Μια φορά και έναν καιρό,κάπου στο λιμάνι της Wolfang,ο Alistair έτρεχε με κατεύθυνση το πίσω μέρος του κάστρου του βασιλείου.Ήθελε να βρει τον Andrew όσο πιο γρήγορα γίνεται,για να μπορέσει να φύγει μετά για το βασίλειο του Σκότους.

Όταν έφτασε έξω από το κάστρο,μπήκε μέσα και περπατώντας όσο πιο σιγά μπορούσε,σταμάτησε έξω από μια αίθουσα,όπου είδε έναν άνδρα να βγαίνει έξω.Αυτός ο άνδρας,ήταν αυτός που έψαχνε ο Alistair.

Ο Andrew.

Λίγο πριν απομακρυνθεί από το σημείο,ο Alistair τον πλησίασε και,προς έκπληξη του,ο Andrew τον αναγνώρισε αμέσως.
«Andrew;»
«Κύριε;Εσείς;Είστε ζωντανός;»
«Δεν έχει σημασία αυτή τη στιγμή.Πρέπει να με βοηθήσεις»
«Να σας βοηθήσω;Σε τι;Και συγγνώμη.Τι είναι αυτά που φοράτε;»

Ο Alistair αναστέναξε.
«Άκουσε με.Δεν έχω χρόνο να το συζητήσουμε αυτή τη στιγμή.Πες μου ότι ξέρεις που βρίσκεται το άλογο μου;»
«Η αλήθεια είναι ότι το μεταφέραμε σε άλλο σημείο του κάστρου...»
«Ωραία πάω εκεί τότε»,απάντησε ο Alistair και πήγε να φύγει από το σημείο.

Μπορεί να ήθελε να απομακρυνθεί από το σημείο,όμως ο Andrew τον έπιασε από το χέρι και του είπε:
«Κύριε.Τι πάτε να κάνετε;»
«Ό,τι και να πάω να κάνω,θέλω να είστε έτοιμοι για όλα»
«Που θέλετε να πάτε;»

Ο Alistair αναστέναξε.
«Θέλω να πάω στη βόρεια πλευρά του βασιλείου του Σκότους.Αν και δε ξέρω σε ποιο σημείο πρέπει να κατευθυνθώ...»
«Στη βόρεια πλευρά;Μόνο ένα σκοτεινό κάστρο υπάρχει εκεί»
«Ξέρεις πως μπορώ να πάω εκεί;Είναι επείγον»

Ο Andrew αναστέναξε.Χαμήλωσε το βλέμμα και,αφού το σήκωσε ξανά,κοίταξε τον Alistair και του έδωσε την απάντηση που χρειαζόταν.

Όπως του είπε,στην πίσω πλευρά του κάστρου του βασιλείου,βρίσκεται μια βάρκα που είναι η μόνη επιλογή για να κατευθυνθεί στη βόρεια πλευρά.

Φτάνοντας στην ακτή,του είπε,θα δει λίγα μέτρα παραπέρα σκαλοπάτια που οδηγούν στο σκοτεινό κάστρο.

Θα προσπεράσει τα σκαλοπάτια,αγνοώντας ό,τι σύννεφα θα σκεπάζουν το πρόσωπο του,όπως επίσης δε θα πρέπει να κοιτάζει το απότομο κενό της αβύσσου,και θα φτάσει στο κάστρο.

Ο Alistair,που άκουγε τα λόγια του Andrew,σχημάτισε ένα πλατύ χαμόγελο.Αφού τον ευχαρίστησε για όσα του είπε,κατευθύνθηκε σε ένα άλλο δωμάτιο,φόρεσε τα ρούχα του,πήρε το ξίφος του και πήγε να βρει το άλογο του.

Για καλή του τύχη,κατόρθωσε να βρει το άλογο του χωρίς να τον δουν.Έτσι,ανέβηκε στο άλογο του και ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι.

Για το ταξίδι στο βασίλειο του Σκότους.

...

Την τελευταία φορά που επισκέφθηκε το βασίλειο του Σκότους,ήταν όταν κατόρθωσε να νικήσει τον Minir,τον άρχοντα του Σκότους.Αυτή τη φορά,επισκέπτεται ξανά το βασίλειο.Για άλλο λόγο όμως.

