω στο σπίτι, το ήξερα πως θα την ξέχναγες, θα την ξεπερ-» ξεκίνησε να του λέει γρήγορα μα εκείνος αμέσως άρχισε να κουνάει το κεφάλι του αρνητικά μαζί με τα χέρια του που έτρεμαν,

«Όχι, όχι! Σταμάτα! Δεν θέλω να μιλήσω γι’ αυτό!» την διέκοψε και έκανε ένα βήμα προς τα πίσω. «Κα-καλά..» είπε εκείνη με τρεμάμενη φωνή και έκατσε πίσω στην θέση της κοιτώντας τον εξεταστικά.

«Ο Fabian μου είπε πως θα μου δώσει μια νέα καλή δουλειά για το εξωτερικό.» της είπε αμέσως μετά και εκείνη χαμογέλασε γλυκά.

«Αλήθεια; Αυτά είναι φανταστικά νέα! Για πού;!» τον ρώτησε γεμάτη περιέργεια. «Για Αμερική..» της απάντησε και εκείνη αμέσως για κάποιο ανεξήγητο λόγο έχασε το χαμόγελο της ενώ φάνηκε αρκετά ταραγμένη.

«Όχι Harry είναι μακριά.» τόνισε και εκείνος της έριξε ένα περίεργο βλέμμα. «Τι; Τι σχέση έχει αυτό; Δεν είμαι δα έφηβος. Ενήλικας είμαι μαμά!» τοποθέτησε τα χέρια του στην μέση του.

«Τι θα γίνει; Θα ανακατευτείς πάλι στην ζωή μου; Και στα επαγγελματικά μου εκτός από τα ερωτικά μου;» γκρίνιαξε, «Harry ξέρεις πώς και τότε το έκανα για καλό! Και τώρα… το ίδιο, σε θέλω κοντά μου, να ξέρω πως θα είσαι καλά!» του τόνισε και εκείνος ξεφύσησε αγανακτισμένος δίχως να θέλει να θυμώσει.

«Το πολύ για δύο με δυόμιση εβδομάδες θα μείνω ρε μαμά! Θα κάνω κάποιες φωτογραφήσεις μόνος και μετά κάτι άλλες μαζί με τον Fabian και τέλος!» της εξήγησε και εκείνη αφού στράβωσε τα χείλη της σκεπτόμενη αναστέναξε βαθιά και τον κοίταξε.

«Εντάξει. Θα είσαι μόνο με τον Fabian!» του είπε και εκείνος στροβίλισε τα μάτια του ξεφυσώντας. «Εντάξει!» της είπε καθώς κατευθύνθηκε έως την πόρτα, «Και πότε φεύγετε;» τον ρώτησε και εκείνος γύρισε να την κοιτάξει.

«Μεθαύριο!» της απάντησε και άνοιξε την πόρτα για να φύγει.. «Μα καλά δεν θα με χαιρετήσεις;» σηκώθηκε εκείνη αμέσως θιγμένη από την θέση της. «Πάντα με χαιρετούσες όταν ήσουν μικρός.» άκουσε να του λέει.

«Πάντα χαμογελούσα όταν ήμουν μικρός..κάτι που δεν κάνω τώρα. Τα πράγματα αλλάζουν. Αντίο μαμά!» της είπε ξερά και έκλεισε την πόρτα.

«Όχι Harry..» ψιθύρισε εκείνη ακόμη και εάν δεν τον άκουγε. «Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Δεν μπορείς να ανακουφίσεις τον πόνο, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει το παρελθόν. Είσαι ο ίδιος με πριν και αυτό είναι λάθος!» ξανά πήρε τις φωτογραφίες στα χέρια της και έκλεισε τα μάτια της για λίγο αναστενάζοντας βαθιά.

(Aυτό ήταν και το κεφάλαιο 2!! Πιστεύω νας σας άρεσε. Μην ξεχνάτε να κάντε FAVORITE & ΣΧΌΛΙΟ. Ο Fabian είναι ένας φωτογραφός πιο διάσημος από τον Harry που τον γνώρισε μέσω της Anne και τώρα συνεργάζονται μαζί! Αυτά για σήμερα!! ily x kisses :) see you soon<3)