Alexa's POV

Την ίδια μέρα το βράδυ...

Camille: Δεν κοιμάσαι ακόμα? Με ρώτησε μόλις με είδε στην κουζίνα να ψάχνω κάτι να πιω.

Alexa: Όχι δεν είχα ύπνο! Απάντησα και κουρασμένη κάθησα σε ένα σκαμπό που υπήρχε εκεί.

Camille: Έχεις κοιμηθεί καθόλου από τότε που επέστρεψες?

Alexa: Δεν έχει σημασία θα τα καταφέρω! Θα επιβιώσω! Είπα με απάθεια.

Camille: Τουλάχιστον είσαι λίγο καλύτερα από πριν!

Alexa: Ναι και σε ευχαριστώ πολύ για την βοήθειά σου! Της είπα ενώ της χαμογέλασα.

Camille: Δεν κάνει τίποτα! Μου απάντησε γλυκά. Λοιπόν εγώ θα πάω στο σπίτι μου αν χρειαστείς κάτι πάρε με τηλέφωνο ότι ώρα και αν είναι! Μου είπε και αφού την καληνύχτισα έφυγε.

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

Πέντε τα ξημερώματα...

Η ώρα είναι πέντε και εγώ είμαι για τέταρτη συνεχόμενη μέρα σερί άυπνη! Δεν είναι κατάσταση αυτή το ξέρω αλλά εκτός όλων των άλλων που έχω τώρα τελευταία φοβάμαι πως αν κοιμηθώ ίσως επιστρέψω στους ίδιους εφιάλτες. Οπότε αυτή την στιγμή έχω χαλαρώσει λίγο και κάθομαι μέσα στο δωμάτιο μου βλέπωντας Riverdale. Ααχχχ τον θέλω τον Τζάγκχεντ είναι γλυκούλης! Μια τσιρίδα ακούγεται ξαφνικά από την σχολή και εγώ τρέχω να δω τι έγινε και ποιος φωνάζει έτσι. Οι φωνές ακούγονται από την κουζίνα οπότε μπαίνω γρήγορα μέσα.

Alexa: Τι κάνεις εδώ? Δεν είδες πως γράφει ότι ο χώρος αυτός είναι αυστηρά για τους μαθητές και το προσωπικό της σχολής? Ρώτησα έντονα την Μαίρη μόλις την είδα μπροστά από το ψυγείο με τα σακουλάκια αίματος.

Μαίρη: Απαιτώ να μιλήσω με τον ιδιοκτήτη αυτής της σχολής τώρα! Κάτι περίεργο γίνεται εδώ! Έχουν ένα ψυγείο γεμάτο με σακούλες αίμα! Μου εξηγούσε έντρομη.

Alexa: Ηρέμησε και πήγαινε πέσε για ύπνο τίποτα κακό δεν συμβαίνει εδώ! Προσπάθησα να την ηρεμήσω.

Μαίρη: ΘΈΛΩ ΝΑ ΜΙΛΉΣΩ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟΚΤΉΤΗ ΤΏΡΑ! Ουρλιάζει.

Alexa: Εγώ είμαι η ιδιοκτήτρια!

Μαίρη: ΣΕ ΤΙ ΕΊΣΑΙ ΜΠΛΕΓΜΈΝΗ? ΘΑ ΣΟΥ ΚΆΝΩ ΜΉΝΥΣΗ! Συνεχίζει να φωνάζει.

Alexa: ΜΠΟΡΕΊΣ ΝΑ ΤΟ ΒΟΥΛΏΣΕΙΣ ΛΊΓΟ? ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΕΡΊΦΗ ΝΑ ΠΆΡΕΙΣ ΤΗΛΈΦΩΝΟ ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΚΆΝΕΙ ΤΊΠΟΤΑ! Φώναξα και εγώ.

Theo: Τι έγινε και φωνάζετε? Ρώτησε αγουροξυπνημένος.

Μαίρη: ΕΊΝΑΙ ΤΡΕΛΉ!

Theo: Κάτι καινούργιο? Είπε χαμογελώντας μου στραβά. Και αχ θα τον χτυπήσω σε λίγο αν συνεχίσει.

Μαίρη: ΘΑ ΦΩΝΆΞΩ ΤΟ F.B.I ΚΑΙ ΘΑ ΠΩ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΔΏ.

Alexa: Μπορείς να ηρεμήσεις λίγο? Δεν κάνω τίποτα παράνομο ηλίθια! Είπα μέσα από τα δόντια μου.

Theo: Θέλετε να μου εξηγήσετε τι έγινε?

ALEXA/ΜΑΊΡΗ: ΌΧΙ! Απαντήσαμε και οι δύο ταυτόχρονα ενώ ο Theo σήκωσε παραδομένος τα χέρια του ψηλά.

Hope: Εσείς έχετε σηκώσει όλοι την σχολή στο πόδι με τις φωνές σας? Είπε ενώ μπήκε και εκείνη μέσα στην κουζίνα.

Alexa: Ναι γιατί η Μαίρη από εδώ βρήκε αυτά τα σακουλάκια και νομίζει πως κάνω κάτι παράνομο.

Hope: Τι παράνομο μπορεί να κάνεις με σακουλάκια από χυμό βύσσινο? Ρώτησε και η Μαίρη γούρλωσε τα μάτια της.

Μαίρη: Αυτό δηλαδή είναι χυμός βύσσινο και όχι αίμα?

Hope: Δοκίμασε να δεις! Της είπε και όταν η Μαίρη πήγε να δοκιμάσει άκουσα την Hope να ψιθυρίζει ένα ξόρκι από μέσα της. Λοιπόν? Την ρώτησε λίγο μετά.

Μαίρη: Έχεις δίκιο δεν είναι αίμα! Συμπέρανε.