Προσπέρασε το κάστρο και έφτασε τελικά στη λίμνη.Μπροστά στην ακτή,βρισκόταν μία ξύλινη βάρκα,με δύο κουπιά.Ήταν η βάρκα που του είχε υποδείξει ο Andrew να βρει.

Ο Alistair άφησε το άλογο και μπήκε αμέσως στη βάρκα.Ακούμπησε το ξίφος του δίπλα του και ξεκίνησε να προχωράει μέσα στη λίμνη αίματος.Προχωρούσε και έβλεπε μπροστά του τα βουνά να ξεπηδούν και να τον περιμένουν να βρεθεί και εκείνος στη βόρεια πλευρά του νησιού.

Με το χρόνο να περνάει και τον Alistair να συνεχίζει να κάνει κουπί,ένιωσε ξαφνικά μια μορφή να εμφανίζεται.Κατάλαβε αμέσως ποια μορφή είχε μόλις εμφανιστεί μπροστά του.
«Τι θέλεις εδώ;»,είπε τελικά.
«Alistair τι πας να κάνεις;»
«Νομίζω δε σε αφορά αυτό»
«Τι πας να κάνεις;Είσαι σοβαρός;»

Ο Alistair αναστέναξε.
«Matilda νομίζω έχω απαντήσει εδώ και ώρα σε αυτό»
«Alistair,ο Rallion δεν είναι σαν τους υπόλοιπους εχθρούς που έχεις αντιμετωπίσει.Είναι πανούργος.Θα είναι δύσκολη μάχη...»
«Matilda»,τη διέκοψε,«Δε μπορείς να με σταματήσεις.Θα πάω και θα τον αντιμετωπίσω.Δε πρόκειται να φύγω αν δεν τον νικήσω μια και καλή»

Βλέποντας πόσο μάταια είναι η προσπάθεια να του αλλάξει γνώμη,η Maltilda εξαφανίστηκε,αφήνοντας τον Alistair να συνεχίζει να κάνει κουπί.Είχε πάρει ήδη την απόφαση να αντιμετωπίσει τον Rallion.

Και αυτό θα κάνει.

...

Με τον άνεμο να γίνεται πιο δυνατός,ο Alistair έφτασε επιτέλους στην ακτή.Άφησε το πλοίο και πλησίασε τα σκαλοπάτια.Σήκωσε το βλέμμα του και έμεινε άναυδος με το θέαμα που αντίκρισε.

Το σκοτεινό κάστρο βρισκόταν πάνω σε ένα βουνό,το οποίο ενώνοταν με την ακτή με μια μεγάλη σκάλα,όπου εάν κάποιος έκανε το λάθος και έπεφτε,θα έπεφτε στη σκοτεινή άβυσσο.

Την ίδια στιγμή,νυχτερίδες έκαναν συνεχώς την εμφάνιση τους γύρω από το κάστρο,κάνοντας ακόμα πιο δύσκολο το έργο της ανάβασης.

Ο Alistair μπορεί να φοβόταν,είχε όμως το θάρρος που χρειαζόταν για να γίνει αυτό που έπρεπε να γίνει.Είχε αντιμετωπίσει κι άλλες απειλές.Τίποτα δε θα τον σταματούσε.Όχι ακόμα.

Αφού πήρε μια βαθιά ανάσα,ξεκίνησε να ανεβαίνει σιγά σιγά τα σκαλοπάτια.Προσπαθούσε,όσο μπορούσε,να μην κοιτάει την άβυσσο.Αντιθέτως,κοιτούσε μόνο μπροστά.

Όσο προχωρούσε,οι νυχτερίδες τον πλησίαζαν,χωρίς όμως να γίνονται απειλητικές.Σε αντίθεση με άλλες φορές,που προσπαθούσαν να σταματήσουν όποιον ήθελε να διασχίσει τα σκαλοπάτια,αυτή τη φορά δεν έκαναν τίποτα.

