;4
Sekolah Juvana Awan Biru.
Bodoh! Aku tak patut ada kat sini. Stupid!
"Ami?"
Aku diam.
"Err.. Syamin?"
Aku terus lagi membisu.
"Okay baik. Emir?"
Lekas aku pandang.
"Apa?"
"Bonda panggil," Warden arah aku.
Muka aku kosong. Tapi, kaki aku terus melangkah ke luar pintu itu.
--------------------------------------
"Bonda.."
Bonda angkat muka, memandang aku.
"Syamin dah sampai," getusnya perlahan.
Aku dapat tangkap apa dia cakap. Dan aku masih tak ubah ekspresi muka aku. Tetap kosong.
"Frea-- Lembik sihat?"Bonda tanya.
Aku angguk sepi.
"Dia dah makan?"
Aku lekas jeling Bonda.
"Bonda ingat saya bodoh? Dia cuma patung. Tak bernyawa. Atau bonda ingat, saya gila? Macam dengan yang lain tu? Hah? Macam tu?" Aku menengking.
"Bukan! Bukan macam tu, Syamin. Em, Bonda cuma nak..."
"Diam lah bodoh! Semua nak anggap aku gila, susah jugak. Pergi mati lah sial!" Aku menjerit bagai tiada pedoman. Sengaja.
Rimas dengan kehadiran perempuan tua yang cuma tahu soal siasat tanpa fikir perasaan aku.
Typical human. Menghukum tanpa menyelidik.
Tunggu. Aku ada cakap tentang perasaan ke tadi? Maaf, aku lupa jiwa aku dah mati.
Sejak aku bunuh dia.
Kosong.
Bonda pandang aku tajam.
Shit okay? Dia try baca apa yang aku fikir.
Aku tahu aku brilliant. Aku bijak. Jadi, aku kawal ekspresi muka aku. Aku biar ia kosong. Macam aku cakap tadi, sengaja.
"Haih," Bonda keluh lesu.
Aku yakin dari gaya dia, dia macam tak tahu penipuan aku.
"Bonda tak cakap pun Syamin gila. Tak. Bonda cuma tanya. Sebab dulu, Syamin selalu cerita pasal Lembik kat bonda."
Dia ni, nak buat aku makin gila ke apa? Macam suka pulak aku tengok dia ni, bila aku berhalusinasi.
Halusinasi yang disengajakan. Hmm
Dia tengah putar belit cerita tu. Aku chill dulu.
Aku angkat kening kat Bonda.
"Nak cakap apa lagi? Saya lapar"
"Bonda bawa makanan harini. Memang untuk dikongsi dengan Syamin pun," Bonda lempar senyum manis.
Aku jenguk mangkut tingkat kepunyaannya.
Nasi putih, ayam masak kuzi, sotong masak sambal dengan tembikai.
Makanan kesukaan Dira. Apa motif dia bawa semua ni?
"Saya tak nak makan"
"Eh, bukan ke, sotong sambal ni kesukaan Syamin?"
Aku jeling Bonda.
"Kenapa?" sengaja Bonda tanya aku. Berpura bodoh.
Sial perempuan tua ni. Dia nak cuba provok aku.
"Kalau aku cakap, yang ada depan kau ni, bukan Syamin, kau nak buat apa? Macam mana kalau aku cakap, aku sekarang ialah Ami?"
"I don't think so."
Aku bengang. Aku cuba guna taktik lama. Buat muka outface.
"Nak balik, pergilah. Bonda tak paksa."
Bagus. Hari ini dia kalah. Acah je tak nak paksa.
Aku tersenyum puas. Nampaknya, aku menang lagi.
---------------------------------------
Aku duduk melutut di tepi rel. Termenung sepi.
Nak menangisi nasib? Tak payah. Benda dah jadi.
Tapi, aku rindu.
Buat apa rindu orang yang tak hargai kau?
Jadi, tindakan aku sebelum ni, wajar?
Fikir. Kau takkan puas kalau aku bagi direct jawapan. Kau fikir sendiri. Kau yang kena handle problem kau okey? Aku bagi advice je.
Perlahan aku menghela nafas. Aku capai Lembik @ Freak, patung yang telah menemani berdekad lamanya di dalam hidup aku. Erat aku peluk.
Rasa kosong. Keseorangan. Sepi yang cukup dalam.
Aku sorang je ke yang rasa benda ni? Kau, yang tengah baca, pernah?
Aku mengeluh lagi.
"Aku perlukan kawan," rintihku sayu.
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top