|ALGI 52|
_________
Işıkları kapat, bak karanlık seni çağırıyor!
_________
ALGI | elli iki
Aynı gün...
Hazal sabahın ilk ışıkları bölgeye vurduktan birkaç saat sonra odasından çıkmıştı. Her sabah olduğu gibi kahvaltıyı hazırlamak yerine üst kata çıkıp siyahı kontrol etmeye karar verdi. Üst kata çıkan merdivenleri tırmandıktan sonra Merih'in odasının kapısına baktı bir süre.
Hâlâ uyuyor olmalı diye düşündü... Zaten odasından da bu ara hiç çıkmıyordu.
Odanın kapısının önünden geçip Siyah'ın odasının kapısını açarak içeriye göz attı. Yatağın boş olduğunu gördüğünde kapıyı tamamen açmış ve içeriye doğru birkaç adım atmıştı.
"Siyah," diye seslendi fazla bağırmadan. Merih'i uyandırmak istemiyordu.
Odada göz gezdirirken yatağın diğer tarafından Siyah'ın sesi duyuldu.
"Git buradan."
Hazal, küçük çocuğun ona olan tavrını bir türlü çözemiyordu. Siyah onun için yalnızca bir fazlalık olsa da tavırları sinirini bozmuyor değildi.
"Ne zaman uyandın?" diye sordu. Sırf Siyah gitmesini istedi diye ısrarla odada kalmış ve çocukça bir sürtüşme içinde bulmuştu kendini.
"Sana git dedim!"
"Pekala," diye söylendi Hazal pes ederken. Bu çocukla iletişim kurmak imkansızdı. "Aşağıda olacağım istersen gelip televizyon izleyebilirsin."
Küçük kızın gözünün önünde olmasını istiyordu. Yeni bir kaybolma vakasıyla uğraşmazdı.
"Hayır, bana odamda kalmamı söyledi."
"Kim, Merih mi?"
Siyah'ın "Evet" diye mırıldandığını duyan Hazal birkaç adım daha yatağa yaklaşmıştı ki Merih'in sesi duyuldu.
"Hazal."
Ses alt kattan geliyordu. Hazal şaşırmıştı. Merih'in bu saatte uyanık olması beklediği bir durum değildi açıkçası.
Merih yeniden seslendiğinde Hazal başını kapıya doğru çevirerek, "Siyah'ın yanındayım. Geliyorum." diye karşılık verdi.
Gerisin geri odadan çıkarken Siyah yatağın öbür tarafından başını yukarıya kaldırıp genç kadına bakarak gülümsedi.
Belki de ilk kez Hazal'a gülümsüyordu.
"Bence de, gitmelisin."
Hazal küçük çocuğa ters bir bakış attı ve odadan çıktı. Koridorda yavaş adımlarla ilerlerken Merih'in nerede olabileceğini kestirmeye çalışıyordu.
"Merih?" diye bağırdı sorarcasına.
Merih, "Mutfağın yanındaki küçük kilerdeyim." diye yanıtladı onu.
Şimdiye kadar kullanılmadığı için boş tutulan odada ne işi olduğu tam bir muammaydı. Hazal merdivenleri inip mutfağın yanındaki odaya doğru ilerlerken Merih mutfaktan çıkarak elinde tuttuğu birkaç koliyi Hazal'ın eline tutuşturmuştu.
"Fazlalık eşyaları oraya kaldırıyorum, bunları taşımama yardım eder misin?"
Hazal elindeki kutulara bakıp, "Bu saatte mi Merih? Günler sonra odandan çıktıktan sonra yaptığın ilk işin bu olması garip. Endişeleniyorum."
Merih kaşlarını çattı, "Endişelenecek bir şey yok. Gece pek uyuyamadım, sabaha kadar kenarıya attığım eşyalarla ilgilendim. Geriye hiçbir şey kalmasın diye..."
Merih, mutfağa geri döndüğünde Hazal koridorda elindekilerle kalakalmıştı. Derin bir nefes alıp elindeki kutuları bırakmak üzere kilere girdi. Kapıdan giren ışık sayesinde az da olsa aydınlanan küçük odada hiçbir şey yoktu.
Hazal bir köşeye kutuyu bıraktığı an oda birdenbire tamamen karanlığa gömüldü. Korkuyla arkasına dönen genç kız odanın kapısının kapandığını ancak idrak etmişti. Karanlıkta zar zor görünen kapı koluna elini attığı an duyduğu kilit sesi ile korku, tüm bedenini esir almıştı.
Bir an ne yapacağını bilemedi...
"Merih!" diye bağırdı korkuyla.
Ses gelmedi. Birkaç saniye sonunda kapının diğer tarafından uzaklaşan adım sesleri ile biraz olsun sakinleşen Hazal cebindeki telefonun varlığını hatırladı.
Şansı onunla birlikteydi...
Hazal: Orkun!
Hazal: Beni hatırladın mı?
Hazal: Ben begümün yakın arkadaşı.
Hazal: Yardımına ihtiyacım var!
Orkun: Numaran hala kayıtlı, seni hatırlıyorum Hazal.
Orkun: Sana nasıl yardım edebilirim? Her şey yolunda mı?
Hazal: Ben Merih'in evindeyim.
Orkun: Ne?
Hazal: Bak, korkuyorum. Fazla vaktim yok.
Hazal: Merih beni öldürecek!
Hazal: Lütfen yardım et.
Hazal: Odada uzun süre dayanabileceğimi sanmıyorum..
________________
Merih delirdi diyenler?
Hazal ölmeli diyenler?
Orkun'a ne olacak diye düşünenler?
Bir sonraki bölümde görüşmek üzere...
_______________
|2 |3|19|22|7|
SONSUZSİYAH
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top