Σαν κάποιος να ήθελε να τον βοηθήσει να ανέβει τα σκαλοπάτια για να φτάσει στον προορισμό του.Να είναι,όμως,έτσι;Δε ξέρει.Και δε θα ήθελε να το μάθει αυτή τη στιγμή.

Ο Alistair κατόρθωσε,τελικά,να ανέβει όλα τα σκαλοπάτια και να φτάσει στην είσοδο του κάστρου.Μπήκε μέσα,έτοιμος για όλα.

Η μεγάλη ώρα είχε σχεδόν φτάσει.

...

Ο Alistair περπατούσε στη σκοτεινή αίθουσα,ψάχνοντας να βρει τον Rallion.Περπατούσε κρατώντας το ξίφος του και την ασπίδα του,με την ελπίδα να εντοπίσει τον εχθρό χωρίς να υπάρξει κάποιο θέμα.

Ξαφνικά,σε μια αίθουσα,είδε μπροστά του την πλάτη ενός υψηλόσωμου άνδρα,που φορούσε,όσο μπορούσε να διακρίνει,ένα μεγάλο ένδυμα,με μια μεγάλη κουκούλα.

Πριν προλάβει να πει κουβέντα,άκουσε τον άνδρα να του λέει με μια βαριά φωνή:
«Το ήξερα.Ήξερα ότι θα έρθεις κάποια στιγμή»
«Rallion!»,φώναξε ο Alistair,«Δε ξέρω αν γνωρίζεις ποιος είμαι,αλλά είμαι εδώ για να σε αντιμετωπίσω.Ήρθε η στιγμή να βάλω ένα τέλος σε όλο αυτό»

Ο Rallion χαμογέλασε μοχθηρά.Γύρισε το σώμα του και,τότε,ο Alistair αντίκρισε μπροστά του τον κακούργο μάγο.Είδε ότι ο Rallion φορούσε ένα μεγάλο μανδύα,φορώντας στο λαιμό ένα βραχιόλι με μια νεκροκεφαλή.

Στη μέση,φορούσε μια μεγάλη ζώνη,με μια ακόμη νεκροκεφαλή να δεσπόζει.Το πρόσωπο του,παρόλο που ο ίδιος ήταν μεγάλος πια σε ηλικία,δεν έδειχνε γερασμένο.

Με τον Alistair να τον κοιτάζει φοβισμένος,ο Rallion βρήκε την ευκαιρία να του πει:
«Έγινε ένα τεράστιο λάθος όταν δεν σε άφησαν να έρθεις σε εμένα.Θα μπορούσαμε να εξουσιάζουμε μαζί τα πέντε βασίλεια...»
«Το τεράστιο λάθος έγινε όταν εμφανίστηκες εσύ!Και αυτό το λάθος,ήρθε η ώρα να το διορθώσω!»

Ο Alistair,με την απάντηση του,έδειχνε ότι,παρόλο που ήταν φοβισμένος,δεν επρόκειτο να εγκαταλείψει την αποστολή του.Γνώριζε πολύ καλά πλέον ποιος ήταν ο Rallion και,γι'αυτό,είχε έρθει η στιγμή να κάνει αυτό που έπρεπε.

Ο Rallion,που άκουγε με προσοχή αυτά που του έλεγε ο Alistair,πήρε την σκυτάλη και απάντησε:
«Ο Donne ήταν ηλίθιος που σε άφησε να τριγυρίζεις με τη σκέψη ότι μπορείς να με νικήσεις...»
«Ο Donne είναι νεκρός!»
«Ναι διότι τον σκότωσα εγώ!»,απάντησε δυνατά ο Rallion και συμπλήρωσε:
«Και πολύ ευχαρίστως να σκοτώσω το ίδιο μου το αίμα!»

Ο Alistair αναστέναξε.Ήξερε ότι ο Rallion δεν αστειεύονταν.Μπορούσε κάλλιστα να βγάλει από τη μέση,όπως είπε,το ίδιο του το αίμα.Το παιδί του κλώνου του.Ήξερε ότι είναι ένας δυνατός αντίπαλος.