Theo: Νομίζω πως χρωστάς κάτι σε κάποια! Της είπε χαμογελώντας μου ξανά στραβά.

Μαίρη: Δεν το νομίζω!

Theo: Αγάπη μου χρωστάς μια συγγνώμη στην κουμπάρα μας! Της είπε και η καρδιά σπάει ξανά.

Μαίρη: Συγγνώμη αλλά έπρεπε να μου το πεις εξαρχής! Είπε σε στυλ ντίβας.

Alexa: Γιατί με άφησες?

Μαίρη: Πάμε μωρό μου στο δωμάτιό μας γιατί πάλι όρεξη για καυγά έχει αυτή? Του είπε και τον φίλησε πεταχτά στο στόμα.

Theo: Πάμε! Της είπε και έφυγαν. Εγώ κοιτάζω μπροστά μου καλύπτοντας με το χέρι μου το στόμα μου για να μην αφήσω ελεύθερους τους λυγμούς που με πνίγουν ενώ η Hope στέκεται από πίσω μου.

Hope: Τι ήταν αυτό? Είπε ενοχλημένη. Είσαι καλά? Με ρώτησε ενώ ήρθε μπροστά μου.

Alexa: Ναι είμαι καλά! Απάντησα.

Hope: Το στόμα σου λέει ότι είσαι καλά ενώ μάτια σου είναι ήδη βρεγμένα από τα δάκρυα και ομολογούν το αντίθετο από αυτό που λέει το στόμα σου. Για πόσο ακόμα θα λες πως είσαι καλά ενώ δεν είσαι? Με ρώτησε ήρεμα.

Alexa: Μέχρι να το πιστέψω ή μέχρι να φτάσει η μέρα που θα σηκώνομαι το πρωί από το κρεβάτι και δεν θα έχω άλλες ελπίδες ή άλλα δάκρυα γιατί πολύ πολύ απλά θα είμαι πια κενή από συναισθήματα. Θα το λέω μέχρι ο πόνος να γίνει μια συνήθεια αφού είμαι αναγκασμένη να ζω με αυτόν. Είπα και εκείνη με αγκάλιασε όπως και εγώ.

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

Μια εβδομάδα αϋπνίας πέρασε για εμένα αλλά δεν με νοιάζει πλέον. Κάθε μέρα βλέπω τον Theo να σαλιαρίζει με την άλλη και μου έρχεται να τον σκοτώσω αλλά δεν το κάνω. Ίσως πρέπει να το πάρω απόφαση πως ότι είχαμε χάθηκε. Περάσαμε όμορφες στιγμές μαζί και άσχημες όμως από ότι φαίνεται όλα έχουν ένα τέλος και το δικό μας μάλλον είναι αυτό γιατί εκείνος μετά τον γάμο θα μείνει Ελλάδα με την Μαίρη ενώ εγώ θα μείνω εδώ. Θα μείνω εδώ στην μοναξιά μου. Μόνο εγώ νιώθω μόνη ανάμεσα σε τόσο κόσμο? Νιώθω μόνη, προδωμένη, πληγωμένη, φοβισμένη, χαμένη, αβοήθητη, ντροπιασμένη, ενοχή, ηλίθια και κρύβω όλα αυτά τα συναισθήματα με ένα ψεύτικο αλλά μεγάλο χαμόγελο απαντώντας σε όλους πως είμαι καλά. Ίσως τελικά τα όνειρα πονάνε όταν η πραγματικότητα σε χτυπάει αλύπητα. Ίσως τελικά έχει δίκιο ο Klaus που δεν εμπιστεύεται εύκολα ανθρώπους.

Η μόνη μου διέξοδος είναι ο Caleb ο μικρός μου. Αυτός ποτέ δεν με πλήγωσε σε αντίθεση με όλους τους άλλους. Πάντα έχει ένα όμορφο χαμόγελο όταν μου μιλάει. Πραγματικά τον ζηλεύω μερικές φορές. Ζηλεύω αυτή την αθωότητα, την ξεχνοιασιά και την αγνότητα που έχουν τα μικρά παιδάκια. Είναι τόσο χαρούμενα δεν έχουν γνωρίσει ακόμα την ασχήμια του κόσμου. Τι θα γίνει όμως όταν την γνωρίσουν? Θα καταλήξουν και εκείνα μόνα?

Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν είχα φανταστεί την ζωή μου έτσι πάντα πίστευα πως θα κάνω καριέρα, οικογένεια και θα είμαι χαρούμενη μαζί με την οικογένεια μου αλλά από ότι φαίνεται η μοίρα έχει αλλά σχέδια για εμένα. Ίσως τελικά αυτό το χαρούμενο τέλος για το οποίο μου μιλούσε συνέχεια ο Brett δεν έρθει ποτέ γιατί κάθε φορά που πάω να νιώσω έστω και λίγο χαρούμενη κάτι γίνεται και ξαφνικά όλα χαλάνε.

Τι κάνω τόσο λάθος επιτέλους?

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

Hellooooo

Τι μου κάνετε?

Λοιπόν σήμερα η Μαίρη ανακάλυψε τα γνωστά σε όλους bloodbags και είχαμε "δράματα στην κουζίνα" αλλά η Hope η Θεά έσωσε για ακόμη μια φορά την κατάσταση.

Ο Theo σε αυτό το κεφάλαιο θέλει λίγο ξύλο ξέρετε γιατί!

Ενώ η Alexa μας εκφράζει το πως νιώθει.

Αν σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο πατήστε το ☆ και γράψτε μου ένα 🗯 γιατί με βοηθάει να συνεχίσω.

Αυτά από εμένα! Ελπίζω να είστε καλά μέχρι το επόμενο κεφάλαιο😘😘😘.