Tej nocy leżałam z otwartymi oczami i nawet nie próbowałam zasnąć, bo wiedziałam, że to bezcelowe. Myślałam tylko o tym czy za tydzień pójść do amfiteatru czy nie. No i jeszcze o tym, że jestem kompletną idiotką. Po co ja uciekałam? W końcu wstałam i podeszłam do okna. Oparłam się o parapet i obserwowałam nocne niebo. Byłam sama w domu. Rodzice musieli zostać w szpitalu, bo coś się wydarzyło... Jakiś ciężki przypadek. Są chirurgami. Oczywiście oczekują, że ja też zwiążę swoje życie z medycyną.

N-i-e-d-o-c-z-e-k-a-n-i-e!

I zaczęłam śpiewać.

"And you're a liar
At least all of your friends are
And so am I
Just typically drowned in my car

It's my party
And I'll cry to the end
You must try harder
In kissing all of my friends, you

Yeah it takes a bit more
Yeah it takes a bit more than you
It takes a bit more
Yeah it takes a bit more than you"

Nie czułam się najlepiej. Chciałam z kimś porozmawiać, więc zadzwoniłam do Jeniss (dlaczego ja to zrobiłam?!).

- Halo?

- Hej, Jen.

- Alice? - zapytała zaspanym głosem, po czym dodała z irytacją - Oszalałaś? Wiesz, która godzina?

- 2:04.

- Właśnie, Alice. Idź spać i przestań wariować.

- Jeniss...

- Jutro idziemy na imprezę, wiesz?

- Co... ?

- Tak. Przyjdź do mnie o 17. Pa - i rozłączyła się.

Więc zadzwoniłam do Sky.

- Alice, kochanie, czy mówiłam ci kiedyś, że normalni ludzie o drugiej w nocy ŚPIĄ?!

- Przepraszam.

- ZA późno.

- Okay...

- Czego chcesz?

- Porozmawiać.

- Z Bradem nie chciałaś rozmawiać.

- Sky, przecież wiesz, że on...

- ...chciał się tylko zaprzyjaźnić. Idę spać, pa.

I co zrobiła? Rozłączyła się! Czemu wszyscy mnie olewają?! Cholera!

Całą noc spędziłam leżąc na łóżku, gapiąc się w sufit i słuchając The 1975 (to mój ulubiony zespół, tak na marginesie; dlatego też tak bardzo oczarował mnie ten chłopak, bo 1) znał ich 2) śpiewał ich piosenkę!). W międzyczasie rodzice wrócili do domu.

Rano, pierwszy raz od dawna, zjedliśmy razem śniadanie.

- Mogę iść do Jeniss o 17?

- Znowu na imprezę? - mam nie wyglądała na zachwyconą.

- Tak...

- Alice, dzisiaj w nocy też nas nie będzie, bo mamy dyżur, więc trochę boję się puszczać cię na imprezę - dodała.

- A nie boisz się, że pójdzie na tę imprezę bez naszej wiedzy? To będzie gorsze, Suzanne - powiedział tata.

- Jasne, pozwalaj jej na wszystko! - zawołała mama bardziej z frustracją i bezradnością niż złością.

- Ma siedemnaście lat, jest prawie dorosła.

- Właśnie! Prawie!

Skończyło się na tym, że mogę iść. W sumie koniec końców, to bardzo ucieszyłam się z tej imprezy, bo ostatniej nocy dowiedziałam się, że nie mam przyjaciół. Czemu niektórzy mogą być popularni i mieć setki przyjaciół, a ja siedzę w domu? Trzeba korzystać z życia.

To był ten moment, kiedy zapragnęłam stać się "kimś".

Około 16:30 zaplotłam warkocza, założyłam jakąś bluzkę, dżinsy i wyszłam.

Nie spieszyłam się. Musiałam sobie wszystko przemyśleć. Co zrobić, żeby Jeniss mnie nie olewała...

Może to żałosne.

Ale to co wydarzyło się potem, było jeszcze żałośniejsze....