Όμως,ο Alistair,ακόμα και ο Μπιλ,ο ίδιος άνθρωπος δηλαδή,είχε αντιμετωπίσει περιπτώσεις και περιπτώσεις.Δε θα φοβόταν να τον αντιμετωπίσει.Είχε έρθει η στιγμή να υπερασπιστεί την τιμή του.

Ο Alistair κοίταξε το ξίφος του.Χαμογέλασε.Είπε μονάχα τέσσερεις λέξεις.

Αυτό θα το δούμε.

Ο Alistair,τότε,έτρεξε προς τον Rallion.Λίγο πριν τον χτυπήσει με το ξίφος,ένιωσε μια πύλη να ανοίγει,να πέφτει μέσα και να εμφανίζεται σε μια άλλη γωνία της αίθουσας.

Για μια στιγμή απόρησε.Τι ήταν αυτό που είχε μόλις γίνει;Δεν έκατσε να βρει απάντηση.Αντιθέτως,δοκίμασε να επιτεθεί ξανά.Όπως και έγινε.

Δοκίμασε να επιτεθεί,με μια πύλη να ανοίγει και να εμφανίζεται σε άλλη γωνία του δωματίου.

Ο Rallion,που κοιτούσε τον Alistair να πέφτει στην παγίδα που του είχε στήσει,αφού γέλασε μοχθηρά,είπε μονάχα δύο λέξεις.

Η σειρά μου.

Τότε,σήκωσε τα δύο του χέρια και,ξαφνικά,ένα σύννεφο καπνού τον σκέπασε,με τον Alistair να τον κοιτάζει με απορία.Λίγες στιγμές αργότερα,τα σύννεφα εξαφανίστηκαν και εμφανίστηκε ο Rallion,με τα χέρια του να πετάνε πράσινες φλόγες.

Παράλληλα,περιστρέφονταν γύρω του διάφορες νεκροκεφαλές,που για μια στιγμή τρόμαξαν τον Alistair.

Τότε,με μια κίνηση,πέταξε μια πράσινη φλόγα,με τον Alistair να καταφέρνει να την αποκρούσει με την ασπίδα του.

Χωρίς να χάσει άλλο χρόνο,ο Alistair προσπάθησε να πάρει την σκυτάλη και να τον πετύχει με το ξίφος του.Έτσι,τέντωσε το ξίφος του,χωρίς όμως να πετύχει τον Rallion.

Αντιθέτως,το ξίφος πέρασε μέσα από μια πύλη,πετυχαίνοντας αέρα.Αυτό έκανε τον Rallion να απαντήσει,ρίχνοντας μια μπάλα πράσινης φλόγας στον Alistair,πετυχαίνοντας τον και ρίχνοντας κάτω.

Η επιτυχημένη αυτή κίνηση,είχε ως αποτέλεσμα να πει ο Rallion:
«Είσαι σίγουρος ότι θες να με αντιμετωπίσεις;»
«Ήρθα εδώ για να κλείσω μια πληγή.Δε πρόκειται να σταματήσω μέχρι να εκπληρώσω το σκοπό μου»
«Αν ο Ross σου έλεγε την αλήθεια,τώρα θα εξουσιάζαμε μαζί την εξουσία Alistair...»
«Μη μιλάς!Φτάνει!Είμαι εδώ για να σε νικήσω και αυτό θα κάνω»

Ο Rallion γέλασε.Είπε,ξανά,μονάχα δύο λέξεις.

Πολύ καλά.

Ο Rallion πέταξε άλλη μια μπάλα πράσινης φλόγας,με τον Alistair να προλαβαίνει να σηκωθεί και να αποφεύγει την τελευταία στιγμή τη μπάλα.

Προσπάθησε για ακόμη μια φορά να πετύχει με το ξίφος τον Rallion,με τον κακούργο μάγο να ανοίγει μια πύλη,να μπαίνει μέσα και να εμφανίζεται σε άλλο χώρο.Τότε,πέταξε μια ακόμη μπάλα πράσινης φλόγας,πετυχαίνοντας τον Alistair.

Εκείνος,σύρθηκε μέχρι τον τοίχο,με τον Rallion να πλησιάζει και να λέει:
«Καημένε Alistair.Σε φλόμωσαν στο ψέμα ότι θα είσαι για πάντα ο άρχοντας των πέντε βασιλείων...»
«Δε φλόμωσαν εμένα στο ψέμα.Άλλος είχε τη ψευδαίσθηση ότι θα πετύχει κάτι μεγάλο...»
«Και θα πετύχω!Τώρα που θα σε βγάλω από τη μέση,θα κάνω αυτό που έπρεπε από την πρώτη στιγμή!»

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του Rallion,πριν απομακρυνθεί λίγα μέτρα και κάνει αυτό που ήθελε από την αρχή.Να χρησιμοποιήσει το τελικό,όπως λέει,ξόρκι.

Κουνώντας τα χέρια του και λέγοντας κάποιες λέξεις,ο Rallion έκανε ένα ξόρκι,το οποίο ήταν έτοιμος να πετάξει στον ανήμπορο Alistair.Όπως και έγινε.Πέταξε το ξόρκι και...

Τίποτα.

Λίγο πριν πετύχει τον Alistair,το ξόρκι εξατμίστηκε.Τότε,ένιωσε μια δύναμη να τον κατακλύζει.Σχηματίζοντας ένα πλατύ χαμόγελο,σηκώθηκε πάνω,έτρεξε στον Rallion,του κάρφωσε το στήθος στο στήθος και τον έσυρε στο τοίχο.

Εκεί,ξεκίνησε να το γροθοκοπά,με τον Rallion να νιώθει ανήμπορος να αποκρούσει τις επιθέσεις.

Λίγο πριν το τελικό χτύπημα,ο Alistair αφαίρεσε το ξίφος από το στήθος του Rallion και,τότε,τον άκουσε να του λέει:
«Θα το μετανιώσεις αυτό που κάνεις...»
«Αυτό ας το να το ξέρω εγώ καλύτερα.Rallion»

Ο Alistair,τότε,κάρφωσε για τελευταία φορά το ξίφος στο στήθος του Rallion,με αποτέλεσμα ο κακούργος μάγος να πέσει νεκρός.

Ο Alistair αφαίρεσε ξανά το ξίφος και ένιωσε την ανακούφιση να τον κατακλύζει.Είχε μόλις νικήσει τον άνθρωπο που είχε φέρει στον κόσμο τον πατέρα του.Είχε μόλις νικήσει τον μεγάλο του εχθρό.

Γνωρίζοντας ότι δεν είχε κάτι άλλο να κάνει,περπάτησε σιγά σιγά προς την έξοδο.Βγήκε έξω από το κάστρο,πέρασε τις σκάλες και,πριν μπει στη βάρκα,κοίταξε τον ουρανό και είπε:
«Matilda,σε ευχαριστώ.Πολύ»

Με ένα αργό βηματισμό,μπήκε μέσα στη βάρκα και ξεκίνησε αμέσως να επιστρέψει πίσω στο βασίλειο της Wolfang.Με τη σκέψη του να βρίσκεται στη μάχη και στο πως κατόρθωσε να νικήσει τον άνθρωπο που έφερε στη ζωή τον πατέρα του,έκανε το ταξίδι του γυρισμού πιο μακρινό.

Του πήρε ώρα να γυρίσει πίσω στην ακτή.Δε κατάλαβε ποτέ πότε έφτασε.Δεν τον ένοιαζε όμως.Η σκέψη του ήταν αλλού.

Όμως,ήξερε ότι έπρεπε να γυρίσει πίσω.Και αυτό θα κάνει.

...

Με τη νύχτα να έχει πέσει στα πέντε βασίλεια,ο Alistair γύρισε εξουθενωμένος στο κάστρο της Wolfang,όπου άφησε το άλογο του και έφυγε κρυφά για το λιμάνι.

Δε συνάντησε ξανά τον Andrew,παρόλο που εκείνος στεκόταν χαμογελαστός σε μια γωνία,βλέποντας τον άρχοντα του να απομακρύνεται από το σημείο.

Ο Alistair γύρισε στο καράβι,όπου βρήκε μέσα στο κατάρτι τον Todd να κάθεται.Τον πλησίασε και του είπε:
«Σήκω,φύγαμε»
«Γύρισες;»
«Γύρισα ναι.Γι'αυτό σου λέω.Σήκω να φύγουμε.Γυρίζουμε πίσω στη Taprak»
«Τώρα;»
«Τώρα ναι»

Ο Todd αναστέναξε.
«Εξουθενωμένο σε βλέπω»
«Η αλήθεια είναι ότι είμαι λίγο εξουθενωμένος»
«Τότε ξεκουράσου.Θα φύγουμε το πρωί»

Έτσι έγινε τελικά.Ο Alistair μπήκε στο κατάστρωμα και κοιμήθηκε,έτσι ώστε να ξεκουραστεί από τη μάχη που είχε ακολουθήσει.Ήθελε μέχρι το πρωί να είναι έτοιμος για να μιλήσει στη Lidia για κάτι που είχε αποφασίσει.

Όλα όμως,το πρωί.

...

Το επόμενο πρωί,ο Todd μετέφερε με το πλοίο τον Alistair στο νησί.Όταν έφτασαν,ο Alistair πλησίασε τη γυναίκα του,η οποία ανησυχούσε που δεν τον είχε δει μια ολόκληρη μέρα.

Εκείνος,από τη μια,ήταν χαρούμενος για όσα είχαν συμβεί,αλλά από την άλλη αγχωνόταν για το πως θα αποκαλύψει στη Lidia τι είχε γίνει.Εκείνη δε δυσκολεύτηκε να καταλάβει ότι ο άνδρας της κάτι σκεφτόταν.

Χωρίς να χάσει άλλο χρόνο,ο Alistair αποκάλυψε στη Lidia τα πάντα.Για τον Rallion,τον πατέρα του,την προφητεία και,φυσικά,για την τελική μάχη.

Εκείνη άκουγε τα λόγια του Alistair,έχοντας μείνει με ανοιχτό το στόμα.Δε μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί.
«Τι είναι αυτά που λες;»
«Πήγες και πολεμησες έναν μάγο;Είσαι σοβαρός;»
«Τον νίκησα Lidia!Τον νίκησα!»,της είπε χαμογελαστός.
«Και αν πέθαινες;Τι θα έκανα τότε;»
«Μην ανησυχείς.Είμαι ζωντανός.Δεν υπάρχει λόγος για αρνητικές σκέψεις»

Η Lidia αναστέναξε.Δε μπορούσε να πιστέψει ότι ο άνδρας της πολέμησε έναν δύσκολο αντίπαλο,βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή του.

Όμως,το πιο σημαντικό δεν το είχε ακούσει ακόμα.

Ο Alistair της ζήτησε να γυρίσουν πίσω στη Wolfang.

Μπορεί να θεωρούταν νεκροί,όμως της ζήτησε να επιστρέψουν πίσω στο βασίλειο,για να συνεχίσουν το έργο που είχαν αφήσει στη μέση.

Η πρόταση του Alistair έπιασε απροετοίμαστη την Lidia,που την οδήγησε τελικά στο να υψώσει τη φωνή της.

Η πρόταση του κατέληξε σε έναν καυγά,με τον Alistair να προσπαθεί να πείσει την Lidia ότι η πρόταση του είναι η σωστή,ενώ εκείνη προσπαθούσε να τον πείσει ότι θα ήταν λάθος να επέστρεφαν πίσω.Σε εκείνο το σημείο,η ίδια τον ρώτησε και κάτι σημαντικό.

Τι θα έλεγαν στους πολίτες για την επιστροφή τους;Θα τους έλεγαν ότι είπαν ψέματα για το θάνατό τους;Τι θα τους έλεγαν;Την απάντηση έδωσε ο ίδιος ο Alistair.
«Θα τους πούμε ότι σκηνοθετήσαμε το θάνατο μας για να αντιμετωπίσουμε σωστά έναν δύσκολο αντίπαλο»
«Είσαι σοβαρός;Θα το πιστέψουν αυτό;»
«Μην ανησυχείς.Δε πρόκειται να το αμφισβητήσουν.Γι'αυτό σου λέω να είσαι έτοιμη.Λογικά αύριο φεύγουμε»

Η Lidia δεν αντέδρασε αρνητικά στα λόγια του Alistair.Ήξερε ότι δε θα μπορούσε να του αλλάξει γνώμη.Θα έπρεπε,λοιπόν,να ετοιμαστεί και να γυρίσει με τον άνδρα της και τον γιο τους πίσω στη Wolfang.

Το τι θα γίνει στη συνέχεια δε το ξέρουν.Πως θα αντιδράσουν οι πολίτες.Αλλά αυτό έδειχνε να μη τον νοιάζει του Alistair.Θεωρεί ότι όλα θα πάνε καλά.Να είναι έτσι;Μάλλον.Κανείς δε ξέρει.

...

Με τον Alistair να έχει κατευθυνθεί προς την καλύβα του,πήρε ένα κομμάτι χαρτί και έγραψε ένα σημείωμα.Είχε ένα σκοπό.Να το στείλει σε ένα συγκεκριμένο άτομο στη Wolfang.Και αυτό,θα το πετύχαινε με ένα παράδοξο,για εκείνον,τρόπο.

Με ένα περιστέρι.

Με το που έγραψε το σημείωμα,το έδεσε στο πόδι ενός περιστερίου και,αμέσως,του έδωσε εντολή να κατευθυνθεί στη Wolfang.Όπως και έγινε.

Με το σημείωμα είχε σκοπό να ενημερώσει ένα συγκεκριμένο άτομο ότι επιστρέφουν.Θέλει να είναι όλα στην εντέλεια.Γι'αυτό έστειλε το περιστέρι.Δεν είχε άλλη επιλογή.

...

Κόντευε μεσημέρι και ο Andrew τριγυρνούσε μόνος του μέσα στο κάστρο,όταν αντίκρισε ένα περιστέρι να πλησιάζει.Έμεινε έκπληκτος όταν είδε ότι στο πόδι του υπήρχε δεμένο ενα σημείωμα.

Πήρε στα χέρια του το σημείωμα και το διάβασε.Έμεινε άφωνος.

Αγαπητε Andrew.Σου στέλνω το παρών σημείωμα για να σου ανακοινώσω ότι επιστρέφουμε με τη βασίλισσα και το γιο μας στη Wolfang.Γνωρίζω ότι ο κόσμος θεωρεί ότι είμαστε νεκροί.

Όπως γνωρίζεις,δεν είμαστε νεκροί.Ο λόγος;Θα το μάθουν όλα τα βασίλεια αύριο.

Η αλήθεια είναι ότι χρειάστηκε να κρυφτούμε για λίγο καιρό λόγω ενός εχθρού.Γι'αυτό θέλω να σου ζητήσω μια χάρη.Να βγεις και να φωνάξεις ότι κρυβόμασταν για το καλό όλων και ότι θα τα εξηγήσω όλα αύριο.

Ξέρω ότι μπορώ να σε εμπιστευτώ.Γι'αυτό έλαβες εσύ αυτό το σημείωμα.Μη πεις πουθενά ότι το έλαβες.

Φιλικά,
Άρχοντας Alistair.

Ο Andrew έμεινε άφωνος.Ο Alistair του ζήτησε κάτι που δεν περίμενε.Θα έπρεπε να ανακοινώσει σε όλους ότι επιστρέφουν πίσω και,φυσικά,να εξηγήσει το λόγο,μέχρι να δώσει ο ίδιος ο Alistair εξηγήσεις.

Χωρίς να χάσει χρόνο,πήρε το άλογο του και βγήκε,πρωτίστως,στο βασίλειο της Wolfang.Είχε μια αποστολή να φέρει ως πέρας.

Και αυτό θα κάνει.

...

Μέχρι να επιστρέψουν στη Wolfang,όλα τα βασίλεια είχαν μάθει την είδηση του ερχομού του Alistair και της Lidia.Και,εν τέλει,όλοι πίστεψαν ότι είχαν κρυφτεί για να αντιμετωπίσουν έναν εχθρό.

Όταν έφτασαν στο κάστρο,ο Alistair βγήκε στο μπαλκόνι,όπου το πλήθος περίμενε από κάτω να μάθει τι είχε συμβεί και σκηνοθέτησαν το θάνατο τους.

Όπως είπε,υπήρχε ένας κακούργος εχθρός,ο οποίος είχε σκοπό να κατακτήσει τα βασίλεια.Για να προστατεύσει τα βασίλεια,σκηνοθέτησε το θάνατό τους,για να έχει,αρχικά,το χρόνο να προετοιμάσει την επίθεση του,και δεύτερον,για να μην μπορέσει ο εχθρός να πλησιάσει τα βασίλεια.

Για καλή του τύχη,όλο το πλήθος πίστεψε τα λόγια του και ξέσπασε σε χειροκροτήματα.Χωρίς να θέλει να χάσει άλλο χρόνο,απομακρύνθηκε από το σημείο,προχωρώντας μέσα στο κάστρο.

Λίγο πιο πέρα από το παράθυρο,συνάντησε τη Lidia να τον κοιτάει χαμογελαστή.Δεν του είπε τίποτα άλλο.Μόνο του χαμογέλασε.

Ο Alistair προχώρησε κι άλλο μες στο κάστρο,μέχρι που συνάντησε τον Andrew.Τον πλησίασε και του είπε:
«Σε ευχαριστώ πολύ»
«Μη με ευχαριστείς άρχοντα μου.Εγώ έκανα απλά αυτό που μου ζητήσατε»

Ο Alistair χαμογέλασε.
«Πάντως Andrew έχω μια απορία.Πόσα χρόνια είσαι εδώ;»

Ο Andrew χαμογέλασε και εκείνος.Τότε,βρήκε την ευκαιρία και διηγήθηκε στον Alistair μια ιστορία.

Όπως του είπε,ο πατέρας του ήταν για πολλά χρόνια το δεξί χέρι του Donne.Όταν πέθανε ο Donne,ο 55χρονος τώρα πατέρας του εγκατέλειψε τη θέση του και την άφησε στον 25χρονο,πλέον, γιο του.

Στον Andrew.

Ο Alistair,που άκουγε την ιστορία με αφοσίωση,βρήκε την ευκαιρία να πει:
«Και που είναι τώρα ο πατέρας σου;»
«Σε ένα σπίτι στο βασίλειο της Απεραντοσύνης.Μαζί με τη μητέρα μου συντηρούν ένα μνημείο που υπάρχει εκεί»

Ο Alistair γέλασε.Μπορεί να ήθελε να κάτσει να μάθει κι άλλες ιστορίες,ήθελε να κάνει κάτι άλλο πρώτα.Γι'αυτό,αφού χαιρέτησε τον Andrew,κατευθύνθηκε προς τη γνωστή πύλη.

Πέρασε την πύλη και επέστρεψε στο δικό του κόσμο.Προχώρησε γρήγορα στην κουζίνα,όπου βρήκε τη γυναίκα του να μαγειρεύει.
«Τι έπαθες;Γιατί τρέχεις;»,τον ρώτησε.
«Έμαθα κάτι τρομερό»
«Τι έμαθες;»,τον ρώτησε και,όπως είναι φυσικό,η απάντηση την άφησε άφωνη.

Ο πατέρας του ζει.
«Τι πράγμα;»
«Αυτό που άκουσες»
«Μα πως...δε γίνεται...»
«Κι όμως γίνεται.Μη το ψάχνεις»
«Και τώρα τι θα κάνεις;»,τον ρώτησε και η απάντηση,όπως πριν,την άφησε άφωνη.

Θα πήγαινε να βρει τον πατέρα του στην Ολλανδία.Και πριν από αυτό,θα αποκάλυπτε στη μητέρα του ότι γνωρίζει τα πάντα.

Με την Matilda να μη μπορεί να του αλλάξει γνώμη,ο Μπιλ αποφάσισε,αρχικά,να πέσει να ξεκουραστεί λίγη ώρα,και στη συνέχεια,αφού περάσει λίγο χρόνο με τον γιο του,να βρει τη μητέρα του.

Πλέον,τίποτα δε θα τον σταματούσε από το να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.Πλέον,θα έφτιαχνε τη ζωή του από την αρχή.

Όπως πρέπει.